บทที่ 19 อยากฆ่านางอีกแล้ว

“นี่! จี้ชางหลิง เป็นอะไรกันแน่เนี่ย? ที่นี่มันแปลกๆ นะ รีบหากลไกออกไปเถอะ!” นางนึกถึงบุญคุณที่เขาไว้ชีวิตมาหลายครั้ง ลังเลครู่หนึ่งแล้วก็ยังเดินเข้าไปใกล้เขาสองสามก้าว

แต่การเข้าใกล้นี้ทำให้นางพบเรื่องประหลาดยิ่งกว่า เพราะยิ่งเข้าใกล้เขาก็ยิ่งรู้สึกหนาว ทั้งยังเป็นความเย็นยะเยือกแบบชวนขนหัวลุก ทำจนนางตื่นตระหนก

“ไป!”

จี้ชางหลิงตวาดลั่น แววตาดุจมีด ทำให้หยุนฉือใจสั่นอีกครั้ง เพราะนางพบว่าแววตาเขาเปลี่ยนไปแล้ว เดิมทีก็ดำลึกดุจนรก ตอนนี้ยิ่งน่ากลัวไปกันใหญ่ ไม่มีกลิ่นอายมนุษย์สักนิด

หากไม่ใช่เพราะก่อนหน้านี้อยู่ด้วยกันมาตลอด นางต้องนึกว่าตัวเองลงนรกไปพบกับเจ้าแห่งความมืดแล้ว

นางหนาวสะท้านไปทั้งตัว หลุบสายตาลงต่ำ และพบว่าพื้นเริ่มมีเกล็ดน้ำแข็งขาวใสกระจายเป็นวงกว้างโดยมีเขาเป็นจุดศูนย์กลาง

เมื่อหยุนฉือเห็นเกล็ดน้ำแข็งแผ่มา นางก็รีบถอยหลัง

นางเงยหน้าขึ้นมองจี้ชางหลิงที่ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคนด้วยความตื่นตระหนก อยากหลอกตัวเองมากว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริง แต่ก็รู้อยู่เต็มอก ว่าเกล็ดน้ำแข็งทั่วห้องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับเขาแน่

แต่ทำไมเขาเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะ?

นี่มันเกินกว่าที่นางเคยพบเห็นมา

นางถูกเกล็ดน้ำแข็งที่ขยายเป็นวงกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ บีบจนจนมุม

ถึงห้องหินนี้จะกว้างมาก แต่ก็ว่างเปล่า โดมสูง มีเส้นแสงส่องออกมาจากตะเกียงน้ำมันสองสามดวงที่อยู่สูงจากพื้นประมาณสองเมตรเท่านั้น แต่ตะเกียงราวกับได้รับผลจากความชื้นและความยะเยือก ไส้เทียนค่อยๆ อ่อนลง ดวงไฟก็ค่อยๆ หรี่ตามลงไปด้วย

กระทั่งเกล็ดน้ำแข็งลามขึ้นกำแพงแล้ว ตะเกียงน้ำมันก็เข้าสู่ความมืดมิด

มืดสนิท หนาวเย็น

เหมือนนรกจริงๆ

จี้ชางหลิงไม่พูดอีก เขายืนอยู่กับที่ ดวงตาที่ดำสนิทไร้แววกำลังมองหยุนฉืออยู่ มองนางอยู่นิ่งๆ แต่จี้ชางหลิงที่นิ่งเงียบแบบนี้ ทำให้หยุนฉือรู้สึกกลัวยิ่งกว่าจี้ชางหลิงคนนั้นที่อารมณ์แปรปรวน จะฆ่าก็ไม่ฆ่า ประเดี๋ยวๆ ก็อยากกำจัดนางมาก

หยุนฉืออยากหนี นางอยากหนีจริงๆ

แต่สภาพการณ์เช่นนี้นางจะหนีไปไหนได้

นางกลัวว่าอ๋องเจิ้นหลิงจะลงมือกับนางตอนที่นางหันไปหากลไกทางออก

เขาที่พิลึกแบบนี้ นางไม่มั่นใจเอาเสียเลย

ถ้าอสงไขยอยู่ในมือ...ยังอยู่ในมือก็ดีสิ ถ้ามีมัน ไม่ว่าฝีมือร้ายกาจโหดเหี้ยมอย่างไร นางก็ยังมั่นใจสู้ด้วยอยู่บ้าง หยุนฉือเชื่อมั่นกับอสงไขยที่ตนออกแบบสร้างขึ้นเองมาก

ตอนนี้นางได้แต่เฝ้าระวังพ่อเกล็ดน้ำแข็งจี้ชางหลิง นางมองตรวจตรารอบๆ ไม่กล้าขยับ

เดี๋ยว! บนกำแพงตรงนั้นเหมือนจะมีรอยฝ่ามืออยู่?

นางกำลังจะดูให้ชัดๆ แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเย็นชาไร้อารมณ์ดังขึ้น ทั้งที่ยังเป็นเสียงของจี้ชางหลิง แต่น้ำเสียงกลับต่างกับก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

ก่อนหน้านี้ที่เขาไล่นางไป ให้นางไปให้ไกล น้ำเสียงยังดูร้อนรนและโกรธเคือง แต่น้ำเสียงในตอนนี้กลับไร้คลื่นอารมณ์ใดๆ

“ตอนแรกคิดจะไว้ชีวิตเจ้า แต่ตอนนี้ข้าต้องการเลือดอุ่นมาขจัดไอเย็น และที่นี่ก็มีแต่เจ้า ไม่มีทางเลือก เจ้า มีอะไรจะสั่งเสียไหม?”

นัยน์ตาหยุนฉือหดเล็ก มองเขา

จะเอาชีวิตนางอีกแล้ว เอาอีกแล้ว!

ถึงพ่อเกล็ดน้ำแข็งจี้ชางหลิงกำลังถามการสั่งเสียของนางอยู่ แต่ดูท่าทางแล้วไม่เหมือนอยากฟังนางพูดจริง