ตอนที่ 3 สองเฮา ซ่อนฮวก

ปุณณ์มองปลาในเครื่องจักรสานไม้ไผ่ ที่คำหล้าสอนให้เขานำปลายัดใส่ไว้จนเต็ม ด้วยความภาคภูมิใจ

คำหล้ามีเทคนิคการจับปลาที่ทำให้เขาจับปลาได้จริง...

พอขึ้นมาจากหนองน้ำโคลนแล้ว เขาก็มานั่งส่องปลาช่อนตัวใหญ่แบบยิ้มหุบไม่ลง

"หมานเติบเด้นี่ อ้ายปุณ เจ้านี่เก่งเนาะ จับปลาได้ตั้งหลายโต บ่ธรรมดาเด้นี่" สุกิตเอ่ยชมพร้อมยกนิ้วโป้งให้

"โอ๊ย จับได้สองโตกะอย่าย้องหลาย กว่าสิจับได้...ข้อยสอนจนปากเปียก" คำหล้าแทรกมาหลังจากดึงผ้าห่อหน้าออก เผยให้เห็นผิวสีน้ำผึ้งของเธอแดงระเรื่อ ใบหน้าเรียวคมกระจ่าง ดวงตาดำขลับของคำหล้า ไม่เหมือนสาวอีสานซะทีเดียว

ทำให้เธอหน้าดูโตกว่าอายุ ทั้งๆ ที่เพิ่งจะอายุ 18 ปีเท่านั้น

"แล้วนี่...โตจะไปไหนเหรอ" ปุณณ์รีบถามคำหล้าที่ปากบอกว่าหิว แต่กูเหมือนจะไม่ได้หยุดแค่การจับปลา เอาผ้าห่อหน้า สวมหมวกทับอย่างกระฉับกระเฉง

ปุณณ์พูดอีสานไม่เป็นหรอก แต่อยากพูดกับเธอ...เลยพูดไทยกลางแบบแปร่งๆ จนคำหล้าต้องส่ายหัวให้

"ไปซ่อนฮวก อยากไปนำบ่" คำหล้ายอมรับว่าปุณณ์หล่อ แต่ไม่ใช่สเปคพอที่จะให้เธอหวั่นไหว

เธอไม่ชอบผู้ชายตัวขาว เพราะรู้สึกเหมือนเลอะง่าย ไม่ทนแดด ทนลม ทนโคลนเหมือนตัวเอง ดูสภาพเขาตอนนี้สิเหมือนลูกหมาตกน้ำแค่ไหน มอมไปหมด เปื้อนง่ายเหมือนผ้าสีขาวก็ไม่ปาน!

"อยากไป! อ้ายอยากไป" เขารีบบอกอย่างกระตือรือร้น แม้เนื้อตัวจะมอมแมมแค่ไหน แต่แววตาเปล่งประกายสว่าง

คำหล้าชวนเขาเล่นๆ ไปอย่างนั้น ไม่ได้อยากให้ไปจริง

แต่พอได้เห็นแววตาของเขา ใจก็ไหวยวบ

"เสื้อข้อยเปื้อนแฮง สิซักออกบ่น้อ ถ้าสิไปซ่อนฮวกอีก"

"ออก เดี๋ยวพี่ซักให้" เขารีบเสนอตัว เพราะอยากไปกับเธอจริงๆ

"ไปถามผู้กำกับเจ้าก่อนบ่ ว่าเขายอมให้ดาราของเพิ่น ออกจากหน้ากล้องเขาไปบ่ คราวนี้บ่ให้ตามไปถ่ายแล้วเด้อ ยุ่งยาก วุ่นวาย" สิ้นคำของคำหล้า ปุณณ์ก็รีบวิ่งไปขออนุญาตเอก ซึ่งรายนั้นก็ได้แต่ส่ายหัวแล้วยอมอนุญาตแต่โดยดี

ใครจะไปคิด ว่าปุณณ์ที่ดูเป็นลูกคุณหนู จะไม่เกี่ยงงานและอยากจะไปซ่อนฮวกด้วย!

