มันเกิดขึ้นจริง…

หลังจากที่เธอเตรียมการมาเป็นเวลาสามเดือน.. ที่จริงแล้วความฝันทุกอย่างของเธอมันเกิดขึ้นจริงทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นความฝันที่ดี หรือความฝันที่ร้ายมันเกิดขึ้นหมดเลย.. ดังนั้นเธอควรจะเชื่อได้แล้วว่าเธอสามารถมองเห็นอนาคตของตัวเองและคนที่เธอไว้ใจ.. เมื่อมันเป็นเช่นนี้แล้วเธอก็เลยตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้ทุกอย่าง ทั้งเรื่องของอนาคตล็อต อนาคตของแม่และเพื่อนร่วมงานของเธอ.. เอ๋ เธอได้ฝากฝังเอ๋เอาไว้แล้วว่าต่อไปขอให้เอ๋ช่วยดูแลล็อตและแม่ของเธอแทนเธอด้วย..

"เอ๋.. เราให้.."

พรึบ..

"อะ.. อะไร.. ให้ทำไม ให้เงินเราทำไม.."

"ที่เราให้เพราะเงินนี้เราอยากให้เอ๋ เอ๋.. เอาเงินนี้ไปใช้หนี้ให้หมดและเอ๋ก็ออกมาใช้ชีวิตเป็นของตัวเองนะ เอ๋ยินดีที่จะมาอยู่กับแม่และน้องเราไหม? เราต้องการใครสักคนที่คอยดูแลแม่เราได้และเราเชื่อว่าเอ๋เป็นคนนั้น เอ๋เป็นคนเดียวที่เราไว้ใจได้ เอ๋จะเป็นคนที่คอยบอกและเดือนแม่และล็อตได้.. ดังนั้นเราจะขอให้เอ๋มาเป็นคนคอยดูแลทรัพย์สินของเรา.. เอ๋จะได้เงินเดือนแยกต่างหาก เอ๋จะได้อยู่ที่บ้านของเราในฐานะผู้จัดการมรดก.. เราจะให้เอ๋เป็นพี่สาวและเป็นลูกสาวของแม่อีกคน.. ได้โปรดนะ.. เราเหลือเวลาไม่มากแล้ว.. อีกไม่นานเราก็จะต้องตายแล้วเอ๋.."

"ลิ.. หลิน.. ไม่เอาไม่พูดแบบนี้.. ไม่เอา.." เธอไม่อยากรับเงินและไม่อยากให้ทุกอย่างที่หลินเล่าเป็นจริงเลย.. เธอไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นถึงแม้ว่าเธอจะชอบหลินขนาดไหนแต่เธอก็ไม่อยากให้สิ่งที่หลินพูดนั้นเป็นเรื่องจริง..

"เราไม่รู้หรอกเอ๋แต่ที่แน่ๆ .. เราเตรียมตัวและเตรียมใจเอาไว้แล้วล่ะ.. เพราะความฝันที่เราเคยเล่าให้เอ๋ฟังมันเกิดขึ้นทุกครั้งเลยนิ ดังนั้นเราจึงอยากขอร้องเอ๋.. เอ๋ช่วยมาเป็นครอบครัวช่วยมาเป็นพี่สาวและช่วยมาเป็นลูกสาวให้กับแม่เราได้ไหมถือว่าเราขอร้อง..."

"หลิน.."

ฮึก.. ฮือ...

หมับ.. ปุ๊ๆ ..

"ไม่เป็นไรเอ๋ เราสบายดี.. ต่อให้เราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นก็ตามแต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่เราต้องเจอเราก็พร้อมแล้วล่ะ.."

