ตอนที่ 3

คำพูดของเขายิ่งกว่าลงแส้เฆี่ยนตีหทัยภัทรให้เจ็บปวดตลอดเวลา การแสดงออกของเขามันชัดแจ้งว่าทั้งรังเกียจและไม่อยากเข้าใกล้เธอขนาดไหน

นี่ถ้าทำได้เขาอาจจะสาปส่งเธอให้หายไปจากโลกนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังต้องอดทน เธอรู้ว่าเขาเสียใจและคงยังลืม รติมา ญาติผู้พี่ของเธอไม่ได้

ร่างเล็กจัดผ้าปูที่นอนเรียบร้อยแล้วก็จัดที่นอนให้ไตรทศซึ่งเมื่อเหลือบดูนาฬิกาบนผนังก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่ม เขายังไม่กลับเข้ามาในบ้าน

หญิงสาวได้แต่นั่งถอนหายใจบนฟูกบนพื้นข้างเตียงซึ่งเป็นที่นอนของพ่อเลี้ยง แต่แล้วก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ หน้าจอปรากฏชื่อสายเรียกเข้าที่เธอต้องรีบรับอย่างไว เสียงปลายวายดังมาว่า

“พริ้ม...นอนหรือยังลูก”

“ยังเลย...แม่มีอะไรหรือจ๊ะ?”

“แม่แค่จะโทรมาถามว่าเป็นยังไงบ้าง อยู่กับพ่อเลี้ยงแล้วมีความสุขดีไหม”

“ก็ดีจ้ะแม่”

“เหรอ...ได้ยินแบบนี้แล้วค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อยน่ะ พ่อเลี้ยงเป็นคนใจดีอยู่แล้ว ขนาดแม่บอกให้เขารับผิดชอบเรื่องคืนนั้นเขาก็ยอมรับได้นะ ไม่พูดหรือแย้งอะไรสักคำ”

นั่นเพราะเขาจำยอม...หทัยภัทรนึกในใจ แต่เธอไม่สามารถสร้างความไม่สบายใจให้มารดาได้ จึงตอบกลับไปว่า

“ปกติพ่อเลี้ยงก็ไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว แต่ว่า...พี่รุ้งได้คุยกับแม่บ้างหรือเปล่า”

หญิงสาวถามถึง รติมา ญาติผู้พี่ เสียงอีกฝั่งเงียบไปชั่วอึดใจก่อนตอบกลับมาว่า “แม่ได้คุยกับรุ้งนิดหน่อย รุ้งเขาก็รับได้นะกับเรื่องนี้”

“พี่รุ้งคงเสียใจ เราไม่น่าจะ...”

“พริ้ม...แล้วลูกคิดว่าถ้าพ่อกับแม่ไม่ให้พ่อเลี้ยงยอมรับลูกเป็นเมีย มันจะเป็นยังไง ชาวบ้านชาวช่องเขารู้พ่อแม่ก็อับอาย”

“จริง ๆ แล้วแค่ทำพิธีตามประเพณีก็ได้แล้วนี่แม่ พริ้มไม่ได้ถึงขั้นอยากจดทะเบียนสมรสกับพ่อเลี้ยงเลยนะ”

“อย่าโง่สิพริ้ม...ถ้าลูกไม่จดทะเบียนสมรสแล้วเกิดพ่อเลี้ยงไปมีเมียเล็กเมียน้อยขึ้นมาจะเป็นยังไง รู้ไหมว่าใบทะเบียนนั่นน่ะมันจะช่วยยึดพ่อเลี้ยงไตรทศเอาไว้ เขาทิ้งลูกไม่ได้แน่นอน”

เครือมาศยืนยันความคิดของตัวเองแต่สร้างความอึดอัดให้หทัยภัทรเป็นอย่างมาก ทะเบียนสมรสไม่ได้เป็นเกราะป้องกันตัวเธอ แต่มันคือการบีบบังคับและยิ่งบีบคั้นให้ไตรทศจงเกลียดจงชังเธอมากขึ้นด้วย หลังสัญญาณปลายสายขาดหายไป หทัยภัทรก็นั่งเหม่ออยู่บนฟูกข้างเตียงกระทั่งเสียงบานประตูที่เปิดออกทำให้เธอหันไปมอง

“พ่อเลี้ยง...” หญิงสาวรีบขยับขึ้นไปนั่งบนเตียง “พ่อเลี้ยงคะ...พริ้มจัดที่นอนไว้ให้พ่อเลี้ยงแล้วนะคะ”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา ร่างสูงใหญ่แค่เดินไปหยิบผ้าขนหนูก่อนหายเข้าไปในห้องน้ำครู่ใหญ่ และกลับออกมาในเสื้อยืดกางเกงแพร หยดน้ำยังเกาะพราวบนใบหน้าคร้ามเข้ม ร่างสูงกำยำเดินมาหยุดข้างเตียงก่อนทรุดตัวลงนั่งบนฟูก เขาเหลือบแลร่างเล็กบอบบางในชุดนอนผ้าซาตินแล้วเหยียดปาก

“ทำไมถึงยังไม่นอน”

“พริ้มรอพ่อเลี้ยงกลับมาก่อนค่ะ จะได้ปิดไฟให้”

“ช่างเอาใจเหมือนกันนะ แต่ทีหลังไม่ต้องรอก็ได้ นี่ถ้าผมไม่กลับมาทั้งคืนแล้วคุณจะทำยังไง”

“ก็คงต้องรอถึงเช้าค่ะ หรือจนกว่าพ่อเลี้ยงจะกลับ”

“ผมไม่ได้ประทับใจอะไรนักหรอกนะ กับไอ้การแกล้งทำดีแลกกับที่จะให้ผัวเห็นใจน่ะ ยังไงผมก็ไม่เคยรู้สึกดีกับคุณ ถึงยังไงคุณก็ไม่มีวันแทนที่รุ้งได้”

ไตรทศเสียงเข้ม หทัยภัทรก้มหน้าหรุบตามองต่ำ เป็นอีกครั้งจากหลายหนที่เธอต้องเก็บกลั้นก้อนสะอื้นกลับเข้าไปในอกที่ร้าวราน เสียงหัวเราะขื่นดังในลำคอชายหนุ่ม

“รู้หรือเปล่าว่าก่อนหน้านี้เป็นยังไง จะบอกให้ก็ได้นะว่าผมวางแผนจะขอหมั้นรุ้ง และจะเร่งงานแต่งหลังจากนั้น แล้วทุกอย่างก็พังไม่เป็นท่า ก็เพราะคุณ!”

ร่างสูงเอื้อมมือไปกระชากแขนหทัยภัทรให้เธอลงมานั่งประจันหน้ากับเขา นัยน์ตางามเบิกกว้างด้วยความตระหนก ปากอิ่มระริกด้วยความหวั่นหวาดเมื่อเขาตรึงข้อมือของเธอไว้ทั้งสองข้าง