4.แผนการอะไรวะนั่น

จูเน่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เธอชักจะรู้สึกแปลกๆ กับเกมนี้แล้ว ไม่เห็นมีตรงไหนเลยที่จะบอกว่าเกมนี้มันคือเกมฮาเร็ม ตาลุงสองคนนั้นคงไม่ได้หลอกเธอมาใช่ไหม!

แล้วหน้าต่างเกมก็ไม่เด้งขึ้นมาสักที แบบนี้ฉันจะล็อคเอ้าท์ออกไปยังไงกันล่ะ ในเมื่อไม่มีปุ่มกดอะไรให้เลย แนะนำการเล่นก็ไม่มี

“เจ้าหนีออกมาเช่นนั้นป่านนี้พี่ชายของเจ้าคงตามหาเจ้าซะทั่วแล้วละมั้ง”

จูเน่หันไปมองหน้าของเดม่อน

“นี่ข้า..มีพี่ชายด้วยงั้นเหรอ”

เดม่อนกรอกตามองบน นี่มันราวกับว่าเขาอยู่กับสตรีที่เสียสติจริงๆ เข้าแล้วละสิ

“หัวของเจ้ามันกระแทกอะไรมาหรืออย่างไร อันที่จริงเราสองคนไม่ใช่คนที่จะมานอนคุยกันบนเตียงเช่นนี้เลยด้วยซ้ำ..”

จูเน่บอกตามตรงว่าเดม่อนเองก็ไม่น่าไว้ใจ แต่ทว่าตอนนี้เธอมีทางเลือกที่ไหน หากไม่อยากถูกถลกหนังเช่นนั้นเธอต้องหว่านล้อมเขาทุกทางเท่าที่จะทำได้

“ข้าจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ดูเหมือนว่าข้าจะตกจากหลังม้าจึงนอนหลับไม่ได้สติไปหลายวัน พอตื่นขึ้นมาข้าก็..เป็นแบบนี้ไปแล้ว ข้าไม่รู้จักท่านและไม่รู้จักพี่ชายของข้าด้วย”

เดม่อนปรายสายตาเพื่อมองหน้าของจูเน่ เขาหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อหาทางจับผิดในคำกล่าวนั้น แต่ที่เขาเห็นคือดวงตาที่กระจ่างใสของเธอ

สวย..จนแทบลืมหายใจ แต่คนอย่างเขาไม่มีทางหวั่นไหวกับใบหน้าของสตรีผู้นี้อย่างเด็ดขาด

ท่านหญิงจูเน่ วีรสตรีที่แข็งแกร่งที่สุดในจักรวรรดิ ขณะที่เขายังคงฝึกดาบอย่างหนัก เธอได้รับพระราชทานดาบศักดิ์สิทธิ์ แถมยังได้เลื่อนยศเป็นซอร์ทมาสเตอร์ที่มีเพียงผู้เดียวในจักรวรรดิ

ความคับแค้นเกิดขึ้นมาในใจเพราะเขาไม่อยากพ่ายแพ้ให้แก่สตรีที่มีดีแค่ใบหน้าเช่นเธอ เขาจึงฝึกหนักมากกว่าเดิมหลายเท่า ทั้งเขาและทหารในกองทัพของเขาต่างฝึกฝนกันอย่างเต็มที่ เพื่อเอาชนะสตรีผู้นี้ แต่ทว่าในยามนี้นางกลับดูเหมือนสตรีที่แค่จับดาบก็ยังจับไม่เป็น แค่เดินก็จะล้ม..เช่นนี้แล้วความใฝ่ฝันของเขาที่จะเอาชนะเธอมิใช่ว่ามันจะจางหายไปในอากาศอย่างนั้นหรือ

ไม่ได้การ..เขาไม่อาจทนอยู่กับความอดสูนั้นได้แน่ๆ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะต้องได้พลังศักดิ์สิทธิ์ของดาบและเหยียบย่ำจูเน่ให้จมดินไปพร้อมๆ กัน!!

เมื่อคิดได้ดังนั้นเดม่อนก็คิดว่าเขาไม่ควรนอนเฉยๆ อีกต่อไป เขาควรจะไปเรียกประชุมเป็นการด่วน

“นั่นเจ้าจะไปไหนกัน เจ้ารับปากข้าแล้วนะว่าคืนนี้เราจะนอนด้วยกันน่ะ”

เดม่อนมองหน้าของจูเน่อีกรอบ

“ข้าจะกลับมาแน่ๆ ไม่ต้องเป็นห่วง เจ้าง่วงก็นอนไปก่อนเถอะ”

ดะ..เดี๋ยวสิ หากจะออกไปอย่างน้อยก็ช่วยแก้มัดให้หน่อยไม่ได้รึไงกัน นี่คืนนี้ ฉันจะต้องนอนทั้งๆ ที่ถูกมัดมือเช่นนี้งั้นเรอะ

ใบหน้าของจูเน่ก็สวยมากๆ เลยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม..หมอนั่นถึงไม่มีร่องรอยของความหวั่นไหวเลยล่ะ

.

.

“ความจำเสื่อมงั้นหรือครับ?”

