วาดฝัน..

งาน งาน งาน แล้วก็งาน เธอทำงานทุกวันที่บอกว่าทุกวันคือทุกวันจริงๆ นะเธอเข้ากะแทนเพื่อนพนักงานคนที่เขาขี้เกียจน่ะเพราะถึงยังไงเธอก็ได้เงินอยู่แล้วดังนั้นมันก็ไม่เป็นไรนิ เธอไม่มีแฟน เธอไม่มีสัตว์เลี้ยงถึงแม้ว่าเธอเคยคิดที่จะเลี้ยงแมวแต่เมื่อเธอกลับมาคิดอีกทีเธอก็สงสารมันนะถ้ามันต้องมานั่งรอเธอกลับบ้านแล้วต้องร้องออดอ้อนราวกับต้องการประท้วงเธอว่าเธอกลับดึกเธอไม่ยอมกอดหรือยอมเล่นกับมัน เธอสงสารมันน่ะดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะดูคลิปแมวเอาดีกว่า มันน่ารัก มันน่าเอ็นดูกว่าเยอะ ที่สำคัญเธอทำใจไม่ได้ถ้าเกิดว่าวันไหนมันหลุดออกจากบ้านและถูกหมาไล่กัดจนตายหรือว่าต้องถูกรถชนตายเธอทำใจไม่ได้...

"คลิปใหม่จะลงรึยังนะ.."

"หลิน.. ดูอะไรเหรอ?"

"อ้อช่องยูยูปน่ะ คนนี้เราตามอยู่เราชอบดูเวลาเขาทำอาหารน่ะ "

"อ๋อ.. คนนี้เขาเก่งเนอะ ทำเองทุกอย่าง ทำแปลงผัก ปลูกผัก เข้าป่าเก็บนั่นทำนี่.. สุดยอดยิ่งกว่าสุดยอดมนุษย์อีก.."

"นั่นสิ บางทีเราก็อยากมีเงินเยอะๆ นะแล้วก็ไปหาซื้อที่ดินที่เงียบๆ ติดเขามีแม่น้ำไหลผ่านแล้วก็ปลูกบ้านหลังเล็กๆ อยู่กับแม่และน้อง ปลูกผัก ปลูกผลไม้.. คงจะมีความสุขน่าดู.."

"ตื่นค่ะ.. ตื่นได้แล้วค่ะสาว.. ทำงานกัน เก็บเงินและก็ค่อยๆ สอดส่องหาทำเลว่าตรงไหนที่เราพอจะลงทุนซื้อได้บ้าง.. แต่มีอีกทางนะที่จะทำให้รวยเร็วขึ้น.."

"อะไรเหรอ? ขายยาไม่เอานะ "

โป๊ก..

โอ๊ย...

"ไอ้บ้า.. ลอตเตอรี่ไงคะ.. ซื้อลอตเตอรี่ไง คิดไปเรื่อย.."

"เอ้าก็ใครจะไปรู้ล่ะก็เธอบอกว่าได้เงินเร็วรวยเร็วอะไรทำนองนี้ไอ้เราก็คิดว่าขายยาซะอีก.."

"เพ้อเจ้อ.. ไปทำงานกันได้ละ.."

ถามว่าเธอสนุกกับงานไหมตอบได้เลยว่าก็ไม่นะ แต่ถ้าถามว่าทำไมไม่หางานอื่นล่ะ? ก็มันหาไม่ได้ยังไงเล่า เธอสมัครไปหลายต่อหลายอาชีพแล้วแต่ก็ไม่มีใครเรียกเธอไปทำงานเลยก็อย่างว่าด้วยสถานการณ์ในตอนนี้มีหลายต่อหลายคนต่างพากันตกงาน ว่างงานและไม่มีรายได้ดังนั้นตอนนี้ไม่ว่างานอะไรเธอก็ต้องทำไปก่อนอย่ามาเกี่ยงว่าไม่ชอบและไม่ใช่งานที่รักดังนั้นฉันจะไม่ทำ.. บ้าบอ ตัดไปค่ะ ทำๆ ไป งานน่ะมันไม่ได้หาง่ายตอนนี้ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน...

"กลับบ้านก่อนนะ.."

"จ้า.. กลับดีๆ ..."

