ชีวิตที่แสนเรียบง่าย..

วันนี้เธอก็ต้องมาทำงานเหมือนเดิมเฉกเช่นเคย.. การทำงานของเธอนั้นไม่มีอะไรมากเลยสักนิดเธอน่ะแค่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์และพูดประโยคเดิมๆ ซ้ำๆ ว่า "รับขนมจีบ ซาลาเปาเพิ่มไหมคะ? " นั่นคืองานของเธอ.. เธอที่เรียนจบมาสายอาชีพเธออยากเปิดร้านเบเกอรี่เล็กๆ ทำขนมไม่ต้องเยอะ มีรถคันเล็กๆ ขับและเอาขนมพวกนั้นไปเปิดท้ายขายหลังรถแบบ.. มินิมอลๆ แต่ปัญหามันติดตรงที่เธอน่ะไม่มีเงินทุนน่ะสิดังนั้นเธอจึงต้องทำงานที่นี่และค่อยๆ เก็บเงินทีละนิดๆ ถึงแม้ว่าเธอจะเก็บเงินได้ไม่เยอะเท่าไหร่แต่ภาระต่างๆ ที่เธอจะต้องรับผิดชอบนั้นมันไม่ง่ายเลย.. เธอมีน้องชายที่ต้องดูแล เธอมีแม่ที่ต้องคอยช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายอีก.. ดังนั้นฝันของเธอจึงเป็นเรื่องในอนาคต.. อนาคตที่หมายถึงตอนไหนก็ไม่รู้..

"หลิน.. เลิกงานแล้วไปเดินตลาดนัดกันดีไหม?"

"ส้มไปเลย พอดีเราจะไปรับของมาขายน่ะ.."

"ขยันจริงๆ เลยนะหลิน ทำงานสองสามอย่างพร้อมกันแบบนี้เอาเงินไปไว้ไหนหมดเนี่ย.."

หึ.. เอาเงินไปไว้ไหนหมดเหรอ? ต้องถามว่าเงินที่ได้น่ะพอรึเปล่า แม่ของเธอก็ทำงานหนักเธอก็ทำงานหนัก น้องของเธอก็ยังเล็กดังนั้นค่าใช้จ่ายมันก็เลยเยอะตามมามันคือเรื่องปกติอยู่แล้ว.. อย่าถามเลยว่าเอาเงินไปไว้ไหนหมด ต้องเปลี่ยนคำถามว่าเงินน่ะพอใช้รึเปล่า.. อ้อ.. ลืมไปเราชื่อหลินนะ

"เก็บไว้ในบัญชีจ้า..."

ฮ่าๆๆ

"ตามนั้นๆ งั้นเราทำงานกันต่อดีกว่า.."

เธอค่อยๆ เช็กของและตรวจดูสินค้าว่าสินค้าตัวไหนที่ใกล้จะหมดแล้วเธอจะได้ทำรายงานไปให้ผู้จัดการและเธอเองก็คิดว่าบางครั้งเธออยากจะลองเสนอบางสิ่งบางอย่างให้ผู้จัดการได้พิจารณาเพราะเธอเห็นร้านสะดวกซื้อบางสาขาเขามีขายแต่สาขาของเธอมันไม่ สินค้าตัวนั้นขายดีมาก ดีเสียจนคนต้องสั่งจองล่วงหน้าเธอเองก็เช่นกัน.. สินค้าตัวนี้น่ะมันเป็นครีมที่ราคาไม่แพงแต่ดีเธอกว้านซื้อและนำมันมาขายต่อในราคาที่สูงขึ้นนิดหน่อยเพื่อกำไรในอนาคต เธอเองก็คิดว่าถ้าทางสาขาที่พวกเราทำอยู่มีเจ้าสิ่งนี้มาวางขายเธอจะได้ซื้อกักตุนเอาไว้เยอะๆ หน่อย.. คิกๆ

ตึกตึกตึก...

