ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

เช้าวันต่อมา

“คุณคะ!” พนักงานของรีสอร์ตเดินมาปลุกคนในห้องงานเลี้ยงที่พากันอยู่จนสว่างและฟุบหลับไปหลายสิบคน และหนึ่งในนั่นก็มีวนาวินที่สนุกจนลืมเพื่อนสาวไปเสียสนิท

“ไอ เธอจะปลุกอะไรแต่เช้า คนยิ่งง่วงๆ อยู่” วนาวินที่ฟุบหลับคาโต๊ะส่งเสียงบอกอย่างขัดใจ เมื่อถูกรบกวน

“คุณคะ ตื่นได้แล้วค่ะ เช้าแล้วนะคะ”

พนักงานสาวที่ดูจะเกรงใจแขกไม่น้อย แต่ก็จำเป็นปลุกต้อง เพราะได้เวลาทำความสะอาดห้องจัดเลี้ยง เพราะตอนบ่ายจะมีลูกค้าเข้ามาใช้เป็นห้องประชุม

“ไอ! อย่าเพิ่งปลุก ฉันจะ…เฮ้ย!” วนาวินที่ลืมตามาหวังจะห้ามเพื่อนไม่ให้ปลุก แต่พูดไปทันจบก็อุทานลั่นห้อง เพราะภาพตรงหน้าไม่ใช่เพื่อน ก่อนที่เจ้าตัวจะมองไปรอบๆ ก็เห็นว่ามีคนฟุบหลับในห้องหลายคน

‘นี่ฉันไม่ได้กลับห้องพักเหรอเนี่ย ตายๆ’

“กลับห้องพักไหวหรือเปล่าคะ” พนักงานคนเดิมเอ่ยถาม ก่อนจะหันไปรับผ้าเย็นจากเพื่อนร่วมงานอีกคนมาส่งให้กับวนาวิน

“ไหวครับ!” วนาวินบอกแล้วก็รับพาเย็นมาแล้วรีบออกจากห้องจัดเลี้ยง แล้วก็เดินสลับวิ่งไปยังบ้านพัก ครั้นพอมาถึงบ้านพักแล้วก็ล้วงหากุญแจ แล้วเปิดเข้าไป “ไอ! ฉันกลับมาแล้ว” เปิดห้องได้แล้ววนาวินก็ส่งเสียงบอกเพื่อนทันที ก่อนจะแปลกใจเมื่อเพื่อนไม่ได้อยู่ในบ้านพัก

‘หายไปไหนแต่เช้า แล้วทำไมที่นอนมันดูเรียบสนิท เหมือนไม่มีคนนอน’ พึมพำอย่างสงสัย ก่อนจะกวาดตามองรอบๆ ห้องพักก็ไม่เห็นกระเป๋าสะพายที่เพื่อนสาวพกมาด้วยวางอยู่

ก๊อกๆ

สิ้นเสียงเคาะประตู วนาวินที่กำลังสงสัยว่าเพื่อนหายไปไหนก็รีบถลาไปเปิดประตู เพราะคิดว่าต้องเป็น ไอศิกาแน่ๆ แต่ก็ไม่ใช่

“มีอะไรเหรอครับ”

“โทรศัพท์ของคุณหรือเปล่าคะ พอดีฉันเห็นมันตกอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของคุณ” พนักงานสาวเอ่ยบอก ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ดู ด้านวนาวินมองปราดเดียวก็จำได้ว่านั่นคือโทรศัพท์ของไอศิกา

“โทรศัพท์ของเพื่อนผมเองครับ”

“ค่ะ” พนักงานส่งมือถือให้แล้วยิ้มส่งท้าย ก่อนจะเดินกลับไปทำงานต่อ แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าววนาวินก็เรียกไว้แล้วเปิดโทรศัพท์ให้พนักงานดู

“ว่าไงครับ ตกลงเห็นผู้หญิงคนนี้หรือเปล่าครับ”

“ไม่เห็นนะคะ” พนักงานสาวที่มาทำงานแต่เช้ามืดเพ่งมองอย่างพิจารณาจนแน่ใจว่าไม่เห็นจึงตอบกลับไป

“ขอบคุณนะครับ” วนาวินยื่นมือไปรับโทรศัพท์คืนจากพนักงานสาวด้วยสีหน้าผิดหวัง เมื่อพนักงานสาวไม่เห็นไอศิกา

วนาวินยืนอยู่ที่เดิมสลับกับมองโทรศัพท์ของเพื่อน

นึกสงสัยว่ามันไปตกอยู่ตรงทางเดินได้อย่างไร แถมที่นอนก็เรียบสนิทเหมือนไม่มีคนนอน

‘หรือเกิดเรื่องกับเธอ แต่คงไม่หรอก’ วนาวินพึมพำในใจ แต่ก็พยายามคิดว่าไม่มีอะไร ไอศิกาน่าจะออกไปเดินเล่นหรือไม่ก็ไปเดินหาโทรศัพท์ หลังจากตื่นมาแล้วหาโทรศัพท์ไม่เจอ

วนาวินสลัดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองทิ้งแล้วเดินกลับเข้าบ้านพักไปอาบน้ำ แล้วจะได้ออกมาเก็บข้าวของเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ ส่วนไอศิกา หากรออีกสักครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่กลับมา ตนก็จะไปถามกับพัชรีที่บ้านพักดู เพราะเมื่อคืนเดินมาด้วยกัน

กระทั่งอาบน้ำแต่งตัวและเก็บข้าวของรอจนพร้อมออกจากที่พัก แต่ไอศิกาก็ยังไม่กลับมา วนาวินจึงเดินไปเปิดโทรศัพท์ของตัวเองที่แบตหมดเกลี้ยงตั้งแต่เมื่อคืน ครั้นพอเปิดดูก็ไล่เช็คหาการโทรเข้าออกก็เห็นว่าเมื่อคืนมีสายของเพื่อนสาวโทรเข้ามาหนึ่งสาย

‘หรือจะเกิดเรื่องอย่างที่ฉันกลัวจริงๆ’ วนาวินรีบ ออกจากห้องพักแล้วรีบไปยังบ้านพักของพัชรี

“พี่พัชรี!”