38 จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่เจ้าแผนการ

เหรินโยว่หลุนไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดที่โดนจูมี่เอินล้มลงมาทับเช่นนี้ เขาจงใจด้วยซ้ำไป มือใหญ่โอวเข้าที่เอวบางถือโอกาสตักตวงผลประโยชน์ยามที่นางไม่รู้ตัว

เขายกยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ คนที่เคยมีสีหน้าแบบเดียวยามนี้กลับเปลี่ยนไปเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาวที่ตนตามหามานาน ดวงตาคมยังคงจ้องมองใบหน้าครึ่งซีกของจูมี่เอินที่หันไปทางที่ซึ่งตนจากมา

"ใครกัน!" เสียงของบุรุษผู้นั้นดังขึ้นอีกครั้ง "ออกมานะ...ไม่มีหรอกรึ?นั้นสินะทหารยามเฝ้าคงไม่มีคนแปลกหน้าหรอก" ประโยคหลังคล้ายพึมพำกับตนเองเบาๆ

จูมี่เอินจำได้ว่าเป็นท่านนักบวชหลวงฉือเจา นางได้ยินเสียงเขาอยู่ไม่ไกลจากตนเท่าไหร่ แม้ตลอดชีวิตที่ผ่านมาต้องคอยหลบซ่อนมาตลอดแต่ครานี้ก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้อยู่ดี หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ

ด้านเหรินโยว่หลุนก็หลุดอมยิ้มออกมา เขาได้ยินเสียงหัวใจของนางอย่างชัดเจน จังหวะนั้นมือใหญ่เลื่อนลงไปอีกนิดสัมผัสได้ถึงสะโพกช่วงแรกของนางที่ค่อนข้างมีน้ำมีนวล ตัวของนางนุ่มมาก แม้นางจะคล้ายเด็กที่ไม่โตเต็มวัยตามช่วยอายุของตน แต่กลับมีส่วนเว้าส่วนโค้งที่ทำให้บุรุษต่างก็ต้องหลงไหลเมื่อได้สัมผัส

เหรินโยว่หลุนคิดว่าหากนางโตขึ้นอีกสักปีสองปียามนั้นจะเป็นเช่นไร พอคิดว่านางจะถูกผู้ชายอื่นมอง ในใจก็ร้อนลุ่มอยากขังนางไว้ในห้องของตนโดยไม่รู้ตัว

ปีศาจจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ทำเป็นคล้ายไม่ได้ตั้งใจ เขาเลื่อนมือลงไปอีกนิดก็ถึงเนินด้านบนสุดของสะโพกกลมกลึง วางมือลงอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้นางรู้ตัว เขาละอยากจะขยำเนื้อนุ่มๆ ของนางไว้ในมือเหลือเกินแต่ก็ทำได้แค่คิด ยังก่อน แผนที่เขาคิดไว้ก่อนหน้านี้ต้องค่อยๆ หลอกล่อนาง นกน้อยตัวนี้ช่างซื่อบื้อนัก หากเขาทำอะไรบุ่มบ่ามไปคงได้ตกใจบินหนีไป ยังไม่ทันได้จับใส่กรงก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

เมื่อผ่านไปสักพักแล้ว

"ท่านว่าเขาไปรึยัง?" จูมี่เอินชะเง้อคอมองพลางกระซิบถามเสียงแผ่วเบา

เป็นดังที่เหรินโยว่หลุนคาดเดาว่านางกำลังไม่รู้ตัว ไม่มีสติ ยามนี้นางยังเรียกคำแทนตัวของเขาแปลกไป คล้ายพูดกับคนทั่วไป เหรินโยว่หลุนไม่ได้โกรธแม้แต่น้อยกลับรู้สึกดีเสียอีก

แล้วสมองอันเจ้าเล่ห์ก็ได้คิดแผนเพิ่มขึ้นมาได้อีกข้อ นั้นก็คือเขาจะต้องหลอกล่อให้นางยอมให้เขาเรียกชื่อเล่นของนางให้ได้ ถึงเขาจะเป็นฮ่องเต้ของแคว้นนี้ อยากบังคับเรียกชื่อเล่นของนางสั้นๆ ก็ย่อมเป็นอะไรทำได้ง่าย แต่แบบนั้นความรู้สึกของนางที่มีต่อเขาคงต่างออกไป

การที่เขาได้มายืนบนจุดสูงสุดของแคว้นแห่งนี้นั้นก็ไม่ใช่ว่าเขาจะมีความคิดที่ธรรมดา ย่อมต้องวางแผนอย่างรัดกุมแน่นอนอยู่แล้ว หญิงสาวซื่อบื้อตัวกระจ้อยนี่จะรอดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้อย่างไรกัน ไม่นานนางก็จะต้องถูกเขาล่อลวงเป็นแน่