นั่นสิเธอจะมากลัวทำไมกัน ทุกคนที่เกิดมาก็ต้องมีพบและมีจากมันเป็นเรื่องธรรมดามาก เกิด แก่ เจ็บ ตาย.. มันเป็นวัฏจักรของโลกใบนี้อยู่แล้ว...

~~~~~~~

แค่ก แค่ก แค่ก...

"หลิน.. ไหวไหม?"

"อือ.. ไหว.. ไหวอยู่แล้ว..."

แค่ก แค่ก แค่ก...

ตอนนี้เธออยู่โรงพยาบาลแล้ว.. มันเป็นตามความฝันจริงๆ ตอนนี้เธออยู่บนเตียงผู้ป่วยตอนนี้เธอเป็นผู้ป่วยวิกฤตเธอมาอยู่ในห้องนี้เพราะว่าปอดของเธอติดเชื้อ.. การเยี่ยมไข้ของเธอทำได้แค่วันละครั้งเพราะคุณหมอบอกว่ามันเสี่ยงมาก คุณหมอบอกว่าปอดของเธอติดเชื้อ เป็นเชื้อไวรัสที่มันพบเจออยู่ทั่วไปแต่ในเคสของเธอนั้นมันดูรุนแรงกว่าผู้ป่วยรายอื่นเป็นอย่างมาก.. คุณหมอได้บอกกับแม่ของเธอเอาไว้แล้วว่าให้คุณแม่ของผู้ป่วยทำใจและขอความร่วมมือจากแม่และน้องของเธอรวมไปถึงเอ๋ให้ตรวจสุขภาพร่างกายอย่างละเอียดซึ่งนั่นเธอก็เห็นด้วย..

"หลิน.. หลินจะทิ้งพวกเราไปจริงๆ เหรอ?" เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิ่งที่หลินเคยเล่าให้เธอฟังมันจะเกิดขึ้นมาจริงๆ เธอมีหลินเป็นเพื่อนที่สนิทมากกว่าคนอื่นถึงแม้ว่าเราจะรู้จักกันไม่กี่ปีแต่สำหรับหลินแล้ว.. หลินเป็นคนที่ดีที่สุด เธอชอบหลิน เธออยากให้หลินอยู่กับเธอไปนานๆ แต่แล้วทำไมกัน ทำไมเรื่องราวบ้า

สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็คงจะถึงวาระแห่งกรรมแล้วสินะ.. เมื่อคืนเธอก็ฝันอีกแล้ว แต่การฝันครั้งนี้มันต่างออกไป.. ฝันของเธอนั้นคือเธอไปอยู่ในเมืองคล้ายๆ ในซีรีส์เกาหลีที่เธอเคยดู มันเป็นคล้ายๆ ซีรีส์ย้อนยุค ยุคโชซอนหรืออะไรสักอย่างหนึ่ง เธอไม่รู้หรอกเธอไม่เข้าใจอะไรพวกนี้เธอก็แค่ดูๆ เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรเลยสักนิดแต่ในฝันเธอฝันว่าเธอไปอยู่ที่ตรงนั้น เธอสวมใส่ชุดที่พวกนางในหรือพวกสนมอะไรสักอย่างใส่กัน.. เธอไม่รู้อะไรเลยสักนิดเอาจริงๆ เธอไม่รู้อะไรเลย.. มันใช่เหรอ? มันใช่สิ่งที่เธอจะต้องเจอเหรอ? ไม่หรอก... ไม่น่าจะใช่..

ตึกตึกตึก...

"หลิน.. เป็นยังไงบ้างลูก.."

เพียงแค่เธอเห็นสีหน้าและแววตาของแม่มันก็ทำให้เธอรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเธอเป็นลูกที่อกตัญญูมากๆ เลยใช่ไหม เธอยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณให้แม่ของเธอเลย เธอยังไม่ได้ดูแลท่านเลย.. ทำไมนะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย...

"นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องมาเสียใจอีกต่อไป.. การที่เจ้ามาที่แห่งนี้มันก็คือความผิดพลาดของพวกเรา.. พวกเราจำเป็นต้องพาเจ้ากลับไปคืนสถานที่ที่เจ้าเคยอยู่ดังนั้นคนพวกนี้เขาได้รับหลายสิ่งหลายอย่างจากเจ้าเยอะมากแล้วดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องเสียใจเลย.. อีกไม่นานเจ้าจะได้กลับไปในที่ที่เจ้าจากมา การกลับไปครั้งนี้เจ้าจะต้องเจอเรื่องราวมากมายเพื่อทดสอบความสามารถของตัวเจ้าหนึ่งร้อยครั้ง.."

"ใคร.. ใครคะ? ใครกัน.."

ตอนนี้เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเธอนั้นฝันหรือว่าเธอตื่นอยู่ เธอได้ยินเสียงแม่ เธอได้ยินเสียงใครก็ไม่รู้พูดกับเธอหลายต่อหลายคำ.. ใครกัน ใครเป็นคนพูด.. เธอพยายามฟังแล้วแต่มันก็ยังไม่ได้ใจความขนาดนั้น.. ใครกันนะคนพูดคือใครกัน..

"หลิน.. แม่เอง.. แม่เอง.. ได้ยินแม่ไหมลูก.."

ฮึก..

ติ๊ด.. ติ๊ด.. ติ๊ด.....

ครืน.... หวืด....

เสียงร้องไห้ของแม่.. เสียงร้องไห้ของเอ๋ และไหนจะล็อต.. ตอนนี้ทุกคนกำลังร้องไห้เพราะเธอ.. เธอที่เห็นตัวเองนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยและกำลังถูกหมอและพยาบาลช่วยกันทำหน้าที่ของตนเองอยู่.. เธออยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ต้องแล้วตอนนี้วิญญาณเธอออกมาจากร่างแล้ว.. ไม่ต้องช่วยเธอแล้ว...

อ๊ะ...

หมับ... หวืด~~~~

อ๊าย....

ตุ๊บ...

"ทำไมมันมืดแบบนี้ล่ะ.. อะไรกัน.. เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย.."

"พระสนม.. พระสนมเพคะ.. พระสนม..."

พระสนมเหรอ? คืออะไร มันคืออะไรเนี่ย..

~~~~

สปอย...

ชาติแรกที่เธอต้องมาใช้ชีวิตอยู่มันช่างอดสู่เหลือเกิน.. เอะอะตาย เอะตาย.. โอ๊ย.. อะไรวะเนี่ย.. หลินเอ๊ย..