ตอนที่ 5 ทำตามความฝัน

ตอนที่ 5 ทำตามความฝัน

ทีมงานจับอวี้หรานเปลี่ยนเสื้อผ้าแต่งหน้าให้เธออย่างเร่งรีบ ใบหน้าที่งดงามเป็นทุนอยู่แล้วเพียงแต่งแต้มเล็กน้อยทำให้เธอดูดีจนแทบจำไม่ได้ว่านี่คือหญิงสาวที่มาจากชนบท อวี้หรานไม่รอเปล่าเธอตั้งใจอ่านหัวข้อข่าวและข้อมูลข่าวที่เธอต้องอ่านในวันนี้ เธอเป็นคนที่มีความจำดีเพียงแค่ตัวอักษรผ่านดวงตาเธอจำได้แทบทุกบรรทัด

และแล้วการดำเนินข่าวก็เริ่มขึ้นเธอรายงานข่าวสดตามที่ได้รับมาทุกคนเป็นกังวลกลัวว่า

อวี้หรานจะทำงานพลาดแต่ก็ต้องพากันแปลกใจที่เธอสามารถถ่ายทอดออกมาอย่างมืออาชีพเหมือนเคยทำงานนี้มาก่อนไม่มีความเคอะเขินพูดจาฉะฉานน้ำเสียงนุ่มนวลไพเราะ เวินชิงถิงอ้าปากกว้างดวงตาเป็นประกายเหมือนพบเพชรที่ถูกเจียระไนมาเป็นอย่างดี

“จื่อเหยาเธอไปหาผู้หญิงคนนี้มาจากไหน ช่างเหมาะเจาะจริง ๆ แถมยังทำงานออกมาได้ดีอีกด้วย ไม่แน่วันข้างหน้าเธอจะเป็นนักอ่านดีเด่นได้รับรางวัลนักประกาศข่าวยอดเยี่ยม”

“อวี้หรานเธอเข้ามาเพื่อขอทำงานที่นี่ ฉันกำลังพาไปพบผู้จัดการพอดี หากเป็นอย่างที่พี่เวินพูดหมายความว่าจะรับเธอเข้ามาทำงานใช่มั้ย?”

“ปล่อยให้เพชรเม็ดงามหลุดมือไปได้อย่างไรกัน อวี้หรานคนนี้แหละที่จะทำหน้าที่ผู้ประกาศข่าวสดต่อจากนี้” เวินชิงถิงลูบครางจ้องมองห้องถ่ายรายการอย่างพึงพอใจ จื่อเหยาดีใจรีบบอกเด็กชายในข่าวดี

“เด็กน้อยแม่ของเธอได้งานแล้ว วันนี้เธอจะได้กินขนมอร่อย ๆ อย่างที่แม่ของเธอรับปากไว้แล้ว”

“จริงหรือครับ ดีใจจัง” เด็กชายยิ้มกว้างตบมือพรางครุ่นคิดถึงขนมแสนอร่อยที่คุณน้าคนสวยกล่าวถึง

ระหว่างนั้นเองก็มีเสียงเข้มขรึมดังขึ้นด้านหลังของเวินชิงถิง

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน นักข่าวคนใหม่หรือทำไมฉันไม่รู้เรื่องที่รับคนใหม่เข้ามาเลย”

“โอ๊ะ ท่านประธานเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กันครับ พอดีเกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย โชคดีที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาหางานทำพอดี เธอเคยได้รับการคัดเลือกเมื่อ 3 ปี ที่แล้ว วันนี้คนที่ทำหน้าที่อ่านข่าวไม่สามารถมาทันเวลา ผมเลยตัดสินใจให้เธอทำ ไม่คิดเลยนะครับว่าเธอจะทำมันได้ดี ไม่มีผิดพลาด ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำอะไรโดยที่ไม่ได้ปรึกษาท่านประธานก่อน” เวินชิงถิงเหงื่อตกกลัวว่าท่านประธานจะต่อว่าเรื่องที่เขาเอาใครไม่รู้มาอ่านข่าว

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย หากเธอประกาศข่าวเสร็จแล้วเรียกเธอให้ไปพบฉันที่ห้องด้วย ”

“ได้ครับ”เวินชิงถิงก้มหัวให้คนที่อายุน้อยกว่าอย่างนอบน้อมเพราะเขาคือประธานสำนักข่าวแห่งนี้ ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาคมคายสูงโปร่ง ร่างกายกำยำแข็งแรงอายุเพียง 29 ปี แต่มีความสามารถควบคุมลูกน้องของเขาหลายชีวิต แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนโหดหรือดุ แต่ทุกคนที่นี่ต่างเคารพและนับถือในความเก่งของเขา

จ้าวจื้อหาว ชายหนุ่มที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อน วัน ๆ ในสมองของเขาคิดเพียงแต่เรื่องงาน จนกระทั่งวันนี้ที่เขาเดินเข้ามาในสำนักข่าว ผ่านห้องจัดรายการได้ยินเสียงที่ไพเราะอ่านข่าวได้อย่างน่าสนใจไม่มีติดขัดแม้แต่น้อย ไม่ว่าจะเป็นการเว้นวรรคของคำพูดลมหายใจที่ไม่เข้าไมค์จนน่ารำคาญ ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้เห็นใบหน้าของหญิงสาวทำให้เขาหยุดเท้ายืนจ้องมองเธออย่างหลงใหล มิใช่แค่หน้าตา แต่ไม่ว่าจะมองส่วนไหนท่าทางน้ำเสียงช่างเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์อย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หากรายการถ่ายทอดออกไปเขาเชื่อว่าทุกคนต่างก็ต้องพูดถึงเธอแน่นอน

