ตอนที่ 3 ชีวิตใหม่

ตอนที่ 3

ชีวิตใหม่

@บริษัทอนันต์พัฒน์

เรียวขายาวก้าวเท้าเข้าไปในบริษัทอย่างมั่นใจ หญิงสาวในชุดนักศึกษาถูกระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ทว่าเมื่อชุดมาอยู่บนตัวของเธอมันกลับเด่นกว่าคนอื่นที่พยายามแต่งตัวเปิดเผยทุกสัดส่วน

“สวัสดีค่ะ ติดต่อแผนกทรัพยากรบุคคลค่ะ” น้ำขิงเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเดินไปถึงเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานต้อนรับนั่งอยู่

“สวัสดีจ้ะ น้องมาฝึกงานรึเปล่าคะ” หญิงสาววัยทำงานถามกลับ ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร

“ใช่ค่ะ” น้ำขิงพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้ม

“เดี๋ยวตามพี่มาทางนี้เลยจ้ะ” ว่าแล้วเธอก็เดินนำน้ำขิงไปฝั่งลิฟต์อีกด้านทันที

ทว่า...

“อ้าว พี่บี ฉันกำลังพาน้องฝึกงานไปหาพี่พอดีเลย”

“คนนี้เหรอ”

“อือ”

“สวัสดีค่ะ” น้ำขิงเมื่อรู้ว่าเจอพี่เลี้ยงตัวเองก็เอ่ยทักขึ้นก่อนตามมารยาท

“ใช่ น้องณัฐธิดารึเปล่า”

“ค่ะ”

“งั้นตามพี่มา”

ตึก ๆ เมื่อเข้ามาในโถงทำงานพี่เลี้ยงสาวก็พาน้ำขิงไปแนะนำแผนกต่าง ๆ จนกระทั่ง...

“นี่เจ๊ผกา เลขาท่านประธานและนี่น้องฝึกงานชื่อน้องณัฐธิดาหรือน้องน้ำขิง” บีพี่เลี้ยงสาวแนะนำทั้งสองฝ่ายให้รู้จักกัน

“สวัสดีค่ะ” น้ำขิงยกมือไหว้อย่างนอบน้อมเพราะถึงอีกฝ่ายจะดูสาวสวยแต่น่าจะอายุห่างกับเธอหลายปีทีเดียว

“เป็นดาราช่องไหนรึเปล่าเนี่ย” ผกาเอ่ยแซว

“ทำไมเหรอคะ” น้ำขิงมองอย่างไม่เข้าใจ

“ก็หนูสวยจนพี่ตะลึงไปเลยไง นาน ๆ ทีจะมีเด็กหน้าตาน่ารักแบบหนูในที่ทำงานเพราะปกติก็มีแต่แบบ...นี้อะจ้ะ”

พูดจบก็หันไปมองพี่เลี้ยงสาวอย่างบีจนโดนอีกฝ่ายตวาดเสียงใส่

“เจ๊!!”

“ฮ่า ๆ ล้อเล่น”

“อยู่ที่นี่หนูทำตัวปกติได้เลย ไม่ต้องเกร็งทุกคนใจดีกันทั้งนั้น อยากเรียนรู้งานด้านไหนก็บอกพี่บีให้จัดการให้นะ” ผกาบอกอย่างเป็นมิตร

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” น้ำขิงรับรู้ได้ว่าทุกคนในบริษัทต้อนรับเธอเป็นอย่างดี หากไม่เห็นกับตาก็คงไม่รู้ว่าบริษัทอสังหาฯ ยักษ์ใหญ่จะให้การต้อนรับและเป็นมิตรกับเด็กฝึกงานขนาดนี้

“แล้วน้ำขิงอยากทำงานด้านไหนละ” บีถามต่อ

“ขิงสามารถบอกได้เลยเหรอคะ” เธอถามพี่เลี้ยง

“ใช่จ้ะ เรียนเศรษฐศาสตร์มาใช่ไหม”

“ส่งไปประเมินที่ดินสิ ฉันได้ยินพี่สักบ่นอยากได้ผู้ช่วยอยู่...”

