1 ตัวประกัน

1

ตัวประกัน

พราวตะวัน บุลันตรา บุตรสาวคนเล็กของเศรษฐ์ บุลันตรา เจ้าของเกาะบุหลัน กับมาลา ภรรยานอกสมรส กำลังนั่งหลับตาพริ้มสูดบรรยากาศแสนสดชื่นรับกลิ่นอายทะเลของเกาะกลินท์ ทั้งที่รู้ว่าสถานที่นี้เป็นที่หวงห้ามของคนในครอบครัว แต่พราวตะวันกลับไม่สนใจ เธอแอบขึ้นเรือข้ามมาเกาะกลินท์คนเดียวทั้งที่จริงแล้วต้องไปขึ้นเครื่องเพื่อบินกลับไปเรียนต่อด้านแฟชั่นที่ฝรั่งเศส นึกแล้วก็แอบขำ ถ้าพ่อกับแม่และพี่อิรารู้ว่าเธอแอบเลื่อนไฟลท์บินเป็นอาทิตย์หน้าแล้วแอบมาเที่ยวกับเพื่อนที่เกาะกลินท์ ซึ่งถูกห้ามนักห้ามหนาจะหัวเสียกันแค่ไหน

“ดูนี่สิ” เอพริล เพื่อนสาวคนสนิทลูกครึ่งฝรั่งเศส ยื่นมือถือให้พราวตะวันขณะที่เธอกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ริมสระว่ายน้ำ

“อะไร” พราวตะวันรับมือถือจากเอพริลมาดู ก็เห็นว่าเป็นรูปของเจนนินทร์ที่เพิ่งอัปลงอินสตราแกรมส่วนตัวในอิริยาบถที่กำลังเดินช้อปปิ้งอยู่ที่ลอนดอน ประเทศอังกฤษ

“พี่เจนกับแกนี่ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยนะ เรียนก็ไม่ต้องเรียน งานก็ไม่ต้องทำ จะช้อปปิ้งทีก็หอบไปถึงลอนดอน”

“ช่างเขาเถอะน่า” พราวตะวันยื่นมือถือคืนเอพริลอย่างที่ไม่อยากจะใส่ใจ

“นี่ถ้าฉันไม่รู้คงคิดว่าแกเป็นลูกคนใช้แล้วพี่เจนเป็นลูกคุณนาย”

พราวตะวันหันมองเพื่อนสนิท ก่อนจะปิดหนังสือในมือแล้วชันเข่าลุกขึ้นปัดทาครีมกันแดดตามร่างสวยที่มีเพียงบิกินี่สีพีชห่อหุ้ม

“ไม่ใช่ลูกคนใช้ แต่เป็นลูกเมียน้อย”

“แค่ไม่ได้จดทะเบียน แต่แม่แกคือรักแรกของพ่อแกนะ”

“เราอย่ามาพูดเรื่องพ่อเรื่องแม่กันให้เสียอารมณ์เลย ลงไปว่ายน้ำกันดีกว่า แกอยากมาที่นี่ไม่ใช่หรือไง อย่ามัวแต่เล่นไอจีอยู่นักเลย”

“ก็ได้ๆ” เอพริลวางมือถือแล้วเดินตามพราวตะวันลงไปในสระว่ายน้ำ

ภาพทั้งสองคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ภายใต้สายตาดุดันคู่หนึ่งที่กำลังจ้องมองจากบนระเบียงห้องพักของโรงแรม อนาคินจ้องมองพราวตะวันราวกับจะกลืนกินให้ได้ จริงอยู่ที่หญิงสาวรูปร่างดีหน้าตาสะสวยผ่านตาผ่านมือเขามาแล้วนักต่อนัก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก พราวตะวันในชุดบิกิกี่ตัวจิ๋วทำให้เขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาที่ใบหน้า เขาไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าเรียวกับดวงตากลมโต ริมฝีปากอวบอิ่ม อีกทั้งรูปร่างที่น่าหลงใหล ทรวดทรงองเอวรับเข้ากัน ดูสวยงามและน่าจับจองเป็นเจ้าของไปหมด ทั้งหมดที่กล่าวมา…ยังไม่รวมถึงอกอันอวบอิ่มที่กระเพื่อมไปตามแรงน้ำนั่นอีก…

ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของเขา ไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม

อนาคินสรุปใจความต่อพราวตะวันให้กับตัวเองได้เท่านี้

“ไปหาข้อมูลของเธอมา ฉันต้องการภายในตอนนี้” อนาคินสั่งรัชชุขณะที่สายตายังคงจับจ้องไปที่พราวตะวัน

“ครับนาย”

และไม่นานเกินรอ อนาคินก็ได้รับข้อมูลเชิงลึกทั้งหมดของพราวตะวัน เขายิ้มอย่างสะใจให้กับแผนในหัวของตัวเอง…เพราะเขาจะได้ทั้งล้างแค้นและผู้หญิงตรงหน้ามาครอบครองแน่

หลังจากที่ว่ายน้ำเสร็จพราวตะวันก็ขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อลงมากินมื้อเย็นพร้อมกับเอพริล แต่เพราะเอพริลมัวแต่แต่งหน้าอยู่นาน พราวตะวันจึงลงมารอที่ห้องอาหารด้านล่างก่อน

ระหว่างที่ร่างบางในชุดเดรสผ้าฝ้ายสีขาวนวลกำลังเปิดเมนูอาหาร ชายร่างสูงในชุดสูทสีดำสองคนมายืนตรงหน้าเธอ เธอช้อนตามองโดยไม่มีความเกรงกลัว เพราะไม่ว่าใครหน้าไหนถ้าหากรู้ว่าเธอเป็นใครมีหรือจะกล้า

“คุณพราวตะวัน บุลันตรา” รัชชุเอ่ยชื่อหญิงงามตรงหน้า

“ใช่ ฉันเอง” เธอตอบกลับน้ำเสียงเรียบ

“ขอเชิญไปกับเราสักครู่ครับ”

“ไปไหน…พวกคุณเป็นคนของบุลันตราหรือเปล่า” พราวตะวันเอะใจถาม กลัวว่าที่บ้านจะรู้ทันว่าเธอหนีเที่ยว

“ไม่ใช่ครับ…เราเป็นเจ้าหน้าที่ของโรงแรมนี้” รัชชุโกหก แต่ก็ไม่เชิงเพราะโรงแรมที่พราวตะวันพักก็เป็นโรงแรมในเครือของกลินท์ตระกูล

“แล้วเรียกตัวฉัน มีปัญหาอะไร”

“เชิญก่อนครับ แล้วผมจะบอกระหว่างทาง”

พราวตะวันลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามหลังรัชชุและลูกน้องของเขาไปอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่จะมาหยุดตรงหน้ารถโรลส์ รอยซ์ รัชชุเปิดประตูรถด้านหลังออก เผยให้เห็นอนาคินที่นั่งรออยู่ พราวตะวันเริ่มเอะใจ จึงรีบก้าวเท้าถอยหลัง ทว่ารัชชุกลับมายืนกันด้านหลังเธอเอาไว้

“ขึ้นรถ” เสียงอนาคินดังขึ้นจากด้านใน

“พวกคุณเป็นใคร ทำไมฉันต้องขึ้นไปด้วย” พราวตะวันถามเสียงแข็ง ทั้งๆที่ในใจเริ่มกลัวขึ้นมา

“รัชชุ” อนาคินเอ่ยชื่อรัชชุเป็นเชิงให้จัดการ ก่อนที่ลูกน้องหนุ่มจะรับคำนายแล้วดันตัวพราวตะวันให้ขึ้นรถด้วยความแรงและรวดเร็ว

“กรี๊ด!!! ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วยค่ะ!!! มีคนจะลักพาตัวฉัน!!!” พราวตะวันพยายามตะโกนขอร้องให้คนช่วย แต่ตรงนั้นไม่ใครแม้สักคน แต่ถึงจะมี…ใครกันล่ะที่จะกล้าเข้ามาช่วย

“ร้องไปก็ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก” อนาคินพูดเสียงเรียบ ก่อนที่รัชชุจะปิดประตูด้านหลังลง แล้วรถก็เคลื่อนตัวออกอย่างรวดเร็ว