แป๊ะ ๆ เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่ออวี้หรานกล่าวจบรายการ ทุกคนต่างพากันเข้าไปล้อมรอบเอ่ยชื่นชมในความเก่งของเธอกันใหญ่

“ว้าว... ไม่น่าเชื่อว่าเราจะมีคนประกาศข่าวที่เก่งขนาดนี้ มาจากที่ไหนเหรอทำไมไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาหรือมาจากสำนักข่าวอื่น” เจียเจียเอ่ยถามขึ้น

“ฉันไม่ได้มาจากที่ไหน งานนี้เป็นงานแรกของฉันค่ะ ฉันพึ่งจะมาของานทำ”

“น่าทึ่งจริง ๆ พี่เวินฉันว่าเราเจอคนประกาศข่าวคนใหม่แล้ว ถ้าพี่ไม่รับเข้าทำงานมีหวังสำนักข่าวเจียงฉี่ต้องดึงตัวคนเก่ง ๆ แบบนี้ไปแน่ ๆ ”

“รับไม่รับไม่ได้อยู่ที่ฉันแต่เป็นท่านประธานต่างหาก เธอชื่ออวี้หรานใช่มั้ยเดินตามจื่อเหยาไปที่ห้องท่านประธานเขาต้องการพบเธอ ” อวี้หรานพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินไปหาลูกชายของเธอที่ยืนอยู่กับจื่อเหยา

“ฉันชื่อจื่อเหยานะ ต่อจากนี้เธอคงได้ทำงานที่นี่แน่นอน ดีใจกับเธอด้วยนะ เดินตามฉันมาเถอะ ระหว่างที่เข้าไปหาท่านประธานฉันจะดูแลลูกชายของเธอให้ก่อน ”

“ขอบคุณนะคะพี่จื่อเหยา หากไม่ได้พี่ฉันคงไม่ได้งานที่นี่ ”

“ขอบคุณฉันทำไม ถึงฉันจะช่วยเธอแต่ถ้าเธอไม่มีความสามารถและเก่งขนาดนี้ก็ไม่ได้งานหรอกนะ ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวเธอต่างหาก ” จื่อเหยาพูดพรางเดินนำหน้าอวี้หรานไปที่ห้องของท่านประธาน อวี้หรานจับมือน้อย ๆ ของเด็กชายส่งยิ้มหวานให้เขาก่อนจะพูดเบา ๆ ข้างหูของเด็กชาย

“วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีของเราจริง ๆ แม่จะซื้อขนมอร่อย ๆ ให้นะ ลูกต้องเป็นเด็กดีไม่งอแงเข้าใจมั้ย”

“ครับผม”

เมื่อมาถึงหน้าห้องของท่านประธานจื่อเหยาเคาะประตูเปิดเข้าไปด้านในบอกให้เจ้านายได้รู้ว่าตอนนี้คนที่เขาต้องการพบมาถึงแล้ว

“ท่านประธานคะ ฉันะพาอวี้หรานมาพบท่านประธานแล้วค่ะ มีอะไรเรียกใช้ได้นะคะฉันจะรออยู่หน้าห้อง” อวี้หรานมองประตูที่ถูกปิดหัวใจเริ่มหวาดหวั่นคิดว่าท่านประธานต้องเป็นชายชราอ้วนท้วน ทว่าเมื่อเก้าอี้หันมาทางเธอทำให้เธอแทบไม่เชื่อสายตาชายหนุ่มหน้าตาดีดูเหมือนอายุจะยังไม่ถึง 30 คนนี้นะหรือที่เป็นท่านประธาน

“เธอชื่ออวี้หรานสินะ มาจากที่ไหนแล้วทำอะไรมาก่อนถึงได้เข้ามาของานทำที่นี่”

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่ออวี้หรานเคยมาสมัครและสัมภาษณ์งานที่นี่เมื่อ 3 ปีที่แล้ว แต่ว่าช่วงนั้นฉันมีเหตุจำเป็นที่ไม่ได้มาตามจดหมายเรียกตัว วันนี้ฉันเลยตัดสินใจมาที่นี่เพื่อของานทำ ทำให้ได้มาอ่านข่าวอย่างไม่คาดคิด หรือว่าฉันทำอะไรผิดพลาดไปอย่างนั้นหรือคะ” อวี้หรานร้อนใจคิดว่าตัวเองทำพลาดเริ่มกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกนะ ประวัติของเธอเมื่อสามปีที่แล้วหายไป ช่วยกรอกประวัติให้ใหม่และต่อจากนี้เธอจะได้ทำหน้าที่ประกาศข่าวรายการเมื่อครู่ การทำงานฉันจะให้จื่อเหยาช่วยฉันแนะนำและสอนงานเธอ ” เขาพูดจบยื่นกระดาษมาให้เธอเขียนประวัติของเธอลง อวี้หรานมีรับกระดาษมาลงรายละเอียดด้วยความดีใจ เธอจะได้ทำงานที่นี่อย่างที่เธอตั้งใจไว้จริง ๆ สวรรค์เมตตาเธอแล้ว