7.ไม่ทันแล้ว

อะไรนะ..นั่นมันกางเกงซับในนะว้อยยย มาเอาไปเป็นของที่ระลึกได้ไงก่อน

ทว่าถึงจะไม่พอใจมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่หลงเหลือเรี่ยวแรงที่จะห้ามปรามหรือว่ารั้งเขาเอาไว้แล้ว ตอนนี้แค่แรงจะลืมตายังแทบไม่เหลือ..

ระหว่างที่จูเน่กำลังจะหลับนั้นเสียงโวยวายก็ดังขึ้นมาตามทางเดิน และนั่นทำให้เธอรีบหุบขาในทันที

“ข้าบอกแล้วว่าข้าไม่ได้ลักพาตัวน้องสาวของเจ้ามา นางตามข้ามาเอง ไม่เชื่อก็เข้าไปดู!!”

นั่นเสียงของเดม่อนไม่ผิดแน่ เช่นนั้นเสียงฝีเท้าของผู้ที่เดินตามมาคงหนีไม่พ้นจาเรด พี่ชายในนามของฉันอย่างแน่นอน

อันที่จริงหากจะพบเจอพวกเขา เธอไม่ได้ติดปัญหาอะไรตรงไหนเลย แต่เพราะว่าตอนนี้เธอไม่ได้ใส่กางเกงซับในแถมยังถูกมัดมือเอาไว้อีกต่างหาก ยังไม่รวมกับความเปียกชื้นที่หว่างขาอีก

หากไม่เรียกว่านี่คือจังหวะนรกแล้วละก็ เธอก็ไม่รู้ว่าจะเรียกเรื่องราวน่าบัดซบนี้ว่าอย่างไรดี

ประตูถูกเปิดออกมาพร้อมกับสายตาของบุรุษทั้งคู่ที่มองไปในทางเดียวกันคือที่เตียง แต่ทว่าที่เตียงนอนกลับไม่มีจูเน่อยู่เหมือนอย่างที่เคย

เดม่อนหน้าชาในทันที เขารีบวิ่งเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้วก็พบเจอจูเน่ที่กำลังนั่งอยู่ในนั้น

“นี่เจ้ากำลังทำอะไรกัน?”

แล้วไม่มีใครบอกเธอเลยรึไงว่าชุดนอนสีขาวบางๆ เช่นนี้เวลาที่มันเปียกน้ำแล้วมันทำให้เขาเห็นไปถึงไหนต่อไหน ยกตัวอย่างเช่นปลายยอดสีชมพูระเรื่อที่กำลังโผล่พ้นขึ้นมาที่เหนือผืนน้ำ

พะ..พอดีว่าข้าร้อนน่ะ หากไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไป ท่านช่วยแก้มัดให้ข้าได้ไหมคะ”

ร้อน? ในคืนที่อากาศเย็นเช่นนี้เนี่ยนะ ถึงแม้ว่าเขาไม่อยากจะเชื่อถือคำกล่าวของ จูเน่เลยแต่ทว่าเขาก็ไม่อยากจะคิดอะไรมากมาย..เดม่อนยื่นมือไปแก้มัดให้เธออย่างช้าๆ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่จาเรดเดินเข้ามา

“นี่เจ้าทรมานน้องของข้าด้วยการให้นางนั่งแช่อยู่ในน้ำนี่ทั้งคืนงั้นเรอะ!!”

เมื่อกล่าวจบจาเรดก็รีบตรงเข้าไปอุ้มจูเน่ขึ้นมาจากอ่างอาบน้ำในทันที

เธออ้าปากค้าง..แน่นอนว่าเพราะเธอไม่ได้สวมกางเกงซับในอีกทั้งจาเรดก็ดันหันปลายเท้าของเธอไปทางเดม่อนอีกต่างหาก

“ข้าจะพานางกลับ!”

“.....”

เดม่อนเคยมั่นใจว่าเขาคือมังกรผู้ทรงศีลที่ต่อให้เห็นสตรีเปลือยกายอยู่เบื้องหน้าเขาก็ไม่คิดจะสนใจ เขาน่ะเป็นคนที่ไม่สนใจสตรีหน้าไหนหรอก ต่อให้งดงามมากแค่ไหนก็ไม่อาจสั่นคลอนความตั้งใจของเขาได้ แต่ทว่านี่มันมากเกินไปแล้วโว้ย!!

แค่เห็นปลายถันสีหวานนั้นเขาก็แทบจะทรงตัวไม่ได้แต่นี่เขาเห็น..กลีบดอกไม้สีแดงระเรื่อที่ปิดสนิทราวกับไม่เคยมีใครแย้มบานมันออกมา

ใครมันจะไปทานทนไหวกัน..ตอนนี้จึงเป็นเขาเองที่อยากจะกระโดดลงไปบนอ่างอาบน้ำเพราะว่าอากาศมันร้อนมากเหลือเกิน

“ปะ..ปล่อยข้าลงนะคะ”

จูเน่ไม่รู้ว่าเธอควรเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี ดูจากใบหน้าที่ตื่นตกใจของเดม่อนแล้ว เขาต้องเห็นของเธอไปแล้วแน่ๆ แล้วจาเรดเป็นอะไรกันนะ เขาจะมาอุ้มเธอทำไมก่อน

จูเน่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของจาเรดเพื่อให้เขาปล่อยเธอให้ยืนบนพื้นและจูเน่คิดว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดแล้วในยามนี้ขอให้เธอได้ยินด้วยขาของตัวเอง