ในที่สุดก็เลิกงานแล้วเย้.. เส้นทางประจำที่เธอเดินทุกๆ วันมันให้ความรู้สึกหลากหลายมากๆ เลยนะ ถนนเส้นนี้มันสะท้อนความเป็นอยู่ของคนในเมืองกรุงได้ดีเลยทีเดียว บนถนนที่แออัดไปด้วยรถที่ต่างพากันรอออกตัวเพื่อทะยานกลับบ้านไปหาคนที่ตัวเองรัก.. ริมฟุตบาทที่มีพ่อค้าแม่ค้าหัวเราะและพูดคุยเล่าเรื่องราวที่ตัวเองได้พบเจอมาในแต่ละวัน.. สีสันของที่นี้มันเลยคละเคล้ากันไป ทุกอย่างคือการเรียนรู้จริงๆ ในโลกใบนี้.. กว่าเราจะเติบโตขึ้นมาได้ในแต่ละวันเราต้องเจอกับอะไรกันมามาก.. แต่ถึงแม้ว่าจะเจอบททดสอบมากมายแค่ไหนแต่มีสิ่งหนึ่งที่มันยังคงอยู่กับเราตลอดไปก็คือ.. สติในการรับมือ

ตึกตึกตึก...

"แม่หนู.. ช่วยตาซื้อลอตเตอรี่หน่อยลูกเหลืออยู่สามใบ.."

กึก..

ขวับ..

"ช่วยตาหน่อยลูกขายมาหลายวันแล้วไม่หมดสักที.."

ดูสิ.. ดูคุณตาท่านนี้ถึงแม้ว่าท่านจะอายุเยอะขนาดไหนแต่ท่านก็ยังดิ้นรนหารายได้มาจุนเจือตัวเองแล้วคนอย่างเธอมีสิทธิ์เหลือที่จะบ่น.. คนอย่างเธอมีสิทธิ์เหรอที่จะท้อ.. แค่เธอมองไปรอบๆ เธอก็เห็นผู้คนมากหน้าหลายตาที่มานั่งขายลอตเตอรี่บางคนแขนขาพิการ บางคนตาบอด.. แล้วแบบนี้เหรอเธอจะมาบ่นว่าอยากรวยโดยไม่ต้องทำอะไร.. เธอมีสิทธิ์ด้วยเหรอ?

"งั้นหนูเอาที่เหลือจ้ะตา.."

"ขอบใจมากๆ สามใบนี่ถ้าถูกนี่รวยเลยนะแม่หนู.. เท่าไรนะ.. สิบแปดล้านใช่ไหม?"

ฮ่าๆๆ

"สาธุจ้ะตา.. ถ้าหนูถูกรางวัลที่หนึ่งแล้วได้สิบแปดล้านหนูจะเอามาให้ตาด้วย.."

"โอ๊ย.. ตาไม่เอาหรอกถ้าหนูมีโชคจริงๆ นู้น.. เอาไปบริจาคให้คนยากไร้จริงๆ นู้นเถอะตาน่ะสบายอยู่แล้ว พออยู่พอกินแค่นี้ตาก็สบายแล้วมันยังมีคนที่ลำบากกว่าตาเยอะแม่หนู.. ขอให้ได้ขอให้โดนนะลูกนะ.."

"สาธุ สาธุจ๊ะตา.."

พรึบ.. ขวับ..

ตึกตึกตึก..

ฟิว~~~

"ลมอะไรทำไมมันแรงแบบนี้นะ.. ตาไปแล้วเหรอเนี่ยก่ะว่าจะซื้อของกินให้สักหน่อย.. แต่ไม่เป็นไรหวังว่าจะได้เจอกันอีกในไม่ช้า.."

ชีวิตเธอ.. เธอไม่ต้องการอะไรมากนักหรอกเธอต้องการแค่น้องชายของเธอนั้นได้เรียนสูงๆ มีงานดีๆ ทำส่วนแม่นั้นเธอไม่อยากให้แม่ทำงานหนักแล้ว.. เธอสงสารแม่ แม่ต้องออกไปรับจ้างรายวันถ้าวันไหนฝนตกนั่นก็หมายความว่าไม่มีเงิน.. เธอไม่อยากให้แม่ของเธอลำบาก สักวันเธอจะทำความฝันของเธอให้เป็นจริง..