ปุณณ์เดินตามคำหล้าไปยังอีกฝั่งหนึ่งของทุ่งนา เป็นท้องนาที่มีโคลนและน้ำสีดำปนโคลนอยู่ครึ่งหน้าแข้ง พอๆ กับหนองน้ำเมื่อสักครู่ แต่มีโคลนเยอะกว่า...

"เจ้าฮู้อยู่ติ ว่าฮวกคือหยัง?" คำหล้าเปิดบทสนทนาขึ้นมา ทีท่าถลกผ้าถุงของเธอดูทะมัดทะแมง ก่อนจะเหยียบเท้าลงไปในโคลนนั้น โดยที่มีปุณณ์ตามลงไปไม่ห่าง

"บ่...ไม่รู้อ่ะ" เขาว่าพร้อมยิ้งแฉ่ง

"อ้าว เป็นบ้าบ๊อ บ่ฮู้แต่อยากมา แปลกเนาะ" เธอส่ายหน้า น้ำเสียงไม่ได้แข็งเท่าแรกๆ เพราะรู้สึกเอ็นดูเขาอยู่ไม่น้อย

"แล้วตกลงมันคือ อีหยัง?" สำเนียงอีสานแปร่งๆ ของปุณณ์ดูน่ารัก จนคำหล้าหัวเราะลั่น แต่ก็ยอมบอกเขาโดยดี

"ฮวกกะคือ ลูกอ๊อด ตัวน้อยๆ ก่อนที่สิไปเป็นกบ เป็นเขียด นั่นเด้" เธอว่าพร้อมใช้สวิงวงกลมในมือ ช้อนลงไปในน้ำโคลน โดยมีสายตาของปุณณ์จับตามไม่ห่าง

เขาพยายามสังเกตว่าเธอทำยังไงและทำตาม ไม่รอให้เธอสอนอย่างเดียว

"อ้อ เบบี้ฟรอกซ์"

"โอ๊ย เอิ้นน่าฮักโพด เบบี้ฟรอกซ์ว่าซั่น" เสียงหัวเราะใสๆ มาพร้อมกับแววตาเปล่งประกายของเธอ ทำให้ปุณณ์ลืมแสงแดดจ้า ลืมความเย็นของโคลนที่ล้นมาถึงหัวเข่า

"บ่น่าฮัก เท่าโตดอก" เขาพูดเหมือนท่อง เพราะไม่รู้ว่าจะพูดแบบนี้กับผู้หญิงฝีปากกล้าอย่างคำหล้าได้หรือเปล่า

ส่วนคนที่ไม่คาดคิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา สะดุดกึกใหญ่ หันมามองหน้าเขาทันที

"อ้ายเว้าอีหลี โตน่าฮัก อีหลี" แทนที่เขาจะแก้ต่างกลับพูดด้วยแววตาที่แสดงความจริงใจ มากกว่าจะเต๊าะหรือหยอกเล่นเหมือนผู้ชายเจ้าชู้ทั่วไป

แต่มีหรือที่คำหล้าจะเข้าใจแบบนั้น

"ระวังหัวแตกเด้อ อย่ามาเว้าหยังไปทั่วไปทีบ" เธอว่าพร้อมสลัดเศษใบไม้และโคลนในสวิงที่ไม่มีลูกอ๊อดสักตัวออก และหันไปทางเขา จนใบหน้าขาวๆ เต็มไปด้วยซากโคลนที่กระเซ็น

"โอ๊ย คนน่าฮักนี่ โหดหลาย"

"กะปากมากเอง ส่อยบ่ได้"

"ก็พูดความจริง ก็น่ารักจริงๆ หรือจะเถียงว่าตัวเองไม่น่ารัก" เขาพูดไทยแสดงความจริงใจ จนเธอต้องถอนหายใจใส่

"สิซ่อยบ่ฮวกน่ะ ถ้าบ่ซ่อนกะขึ้นไป" แล้วเขาก็ยิ้มให้และใช้สวิงวาดลงไปในโคลนเหมือนที่เธอทำ แต่เก้กังพอสมควร จนคำหล้าต้องส่ายหน้า

