27 เริ่มล่อซื้อ

แม้คราแรกเขาพานางมาเพราะต้องการณ์พิสูจน์เรื่องความสามารถของนาง แต่ตอนนี้พอได้ยินนางบอกจะไปจากเขาก็กลับอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา ดวงตาคมที่คล้ายไม่แยแสผู้คนแปลเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้นหลายส่วน

"เจ้ารู้ถึงเหตุผลที่ข้าพาเจ้ามารึไม่?"

"..." จูมี่เอินส่ายหน้า "หม่อมฉันเห็นนิมิตรได้แค่ยามเกิดอุบัติเหตุหรือเสียชีวิตเท่านั้น ไม่ได้รู้ได้ทุกอย่าง ยามนั้นที่เห็นพระองค์โดนธนูปักเข้าที่อกก็ได้ยินเสียงของตัวเองพูดกับพระองค์อยู่ เลยรู้เพียงว่าต้องตามพระองค์มาเท่านั้นเพคะ"

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้...เหรินโยว่หลุนคิดในใจ

"กลับวังหลวงกับเรา" เขาสั่งออกไป ถึงขั้นเปลี่ยนคำเรียกของตนเพื่อแสดงถึงว่าใครกันแน่ที่มีอำนาจ

กล่าวตามตรงเหรินโย่วหลุนยามแรกก็เพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง แต่ตอนนี้เหตุผลที่เขาอ้างในใจของตนก็คือ นางมีประโยชน์สำหรับเขา ยังไงก็จะพานางกลับวังไปด้วยให้ได้ โดยไม่รู้ว่าตนนั้นตามหานางมานานถึงสามปีเพราะอะไร

"..." จูมี่เอินลังเล มือที่ผสานอยู่ด้วยกันก็บีบเข้าหากันเล็กน้อย นางไม่ได้เห็นนิมิตรอะไรอีกที่ทำให้รู้ว่าตัวนางเข้าไปอยู่ในวังหลวง จึงไม่รู้ว่าควรตามไปหรือไม่

"เจ้ามีสิ่งใดที่อยากได้เป็นการตอบแทนรึไม่?" เห็นนางลังเลเหรินโยว่หลุนเริ่มล่อซื้อด้วยสิ่งของ ไม่มีใครที่ไม่มีสิ่งที่ต้องการ แผนนี้ไม่เคยไม่ได้ผล

"หม่อมฉันไม่มีสิ่งใดอยากได้" นางบอกไปตามตรง โดยไม่ต้องคิดเลย

จูมี่เอินไหนเลยจะมีสิ่งที่อยากได้ วันๆ นางแค่คิดว่าต้องมีอาหารกิน มีที่นอนให้พัก เป็นคนที่ไม่มีความฝันไม่มีความโลภไปมากกว่านั้นแล้ว มีเพียงวัยเด็กที่คิดว่านางต้องยึดอารามเป็นบ้านให้ได้เท่านั้น ต่อมานางก็ทำสำเร็จ พอได้เรียนรู้เส้นทางเดินเหมือนศิษย์พี่แล้วก็ไม่มีสิ่งใดต้องการอีก นอกจากยังทำใจเรื่องการจากลาของคนใกล้ตัวไม่ได้ที่เหลือก็เรียกได้ว่านางคือคนที่ปลงตกต่อโลกแล้วคนหนึ่ง

"คนเราต่อให้ยังไงก็ย่อมมีสิ่งที่ต้องการอยู่แล้ว เจ้าลองนึกดูดีๆ อีกครั้งเถิด" เหรินโย่วหลุนคล้ายกับรู้สึกว่าตนเองสอบไม่ผ่านในชั้นเรียน ผิดหวังที่ตนหลอกล่อนางไม่สำเร็จ เมื่อมองดูหญิงสาวในชุดขาวใบหน้าไร้สีสันแล้วก็เหมือนกับรู้ว่านางพูดความจริง

"หม่อมฉันมีสิ่งหนึ่งที่อยากจะพูด" นางเงยหน้ามองฮ่องเต้โดยตรง อยากรู้ว่าเขาจะทำสีหน้ายังไงเมื่อรู้สิ่งที่นางกำลังจะเอ่ยต่อไป

เหรินโย่วหลุนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างพอใจด้วยคิดว่าตนทำสำเร็จ ต่อให้นางเป็นนักบวชแล้วยังไง ไม่มีใครไม่มีสิ่งที่ตนต้องการ เขาพยักหน้าให้นางพูดได้

