โลกใหม่ที่ไม่คุ้นชิน..

อึก...

อู้ย... เจ็บนะเนี่ย.. อะไรกัน.. ทำไมลืมตาไม่ขึ้นล่ะ? ตาบอด? ตาบอดเหรอ? โว้ย... อะไรกันเนี่ย..

"พระสนม.. พระสนมเพคะ.. พระสนม..."

"พระสนมเหรอ? อะไรคือพระสนม ใครกัน ใครเรียกใคร แล้วใครคือพระสนม.."

กุ๊กกั๊ก..

อือ...

เมื่อเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามันก็ทำให้เธอได้สัมผัสถึงบรรยากาศที่เธอไม่เคยพบเจอมาก่อน.. สิ่งแรกที่เธอเห็นก็คือเพดานไม้ที่มีรูปทรงแปลกๆ อากาศที่ค่อนข้างหนาว แขนขาของเธอที่มันขยับไม่ค่อยได้.. ตกลงแล้ว.. มันคือที่ไหนกันแน่..

พรึบ..

"ค่อยๆ เพคะพระสนม.."

ขวับ..

ตายแล้ว.. พระสนม.. พระสนมเหรอ? นี่เธอ.. เธอหลุดมาอยู่ในโลกของซีรีส์เหรอ? หรือว่าโลกของนิยายกันแน่หว่า.. แล้วอะไรคือเธอเป็นพระสนม..

ตึกตึกตึก...

"พระสนม.. ลูกพ่อ..."

หมับ...

เดี่ยวก่อน.. ลูกพ่อ.. อะไรเนี่ย.. เธอ.. เป็นใครก่อน การที่จะได้มาเป็นพระสนมมันไม่ง่ายไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องเป็นสนมของใครคนใดสักคนที่อยู่ในราชวงศ์อย่างนั้นเหรอ? บ้านะ.. ไม่ใช่แล้ว..

"ดะเดี๋ยวค่ะ.. "

"ขออภัยพ่ะย่ะค่ะพระสนม.. กระหม่อมดีใจไปหน่อยที่พระสนมปลอดภัย.."

"คุณไม่สิ.. ท่านเป็นใครคะ?"

เฮือก..

"พระสนม.. พระสนมลืมกระหม่อมได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ.."

ตึง...

ก็ฉันไม่รู้ยังไงเล่า.. ฉันไม่รู้เลยว่าฉันเป็นใครและพวกคุณเป็นใครฉันก็ต้องถามสิ.. อยู่ๆฉันก็มาโผล่อยู่ที่ไหนไม่รู้ และก็มีคนมาเรียกฉันว่าพระสนมอีก.. แล้วไหนจะพูดขึ้นมาว่าพระสนมลืมกระหม่อมได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ.. เดี๋ยวค่ะ คือฉันไม่รู้จักพวกคุณค่ะ

"พวกเจ้าออกไปให้หมดก่อนเรื่องนี้ห้ามแพร่งพรายเด็ดขาดเพื่อความปลอดภัยของพระสนม..ดังนั้นจงปิดปากของพวกเจ้าเอาไว้ทุกคนเข้าใจรึเปล่า.."

"เจ้าค่ะ.. /เจ้าค่า..."

ตึกตึกตึก.. แกร๊ก..

"พระสนม.. พระสนมคือลูกสาวของกระหม่อม.. พระสนมมีพระนามว่า คิม อารึม เป็นลูกสาวของราชครู.. พระองค์ถูกแต่งตั้งให้เป็นพระสนมโซวอนได้แปดเดือนแล้ว.. แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้พวกเรายังสืบไม่ได้ว่าใครเป็นคนวางยาพระสนม.. ดังนั้นขอให้พระสนมช่วยพยายามทำตัวให้เป็นปกติด้วยเถิด.. ถ้าหากพระองค์สงสัยสิ่งใดขอให้พระองค์เรียกหามินซอและอารา.. พวกนางจะช่วยพระองค์ได้เป็นอย่างดี พวกนางเป็นคนของตระกูลคิม.. อีกสักพักกระหม่อมต้องไปแล้วดังนั้น.. ขอให้พระสนมมีพลานามัยแข็งแล้วกระหม่อมจะรีบจัดการงานให้เสร็จโดยเร็ว.. กระหม่อมทูลลาพ่ะย่ะค่ะ.."

"ดะ.. เดี๋ยวค่ะ.. ทะ.. ท่านพ่อ.. ลูกกลัว.."

หมับ..

