Chapter1_NANO

Nano's Part

ไมโคร : "ไหนๆ แกก็ติดวิศวะอย่างที่ต้องการแล้ว"

ไมโคร : "แกก็น่าจะดูแลตัวเองบ้างนะ"

ไมโคร : "เวลาแค่ปีเดียว ปล่อยตัวอ้วนเป็นหมู หน้ามันเยิ้ม ผิวแห้งกร้าน"

ไมโคร : "นี่นายใช่น้องฉันคนเดิมหรือเปล่าเนี่ย"

นาโน : "ช่างผมเหอะพี่ จะอ้วนจะผอมก็รีวิวครีมได้เหมือนเดิมแหละน่า"

ไมโคร : "ก็จริง แต่แกโตแล้ว"

ไมโคร : "มันต้องพัฒนารูปร่างหน้าตา ไปพร้อมๆ กับสมองซิ"

นาโน : "ไม่จำเป็นหรอกพี่ ผมยังไม่อยากมีแฟนตอนนี้"

ไมโคร : "ตามใจเลย ไว้แกอยากดูดีเมื่อไรก็นึกถึงฉันแล้วกัน"

ไม่ใช่ไม่รู้สึกตัวนะครับบ้านผมก็มีกระจกสะท้อนให้เห็นอยู่ว่าผมเปลี่ยนไปมากขนาดไหน หุ่นนักกีฬาเริ่มอ้วนบวมไปทั้งตัวผมเกรียนรองทรงสั้นยิ่งทำให้หัวผมเล็กนิดเดียว ไม่สมส่วนกับตัวเข้าไปอีกแว่นหนาเตอะใต้แว่นยังมีตาคล้ำ สิวเห่อ รูขุมขนบาน คางย้อย คอเป็นชั้นแขนเป็นมัดๆ หาเสื้อผ้าใส่ไม่ได้ ถ้าปล่อยตัวอีกสัก 10 กิโลเสื้อผ้าผมคงหลุดไซส์ XL แต่ผมไม่สนเพราะผมเรียนเก่งและมีตังค์

สอบติดวิศวะเหมือนที่ใจต้องการ มันคุ้มค่าที่ยอมเอาตาแพนด้าไปแลกมาพรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว ไม่รู้ว่าผมต้องเจออะไรอีกบ้างแต่คงไม่มีอะไรน่ากลัวสำหรับผมแล้วเพราะผมได้เจอคนที่น่ากลัวที่สุดในวันนั้น

นาโน : "เวรกรรม!! ไปสายแค่นี้มันผิดอะไรนักหนาวะ"

คนนั้น : "ทำหน้าเป็นหมาหงอยเลยมึง มาขอโทษกูซะดีๆ"

ผมเหลือบมองคนที่เราเพิ่งแตะปากกันไปอย่างกลัว คนอะไรก็ไม่รู้น่ากลัวชะมัดทำยังกับแก๊งมาเฟียทวงหนี้ในสยามไปได้ "ขอโทษ ผมรีบไปหน่อย" ผมยอมขอโทษด้วยน้ำเสียงสุภาพอีกครั้งแต่คงยังไม่พอสำหรับคนอารมณ์ร้อนอย่างเค้า

"เรื่องชนไม่เท่าไร แต่เรื่องที่มึงจูบกูกลางห้างเนี่ย จะรับผิดชอบยังไง" คนบ้าอะไรพูดคำว่า "จูบ" เสียงดังชัดเจนไม่อายคนเลยแถมยังมาถามหาความรับผิดชอบจากผมที่แม้แต่จูบก็ยังไม่เคยเนี่ยนะ "กูบอกแล้วไงว่าแค่ปากแตะกัน" ผมเถียงทันทีคนที่ตัวสูงกว่าผมเดินรั้งคอเสื้อเอาเรื่องพูดใส่หน้าเหมือนผมผิดอยู่คนเดียว

"มึงต้องรับผิดชอบทำให้กูเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นมึงต้องมาเป็นตัวตลกในสายตาของกู" เสียงเหี้ยมพูดเน้นทีละคำจนผมเริ่มกลัวตอนนั้นสะบัดสุดแรงจนหลุดจากมือแกร่งได้ก็วิ่งไม่คิดชีวิต คนบ้าอะไร!! ผิดด้วยกันแท้ๆ ยังมาหาเรื่องผมอีก เออ...ถ้าผมเป็นฝ่ายเข้าไปจูบเค้าเองก็ว่าไปอย่าง เฮ้ย!! ไม่ใช่แล้วเค้าเรียกว่า "ปากแตะกัน" ต่างหากล่ะ

