ตอนที่ 6 เกินรับไหว[1]

“แม่นางหาน จะดีหรือ ข้าเป็นบุรุษ”

“คุณชายชุย ข้าว่าไม่เป็นไร ท่านไม่มีเจตนาที่ไม่ดี เช่นนั้นก็ทำตามที่ข้าบอกเถอะ”

หานว่านอี้พูดแล้วถึงกับหน้าขึ้นสี นางพูดเสร็จแล้วก็รีบเดินกลับไปขึ้นเตียง ขยับร่างไปอยู่ข้างในสุดแล้วนำหมอนใบใหญ่มาวางกั้นไว้บนที่นอนระหว่างนางและอาจารย์หนุ่ม ถ้าพิจารณาให้ดีก็เหมือนกับนางเอ่ยเชื้อเชิญบุรุษรูปงามขึ้นเตียง ถึงแม้จะมีเจตนาดีก็ตาม ทำให้นางใบหน้าเห่อร้อนยิ่ง

ทางด้านชุยเทียนหนิงก็ไม่คิดว่าหานว่านอี้จะเอ่ยคำเช่นนี้ออกมา ด้วยเขารู้ดีว่านางค่อนข้างให้ความสำคัญเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่น้อย แต่ทว่านางถึงกลับกล้าเอ่ยปากก่อนเช่นนี้เขาจึงได้แต่ยิ้มอ่อนโยนในความมืด รู้สึกประทับใจในความมีน้ำใจและความกล้าหาญของหญิงสาวเพิ่มขึ้น

ชุยเทียนหนิงไม่อ้อยอิ่งอีกต่อไป ผลัดชุดนอกออกแล้วเดินไปขึ้นเตียงด้านนอก เขาล้มตัวลงนอนและหันหน้าไปมองยังร่างบอบบางที่นอนหันหลังให้กับเขาด้วยสายตาอ่อนโยนเป็นพิเศษ

กลิ่นกายหอมกรุ่นของหญิงสาวที่นอนอีกอยู่ฝากหนึ่งของเตียงโชยเข้าจมูกของอาจารย์หนุ่มที่อยู่แต่กับตำราและลูกศิษย์ชาย เมื่อได้กลิ่นหอมกรุ่นของสตรีที่ตนเองรู้สึกต้องชะตาตั้งแต่แรกพบถึงกับทำให้อาจารย์หนุ่มรู้สึกกระสับกระส่าย จะขยับตัวพลิกไปมาก็เกรงว่าจะไปรบกวนคน ข้าง ๆ

เฮ้อ ดีหรือแย่กันแน่ เพียงกลิ่นหอมจากกายนางก็ทำให้เขานอนไม่หลับอยู่แล้ว ยิ่งมานอนบนเตียงเดียวกันเช่นนี้ยิ่งทำให้เขานอนไม่หลับเข้าไปอีก เหมือนเขากำลังทรมานตนเองเช่นไรก็ไม่รู้ ไม่สมกับเป็นอาจารย์เสียเลย

กว่าชุยเทียนหนิงจะข่มตาให้หลับลงได้เวลาก็ใกล้ย่ำรุ่งเข้าไปแล้ว