บทที่ 18 ท่านอ๋องเกล็ดน้ำแข็ง

ยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆ จี้ชางหลิงก็ปล่อยมือทำให้นางถลาตกลงไปกองกับพื้น จากนั้นก็เด้งขึ้นมาอย่างกับถูกไฟช็อต

“พื้นเย็นจังเลย!”

จี้ชางหลิงหรี่ดวงตา มองนางด้วยความรู้สึกอันตราย “ดอกหมีเถียนดูท่าจะออกฤทธิ์น้อยกับเจ้านะ”

พละกำลังนางกลับมาแล้ว ที่เด้งเมื่อกี้ว่องไวยิ่งกว่ากระต่ายเจ้าเล่ห์อีก

เมื่อคิดว่านางอาจแสร้งเป็นถูกยาพิษ ไร้เรี่ยวแรงสำออยกับเขาแล้ว จิตสังหารในใจก็ทะลึกขึ้นมาทันที หากไม่เพราะช่วยนาง เขาคงไม่จำใจเคาะประตูหิน แล้วถูกธนูของกลไกประตูพุ่งใส่จนต้องบาดเจ็บที่หลังหรอก

แม้จะพบกลไกเพราะเหตุนี้ แต่สถานที่เย็นเยือกเช่นนี้ หากเขาได้รับบาดเจ็บก็ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายอย่างยิ่งยวด

ทว่าหลังจากกระโดดเด้งขึ้นมา หยุนฉือก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองฟื้นกำลังแล้ว พิษดอกหมีเถียนถูกขจัดเรียบร้อย นางตะลึงงันไปชั่วขณะ

ถึงเมื่อก่อนนางสามารถขับพิษออกระหว่างเดินพลังยั่วยวนได้ แต่นั่นต้องใช้เวลามาก ดังนั้นเมื่อครู่นางจึงไม่กล้าใช้พลังในสถานการณ์อย่างนั้น

แต่...เวลาในการขจัดพิษครั้งนี้กลับสั้นมาก!

หรือว่าที่จริงแล้วร่างนี้มีลักษณะที่เหมาะแก่การฝึกพลังยั่วยวน?

เมื่อคิดถึงจุดนี้แล้วหยุนฉือก็แอบดีใจ เมื่อก่อนนางฝึกพลังนี้อย่างยากลำบาก ใช้เวลาหลายปีกว่าจะฝึกถึงขั้นสี่ แถมจากนั้นก็ไม่ก้าวหน้า ดูท่าตอนนี้มีหวังแล้ว!

แม้ในใจระริกระรี้ ทว่าสีหน้าที่นางแสดงออกมากลับเป็นความประหลาดใจแบบอินโนเซ้นท์ กะพริบตาคู่งามปริบๆ กับจี้ชางหลิง พูดว่า “นั่นนะสิ! คงเพราะข้าทำงานเยอะมาแต่เล็ก ร่างกายก็เลยแข็งแรงมั้ง?”

จี้ชางหลิงที่แต่ไหนมาก็เย็นชาไร้หัวใจ เมื่อเห็นท่าทางของนางแล้วกลับใจอ่อนลงอีก เขารีบทำหน้าเย็นชืด “ข้าบอกแล้ว ว่าอย่าใช้วิชามารกับข้าอีก!”

สิ้นเสียงแล้วเขาก็ทำหน้าเคร่ง ตวาดใส่หยุนฉือ “รีบไสหัวไปให้ไกลเลยนะ! ไป!”

“ท่านอ๋อง ยังไงเราก็ร่วมเป็นร่วมตาย เป็นคู่รักคู่แค้นกันมาก่อน แค่พูดผิดหูหน่อยเดียวก็ไล่แบบนี้จะดี... ” หยุนฉือยังไม่ทันพูดจบก็เบิกตาโพลง

โอ้มายก๊อต! นี่นางเห็นอะไรเนี่ย?!

นางเห็นสองเท้าของเขามีเกล็ดน้ำแข็งขาวลามขึ้นมาจากปลายเท้าด้วยความเร็วที่ดวงตามองเห็นได้ เริ่มจากผิวรองเท้าบูด จากนั้นก็เป็นฉางผาวสีม่วงของเขา ลามขึ้นมาแล้วแผ่ซ่านไปทั่ว ไม่นาน มือทั้งสองของเขาก็กลายเป็นสีขาวซีด และถูกปกคลุมด้วยเกล็ดน้ำแข็งอย่างรวดเร็ว

“หรือว่าตาฝาดไป?” หยุนฉือกระโดดเด้งถอยออกไปเมตรหนึ่ง มองเขาด้วยความกลัว “ท่านกำลังเล่นเรื่อง Frozen อยู่หรือไง?”

“ข้าบอกให้เจ้าไสหัวไปซะ หรือว่าเจ้าอยากตาย?!” จี้ชางหลิงยืนทื่ออยู่กับที่ มือทั้งสองค่อยๆ กำหมัด เมื่อกระตุกตัวกำลังภายในก็ทะลักออกมากลายเป็นความร้อนแล่นไปทั่วร่าง

เกล็ดหิมะละลายอย่างเร็ว แค่ประเดี๋ยวเดียวเส้นผม เสื้อผ้าของเขาเปียกซกเพราะเกล็ดน้ำแข็งที่หลอมละลาย ชายฉางผาวเริ่มมีน้ำหยดติ๋ง

อุณหภูมิในห้องหินใหญ่นี้ลดลงมาก ทำให้หยุนฉือหนาวสะท้านทันที

นี่มันแปลกพิสดารจริงๆ ถึงเมื่อก่อนนางเคยไปตามที่ต่างๆ เพื่อเก็บสะสมวัสดุทำอาวุธ พบเจอคนและเรื่องราวพิลึกพิลั่นมาเยอะ แต่ก็ไม่เคยเห็นที่โอเวอร์แบบนี้มาก่อน

พอเห็นเขาใช้กำลังภายในละลายเกล็ดน้ำแข็งแล้วนางก็โล่งอกอยากถามข้อข้องใจ ทว่ากลับเห็นภาพเมื่อครู่ปรากฏขึ้นอีก

เกล็ดน้ำแข็งเริ่มแผ่ซ่านจากเท้าเขาอีกแล้ว แพล็บเดียวก็คลุมไปทั่วร่าง ครั้งนี้รวดเร็วมาก แม้แต่ริมฝีปากบางและขนตาเขาก็มีเกล็ดน้ำแข็งติดเต็มไปหมด

อุณหภูมิในนี้ลดลงอีกแล้ว นางหนาวจนสั่นพั่บๆ