เพชร : "นินาย นาย!! เหม่ออะไรอยู่ ไปลงชื่อซิ"

นาโน : "ออ โทษที"

เพชร : "ไม่เป็นไร รีบลงชื่อเหอะได้ไปรวมกลุ่มกัน"

เพชร : "รุ่นพี่ประกาศเรียกหลายทีแล้วว่ะ"

นาโน : "เออไปๆ เราชื่อนาโน แล้วเธอล่ะชื่ออะไร"

เพชร : "เราชื่อเพชร ยินดีที่ได้รู้จัก"

มือเรียวของคนตัวเล็กใส่กระโปรงพลีทถูกระเบียบเป๊ะยื่นมาให้ผมจับผมเกร็งๆ แต่ก็ยอมจับแต่โดยดี "ไม่รู้สึกอะไรเลยแฮะ" ผมคุยกับตัวเองอีกแล้วตั้งแต่วันนั้นความกลัวผมก็หายไปหมดสิ้นชีวิตไม่มีความตื่นเต้นตั้งแต่ที่วิ่งหนีกระเจิงจากผู้ชายคนนั้นคณะเราปีนี้ไม่ค่อยมีสาวสาว พอผมกับเพชรเดินเข้ามาทุกคนมองกันเป็นตาเดียวเสียงแซวหลายทิศทางจนฟังไม่รู้เรื่องเล่นเอาทำตัวไม่ถูกมือเพชรเอื้อมมาจับแขนผมแบบประหม่าแต่ในสายตาคนอื่นมันเหมือนกำลังแสดงความเป็นเจ้าของมากกว่า

"อ้าวๆ แฟนกันไงล่ะคู่นี้เดินเร็วๆ อ้อยอิ่งอยู่ได้" เสียงรุ่นพี่ตะโกนให้เราเร่งฝีเท้า บ้างก็แซวว่าเป็นนางฟ้ากับหมาวัดบ้างก็ว่าผมแค่เดินมาส่ง แหม่!! รุ่นพี่นี่ปากร้ายทุกคนเปล่าเนี่ยเพชรไม่พูดอะไรยังเกาะแขนล่ำๆ ของผมแน่นผมก็เลยไม่พูดตามปล่อยให้ทุกคนเข้าใจไปแบบนั้น

ริว : "เฮ้ย!! ไอ้อ้วนนี่กูขอนะโว้ย"

รุ่นพี่ : "อะไรของมึง ไปยุ่งกับเด็กคณะมึงโน้น"

ริว : "ก็นี่น้องรหัสไอ้คิม กูจะช่วยดูแทนมันเอง"

"ผมนั่งได้ยังครับ" เดินมากว่าจะถึงก็เหนื่อยเหงื่อไหลเป็นน้ำแล้วยังมาเจอรุ่นพี่เถียงกันอีก ผมเอาแต่ก้มหน้ารับฟังจนเริ่มทนไม่ไหวเอ่ยปากถามพร้อมเงยหน้าแทบจะวินาทีเดียวเลยผมต้องรีบก้มหน้าลงโดยอัตโนมัติ "ผู้ชายคนนั้น" ผมจำเค้าได้ทันทีเพราะเค้ายังดูดีไม่เปลี่ยนมีแต่ผมที่เปลี่ยนไปแล้วก้มหลบตาเผื่อเค้าจะจำไม่ได้

ตอนนี้ผมกลายเป็นน้องใหม่วิศวะที่มีเพื่อนของพี่รหัสเด็กแพทยศาสตร์คอยดูแลกิจกรรมสลายพฤติกรรมสร้างความสัมพันธ์ยังดำเนินไปเรื่อยในขณะที่ผมกับพี่แทบไม่มองหน้ากันเลย

ริว : "มึงเงยหน้าซิ กูชื่อริว"

นาโน : "ผมชื่อนาโนครับ"

พี่ริว : "นาโน ชื่อแมร่งไม่เข้ากับตัว"

ริว : "ดูจากสภาพน่าจะชื่อ บิ๊กเบิ้ม มากกว่า"

นาโน : "ตลกมากไหมพี่ ว่าคนอื่นแล้วตัวเองดีแค่ไหนกัน"

ริว : "ปากดีนะมึง"