บทที่ 4 ซืออี้คนงาม [1/2]

"นางมาอีกแล้วหรือ"

เฟินหัวเอ่ยถามซืออี้ผู้เป็นสหายด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อเห็นเยว่เล่อศัตรูอันดับหนึ่งของเขากำลังเดินนำข้ารับใช้ถือหีบไม้ใบใหญ่เดินตรงมายังที่พักของพวกเขาด้วยรอยยิ้ม

หนึ่งอาทิตย์แล้วที่นางทำตัวแปลกประหลาดเช่นนี้!!!

"ซืออี้ เฟินหัวมาดูเร็วข้าเอาอะไรมา"

ซืออี้มองเยว่เล่อที่กำลังส่งยิ้มโบกมือเรียกพวกเขาให้เดินเข้าไปหา บุรุษทั้งสองหันไปสบตากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเพราะรู้ดีว่าหากไม่เดินไปหานางก็คงมาลากแขนพวกเขาไปอยู่ดี

"ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ต้องมาที่นี่อีก"

เฟินหัวพูดออกมาอย่างหัวเสีย ในใจของเขาแม้ตลอดหนึ่งอาทิตย์เยว่เล่อจะทำดีและมีท่าทางใส่ใจพวกเขาแต่สำหรับเฟินหัวที่ถูกกระทำมาตลอดหลายปีคิดเพียงว่านั่นเป็นการเสแสร้งเท่านั้น

เยว่เล่อในยามนี้ทำเป็นหูทวนลมไม่ฟังคำคนตรงหน้า นางหันไปส่งยิ้มให้ซืออี้ที่ยืนข้างกายเฟินหัวก่อนจะปรายตามองให้ซินซินเปิดกล่องไม้ที่นำมา

"ซืออี้ข้าตั้งใจซื้อมาให้เจ้าเลยนะ"

ซืออี้มองไปที่ของด้านในกล่องไม้พบว่าเป็นตำราหายากที่เขาสนใจจำนวนมาก คิ้วทั้งสองของเขาขมวดเข้าหากันในใจรู้สึกสงสัยและกังวลว่าเหตุใดสตรีตรงหน้ามาทำดีกับเขาเช่นนี้

"เหตุใดทำหน้าเช่นนั้น ภรรยาให้ของสามียังต้องคิดมากอีกหรือไง"

เยว่เล่อพูดออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะจับมือของซืออี้ให้เข้ามาดูตำราที่อยู่ในหีบใกล้ ๆ แม้คนตรงหน้าจะพยายามเก็บซ่อนความสนใจกับของที่นางให้แต่นางก็รับรู้ได้ว่าเขาถูกใจจากรอยยิ้มที่เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ช่วยรับไปเถอะอย่างน้อยก็เพื่อให้ข้าได้ไถ่โทษในสิ่งที่เยว่เล่อคนเก่าทำไว้กับพวกเจ้า..

"ส่วนเจ้าข้าเองก็มีของจะให้เช่นเดียวกัน ซินซินส่งของขวัญ"

"เพคะ"

ซินซินรับคำด้วยรอยยิ้มก่อนจะถือกล่องไม้ขนาดพอดีเดินเข้าไปหาเฟินหัวที่ยืนอยู่ มือบางเปิดฝากล่องไม้ให้คนตรงหน้าได้เห็นกระบี่ที่อยู่ด้านใน

"องค์หญิงทรงตั้งใจเลือกกระบี่เล่มนี้ด้วยตัวเองเลยเพคะ"

เฟินหัวที่ได้ฟังไม่ได้ตอบอะไรเขาเพียงหยิบกระบี่ขึ้นมาสำรวจดู แค่ดูด้วยตาก็คาดเดาได้ว่าเป็นกระบี่ดีไม่คิดว่าคนไม่ได้ความเช่นนางจะรู้จักเลือกเช่นนี้ แต่ข้ารับของจากสตรีละโมบได้จริง ๆ หรือ

"เยว่เล่อเจ้าทำดีเช่นนี้ต้องการอะไรกันแน่"

"พวกเรามาสงบศึกกันเถอะ"

สิ้นคำพูดของเยว่เล่อความเงียบก็กลับมาปกคลุมทันที เฟินหัวและซืออี้มองไปที่สตรีตรงหน้าด้วยแววตาบ่งบอกชัดเจนว่าพวกเขาไม่มีทางเชื่อในสิ่งที่นางพูด

จะให้เชื่อได้เช่นไรว่าสตรีละโมบที่ประกาศขายสามีวันนี้ต้องการมาคืนดีปรองดอง!!

"แค่สายตาของพวกเจ้าก็ทำให้ข้ารู้ความคิดเลยนะ พวกเจ้าเลิกระแวงข้าเถอะข้าไม่มีทางเอาพวกเจ้าไปขายหรอก ข้าเยว่เล่อเปลี่ยนไปแล้ว"

"........"

"เห้ออ ไม่ต้องเชื่อคำพูดข้าตอนนี้ก็ได้เพราะถ้าเป็นข้าเองก็คงเชื่อไม่ลงเช่นเดียวกัน"

เยว่เล่อพูดออกมาตามความรู้สึกของนาง  หากนางเป็นพวกเขาก็คงเชื่อได้ยากที่จู่ ๆ คนที่คิดละโมบประกาศขายสามีวันนี้มาขอสงบศึกทำดีในสายตานางคงคิดเพียงว่า คนผู้นั้นวางแผนร้ายเป็นแน่

เอาเถอะข้าคงต้องพยายามแสดงความจริงใจมากกว่านี้ อย่างน้อยก็เพื่อให้พวกเขาไม่สาปแช่งนางหลังจากหย่าร้างกันไป..