2. อดีตที่พลาดพลั้ง (2)

“ทะ ท่านพี่ทำเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไร แคกๆ” หยาดโลหิตยังคงไหลออกจากปากเล็ก

“เอายาเข้ามาให้พระชายาดื่ม” สิ้นเสียงเจ้าของจวน สตรีงดงามที่ฟ่านลี่จวินคุ้นตา ก็เดินเข้ามา พร้อมกับถ้วยโอสถ

“พะ พี่หญิง ท่านยังไม่ตาย โชคดีจริงๆ ที่ท่านยังไม่ตาย ฮึก”

หงชินฮวา เป็นบุตรสาวของขุนพลร่วมรบกับแม่ทัพใหญ่ ในยามสงครามหงต้าสละชีวิตเพื่อช่วยบิดาของลี่จวินเอาไว้

นับจากนั้นมาสกุลฟ่านจึงรับภรรยาและบุตรสาวของท่านอาหงมาดูแล ยามนั้นลี่จวินอายุได้เพียงเจ็ดหนาวเท่านั้น นับมาถึงวันนี้ก็ราวสิบปีแล้ว นางจึงมองหงชินฮวาเป็นดั่งพี่สาวคนหนึ่ง

แต่อีกฝ่ายกลับไม่คิดเช่นนั้น

“น้องหญิง ข้าไม่ตายนั่นย่อมถูกแล้ว ใช่หรือไม่เจ้าคะท่านพี่” ดวงหน้าหวานหยดหันไปมององค์รัชทายาทของแคว้น

ไม่เพียงเท่านั้น สวามีที่เคยให้คำมั่นว่าจะให้เกียรติและรักมั่นเพียงลี่จวิน กลับโอบเอวบางของชินฮวา เป็นเครื่องยืนยันว่าทั้งสองมีสัมพันธ์เกินเลยกว่าพี่สาวภรรยาและน้องเขย

“นี่พวกท่าน! พวกท่านลอบมีสัมพันธ์กันหรือ”

“หึ เรื่องใดที่จะทำให้เจ้าเสียใจ ก็อย่าได้พยายามสืบหามันเลย...ชายารักของข้า เจ้านอนให้สบายเถิด” มือใหญ่ดันร่างที่ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ให้นอนหงายลงบนเตียง ยกผ้าขึ้นมาห่มราวกับทะนุถนอมกันหนักหนา

ฟ่านลี่จวินพยายามฝืนกาย หมายจะใช้วิชาสู้รบที่เคยเรียน แต่พละกำลังกลับไม่อำนวย นางทำได้เพียงนอนแน่นิ่ง

“อย่าฝืนให้มากเลยน้องหญิง ชาที่เจ้าดื่มก่อนออกไปเรือนสกุลฟ่าน กำลังออกฤทธิ์ดีที่เดียว”

“พวกท่าน อึก นานเท่าใดแล้วที่พวกท่านหลอกข้า”

“คิก เอาเป็นว่าหากลำดับแล้ว ข้ามาก่อนเจ้า และเป็นข้าที่ช่วยให้องค์รัชทายาทเข้าหาเจ้าได้สำเร็จ” รอยยิ้มที่ลี่จวินเคยชมว่างดงาม บัดนี้กลับดูน่ารังเกียจเป็นที่สุด ทั้งที่นางรักและไว้ใจพวกเขาทั้งสองมากมายถึงเพียงนั้น เหตุใดจึงทำได้ลงคอ

“เอาเถิด อย่าได้เสียเวลา ยาที่นำมาได้ที่แล้วหรือยัง”

“ท่านพี่รออีกสักครู่เถิด รอให้หายร้อนอีกสักนิด จะได้ผลชะงัด” สีหน้าสนุกสนานของคนทั้งคู่ สร้างความหวาดกลัวขึ้นในใจของฟ่านลู่จวิน

