9.มาแล้วเหรอ

จูเน่ล้มตัวนอนลงบนที่นอน ท่านพี่จาเรดพาเธอกลับมาที่คฤหาสน์แล้ว และเราได้กลับมาเพราะเธอลงนามในสัญญาว่าจะหมั้นหมายกับเดม่อนไปก่อน เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันดูเหมือนว่าหากเธอไม่ยินยอมลงนามลงไปบนหนังสือสัญญาการแต่งงาน เขาจะไม่ยินยอมปล่อยให้เธอออกจากคฤหาสน์ของเขายังไงอย่างนั้นเลย

เอาล่ะในเมื่อได้อยู่คนเดียวเช่นนั้นเธอก็จะลองทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาแบบฉบับคนที่อ่านนิยายมามากกว่าพันเรื่อง

จูเน่คือ..วีรสตรีที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิ เป็นซอร์ทมาสเตอร์ และเป็นผู้ถือครองดาบศักดิ์สิทธิ์อีกต่างหาก เธอสูญเสียพ่อแม่ไปเพราะสงคราม ดังนั้นจูเน่จึงมีความทรงจำที่ไม่สวยงามนักกับสงคราม อุดมการณ์ของเธอเป็นที่น่าชื่นชมนั่นคือการยับยั้งสงครามทั้งหมดที่จะเกิดขึ้น เธอต้องการให้จักรวรรดิแห่งนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มของประชาชน ช่างเป็นนางเอกที่มีความคิดน่าชื่นชมมากๆ เลยแฮะเรื่องนี้ต้องยอมรับเลย

จูเน่มีพี่ชายที่ไม่แท้หนึ่งคน..เขาเป็นเด็กที่ท่านพ่อเก็บมาเลี้ยง แต่จาเรดทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อปกป้องจูเน่อย่างสุดความสามารถ

เรื่องมันเกิดขึ้นก็เพราะเดม่อน ขุนพลกองทัพมังกรยกทัพมาเพราะต้องการเอาชนะจูเน่ ความต้องการของเขาคือการเด็ดหัวจูเน่และแย่งชิงทั้งดาบศักดิ์สิทธิ์และตำแหน่งซอร์ทมาสเตอร์ของเธอมา

ส่วนชายชุดดำนั้นเป็นใครไม่รู้ แต่ใบหน้าและลีลาการใช้ลิ้นของเขามันช่างน่าประทับใจจริงๆ

ฮะ..แอ่ม! ไม่ได้สิ จริงๆเธอไม่ควรคิดเรื่องเช่นนั้นให้มันนอกลู่นอกทาง ตอนนี้เธอควรหาเนื้อเรื่องหลักให้เจอ แล้วก็ตามหาตัวละครชายฮาเร็มสุดหล่อเท่มาครอบครองให้หมด

“นี่คือเกมฮาเร็มแนวสงครามรึไงกันนะ แล้วท่านดยุคกับองค์รัชทายาทของฉันไปไหนแล้วล่ะ หรือว่าจะโผล่มาตอนท้ายๆ นะ”

“ติ้ง!”

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่เกม ข้านี่แหละคือผู้แข็งแกร่งนะครับ”

ในระหว่างที่จูเน่กำลังนอนอยู่ ในที่สุด สิ่งที่เธอรอคอยก็ปรากฏให้เห็นนั่นคือหน้าต่างของระบบเกม เธอดีใจจนลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

“มาแล้วเหรอคะระบบเกม ฉันรอตั้งนาน! ว่าแต่ชื่อเกมมันฟังดูแปลกๆ ไหมคะ?”

เปลี่ยนเป็นข้านี่แหละสตรีผู้เป็นที่รักของทุกคนน่าจะเข้าท่ากว่า..มาแข็งแกร่งอะไรก่อน ฉันไม่อยากแข็งแกร่งสักหน่อย

“ไม่แปลกหรอกครับคุณผู้เล่น นี่คือเกมต่อสู้สุดร้อนแรงที่ทางผู้พัฒนาต้องการให้คุณผู้เล่นเพลิดเพลินไปกับการต่อสู้เพื่อเอาชนะตัวละครต่างๆ ก้าวสู่การเป็นผู้แข็งแกร่งไปด้วยกันนะครับ!”

ดะ..เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวสิ ฉันไม่ได้อยากเข้ามาในเกมต่อสู้สักหน่อย ฉันต้องการเข้ามาในเกมฮาเร็มต่างหาก

“นี่จะต้องมีการเข้าใจผิดแน่ๆ เลยค่ะ”

“ไม่ผิดหรอกครับ นี่คือเกมต่อสู้อย่างแน่นอน ขออภัยด้วยนะครับที่ระบบมาช้า เพราะสัญญาณการเชื่อมต่อขาดหายไป”

ใบหน้าของเธอนั้นซีดจนไร้สีเลือด แล้วไหนตาลุงสองคนนั้นบอกเธอว่าเป็นเกมฮาเร็มไงล่ะ

นี่เธอถูกหลอกเหรอวะเนี่ย!!

“ฉันต้องการออกจากเกมค่ะ ต้องการออกจากเกมตอนนี้เลย!!”