"พระสนมไม่ต้องกลัวพะยะคะ แทยองได้ส่งคนมาอารักขาพระองค์แล้วนางเป็นมือดีนางจะไม่ทำให้พระองค์ต้องลำบากพระทัย.. นางจะซ่อนตัวอยู่เงียบๆ ในพระตำหนักของพระองค์ดังนั้น.. พระองค์ไม่ต้องกังวลไปนะพ่ะย่ะค่ะ.. "

~~~~~

ตื่นขึ้นมาเธอก็มาเป็นสนมเลยวุ้ยและที่สำคัญมันยังอันตรายด้วยเพราะอยู่ๆ ก็ฟื้นขึ้นมาหลังจากที่โดนวางยา.. สวรรค์แกล้งเธอนิ โลกที่เธอพึ่งจากมาเธอก็พึ่งตายเองนะ แล้วนี่เธอเกือบตายเลยนะ..ให้ตายสิเนี่ยชีวิตของหลินทำไมมันลำบากขนาดนี้นะ..

หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาและรู้ว่าตัวเองเป็นพระสนมที่อยู่ในรั้ววังมันก็ทำให้เธอต้องคอยเรียนรู้สิ่งต่างๆ ที่มันเกิดขึ้นกับเธอไม่ว่าจะเป็นภาษา อาหารการกิน และการวางตัวบอกเลยว่าไม่ง่ายเลยสักนิด เธอต้องคอยเฝ้าระวังทุกเรื่องเพราะเธอไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามีใครบ้างที่คอยจ้องทำร้ายเธอแต่ที่รู้ๆ เท่าที่เธอสังเกตน่าจะเป็นพวกสนมที่ถูกแต่งตั้งกันเข้ามาพร้อมกับเธอ เธออุตส่าห์ไม่ไปยุ่งกับใครแล้วนะแต่ทำไมคนพวกนั้นถึงชอบมายุ่งกับเธอก็ไม่รู้..

"พระสนม.."

"ท่านพี่.. เชิญนั่งเจ้าค่ะ.."

"ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะพระสนม..."

ตึกตึกตึก..

พรึบ..

"พระสนมเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ.. "

"ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะว่าแต่ท่านพี่.. เป็นอย่างไรบ้าง.."

"กำลังสืบอยู่พ่ะย่ะค่ะว่าใครเป็นคนวางยาพระสนม.."

"ถ้ามันยากนักก็ล้มเลิกไปก็ได้นะเจ้าคะท่านพี่น้องไม่ติด.. น้องไม่ต้องการมีปัญหากับใครไปมากกว่านี้ น้องอยากอยู่ที่นี่อย่างสงบ.. และถ้าเป็นไปได้.. น้องอยากกลับบ้านของเราน้องไม่อยากอยู่ที่นี่เลย.."

ชู่ว์...

"พระสนมห้ามตรัสออกมาแบบนี้นะพ่ะย่ะค่ะ.. เอาเป็นว่ากระหม่อมจะทำให้ถึงที่สุดอย่างไรแล้วคนของกระหม่อมก็จะคอยคุ้มกันพระสนมจนกว่าที่จะถึงวันเลื่อนขั้น.. กระหม่อมขอให้พระสนมมีพลานามัยแข็งแรงนะพ่ะย่ะค่ะ.."

"ท่านพี่อยู่กินข้าวกับน้องได้ไหมเจ้าคะ น้องเหงา.."

^_^

"ถ้าพระสนมชวนถึงขนาดนี้แล้ว.. กระหม่อมคงเลี่ยงไม่ได้แล้ว.."

"ดีเจ้าค่ะ.. งั้นน้องจะให้สาวใช้ยกสำรับเข้ามาเลยนะเจ้าคะ.." วันนี้ถือว่าเป็นวันดีสำหรับเธอเลยก็ว่าได้เพราะเธอได้เห็นใบหน้าหล่อๆ ของพี่ชายเธอ.. คนบ้าอะไรก็ไม่รู้วุ้ยถึงได้หล่อขนาดนี้ให้ตายสิหลินชอบ... พ่อหล่อเหลือเกิน หน้าตาคือแบบ.. โอ๊ยหลินจะเป็นลม หลินชักจะเริ่มหวงพี่ชายแล้วนะเนี่ยอยากรู้จริงว่าจะได้ใครเป็นเมีย แต่ต่อให้เป็นใครก็ตามคนนั้นต้องดีพอสำหรับพี่ชายเธอ.. ไม่จำเป็นต้องมาจากตระกูลร่ำรวยก็ได้ขอแค่เป็นคนดีใส่ใจทั้งพี่ชายและท่านพ่อของเธอ.. แค่นั้นเองที่เธอต้องการแค่นี้จริงๆ

จะบอกว่าที่เธอได้มาอยู่ในโลกใบนี้มันคือเรื่องที่อัศจรรย์มาก ทุกคนทั้งสวยแหละหล่อทั้งนั้นถือว่าอย่างน้อยการที่เธอได้โอกาสมาเกิดใหม่เธอไม่จำเป็นต้องสู้รบตบมือกับความยากจนถ้าเกิดว่าเธอต้องมาอยู่แบบนั้นนะมีหวังเธอได้ตายตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมาวินาทีแรกแล้วก็ได้..

"เดินทางปลอดภัยนะเจ้าคะท่านพี่.."

"พ่ะย่ะค่ะพระสนม.. กระหม่อมกลับก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ.. ถ้าเกิดสิ่งใดขึ้นขอให้พระสนมจำเอาไว้ว่าจงเป่านกหวีดที่กระหม่อมได้ถวายให้เพียงแค่พระองค์เป่ามันคนของกระหม่อมจะออกมาทันที.. "

หมับ...

"เจ้าค่ะ.. น้องจะทำตามที่ท่านพี่บอกและเตือน.."

สิ่งเดียวที่เธอต้องการก็คือการมีชีวิตที่สงบ.. ต้องการแค่นี้จริงๆ นะ ช่วงนี้เธอก็ได้มันมาถึงแม้ว่าบางครั้งเธอต้องการที่จะอยู่คนเดียวบ้างเพื่อทบทวนสิ่งต่างๆ ที่มันเกิดขึ้นในช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอยังไม่คุ้นชินกับโลกใบนี้บางครั้งเธอต้องการพูดคนเดียวแต่มันทำไม่ได้ไงเพราะเธอกลัวว่าคนอื่นจะมองว่าเธอเป็นบ้าน่ะสิ...