ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

“ยืนมองอะไร! รีบขึ้นรถ” ยงยศตวาดใส่ลูกน้องที่เอาแต่มองเหยื่อสาวตาเป็นมัน

“แล้วพี่ไม่มองหรือไง ฉันเห็นนะว่าพี่ก็มองตาเป็นมันเหมือนกัน โดยเฉพาะตรงขาขาวๆ” ลูกน้องตัวดีย้อนเข้าให้ แต่ไม่ได้พูดเกินจริง เพราะตัวเองเห็นกับตาว่าลูกพี่จ้องขาของเหยื่อสาวตาไม่กะพริบ

“กูไม่ได้มอง!” คนเป็นลูกพี่ตวาดกลับก่อนจะเดินขึ้นรถ ด้านลูกน้องสองคนก็ขอมองขาขาวๆ ของเหยื่ออีกสักครั้ง ก่อนจะพากันปิดท้ายรถกระบะเป็นจังหวะเดียวกับที่มีรถขับมาและแสงไฟจากหน้ารถก็ทำให้คนในรถมองเห็นภาพตรงหน้า

“คุณศานต์! มีผู้หญิงนอนอยู่หลังรถ” วสุ ผู้จัดการ อรลดาวิลเลจ ที่ทำหน้าที่ขับรถพาเจ้านายหนุ่มกลับบ้านพักเห็นความผิดปกติของรถด้านหน้าจึงรีบบอกผู้เป็นเจ้านายหนุ่ม

“แน่ใจ” เสียงทุ้มนุ่มน่าฟังของ ศานต์ พรหมสิริกุล เจ้าของ ‘อรลดาวิลเลจ แอนด์ สปา’ ที่กำลังนั่งดูมือถืออย่างสนใจจนไม่ได้มองอย่างอื่นละสายตาจากหน้าจอไปถามผู้จัดการหนุ่ม

“แน่ใจครับ”

“แล้วผู้หญิงที่คุณเห็นเป็นยังไง”

“ดูเหมือนจะหมดสติน่ะครับ อาจจะโดนมอมยาแล้วลากขึ้นรถ”

ศานต์ฟังแล้วก็ขมวดคิ้วยุ่ง ก่อนจะบอกผู้จัดการหนุ่ม “งั้นคุณบีบแตรให้พวกมันหยุดรถ”

“แล้วถ้าเกิดพวกมันมีอาวุธ เราจะทำไงครับ” วสุแย้ง เพราะห่วงความปลอดภัยของเจ้านายหนุ่มและตัวเอง แต่ก็เป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นด้วยเช่นกัน ที่อาจถูกลักพาตัวหรือไม่ก็ถูกล่อลวงมา

“เราก็มีเหมือนกัน” ศานต์เปิดลิ้นชักหน้ารถแล้วหยิบปืนออกมา ผู้จัดการหนุ่มจึงบีบแตรใส่รถด้านหน้า ที่ก็พากันตกใจตั้งแต่เห็นรถ และก็ยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อเห็นสติกเกอร์ที่ติดอยู่หน้ารถ

“ลูกพี่! เอาไงดี นั่นมันรถอรลดาวิลเลจ” บวร ลูกสมุนของยงยศร้องถามลูกพี่หน้าตาตื่น

“กูกำลังคิดอยู่”

“แต่มันบีบแตรใส่เราใหญ่เลยนะพี่ หรือมันจะเห็นว่าเราเอาผู้หญิงขึ้นรถ”

“กูได้ยินแล้ว! แล้วก็เพราะพวกมึงนั่นแหละที่มัวแต่มองผู้หญิง”

บวรอยากเถียงกลับใจจะขาดว่าพี่ก็มองเหมือนกัน แต่ก็เลือกที่จะเงียบแล้วก็คอยมองดูกระจกข้างรถเป็นระยะ ขณะที่รถของอรลดาวิลเลจก็ขับจี้มาติดๆ สักพักก็ได้ยินเสียงปืน

“มันเล่นปืนเลยเหรอวะ!” ยงยศที่กำลังเครียด เพราะยังไม่รู้จะเอาไงสบถออกมาสุดเสียง ก่อนจะบอกให้บวรเปิดกระจกแล้วยิงใส่พวกมัน พร้อมกับสั่งให้ลูกน้องใส่หมวกปิดบังใบหน้าให้หมดทุกคน เพราะงานนี้อาจต้องลงไปประจันหน้า

รถสองคันผลัดกันยิง ก่อนที่ศานต์จะเล็งไปที่ล้อและยิงเจาะยางรถไปหลายนัด จนรถของมันเสียหลักตกข้างทาง

“คุณศานต์! พวกมันลงจากรถกันแล้วครับ”

“ระวังตัวด้วย” ศานต์บอกผู้จัดการหนุ่ม ก่อนจะเปิดประตูรถลงไป เป็นจังหวะที่คนในรถกระบะยิงเข้าใส่เพื่อเปิดทาง ก่อนที่พวกมันจะวิ่งเข้าไปในป่า โดยทิ้งรถและผู้หญิงเอาไว้

“คุณศานต์! ระวังนะครับ” วสุร้องบอกผู้เป็นนาย ก่อนจะกดโทรศัพท์หาหัวหน้าคนงานให้พาคนออกมา เรียบร้อยแล้วก็เปิดประตูรถตามเจ้านายหนุ่มไป หลังจากเสียงปืนเงียบลง

ศานต์ที่มองเห็นว่าพวกมันหนีเข้าป่าไปแล้วก็รีบตรงไปที่รถกระบะ ตามติดมาด้วยวสุ ศานต์ส่งปืนให้กับวสุ ส่วนเขาก็เปิดท้ายกระบะเข้าช่วยเหลือหญิงสาว

“คุณ!” ศานต์เขย่าตัวเบาๆ พร้อมกับจับอีกฝ่ายที่นอนตะแคงอยู่ให้หันมา ก่อนที่เขาจะชะงักเมื่อได้เห็นหน้าของหญิงสาว “ไอศิกา”

“มีอะไรครับ” วสุที่คอยเฝ้าระวังคนร้ายอยู่ใกล้ๆ ผู้เป็นนายเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะถ้าเขาฟังไม่ผิด เขาได้ยินเจ้านายเรียกชื่อผู้หญิงคนนั้น

“ไม่มีอะไร คุณไปเปิดประตูรถรอเลย” ศานต์สั่งจบแล้วก็อุ้มร่างไร้สติแล้วรีบพาไปที่รถ ก่อนจะสั่งให้วสุรีบขับรถกลับบ้านพัก ขับมาได้สักพักก็เจอกับรถของคนงาน ศานต์จึงสั่งให้เข้าไปไล่ล่าคนร้าย