"ทำไมมันร้อนขนาดนี้นะ.. " จะว่าไปอากาศที่บ้านเรามันก็สุดแสนจะโคตรร้อนเลย อากาศมันร้อนขึ้นทุกวันๆ จนเธอชักจะกลัวแล้วสิ เมื่อก่อนเธอน่ะชอบอ่านพวกหนังสือคำทำนายและดูสารคดีเกี่ยวกับโลกของเรา.. คำทำนายบางครั้งมันก็ดูเกินจริงไปบ้างแต่บางครั้งเธอก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่ามันอาจจะเกิดขึ้นจริงก็ได้ใครจะไปรู้..

"แม่หนู.. "

ขวับ ขวับ..

"หนูนั่นแหละ.. ช่วยยายซื้อผักหน่อยลูก.. ทั้งวันยายยังขายไม่ได้เลย.."

ตึกตึกตึก.. พรึบ..

"ยายมีอะไรบ้างจ๊ะ.." นั่นสิผักของยายยังเหลือเยอะมาก เยอะเสียจนเธอไม่อยากจะคิดว่าคุณยายจะเอาเงินที่ไหนไปใช้จ่ายในวันนี้และวันพรุ่งนี้...

"มีตำลึง มีผักบุ้ง มีคะน้า.. ยายปลูกเองหมดเลยนะ.."

"โอ้โห.. สวยมากๆ เลยจ้ะ.. บ้านยายอยู่ไหนจ๊ะ.."

"อยู่ไกลโพ้น.. แต่เราจะได้เจอกันอีก..."

"ฮือ.. ไกลโพ้น.. แล้วยายมายังไงจ๊ะ.. งั้นหนูเอาอันนี้จ๊ะ.." ตอนนี้เธอเลือกคะน้า ตำลึง ผักบุ้ง ต้นหอมและใบมะกรูด เธอก่ะจะให้แม่ทำผัดคะน้าให้กินแล้วก็ผัดผักบุ้งไฟแดงด้วยอยากกินน่ะ

"มาได้ก็แล้วกัน.."

"เท่าไรจ๊ะ.."

"ยายคิดให้ยี่สิบ..."

"ไม่ได้จ้ะยาย.. ของซื้อของขายหนูจะโกงยายแบบนี้ไม่ได้หรอจ๊ะ.. หนูคิดให้ก็แล้วกัน ตำลึงหนึ่งกำ ผักบุ้งหนึ่งกำ คะหน้าหนึ่งกำ ต้นหอมและใบมะกรูด หนูให้ยายหนึ่งร้อยจ้ะ ยายห้ามถอนนะจ๊ะ เพื่อยายต้องเอาเงินไปจ่ายค่ารถค่าลามาขายของอีก.. ช่วยๆ กันเนาะยายเนาะ.. "

"ขอบใจๆ ขอบใจมากแม่หนู.."

"งั้น.. หนูไปแล้วนะจ๊ะยาย.. ยายก็กลับดีๆ นะจ๊ะ อย่ากลับดึกมากนะ.."

พรึบ..

ตึกตึกตึก...

"เจ้าต้องตายซ้ำแล้วซ้ำเล่านั่นคือสิ่งที่เจ้าต้องพบเจอ... แต่ก่อนที่เจ้าจะจากโลกนี้ไปคนที่เจ้าเป็นห่วงอยู่จะอยู่สุขสบายแบบไร้กังวล.. และคนพวกนั้นจะคิดถึงเจ้ามาก.. จงรักษาความดีและความเมตตาของเจ้าเอาไว้เช่นนี้นะแม่หนู.. แล้วเราจะได้พบเจอกันอีก.."

ขวับ...

ทำไมเธอรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรวิ้งๆ ในหูเลยนะ.. เฮ้อ.. แปลก สงสัยต้องกลับไปพักผ่อนซะแล้วลุยงานหนักมาหลายวันแล้วเนี่ยวันนี้ขอนอนเร็วๆ หน่อยก็แล้วกัน...