“ขออภัยด้วยนะครับคุณผู้เล่น ทางระบบเกิดความเสียหายอย่างหนักทำให้ล็อคเอ้าท์ในตอนนี้ทำไม่ได้ หากระบบทำการซ่อมแซมเรียบร้อยแล้ว ทางระบบจะกลับมาให้บริการอีกครั้งนะครับ อย่าลืมว่าคุณผู้เล่นจะต้องก้าวขึ้นสู่การเป็นผู้แข็งแกร่งที่สุดในเกมนี้ ตัวละครจูเน่นั้นแข็งแกร่งมากอยู่แล้ว แต่ทว่าการรักษาตำแหน่งผู้ที่เก่งกาจที่สุดนั้นไม่เรื่องง่าย ขอให้คุณผู้เล่นมีความสุข และสนุกกับการเล่นเกมนี้นะครับ”

ดะ..เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งไปฉันยังไม่เข้าใจอะไรอีกหลายอย่างเลย ระบบเกมนี่ห่วยชะมัด แถมยัง..เป็นระบบที่นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไปอีกด้วย

เกมต่อสู้..ไม่ใช่เกมฮาเร็มงั้นเรอะ!

จูเน่ล้มตัวนอนลงไปบนเตียงอย่างไร้เรี่ยวแรง เธอตั้งใจว่าจะมากินๆ นอนๆ เดินสวยๆ ไปวันๆ แบบไม่ต้องใช้ไหวพริบอะไร แต่มันกลับกลายเป็นว่านี่คือเกมต่อสู้

เรื่องการใช้กำลังของเธอมันติดลบอยู่แล้ว ฉะนั้นเธอต้องใช้สติปัญญาอันน้อยนิดของเธอนั้นแก้ไขปัญหาแทนการต่อสู้สินะ

ถึงอย่างนั้นนี่มันโหดร้ายมากจริงๆ ตาลุงสองคนนั้นกล้าดีอย่างไรมาหลอกหญิงสาวที่คลั่งเกมฮาเร็มอย่างเธอให้มาเล่นเกมต่อสู้ได้ยังไงก่อน โกรธชะมัดอย่าให้ได้มีโอกาสเจอกันอีกทีนะ แม่จะด่าให้หูชาไปเลย..

จูเน่ปิดตาลงช้าๆ ด้วยความรู้สึกเดือดดาลที่กำลังเผาไหม้อยู่ในใจ เกมต่อสู้งั้นเรอะ! ไหนๆ เข้ามาแล้วจะเป็นเกมอะไรก็ช่างเถอะ

ฉันจะเปลี่ยนเกมนี้ให้เป็นเกมฮาเร็มเอง สิ่งที่ให้อภัยได้มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้นคือใบหน้าที่หล่อเหลาประดุจเทพสร้างของตัวละคร..

นั่นคงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขในการได้ใช้ชีวิตอยู่ในเกมนี้ละนะ

“จูเน่..นั่นเจ้านอนรึยัง”

เสียงนั้นคงเป็นท่านพี่จาเรดไม่ผิดแน่

“ยังค่ะ”

“เช่นนั้นข้าขอเข้าไปนะ”

จาเรดเดินเข้ามาอย่างช้าๆ เขานั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ริมหน้าต่าง จูเน่ยังคงไม่ปิดม่านทำให้แสงจันทร์ในยามค่ำคืนสาดส่องเข้ามากระทบเข้ากับใบหน้างามของเธอ

เธออยู่ในชุดนอนที่สุภาพมากกว่าชุดนอนที่สวมใส่ที่คฤหาสน์ของเดม่อนเยอะเลย

“เรื่องการหมั้นนั้น..เจ้าอย่าได้เก็บไปใส่ใจ แน่นอนหากว่าเจ้าไม่ต้องการ ก็ไม่จำเป็นต้องไปทำความรู้จักกับเดม่อนก็ได้.."

เธอรู้ดีว่าเขากล่าวออกมาด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่าแววตาที่จาเรดมองมานั้นมันไม่ใช่แววตาที่พี่ชายมองน้องสาวเนี่ยนะสิ

เพราะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ การจะมีความรู้สึกเกินเลยก็ไม่ถือว่าผิดหรอก แถมใบหน้าของเขาก็เป็นแบบที่เธอชอบอีกต่างหาก ทว่า..คำว่าพี่น้องมันกำลังค้ำคอเธออยู่เนี่ยนะสิ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่ก็โตมาด้วยกันไม่ใช่รึไง

ถึงจะชอบมากแค่ไหน..ฉันกลับคิดว่าการที่เราเป็นพี่น้องกันต่อไปเรื่อยๆ อย่างที่ควรจะเป็นมันน่าจะดีกว่า

“เรื่องนั้นข้าเองก็อยากจะลองคบหากับเดม่อนเหมือนกันค่ะ เขาอาจจะมีนิสัยเกเรไปบ้างแต่หากเขายินยอมถอยหลังสักก้าว เขาก็ถือเป็นบุรุษที่น่านับถือ วันพรุ่งนี้ข้าจะไปที่คฤหาสน์ของเขาตามนัดหมาย..ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ"

เธอตอบคำถามนั้นด้วยรอยยิ้มที่ไร้เดียงสา รอยยิ้มนั้นช่างแสนงดงามแต่กลับเสียดแทงเข้าไปในใจของจาเรดได้เจ็บแสบมากเหลือเกิน

นี่คือความสัมพันธ์ที่เขาไม่กล้าก้าวข้ามไปเลย เพราะเขาไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหากว่าเขาข้ามเส้นนี้ไป..

“ข้าตามใจเจ้าตลอดอยู่แล้ว เช่นนั้นหากเจ้าอยากทำความรู้จักกับเดม่อนก็ทำไปเถิด แต่หากเจ้าไม่ชอบใจหรือว่าไม่ชอบเขาก็บอกพี่มา พี่จะไปยกเลิกสัญญานั้นเอง”