“พวกนายเป็นใคร?! จับฉันมาทำไม?!!!” พราวตะวันมองชายหนุ่มตรงหน้าแล้วถามขึ้นด้วยความกลัว ทว่าอนาคินกลับไม่สนใจเธอเพียงสักนิด เขาหลับตาลงแล้วเอนตัวพิงเบาะ

“ฉันถามว่าพวกนายเป็นใคร!!! จับฉันมาทำไม!!!” พอไม่ได้คำตอบ หญิงสาวก็ตะคอกถามขึ้นมาอีกครั้ง

“ตอบฉันมา!!! ว่าจับฉันมาทำไม!!! รู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นใคร?!! กล้ามากนะที่ทำกับฉันแบบนี้!!!”

“เงียบ!” อนาคินที่ทนความรำคาญไม่ไหว เขาตะโกนเสียงดังแล้วมองหน้าพราวตะวันนิ่ง

“ฉันไม่เงียบ! รำคาญนักก็ปล่อยฉันไปสิ!!!”

หมับ!

เวลานั้น อนาคินคว้าข้อมือพราวตะวันแล้วบีบแน่นแล้วกระชากเข้ามาใกล้

“อยากตายหรือไงถึงได้เอาแต่ตะคอกใส่ฉัน?!”

“พวกนายก็อยากตายหรือไงที่กล้าจับตัวฉันมาแบบนี้?!”

สิ้นเสียงพราวตะวัน อนาคินก็หัวเราะลั่นด้วยความแปลกใจ…หญิงสาวตรงหน้าคือคนแรกที่กล้าถามเขาแบบนั้น

“เรามาลองดูกัน…ว่าใครกันแน่ที่จะตาย ถ้าส่งเสียงอีกเพียงนิดเดียว…รับรองว่าฉันฆ่าเธอแน่” เขาเหยียดยิ้มหลังสิ้นเสียงหัวเราะ

คำขู่ที่มาพร้อมกับสายตาดุดัน อีกทั้งยังท่าทางน่าเกรงกลัวของเรา ทำเอาพราวตะวันได้แต่นิ่งไป ได้แต่มองเขาด้วยความหวาดหวั่นที่มีอยู่ลึกๆ ปล่อยให้รถวิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อที่เธอจะหาโอกาสหนี

ระหว่างที่ทางไปไหนสักแห่งที่พราวตะวันไม่อาจรู้ได้ เธอมองหน้าอนาคินที่กำลังมองออกไปด้านนอกถนน พอคิดเขาเผลอและมันเป็นโอกาสที่เธอจะหนูได้ มือบางก็ค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดประตูรถออก คิดจะกระโดดออกไป แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ทำ อนาคินก็เข้ามากระชากประตูรถปิด แล้วดึงตัวเธอเข้ามาแนบอก ตอนนี้ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันเพียงคืบ ทั้งสองสบตากันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่อนาคินจะผลักตัวเธอพราวตะวันออกอย่างแรง

“คิดจะหนีเหรอ? จะโดดออกไปนอกรถงั้นเหรอ? อยากตายจริงๆใช่ไหม?!”

“นายจะพาฉันไปฆ่าอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?! ตายตอนนี้ยังดีซะกว่า!!”

“รู้ก็ดี…แต่เธอต้องตายด้วยมือของฉันเท่านั้น”

“ก่อนตาย…บอกหน่อยก็ดีว่าจับฉันมาทำไม!!!” แม้กระกลัวตาย แต่ก็ยังจะประชดประชัน

“เป็นตัวประกัน…เธอเป็นตัวประกันแลกกับเงินหมื่นล้าน” อนาคินเรียบ

“ฮะๆๆๆ หมื่นล้าน! ใครที่ไหนเขาจะให้เงินหมื่นล้านกับนาย?! พูดเป็นการ์ตูนเลยนะ!”

“บุลันตรา…ถ้าไม่มีเงินหมื่นล้านมาแลกก็อย่าหวังว่าจะได้ตัวลูกสาวคนเล็กกลับไปตัวเป็นๆ”

“ถึงแล้วครับนาย” แล้วเสียงรัชชุก็ดังขึ้นมา เมื่อรถคันหรูวิ่งมาจอดที่บ้านท้ายเกาะของอนาคิน