บทที่ 3 ข้าจะปลดพวกเจ้า [1/2]

เยว่เล่อที่นั่งทบทวนเนื้อเรื่องนิยายจะใช้ชีวิตที่นี่อย่างน้อยนางก็ต้องเรียนรู้ว่านิยายที่นี่เป็นแบบไหน หากจำไม่ผิดเชื้อพระวงศ์แม้จะเป็นสตรีก็สามารถครอบครองบุรุษได้หลายคน ส่วนมากบรรดาราชบุตรเขยและพระชายาจะถูกส่งมาจากหลายตระกูลใหญ่หรือเป็นบุตรชายหรือบุตรสาวต่างเมืองยิ่งมีสามีหรือภรรยามากนั่นหมายถึงมีอำนาจมากเช่นเดียวกัน การสืบราชสมบัตินั้นเท่าเทียมแม้เป็นสตรีก็สามารถขึ้นเป็นฮ่องเต้ได้

แต่เยว่เล่อเป็นเพียงบุตรสาวบุญธรรมเรื่องสืบราชสมบัติของนางสำหรับเหล่าขุนนางแล้วแทบเป็นไปไม่ได้ แม้ฮ่องเต้จะทรงรักและเอ็นดูนางเพียงใดแต่เป็นเรื่องยากหากยกผู้ไม่มีสายเลือดสืบต่อบัลลังก์

เพล๊ง!!!

เสียงของแตกดังออกมาจากด้านนอก เยว่เล่อหลุดจากภวังค์นางหันไปสนใจเสียงด้านนอกทันที

"นี่เจ้า ทำแจกันแตกหรอ"

"พี่ซินซิน ข้าไม่ได้ตั้งใจ"

เยว่เล่อก้าวเท้าเดินออกไปดูเหตุการณ์พบแจกันที่แตกอยู่บนพื้นข้าง ๆ มีนางกำนัลกำลังคุกเข่าอยู่ด้วยท่าทางสั่นกลัว ซินซินเองมีสีหน้ากังวลไม่ต่างกัน

"ซินซินเกิดอะไรขึ้น"

"อะ..องค์หญิง หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจนะเพคะ อย่าทรงประหารหม่อมฉันเลยนะเพคะ"

เยว่เล่อมองนางกำนัลที่กำลังคุกเข่าหมอบกับพื้นตัวสั่นนางเอ่ยร้องขอชีวิตตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ นางยกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือออกไปก็ต้องชะงักเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเงยหน้าขึ้นมาเห็นนางก็ยิ่งมีอาการสั่นกลัว

"กลัวอะไรถึงเพียงนั้น ซินซินให้นางเก็บกวาดให้ดีครั้งนี้ก็ปล่อยผ่านไปเถอะ"

"เพคะ"

เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้คลี่คลายแล้วนางจึงเดินออกมาพลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ พบนางกำนัลและขันทีต่างก้มหน้าไม่กล้าสบตานางและไม่ว่านางจะเดินไปทางไหนก็เห็นพวกเขาทำงานอย่างขยันขันแข็ง เยว่เล่อปรายตามองไปที่ซินซินที่เดินอยู่ด้านหลัง

ขยันเช่นนี้นับเป็นเรื่องดีแต่เหตุใดต้องสั่นกลัวราวกับนางเป็นภูตผีที่น่าหวาดกลัวด้วย

"ซินซิน ข้าในอดีตน่ากลัวเพียงนั้นเชียวหรือ เหตุใดคนในตำหนักถึงเอาแต่หวาดกลัวข้าเช่นนี้"

"ที่พวกเขาหวาดกลัวเช่นนี้ นั่นเป็นเพราะในอดีตองค์หญิงทรงรับสั่งว่าหากนางกำนัลหรือขันทีคนใดในตำหนักเกียจคร้านหรือถูกผู้อื่นซื้อตัวให้มาสืบเรื่องราวในตำหนักเมื่อจับได้แล้วก็ให้ส่งไปประหารทันทีเพคะ"

"ปะ...ประหารเลยหรือ"

"เพคะ ที่องค์หญิงทำเช่นนั้นก็เพื่อให้ตำหนักเงียบสงบนะเพคะ ในวังหลวงแห่งนี้หม่อมฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่ามีเพียงตำหนักขององค์หญิงเท่านั้นที่นางกำนัลในตำหนักไม่ถูกผู้อื่นซื้อตัวเพคะ"

"เช่นนั้นหรือ ความเงียบสงบ...แต่นี่มันเงียบสงบเกินไปหรือไม่"

เยว่เล่อพูดออกมาอย่างแผ่วเบานางมองท้องฟ้าที่อยู่เบื้องหน้าด้วยแววตาเศร้า ตั้งแต่มาอยู่ในร่างนี้นอกจากฮ่องเต้แล้วยังไม่เคยมีใครมาเยี่ยมนางเลยราวกับว่าทั้งวังหลวงมีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นที่ต้องการนาง

เยว่เล่อเจ้าตัวคนเดียวเช่นนี้ไม่เหงาบ้างหรือ...

"จริงสิ เรื่องที่ข้าสั่งไปเจ้าทำเรียบร้อยแล้วใช่ไหม"

"เพคะ เพียงแต่ว่า...."

ซินซินเอ่ยเล่าเรื่องที่บรรดานางกำนัลหรือขันทีถูกราชบุตรเขยไล่ออกมาจากห้อง ไหนจะของที่องค์หญิงประทานให้พวกเขาก็ส่งคืนมาทั้งหมด เยว่เล่อที่ได้ฟังคำรายงานก็ขมวดคิ้วทันที

"ไม่รับเลย??"

"เพคะ หม่อมฉันคิดว่าราชบุตรเขยอาจจะระแวงเพราะปกติองค์หญิงเลือกที่จะเมินเฉยต่อพวกเขา การที่จู่ ๆ มาทำดีเช่นนี้มัน..."

เยว่เล่อที่ได้ฟังก็พยักหน้าเข้าใจ ข้าต้องแสดงความจริงใจมากกว่านี้สินะจริงอย่างที่ซินซินว่าพวกเขาคงระแวงและสงสัยในตัวนางที่จู่ ๆ มาทำดีโดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้

"ให้คนเตรียมอาหาร ข้าจะนำไปให้พวกเขาด้วยตัวเอง"