"ยังไม่ไปหรอก" เขากระซิบตอบ เมื่อครู่ได้ยินคนจากไปแล้วแต่เขาก็โกหกนางออกไป ยามนั้นเห็นฟางอี้ที่หลบอยู่ใกล้ๆ ทำท่าทำทางคล้ายจะเข้ามาช่วยเขาลุกขึ้น เขาก็ส่งสัญญามือให้ฟางอี้จากไป ช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยจริงๆ นอกจากเก่งเพลงดาบกับทำงานสืบสวนได้เก่งแล้วหมอนั้นมีความรู้เรื่องความรักอีกหรือไม่ ดูไม่ออกหรือไงว่าตอนนี้เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ

"แต่ข้าว่า..." จูมี่เอินยังคงเรียกแทนตัวเองเหมือนคุยกับศิษย์พี่ นางวางมือไว้บนอกของเหรินโยว่หลุนดันตัวยกขึ้นอีกนิดเพื่อให้มองเห็นทางเดินของอาราม แต่ตัวนางต่อให้ยืดจนสุดแล้วก็ไม่พ้นรั้วที่ทำขึ้นจากพุ่มไม้เหมือนเดิม ไม่เห็นอะไรเลย

จูมี่เอินเมื่อรู้สึกแปลกๆ ที่มือก็เพิ่งนึกอะไรขึ้นมาได้ ใบหน้าเล็กหันหลับมามองสิ่งที่ตนทาบมือไว้อยู่ ยามนั้นแทนที่จะได้มองมาที่มือของตนกลับถูกใบหน้าของคนใต้ร่างดึงดูดไปเสียก่อน ใบหน้าที่นางคิดว่างดงามที่สุดที่ได้เห็นมาในภาพนิมิตร ดวงตาคู่คม จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากปากที่กำลังยกยิ้ม เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเขายิ้มกว้างเช่นนี้ แสงจันทร์สีเงินสาดส่องลอดผ่านแมกไม้ลงมากระทบหน้าบางส่วนของเขา งดงามจนทำให้ผู้คนลุ่มหลงราวกับโดนต้องมนต์

จูมี่เอินไม่รู้ตัวว่าตนเองเผลอมองเขานานเพียงได้ แต่แล้วก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง เมื่อสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่เต้นอยู่ในมือของตน

ตุ๊บๆ หัวใจของคนที่ตนเอามือทาบไว้อยู่กำลังเต้นสู้กับมือของนาง

จูมี่เอินเบิกตาโตได้สติมากกว่าเดิม นางรีบจะถอยห่างพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรนออกไปว่า

"ขออภัย...อื้ม!" ไม่ทันได้พูดจบประโยคอีกเช่นเคย

มือใหญ่ของเหรินโยว่หลุนประกบลงที่ปากของนาง มืออีกข้างก็กุมมือของนางให้คงไว้ที่หน้าอกข้างซ้ายของเขาตามเดิม

เหรินโยว่หลุนอยากมองนางเช่นนี้อีกสักพัก หัวใจของเขาเองยามนี้เต้นเร็วกว่าหัวใจของคนบนกายตอนที่นางกลัวว่าจะมีคนพบพวกตนเสียอีก เขาอยากให้นางหยุดพูดแล้วรับรู้หัวใจของเขาว่ามันกำลังเต้นแรงเพราะนาง เขาชอบมือเล็กที่สัมผัสหน้าอกของตนอยู่ยิ่งนัก ถึงแม้จะมีอาภรณ์กั้นกลางไว้แต่ก็ยังรับรู้ได้ถึงไออุ่นจากมือเล็กนุ่มของนางได้อย่างชัดเจน อยากให้มือของนางสัมผัสส่วนอื่นของเขาด้วย

จูมี่เอินไหนเลยจะเข้าใจว่าฮ่องเต้ต้องการให้ตนรับรู้สิ่งใด

เพียงคิดว่าเขากลัวว่านางจะเสียงดังจนทำให้คนที่เดินจากไปแล้วกลับมาถึงได้ปิดปากนางแน่นเช่นนี้ และนางก็มัวแต่ตกใจเพราะตนได้ทำกิริยาที่ไม่สมควรกับฮ่องเต้ ทาบทับเขาทั้งตัว ดูท่าเขาจะหนักมาก แถมตรงตำแหน่งที่มือนางกำลังสัมผัสก็เป็นตำแหน่งหัวใจของเขาที่ดูเหมือนเต้นผิดปกติ นางจ้องมองเขาด้วยดวงตาใสซื่อ ยกมืออีกข้างที่ว่างขึ้นจับมือเขาออกจากปากของตนอย่างเชื่องช้า

"ท่านป่วยหรือ?"