ท่านแม่ของข้า 2

หยางกวงยังคงเหนื่อยหอบสองมือค้ำยันไว้ที่เข่าทั้งสองข้างพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าออกอย่างยากลำบาก ยิ่งพักก็ยิ่งเหนื่อยอีกทั้งยังหายใจแทบไม่ทันจาทำให้จางอี้ฟานลุงของเขาทนไม่ไหวเอ่ยถามเสียเอง

“ว่าไงหยางกวงเจ้ามีเรื่องอันใด หรือว่าน้องเจ้าก่อเรื่องอันใดไว้อีกหรือเปล่า”

จางอี้ฟานผู้เป็นลุงหันมาถามหลานชายของเขาด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความรักและเอ็นดูหลานคนนี้เป็นอย่างมาก นั่นเป็นเพราะว่าหยางกวงเป็นบุตรชายของน้องสาวคนเล็กของเขาที่ ดูแล้วก็ไม่ต่างกับภรรยาของเขาเลยนั่นก็คือ แม่สามีไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่ และนั่นเลยทำให้นางหย่าขาดกับสามีและหอบลูกมาอยู่ที่บ้าน ซ้ำร้ายต้องถูกคนในบ้านที่เป็นสายเลือดเดียวกันดูถูกข่มเหงอีกต่างหาก

“ท่านลุงท่านอย่าเพิ่งถามอันใดเลยนะเขอรับคือว่าตอนนี้แย่แล้วขอรับ ท่านป้าอยู่ ๆ ก็เป็นลมล้มพับอยู่ที่บ้านตอนนี้อาเหยาร้องไห้จ้าเลยขอรับรีบไปกันเถอะขอรับท่านลุง”

หยางกวงรีบบอกกล่าวกับผู้เป็นลุง และนั่นทำเอา จางอี้ฟางถึงกับเข่าทรุด ขวานในมือที่กำลังตัดฟืนอยู่นั้นร่วงลงกับพื้นเกือบโดนเท้าของเขาเข้าแล้วเชียว

“ท่านลุงข้าช่วยท่านเก็บของเอง ท่านรีบไปเถิดขอรับ”

หยางกวงบอกกับจางอี้ฟานก่อนก้มลงเก็บขวานและท่อนฟืนที่อี้ฟานตัดทิ้งเอาไว้ เพราะถ้ารอเก็บไปทีเดียวคงไม่ทันเป็นแน่ เพราะแข้งขาที่ไม่ค่อยจะดีของจางอี้ฟานทำให้เขาต้องเดินกึ่งวิ่งกลับไปที่บ้านกว่าจะไปถึงก็ค่อนข้างช้า เพราะขาที่พิการทำให้กว่าที่เขาจะไปถึงที่บ้านได้นั้นทั้งล้มลุกคลุกคลานเป็นอย่างมาก

แต่กระนั้นอี้ฟานก็ไม่ลดละความพยายามเขากระเสือกระสนลุกขึ้นแล้วประคองร่างกายตัวเองเดินกะเผลก ๆ กลับมายังที่บ้านให้เร็วที่สุด

“เซียว หมิงเยว่น้องพี่เจ้าอย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ”

แค่คิดถึงตรงนี้จางอี้ฟางก็มีกำลังฮึดขึ้นมาอีกครั้ง เป็นจังหวะเดียวกันกับหยางกวงที่วิ่งมาได้ทันก็มาช่วยประคองลุงของเขาเอาไว้ เพราะไม่อย่างนั้นคงมีล้มและอาจจะได้รับบาดเจ็บไปอีกคนเป็นแน่

“ท่านลุงข้าช่วยท่าน ไปกันเถอะขอรับ”

หยางกวงบอกกับลุงของเขาก่อนจะพากันกลับมาที่บ้านแต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าไปในบ้านก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของบุตรสาวของเขาร้องดังจ้า นั่นยิ่งทำให้หัวใจของจางอี้ฟานแทบแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ให้ได้

จางอี้ฟานเดินมาถึงหน้าประตูบ้านเมื่อเห็นภาพที่ภรรยาที่รักยิ่งนอนแน่นิ่งด้วยใบหน้าที่ซีดแทบไม่มีสีเลือดและมีอาเหยาร้องไห้กอดผู้เป็นแม่ไว้แน่นก็ยิ่งทำให้เขาปวดใจ พอจะก้าวข้ามประตูเข้าไปกลับสะดุดกับขอบประตูทำให้เขาล้มกลิ้งลงกับพื้น ถ้าถามว่าเจ็บไหมเขาไม่รู้

แต่นั่นมันไม่ทำให้เขาเจ็บปวดเท่าภาพที่เห็นตรงหน้า

“เซี่ยวหมิงเยว่ได้ยินข้าไหม น้องพี่ได้ยินที่พี่เรียกอยู่หรือไม่”

จางอี้ฟานถึงกับกระเสือกกระสนเพื่อที่จะเข้าไปหาภรรยารักของเขาให้ได้ แต่เพราะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้นยืนแล้ว เมื่อมาถึงตรงที่ภรรยาของเขานอนอยู่นั้นจางอี้ฟานค่อย ๆ ยกมือขึ้นมาแล้วมาแต่ที่จมูกของเซี่ยวหมิงเยว่ ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อของเขาในตอนนี้มันค่อย ๆ มีน้ำตาเอ่อล้นและไหลออกมาอย่างช้า ๆ และเริ่มจะพรั่งพรูออกมาอย่างเป็นจำนวนมากเต็มสองเบ้าตาของเขา พร้อมกับดวงตาของเขาจะเบิกโพลงด้วยความตกใจ

“ไม่นะ มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิ ไม่จริง ไม่จริง หมิงเยว่เจ้าอย่ามาเล่นตลกแบบนี้นะ ตื่นขึ้นมาก่อนไม่อย่างนั้นข้าจะโกรธเจ้านะได้ยินไหม”

จางอี้ฟานร้องออกมาอย่างคนสิ้นสติ ทำเอาทั้งลูกและหลานถึงกับมองหน้ากันก่อนจะร้องออกมา

“ท่านพ่อ”

“ท่านลุง”

เด็กน้อยทั้งสองต่างก็มองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะเป็นท่านป้าและท่านลุงของเขา หรือว่าท่านพ่อท่านแม่ของเหยาเหยา