ตอนที่ 7
ตอนที่ 7
“ได้ครับ” ขานรับจบแล้วก็เดินไปตามสาวสวยให้ขึ้นไปพบเจ้านายหนุ่มที่ห้องทำงาน ทว่าพิมพ์พิศาไม่ยอมไปพบ แต่เมื่ออัสมาเดินกลับมาที่โต๊ะเจ้าตัวก็เกิดเปลี่ยนใจขึ้นไปพบกับเจ้าของผับโดยให้อัสมาไปเป็นเพื่อน
“แพรรี่! นี่แกจะลากฉันไปพบเจ้าของผับด้วยทำไมเนี่ย” อัสมาถามพอให้ได้ยินกันสองคน เพราะมีพนักงานหนุ่มที่พิมพ์พิศาหมายตาจะหิ้วกลับคอนโดเดินนำอยู่ด้านหน้า
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าฉันพาแกไปด้วยทำไม”
“นี่อย่าบอกนะว่าแกจะให้ฉันหิ้วเจ้าของผับกลับคอนโด ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ เพราะอีตาเจ้าของผับคงจะอ้วนลงพุง แล้วหัวก็ต้องเถิกด้วยแน่ๆ” อัสมาทำหน้าสยดสยองขณะนึกวาดภาพเจ้าของผับ แต่หารู้ไม่ว่าเจ้าของผับนั้นรูปร่างห่างไกลจากที่จินตนาการลิบลับ
“แล้วถ้าเขาหน้าตาดี หุ่นก็โคตรแซบขึ้นมา แกจะมาว่าฉันทีหลังไม่ได้นะ” พิมพ์พิศายิ้มหน้าทะเล้น เพราะรู้จักอัสมาดีว่าเจ้าตัวมักแพ้ทางให้หนุ่มหล่อ หุ่นทรมานใจสาว
“ถ้าเป็นอย่างที่แกบอกก็ดีสิ ฉันยินดีหิ้วกลับเลยแหละ ว่าแต่แกเถอะ ตกลงจะหิ้วพ่อหนุ่มคนนี้กลับจริงเหรอ แล้วที่แกลากฉันมาพบเจ้าของผับด้วยเนี่ยอย่าบอกนะว่า...” อัสมาหยุดพูดเมื่อพนักงานหนุ่มหันมาบอกว่าถึงห้องทำงานเจ้านายแล้ว
พิมพ์พิศาพยักหน้า แล้วให้อีกฝ่ายส่งสัญญาณบอกคนข้างใน เมื่อได้รับคำเชิญเธอจึงเข้าไปกับเพื่อนรัก
วินาทีแรกที่อัสมาเห็นเจ้าของผับก็ถึงกับรีบสะกิดเพื่อนรักพร้อมส่งซิกว่าคนนี้ฉันจอง พิมพ์พิศาทำได้แค่กลอกตาไปมา แล้วฉุดให้เพื่อนรักนั่งลงด้วย เพราะดูท่าอัสมาจะใจลอยไปถึงไหนๆ แล้ว
“สวัสดีครับ ผมนัฐพล ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“เช่นกันค่ะ ฉันแพรรี่ แล้วก็นี่ อัสมา เพื่อนรักของฉัน” ปากอิ่มคลี่ยิ้มพอเป็นพิธี ผิดกับอัสมาที่ยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้า ขณะที่ นัฐพลเองก็ยิ้มรับไมตรีกลับไปเช่นกัน
“ครับ ว่าแต่คุณแพรรี่ต้องการพบผู้จัดการทำไมครับ” เจ้าของผับถามเข้าประเด็นทันที
“ฉันจะมาขอให้พนักงานของคุณเลิกงานก่อนเวลา ส่วนเรื่องเงินค่าจ้างอะไรนั่น เอาเป็นว่าวันนี้คุณนัฐพลก็หักเงินไปได้เลย ไม่ดีกว่า! ฉันเปลี่ยนใจแล้ว เอาเป็นว่าฉันจะขอยืมตัวพนักงานของคุณสามเดือน แล้วในระหว่างสามเดือนพนักงานคนนี้จะไม่ได้มาทำงานกับคุณ แต่มีข้อแม้ว่าคุณห้ามไล่พนักงานคนนี้ ส่วนเงินเดือนคุณนัฐพลไม่ต้องจ่าย เพราะฉันจะเป็นคนจ่ายให้เอง แล้วหลังจากครบสามเดือนไปแล้วฉันจะให้เขากลับมาทำงานกับคุณเหมือนเดิม ตกลงตามนี้นะคะ” พิมพ์พิศาพูดเองสรุปเองเสร็จสรรพ
