บทที่ 2 โฮสหนุ่มใต้แสงจันทร์

บทที่ 2

โฮสหนุ่มใต้แสงจันทร์

“ฉะ...ฉันสวยได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ”

เหยาหนิงหลงหมุนกายหน้ากระจกหลายรอบอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะก้มมองชุดจีนโบราณสีแดงปักดิ้นทองแสนงดงาม เนื้อผ้าถักทออย่างประณีตไม่ระคายผิว ไหมปักสีทองแวววาวดั่งไหมทองคำแท้ อีกทั้งตัวชุดยังประดับไข่มุกและพลอยสีแดงดูล้ำค่า

“เป็นของเลียนแบบที่ดูเหมือนจริงมากๆ”

เหยาหนิงหลงพึมพำออกมา ก่อนจะมองเงาตนเองในกระจก ชุดประดับศีรษะทั้งหมดก็งดงามราวกับเป็นทองคำแท้

“เชิญคุณผู้หญิงที่ห้องส่วนตัว จะให้ผมไปส่งมั้ยครับคุณผู้หญิง”

“มะ...ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเดินไปเองดีกว่า ขอบคุณมากนะคะ”

เหยาหนิงหลงปฏิเสธพลางรับคีย์การ์ดมาจากพนักงานต้อนรับ เธอตั้งใจว่าจะเดินดูรอบๆ บาร์โฮสสักหน่อยค่อยจะไปหาโฮสหนุ่มอันดับหนึ่งที่ซูเหยาเหยาจองตัวเอาไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะ

คนตัวเล็กเดินหันซ้ายหันขวามองทุกอย่างอย่างตื่นตาตื่นใจไปหมด ก่อนจะหัวเราะคิกเมื่อชายแขนเสื้อและชายกระโปรงของตนนั้นกรุยกรายยามเยื้องย่าง จนรู้สึกราวกับตนเองเป็นสตรีสูงศักดิ์จริงๆ

‘แต่งตัวแบบนี้ให้ความรู้สึกเหมือนนางร้ายในนิยาย เหยาหนิงหลงบุตรีเพียงคนเดียวของขุนนางกั๋วกง’

หญิงสาวคิดอย่างขบขัน อดจินตนาการไม่ได้ว่าหากเธอมีบิดาที่รักและทะนุถนอมบุตรสาวอย่างเหยากั๋วกงคงดีไม่น้อย เธอคงจะมีความสุขมาก เพราะบิดาของเธอไม่เคยรักเธอเลย ในสายตาของบิดามีเพียงมารดาเลี้ยงและน้องสาวต่างมารดา เธอเป็นเพียงส่วนเกินของครอบครัวมาโดยตลอด

“คุณผู้หญิงจะดื่มอีกสักแก้วมั้ยครับ”

บริกรคนเดิมเดินผ่านมาเห็นลูกค้าสาวกำลังเดินละล้าละลังอยู่เพียงลำพังจึงเดินเข้ามาให้บริการ

“ก็ดีเหมือนกัน”

เหยาหนิงหลงมองแก้วเครื่องดื่มหลากหลาย ก่อนจะเลือกแก้วที่มีสีสันสดใสมากที่สุด รสหวานของผลไม้ให้ความรู้สึกสดชื่น ไม่ขมเฝื่อนลิ้นจนต้องฝืนใจดื่ม เธอจึงหยิบมาดื่มอีกหลายแก้ว โดยไม่รู้เลยว่าเครื่องดื่มที่มีสีสันสดใสประหนึ่งลูกกวาดนี้กลับมีดีกรีแอลกอฮอล์แรงกว่าแก้วอื่นหลายเท่านัก

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เหยาหนิงหลงเริ่มสนุก เธอโยกศีรษะแล้วขยับเขยื้อนร่างกายไปตามจังหวะดนตรีอย่างสนุกสนาน

“ถ้ารู้ว่าสนุกแบบนี้ คงมาตั้งนานแล้ว ฮ่าๆๆ”

เต้นพลางหยิบแอลกอฮอล์สีหวานขึ้นมาดื่ม ใบหน้าสวยระเรื่อแดง ดวงตาฉ่ำเยิ้ม เริ่มสูญเสียการทรงตัว

“เอิ๊ก!”

เหยาหนิงหลงสะอึก เดินเซ ลิ้นพันกัน ก่อนจะคิดได้ว่าถึงเวลาที่เธอต้องไปหาโฮสหนุ่มสุดหล่อเสียแล้ว จะให้คนหล่อรอนานได้อย่างไรกัน อีกทั้งยังอยากรู้ว่าอันดับหนึ่งของโฮสคลับแห่งนี้จะมีหน้าตาอย่างไร

หญิงสาวเดินไปยังทางที่บริกรชี้บอก ยิ่งเดินเสียงเพลงจากด้านหลังก็ยิ่งเบาลง ก้มมองหมายเลขห้องในคีย์การ์ดก่อนจะส่ายหน้าแรงๆ เมื่อบนคีย์การ์ดปรากฏตัวอักษร

‘หอจันทร์ดับ’

หญิงสาวงุนงงเพราะห้องส่วนตัวล้วนเป็นหมายเลข แล้วเหตุใดตัวอักษรบนคีย์การ์ดจึงเป็นตัวหนังสือ ก่อนจะเดินไปจนถึงห้องสุดท้าย

“ถึงแล้ว! มีห้องที่ชื่อ ‘หอจันทร์ดับ’ จริงๆ ด้วย อะ...เอิ๊ก”

เหยาหนิงหลงสะอึกอีกครั้งก่อนจะตัดสินใจผลักบานประตูเปิดเข้าไป ทว่าสิ่งที่เห็นกลับเป็นแสงสีทองเรืองรองอยู่ภายในห้อง

“สะ...แสงอะไร สวยจัง สวยมากๆ”

เธอยื่นมือออกไปสัมผัสแต่กลับถูกแสงสีทองเหล่านั้นฉุดกระชากร่างบอบบางให้หายวับไปอย่างรวดเร็ว

“ว้าย!”