มาร์คคนสนิทของเดม่อนถึงกับทวนคำถาม เมื่อเขาได้ยินสิ่งที่นายท่านของเขากล่าวออกมา

“อืม..ตอนนี้จากพญาเหยี่ยวเปลี่ยนเป็นลูกนกที่พึ่งหัดบินแล้วล่ะ”

มาร์คตบมือเสียงดังด้วยความดีใจ

“เช่นนั้นนี่ก็เท่ากับว่าเราชนะแล้วอย่างนั้นสิครับนายท่าน..ข้าควรออกไปป่าวประกาศให้ทหารจัดเตรียมงานเลี้ยงฉลอง”

“ไม่หรอก ยังไม่มีตรงไหนเลยที่ข้าคิดว่าข้าชนะสตรีผู้นั้น ข้อแรกดาบศักดิ์สิทธิ์หลอมรวมอยู่ในร่างกายของนาง ทำให้ข้าฟันและแทงนางไม่เข้าเลย ข้อที่สองข้าคือแม่ทัพผู้ทรงเกียรติ ฉะนั้นแล้วคำว่าชนะของข้ามันหมายถึงการต่อสู้ที่ทำให้อีกฝ่ายยอมจำนน เช่นนั้นข้าถึงจะเรียกมันว่าการชนะ”

อา..นายท่านของเขานั้นช่างเป็นขุนพลผู้ทรงเกียรติจริงๆ ด้วยสินะ

“จะว่าไปแล้วตอนนี้ท่านหญิงอยู่ที่ห้องนอนของนายท่านไม่ใช่หรือครับ”

เดม่อนพยักหน้าก่อนจะกรอกสุรารสร้อนแรงเข้าไปในปาก

“เช่นนั้นจะมีการกระทำใดที่ทำให้สตรีผู้นั้นจำนนต่อท่านมากไปกว่าการช่วงชิงความบริสุทธิ์ของร่างกายนางมาล่ะครับ”

เรื่องนี้เขากระทำมาแล้ว และมันได้ผลจริงๆ ภรรยาของเขาเดิมทีเราเป็นเพียงเพื่อนกันเท่านั้น และเพราะเขาอ่อนแอจึงถูกภรรยาแกล้งทุกวัน วันหนึ่งเขาทนไม่ไหวจึงแบกนางขึ้นบ่าและพานางเข้าไปในห้องนอนของเขา หลังจากนั้นเขาก็กระทำการอันแสนหอมหวานและจากเพื่อนก็กลายมาเป็นภรรยา

แต่ทว่าหลังจากวันนั้นดูเหมือนว่าเขาจะถูกข่มเหงมากกว่าเดิม..แต่เขายินยอมยกให้ภรรยาเป็นใหญ่อยู่แล้ว และเรื่องนั้นคงไม่ต้องบอกนายท่านหรอกมั้ง..คนอย่างนายท่านไม่มีทางเกรงกลัวภรรยาหรอก นายท่านผู้ทรงเกียรติของเขาน่ะ ไม่มีทางยอมอ่อนข้อให้แก่ท่านหญิงผู้นั้นหรอก

เมื่อเดม่อนได้ยินคำแนะนำจากลูกน้องคนสนิท เขาก็เงียบไปพักหนึ่ง

“กระทำเรื่องเช่นนั้นมันจะไม่ดูเป็นบุรุษชาติหมาไปหน่อยงั้นหรือ?”

มาร์คถึงกับสำลักออกมาในทันทีเมื่อเขาได้ยินคำกล่าวของนายท่าน

“อย่าคิดเช่นนั้นสิครับ นายท่านไม่ได้กระทำย่ำยีแล้วทอดทิ้งท่านหญิงสักหน่อย ไหนๆ ดาบก็อยู่ในตัวของนางอยู่แล้ว เช่นนั้นก็รับนางเข้ามาเป็นอนุภรรยาของนายท่านเลยไม่ดีหรือครับ ทั่วทั้งจักรวรรดิคงจะเล่าขานเรื่องนี้กันอย่างสนุกปาก ว่าท่านหญิงจูเน่ผู้ยิ่งใหญ่ยินยอมเป็นอนุภรรยาของนายท่าน”

อนุภรรยาอย่างนั้นหรือ เดม่อนไม่เคยคิดสักครั้งเลยว่าเขาจะมีเมียน้อยน่ะ ชีวิตนี้ของเขาตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะมีภรรยาคนเดียวเท่านั้น

แต่ทว่า..จะให้เขาทำใจแต่งงานกับจูเน่เป็นภรรยามันก็..น่าหนักใจเหมือนกัน

ความแค้นที่เขามีต่อนางมากมายใหญ่หลวงยิ่งนัก ไหนจะความอิจฉาริษยาอีก แต่เมื่อมองนางก็มีคำถามเกิดขึ้นมามากมายเต็มไปหมด ว่าเขาแพ้สตรีเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

“ข้าจะเก็บไปคิดดูก็แล้วกัน แผนการของเจ้าน่ะ”

เขาขอเวลาไตร่ตรองอีกหน่อย เพราะคนอย่างเขาเมื่อลงมือทำอะไรไปแล้วเขาย่อมต้องทำสิ่งนั้นให้สำเร็จลุล่วงจนถึงที่สุด

ขณะที่เดม่อนกำลังเดินไปยังห้องนอนของตัวเอง ก็มีชายชุดดำผู้หนึ่งพุ่งตัวมาหาเขา มีดเล่มเล็กสีเงินถูกจ่อที่คอของเขาอย่างไม่คิดลังเล

“เจ้า! ลักพาตัวน้องสาวของข้ามาทำไมกัน นี่นะหรือขุนพลผู้ทรงเกียรติน่ะ!”

อย่างไม่ต้องเดาเลยว่าใคร นี่จะต้องเป็นจาเรด พี่ชายของจูเน่เป็นแน่

“ข้าไม่ได้ลักพาตัวนางมาสักหน่อย นางเสนอตัวให้ข้าลักพาตัวนางมาเองต่างหาก ไม่เชื่อไปถามนางดูก็ย่อมได้”

จาเรดขมวดคิ้วในทันที

“เจ้ากำลังโกหกข้าอยู่รึเปล่า?”

“ให้ตายสิเจ้าจ่อมีดที่คอของข้าเช่นนี้ข้าจะกล้าโกหกเจ้าอย่างนั้นหรือจาเรด!”