“...หนูอยากทำไหม” ผกาหันมาถามน้ำขิง

“ค่ะ ได้ฝึกตรงสายขิงจะได้รู้ตัวด้านการทำงานมากขึ้นด้วย” น้ำขิงตื่นเต้นไม่คิดไม่ฝันว่าการตัดสินใจมาฝึกงานในเมืองหลวงจะโชคดีขนาดนี้

“โอเคงั้นบีพาน้องไปส่งที่แผนกก่อนนะคะ”

“อือ”ผกายกมือปัด ๆ เป็นอันเข้าใจกัน

ตึก! ตึก!

“เด็กฝึกงานใหม่เหรอ”

เสียงหล่อเอ่ยขึ้นเมื่อมองไปยังร่างบางที่อยู่ไม่ไกลจากโต๊ะทำงานเลขาตัวเอง

“ใช่ค่ะคุณพอร์ช น้องเขามาฝึกงานวันนี้วันแรก” ผการายงานให้เจ้านายทราบ

“...” พอร์ชไม่ได้เอ่ยอะไรต่อแต่สายตายังคงจับจ้องไม่วางตาจนเลขาสาวอย่างผกาสังเกตเห็น

เมื่อเจ้านายเดินเข้าห้องไป ผกาที่รู้สึกถูกชะตากับน้ำขิงอย่างบอกไม่ถูกจึงรีบเดินไปหาน้ำขิงและเรียกเอาไว้

“หนูน้ำขิง มาทางนี้หน่อยจ้ะ...”

“...เดี๋ยวเจ๊จะพาไปรู้จักท่านประธาน” ว่าแล้วก็เดินจูงมือไปทันที

@อีกด้าน

“คุณพายุคะ เอ่อ..คือว่า..” เลขาสาวพูดติดขัดทันทีเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของเจ้านายกำลังจะเข้าห้องทำงาน

“มีอะไร” น้ำเสียงเย็นชาเอ่ยขึ้น

“เอ่อ..”

“พูดมา!!” พายุตะคอกอย่างรำคาญ

“คือคุณณิชา เธอมานั่งรอในห้องสักพักแล้วอะค่ะ”

“ใครใช้ให้ไปนั่งในห้องฉัน”

“ดิฉันบอกเธอแล้วค่ะ แต่เธอไม่ฟัง”

ปึง!! พายุปิดประตูตามอารมณ์ตัวเองทันทีเพราะเขาเคยเตือนผู้หญิงทุกคนที่เขาเลี้ยงดูตลอดว่าห้ามเสนอหน้ามาที่ทำงานเขาเด็ดขาดและณิชาเป็นอีกคนที่เชื่อฟังเขาตลอดแต่มาวันนี้ทำไมถึงกล้าขัดใจคนอย่างเขา...

“พายุ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมเดินเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มออดอ้อนเอาใจ

“ฉันบอกเธอว่าไง” ทว่าพายุแกะมือบางออก แล้วหมุนตัวถามเสียงเข้ม

“ทำไมพูดกับณิชาแบบนั้นล่ะคะ”

“...” พายุก้มมองณิชาแววตาไม่สบอารมณ์นัก

“ก็เมื่อคืนพายุบอกจะมาหา แต่ก็ไม่มาแถมณิชาโทรไปก็ไม่รับอีก” เธอบอกด้วยท่าทีงอน ๆ

“ฉันมีธุระ”

“แต่คุณนัดกับณิชาไว้แล้ว”

“อย่ามาเอาแต่ใจแถวนี้” พายุเดินหนีไปฝั่งโต๊ะทำงานด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย

“ณิชาขอโทษค่ะ” ณิชารู้ตัวจึงรีบเอ่ยแก้สถานการณ์

“กลับไปได้แล้ว”

“แต่ณิชาคิดถึงคุณนี่คะ” ณิชาไม่พูดเปล่าเธอกลับเดินเข้าไปเบียดร่างกายเข้าหาร่างสูงเพื่อยั่วยวน

แต่ว่า... หมับ!

“อย่าให้ต้องพูดซ้ำ!!” พายุกระชากร่างบางให้ออกห่าง ตะเบ็งเสียงชัดเจน

“...ก็ได้ค่ะ!” ณิชาโมโหแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหมุนตัวออกจากห้องไป

“ทีหลังห้ามมาที่นี่...”

“...และอย่าทำตัวน่ารำคาญแบบเมื่อกี้อีก!!” ณิชาหันกลับมามองอย่างน้อยใจเพราะทันทีที่พายุพูดจบก็เดินไปโต๊ะทำงานและไม่มีท่าทีจะสนใจเธอสักนิดเดียว...