คีย์การ์ด กระเป๋าสะพาย โทรศัพท์มือถือ นิยาย บราเซีย กางเกงในตัวจิ๋ว ฯลฯ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นสิ่งของในยุคปัจจุบันไว้เบื้องหลัง มีเพียงเสื้อผ้าและเครื่องประดับโบราณเท่านั้นที่สามารถนำติดตัวไปได้

เหยาหนิงหลงยืนคว้างอยู่กลางห้องสลัวรางด้วยแสงจากเปลวเทียนและแสงจันทร์ที่ถักทอเข้ามาจากบานหน้าต่าง เธอหมุนกายไปมาด้วยความงุนงงเมื่อไม่พบแสงสีทองประหลาดเมื่อสักครู่

“หรือว่าเราจะเมามาก จนตาฝาด ละ...แล้วในมือเราคืออะไร”

เธอก้มมองหน้ากากแมวสีขาวแดงในมือด้วยความงุนงง ขมวดคิ้วมุ่นเมื่อพบว่ากระเป๋าสะพายของตนหายไปแทนที่ด้วยสิ่งนี้

“หน้ากากเอาไว้ปิดบังใบหน้าเหรอ สงสัยช่างแต่งหน้าจะให้มาแต่... ทำไมเราถึงจำไม่ได้กันนะ”

เธอวางหน้ากากแมวไว้บนโต๊ะใกล้มือ ก่อนจะเดินเซไปทางซ้ายก่อนจะเซไปทางขวาอย่างสำรวจตรวจตรา นึกทึ่งที่ภายในห้องตกแต่งได้เสมือนจริงราวกับจำลองห้องหับโบราณเอาไว้ได้อย่างมหัศจรรย์ ไม่มีแม้หลอดไฟสักดวง ไม่เห็นแม้สายไฟ มีเพียงเทียนไขที่จุดสว่างตามจุดต่างๆ

ก่อนที่ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มจากฤทธิ์แอลกอฮอล์จะปะทะเข้ากับบุรุษรูปร่างสูงโปร่งที่นอนอยู่บนตั่งยาวข้างบานหน้าต่าง แสงจากดวงจันทร์ส่องกระทบใบหน้าหล่อเหลาราวกับภาพวาดทำให้เหยาหนิงหลงถึงกับหัวใจเต้นแรง

ตึก! ตึก! ตึก!

“นะ...นี่สินะอันดับหนึ่งของโฮสคลับ หล่อเกินเบอร์ไปมาก หล่อสะอาดเหมือนอาบน้ำวันละสิบรอบ หล่อจนอยากขายตับขายไตเปย์ หล่อจนต้องเรียกว่านี่คือวาระแห่งชาติ!”

หญิงสาวพึมพำออกมาราวกับละเมอ ด้วยไม่เคยเห็นผู้ชายที่หล่อและดูดีขนาดนี้มาก่อน ดวงตาที่พริ้มหลับนั่นทำให้เห็นแพขนตางามงอนรับกับคิ้วหนาดั่งคันศร จมูกโด่ง ริมฝีปากหยักได้รูป สันกรามคมชัดส่งให้ลำคอแข็งแกร่งดูน่าหลงใหล

ชุดผ้าแพรสีแดงทองเปิดเปลือยอกที่โฮสหนุ่มสวมใส่นั้นยิ่งเย้ายวน แผงอกที่อัดแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้าม

“สวมชุดสีแดงเหมือนฉันเลย ราวกับชุดคู่ เหยาเหยานี่ช่างใส่ใจจริงๆ”

เหยาหนิงหลงแทบอยากปรบมือรัวแล้วขึ้นป้ายเชิดชูเกียรติให้เพื่อนสนิทเสียเหลือเกิน ที่ใส่ใจรายละเอียดแม้เล็กน้อย เหยาเหยาคงอยากจะให้เธอมีประสบการณ์การเสียสาวที่ดี ลืมความโศกเศร้าที่ถูกคนรักและน้องสาวหักหลัง

เธอยื่นใบหน้าเข้าไปมองโฮสหนุ่มใกล้ๆ เห็นเหงื่อเม็ดเล็กเกาะพราวบริเวณหน้าท้องซิกแพ็คเป็นลอนก็ถึงกลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว

“เสน่ห์ร้ายกาจ เซ็กซี่สุดๆ นี่เหยาเหยาต้องจ่ายไปกี่หยวนเพื่อซื้อตัวโฮสคนนี้มาให้เรากันนะ เหยาเหยาเพื่อนรักชาตินี้ฉันจะไม่ลืมบุญคุณเธอเลย!”