แต่ไม่เลย..เพราะชุดนอนสีขาวที่แนบลงไปบนร่างกายทำให้ทั้งจาเรดและเดม่อนมองเห็นเรือนร่างของจูเน่ไปทั้งหมดทุกส่วน

จาเรดเลือกที่จะเดินออกไปจากห้องอาบน้ำ และเขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อคลุมอาบน้ำเพื่อปิดบังส่วนที่ไม่ควรอวดโฉม

“เจ้าแต่งตัวให้ดี แล้วออกมาคุยกันเถอะ”

จาเรดคิดว่าเขาควรจะพูดคุยกับทั้งจูเน่และเดม่อนให้รู้เรื่อง..ดีกว่าปล่อยให้มันค้างคาและไม่เข้าใจกันไปเรื่อยๆ เช่นนี้

และในเรื่องนั้นจูเน่เองก็เห็นด้วยอย่างมาก

“ออกไปก่อนสิคะ”

จาเรดน่ะออกไปนานแล้ว แต่จูเน่ไม่เข้าใจว่าเดม่อนจะยืนหัวโด่อยู่ที่นี่ทำไมก่อน

“ไม่ว่าจะพูดคุยเรื่องอะไร ข้าหวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญาของเราที่ว่าคืนนี้เจ้าจะนอนกับข้า”

จูเน่กลอกตามองบน

“เรื่องนั้นเอาไว้คิดอีกทีค่ะ เพราะการนอนของท่านนั้นมันหมายถึงการนอนถูกมัดมือบนเตียง ข้าอุตส่าห์ตัดสินใจเดินทางตามท่านมาที่นี่ แต่ข้ากลับไม่ได้อะไรเลยนอกจากการถูกมัดมือแล้วสั่งให้นอน”

เดม่อนขมวดคิ้ว

“แล้วเจ้าอยากได้อะไร?”

เมื่อเขาเอ่ยถามออกมาเช่นนั้น จูเน่ก็เดินเข้าไปหาเขา

“การที่มีสตรีเอ่ยปากว่าอยากนอนกับท่าน ข้าจะบอกให้นะคะว่าการนอนนั่นมันไม่ได้หมายความว่านอนเฉยๆ สักหน่อย แต่เราทั้งคู่ควรจะทำอะไรกันบนเตียงที่ไม่ใช่การนอนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น”

เดม่อนพยักหน้า

“เอาตามนั้นก็ได้ ครั้งนี้ข้าจะไม่นอนอย่างเดียวแล้ว..”

จูเน่เลิกคิ้วขึ้นมามองหน้าเขา

“จริงเหรอคะ”

เดม่อนพยักหน้า

“ข้าจะเตรียมดาบเอาไว้ให้เจ้าด้วย หากเจ้าไม่อยากนอนเพียงอย่างเดียวเช่นนั้นเรามาฟันดาบกัน”

จูเน่รีบหันหลังแล้วเดินออกมาจากเดม่อนในทันที ชายผู้นี้เสียสติหรืออย่างไร เธอบอกใบ้ไปขนาดนั้นแล้วเขายังไม่รู้อีกงั้นเรอะว่าชายหญิงอยู่ตามลำพังด้วยกันในยามราตรีต้องทำสิ่งใดบ้างน่ะ

เมื่อเห็นท่าทีของจูเน่ เดม่อนก็หัวเราะออกมาเบา เขาเดินเข้าไปหาเธอก่อนจะโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง

“จะไม่..เสียใจแน่เหรอ หากทำเรื่องเช่นนั้นกับข้าน่ะ บอกเอาไว้ก่อนว่าข้าไม่ใช่คนอ่อนโยนอีกทั้งเราคือศัตรูกันนะจูเน่..ครั้งแรกของเจ้ายกให้ข้าดีแล้วงั้นหรือ”

“...นี่ท่านแกล้งข้าอย่างนั้นหรือคะ?”

เดม่อนเลื่อนไล้ปลายนิ้วของเขามากอบกุมเนินอกของจูเน่เอาไว้

“ยังทันนะหากเจ้าจะกลับไปกับพี่ชายของเจ้าน่ะ”

จูเน่เงียบไปพักหนึ่ง เธอเองก็ไม่อยากจะง้อเขาเหมือนกัน..ถ้าเธอให้ท่าเขาขนาดนี้แล้วเขายังไม่ตอบตกลงเช่นนั้นก็พอเถอะ..ไปหาคนใหม่ที่หล่อและเข้าใจง่ายมากกว่านี้ดีกว่า

“ได้ค่ะ เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะกลับไปกับท่านพี่จาเรดก่อน..”

มือที่กอบกุมเนินอกของเธอเอาไว้พลันบีบเคล้นอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น

“ไม่ทันแล้วจูเน่ ข้าไม่ยอมให้เจ้าไปหรอก..จะเข้ามาที่นี่นั้นก็ไม่ง่ายและจะออกจากกองทัพของข้าไปมันยิ่งไม่ง่ายเข้าไปใหญ่ ในเมื่อเจ้าและพี่ชายเข้ามาในกองทัพของข้าแล้ว อย่างหวังเลยว่าจะได้กลับออกไปน่ะ”

แล้วเขาพูดประโยคก่อนหน้านั้นออกมาเพื่ออะไรกันฟะ!!

“หากท่านเริ่มมันขึ้นมา แล้วหยุดไม่ได้จะมากล่าวหาว่าเป็นเพราะข้าไม่ได้นะคะ..”

คอยดูเถอะพวกปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ แม่จะทำให้ลืมไม่ลงเลยคอยดู