EP. 5 | เศษเสี้ยวหัวใจ

ความโกรธที่พุ่งพล่านของลานนาทำให้เขารีบขับรถบึ้งไปยังโรงพยาบาลที่วิมาลารักษาตัว ลานนาโทรไปถามพี่ชายเขาถึงรู้ว่าเธออยู่โรงพยาบาลไหนเลขห้องอะไร เขาเดินเข้ามาในโรงพยาบาลพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ที่เขาเตรียมมาให้เธอโดยเฉพาะ

~~ แกร็กก ~~ ลานนาผลักประตูเข้ามาเขาไม่แม้แต่จะเคาะประตู พอเปิดเข้ามาก็เห็นร่างบางที่นอนซมใบหน้าของเธอขาวชีดเผือกนอนบนเตียงเล็กๆ

“ก็ยังไม่เห็นตายนี่!” น้ำเสียงสีหน้าแววตาของเขาตอนนี้มีเพียงความโกรธและความเกลียดชังเธอ ความโกรธของเขาไม่เคยลดลงเลยสักนิด

“พะ…พี่ลานนา” วิมาลาเบิกตากว้างทันทีที่เธอรู้สึกตัว ดวงตาคู่กลมมองไปยังสามีหนุ่มที่ถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ

“แท้งงั้นเหรอนี่แสดงว่าฉันฆ่าลูกของเธอกับชู้เธอใช่ไหม? เป็นยังไงเจ็บไหมกับความสูญเสีย!” เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ เธอก่อนจะฟาดช่อทิวลิบสีเหลืองลงบนตักของเธออย่างแรง

“พะ…พี่พูดอะไรคะลูกชู้อะไรคะ วิไม่เข้าใจค่ะ” เสียงที่สั่นเครือเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่รู้ว่าที่เขาพูดนั้นเขาเอามาจากไหน

“วิมาลาเธอเลิกสร้างภาพสักทีเถอะ ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว เธอมันผู้หญิงชั้นต่ำที่สุดที่ฉันเคยรู้จัก เห็นรอยที่หน้าฉันไหมชู้เธอไงที่ทำแบบนี้ มันดิ้นพล่านไปหาเรื่องฉันเพราะฉันทำลูกมันตาย”

“วิว่าพี่เมามากแล้ว วิไม่เข้าใจในสิ่งที่พี่กำลังพูด วิขอให้พี่กลับก่อนได้ไหมคะ พี่กลับไปพักก่อนนะคะพอพี่หายเมาเราค่อยมาคุยกันอีกทีนะคะ”

“กล้าไล่ฉันเพราะอยากให้ชู้มาเฝ้าสินะ”

“พี่ลานนาพูดอะไรให้เกียรติวิหน่อยนะคะ”

“เธอมีเกียรติอะไรอย่าสำคัญตัวให้มันมากสิ เธอก็แค่ที่รองรับอารมณ์ฉันแค่นั้น เข้าใจไหม” มือหนาบีบที่แขนของเธออย่างแรงจนทำให้เธอเบ้หน้าออกมาเบาๆ ด้วยความเจ็บ

“พี่ลานนาวิยังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะคะ ทำไมพี่ถึงคอยหาแต่เรื่อง วิไม่ได้มีชู้วิซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเองและพี่มาตลอดค่ะ ต่อให้พี่ไม่รักวิก็ยังรักพี่ค่ะพี่ลานนา วิไม่ได้แท้งลูกชู้วิแท้งลูกของพี่ ลูกของเรา” แววตาที่เธอมองเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่เธอก็รักเขามากเหมือนกัน

“ฉันไม่เชื่อหรอกวิมาลา!”

“วิรู้ค่ะว่าพี่ไม่เคยเชื่ออะไรแต่วิพูดจริงๆ วิไม่ได้มีใครนอกจากพี่” วิมาลาเอื้อมมือของตนมาลูบลวที่มือหนาของชายหนุ่ม เขามองเธอและนิ่งไปสักพักก่อนจะสะบัดมือเธอออกอย่างแรง

“เห็นเธอแล้วโคตรสมเพชว่ะ” พูดจบเขาเดินออกไปปล่อยให้เธอนั่งมองเข้าออกไปอย่างเงียบๆเธอกอดช่อดอกไม้ที่เขาให้เธอไว้แน่น ดอกทิวลิปสีทองเป็นสัญลักษณ์แห่งความผิดหวังเปรียบเสมือนความรักที่เธอมีให้ลานนาแต่มันก็ไม่เคยสมหวังสักครั้ง

“แม้แต่เศษเสี้ยวหัวใจพี่ พี่ก็ให้วิไม่ได้ ฮึก” ลานนาเดินมาที่รถด้วยความรู้สึกหงุดหงิดในตัวเอง พอขึ้นรถเขาก็เอาแต่นั่งเงียบพลางคิดเรื่องราวต่างๆ

“พัดชาฉันเหนื่อยเหลือเกิน ทำไมเธอต้องทิ้งฉันไปด้วย ไหนเธอบอกว่ารักฉันทำไมไม่อยู่กับฉันให้นานกว่านี้หน่อย” ลานนาหยิบสร้อยของแฟนสาวที่เสียไปขึ้นมาดูเป็นสร้อยที่เขาซื้อให้พัดชาในช่วงสามเดือนแรกที่คบกัน พัดชาเป็นคนรักของเธอทะนุถนอมของทุกชิ้น

“ฉันเกลียดวิมาลา เกลียดทุกครั้งที่ฉันได้สบตาเธอ ฉันเกลียดที่มันเป็นตัวต้นเหตุที่พรากเธอไปจากฉัน ฉันสัญญาฉันจะทำให้ชีวิตผู้หญิงคนนี้พังยับเยิน” เขาไม่สามารถยกโทษให้กับวิมาลาได้ทุกครั้งที่เขาจ้องมองตาเธอ เขาก็จะเห็นภาพของพัดชาแทรกเข้ามา เขายกมือปาดน้ำตาก่อนจะขับรถกลับบ้านด้วยความเร็วสูง

ช่วงเช้าของวันใหม่

ณ โรงพยาบาล

“พี่ตั้งใจให้แม่บ้านเตรียมข้าวต้มปลาของโปรดมาให้เลยนะ” คชาวางปิ่นโตไว้บนโต๊ะเบาๆ เธอมองใบหน้าที่เขี้ยวซ้ำของคชาด้วยความสงสัย

“พี่คชาไปมีเรื่องกับใครคะ ทำไมหน้าพี่ถึงมีรอยเขี้ยวซ้ำแบบนี้คะ” คชายกมือขึ้นลูบที่หน้าของตนพร้อมนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“พี่มีเรื่องกับหมาบ้าอ่ะ มันบ้าควบคุมสติไม่ได้ พี่ไปเตือนสติมันแต่มันก็คิดไม่ได้เลยแลกหมัดกัน”

“เจ็บมากไหมคะ” น้ำเสียงหวานรวมทั้งแววตาที่ห่วงใยของเธอทำเอาคชาเผลอยิ้มออกมาอย่างสุขใจ

“ไม่เจ็บค่ะ กินข้าวนะคะจะได้หายเร็วๆ” คชายังคงเป็นพี่ชายที่อบอุ่นสำหรับเธอเสมอเธอไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าคนตรงหนาเธอคนนี้แอบรักเธอมานานหลายปี เธอเข้าใจเพียงว่าทุกการกระทำที่เขาทำนั้นคือความปรารถนาดีแบบพี่น้องแค่นั้น

“ขอบคุณนะคะพี่คชา”

“พี่เต็มใจทำทุกอย่าง”