"อย่าเฮ็ดสูงปานนั้น มันสิได้หยัง ลงต่ำกว่านั่นแด่" เธอว่าพร้อมจับสวิงของเขากดลง จนสองร่างแนบชิดกันแบบไม่ได้ตั้งใจ กลิ่นโคลนผสมเหงื่อหอมๆ จากปุณณ์ ทำให้หญิงสาวสะดุดกึกที่ใจ สองสายตาประสานกันแบบไม่รู้ตัว

"ต่ำพอไหม" เขาทำตามที่เธอว่า แต่ย่อตัวลงไปจมในโคลน เป็นผลให้เธอเอนลงไปด้วย

"โอ๊ย ต่ำโพดดด" เธอว่าพร้อมหัวเราะ ก่อนจะค่อยๆ พยุงสวิงกวาดขึ้นมา พอยกขึ้นเท่านั้นทั้งสองก็ร้องว้าว เพราะลูกอ๊อดตัวอวบ พากันส่ายหัวดุ๊กดิ๊กอยู่ในสวิงที่เต็มไปด้วยเศษโคลน ใบแห้งและกิ่งไม้เล็กๆ

"โห เยอะเลย" ปุณณ์ว่าเชิงตื่นเต้น มองเธอเอาสวิงไปวางไว้บนฝั่งอย่างระมัดระวัง

"ต้องเลือกเศษใบไม้ออกก่อน" เธอสอนเขาอย่างตั้งใจ แววตาจริงจัง...แต่มีความเมตตาทออยู่ เหมือนต้องการช้อนลูกอ๊อดให้เป็นจริงๆ

เป็นเสน่ห์ที่ทำให้เขาละสายตาไม่ได้ คนที่ปรารถนาดีกับคนอื่นด้วยใจจริงอย่างนี้

งดงามมาก...งดงามจากภายในสู่ภายนอก

"พวกกิ่งไม้ ก้อนโคลน เอาออกได้ เอาออกก่อน แบบนี้" คำหล้าอธิบายไปด้วย ทำให้เขาดูไปด้วยอย่างคล่องแคล่ว จนคนดูเพลินตา

"ลองเฮ็ดเบิ่ง ลองเลือกดู..." ชุณณ์เห็นลูกอ๊อดดิ้นไปมาในสวิงก็รู้สึกเอ็นดู

เขาไม่ใช่คนขี้สงสารสัตว์อะไรขนาดนั้น แต่ถ้าต้องรับประทานมัน...ก็อาจจะต้องคิดดูอีกที

"อื้อ ก็ทำเป็นนี่ ใช้ได้" เธอชมเขาจากใจ ก่อนจะนำสวิงที่ถูกคัดแล้ว ลงแกว่งในน้ำ เพื่อชำระเศษโคลนที่ค้างอยู่

"แกว่งแบบนี้ให้สะอาด แต่อย่าแรง ลองทำดู" เขาทำตามที่เธอสอนอย่างว่าง่าย ผู้หญิงที่ดูปากจัด ปากร้าย แต่เวลาสอนกลับดูใจเย็น ค่อยๆ อธิบายเหมือนตอนที่สอนให้เขาจับปลา

"ฮ...ฮวกนี่ เอาไปทำไรกินได้บ้างนะ" เขาถามน้ำเสียงนุ่ม เชิงสนใจ

"ได้หลายอย่างเลย หมกใส่ใบตองกะได้ แกงแซ่บๆ กะได้ ข้อยมักหลาย...ซดน้ำนัวๆ ใส่ผักนำ" คำหล้าเล่าอย่างออกรสเพราะท้องเธอเริ่มร้อง รอยยิ้มระบายเต็มใบหน้า

"อยากลองทานอ่ะ ทำให้ทานบ้างนะ"

"ได้เลย บ่มีปัญหา...แต่ตอนนี้ต้องส่อยกันหาก่อนเด้อ เอาให้ได้หลายๆ" แล้วสองคนก็หัวเราะสนุกสนาน กับการช้อนลูกอ๊อด โดยที่ไม่รู้เลยว่า ทีมจับภาพและวิดีโอ กำลังแอบเก็บภาพคนสองคนอยู่