จูมี่เอินตัดสินใจได้ในที่สุด หากไม่พูดนางก็อึดอัด จะเก็บไว้จนตัวเองตายเรื่องนี้อาจไม่ถูกเปิดเผย ในเมื่อฮ่องเต้ทรงเชื่อในนิมิตรของนาง การบอกเรื่องนี้ไป ไม่ว่าเขาจะผิดหวังในตัวนางหรือด่าทอนาง นางก็จะยอมรับ

"ฮ่องเต้พระองค์ก่อนไม่ได้สวรรคตเพราะป่วย พระองค์โดนวางยาพิษเพคะ"

เหรินโย่วหลุนที่จิบชาสบายอารมณ์อยู่ก็ทำจอกชาล่วงทันที จอกชานั้นล่วงลงพื้นจนแตกละเอียด จูมี่เอินที่ทำใจมานานก็ไม่ได้ตกใจกับเสียงจอกชานั้นเท่าไหร่

"เจ้าเห็นอดีตได้ด้วย?" เหรินโยว่หลุนมองนางด้วยความแปลกใจ ใบหน้าแปลเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยแต่แววตามีความสงสัยอยู่หลายส่วน

"หม่อมฉันเห็นเพียงอนาคต"

สิ้นคำพูดของนางเหรินโย่วหลุนคล้ายมีเสียงฟ้าผ่าในหัว ดังอื้ออึงสะท้อนไปมาไม่ได้สติไปชั่วครู่ นางเห็นอนาคตแสดงว่านางเห็นก่อนที่เสด็จพ่อของเขาจะจากไป เหตุใดจึงไม่มาบอกเขา

จูมี่เอินก็พูดต่อเพราะนางรู้ว่าเขาคิดอะไร และเป็นครั้งแรกที่นางพูดออกไปยาวขนาดนี้ "หากเราไม่เคยเจอกันที่ลำธาร พระองค์จะเชื่อหม่อมฉันไหมถ้าหม่อมฉันไปหาพระองค์ที่วังหลวง ตลอดชีวิตที่อยู่กับความรู้สึกผิด มองเห็นผู้คนตายอยู่ในนิมิตรของตัวเอง ต่อมาก็เห็นพวกเขาเหล่านั้นตายไปต่อหน้าต่อตา หลายปีที่พยายามเปลี่ยน กลับกลายเป็นตัวหายนะต่อผู้คน เป็นปีศาจผู้สาปแช่งคนอื่น ไม่มีใครเชื่อสิ่งที่หม่อมฉันเตือน จนกระทั่งได้พบพระองค์ที่ลำธาร ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่ทำสำเร็จ สามารถเปลี่ยนสิ่งที่เห็นได้ แต่กับคนอื่นหลังจากนั้นก็ไม่อาจช่วยไว้ได้อีก มีเพียงพระองค์เท่านั้นที่หม่อมฉันลองเปลี่ยนแปลงโชคชะตาได้" แถมครั้งนั้นที่เห็นในนิมิตรที่สองที่ลำธารไม่ใช่ความตายของเขา แต่หากเป็นคำตอบของทางรอด

เหรินโย่วหลุนเข้าใจแล้วว่าทำไมนางมีนิสัยเช่นนั้น เหมือนคนที่เข้าใจโลกอย่างท่องแท้ นางพยายามช่วยผู้คน แต่กลับถูกกล่าวหา ต้องทนเห็นคนตายไปโดยทำอะไรไม่ได้ ตอนที่พบนางในกองเพลิงก็ดูเหมือนว่านางจะพยายามช่วยนักบวชผู้นั้นแต่ก็ไม่สำเร็จ ยังคงจดจำแววตาหม่นแสงที่เลื่อนลอยของนางได้อย่างชัดเจน

แน่นอนว่าเรื่องเสด็จพ่อของเขาที่สวรรคตไปไม่อาจฟื้นและไม่อาจโทษนาง ขนาดเขาที่อยู่ใกล้เสด็จพ่อของตนมากเพียงใดยังไม่อาจช่วยได้ แถมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพระองค์จากไปเพราะถูกวางยา ยังคิดว่าป่วยเพราะร่างกายอ่อนแอเสียอีก นักบวชหญิงเองก็ดูรู้สึกผิดไม่น้อย จะกล่าวโทษนางก็ไม่ได้