“พะ พวกเจ้าจะทำสิ่งใด! ชะ ช่วยข้าที ผู้ใดอยู่ด้านนอก” นางยังตายไม่ได้ นางไม่ยอมให้ครอบครัวตายไปพร้อมกับมลทินที่ไม่ได้ก่อ

ร่างอ่อนแรงยกมือ หมายจะคว้าเอาปิ่นที่ตนเองปักมาใช้เป็นอาวุธ ทั้งที่ใจแหลกสลายเพราะถูกคนรักหักหลัง แต่นางก็ไม่คิดจะยอมแพ้

“อย่าได้พยายามอีกเลย เจ้านอนให้สบายเถิด” ซ่งอวิ้นไม่รีรอ คว้าเอายาบางอย่าง กรอกลงไปในปากเล็ก โดยมีหงชินฮวาคอยช่วยอยู่ข้างๆ

“น้องหญิงของพี่อย่าได้ดื้อรั้น กลืนลงไปเสีย”

“อึก อื้อ!” ใบหน้าเล็กสะบัดไปมา แม้จะไม่รู้ว่านั่นคือโอสถอันใด แต่ก็คาดเดาได้ว่าไม่ปลอดภัย

“ดื่มลงไป แล้วหลับเสีย ข้าส่งครอบครัวเจ้าไปรออยู่ก่อนแล้ว เจ้าจะได้ไม่เหงา” คำพูดของสวามี ทำให้ร่างที่ดิ้นรนหยุดชะงัก แววตาที่เต็มไปด้วยความเสียใจเมื่อครู่ แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง เต็มเปี่ยมไปด้วยความแค้น

ฟ่านลี่จวินหาใช่คนโง่ พูดเพียงเท่านี้ก็รู้แล้ว ว่าที่แท้เหรินซ่งอวิ้นเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด

“หมดเสียที”

“อึก! พวกสวะ ข้า แคก แคกๆ” ร่างบนเตียงกระอักเลือดออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ความเจ็บแค้นฝังลึกเข้าไปในจิตใจ เอ่ยขอโทษครอบครัวครั้งแล้วครั้งเล่า

เพราะหากนางไม่เลือกชายผู้นี้มาเป็นสวามี ไม่ขอร้องให้บิดาสนับสนุนเขา ไหนเลยโอรสที่เกิดจากหญิงคณิกาจะขึ้นมาเป็นองค์รัชทายาทของแคว้นได้

“…แฮก” ลี่จวินหอบหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทว่านัยน์ตาแข็งยังจ้องชายโฉดหญิงชั่วไม่ลดละ

“หึ ประกาศออกไป พระชายาเสียใจที่ครอบครัวต้องโทษ กระอักเลือดจนสิ้นลม” เหรินซ่งอวิ้นตะโกนบอกคนที่อยู่ด้านนอก ก่อนจะขยับเข้าไปนั่งข้างเตียง ก้มลงจุมพิตหน้าผากมนด้วยรอยยิ้มแสยะ

“…อึก ฮึก”

“มิต้องห่วง ทหารกล้าที่จงรักภักดีกับครอบครัวเจ้า ข้าจะดูแลให้เอง”

นี่สิหนา...สิ่งที่เขาต้องการ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ความรักเป็นเพียงเรื่องลวงหลอก ผลประโยชน์เท่านั้นที่ชายผู้นี้ต้องการ

ฟ่านลี่จวิน เจ้ามันโง่เง่าเสียจริง นำพาภัยมาสู่ครอบครัว ทำให้ทุกคนต้องตายตก

“คะ แค้นนี้ อึก ข้า จะ-” มือสั่นใช้แรกเฮือกสุดท้ายขย้ำคอเสื้อของสวามี แต่มันกลับถูกปัดออกไปอย่างรวดเร็ว

“หึ จะทวงคืนหรือ…เช่นนั้นเจ้าก็มาทวงคืนชาติหน้าเถิด”