บทที่ 4 โอเลี้ยง

"นอนได้แล้วยัยหลิน พรุ่งนี้ฉันต้องขับรถกลับแต่เช้า"

"แหม่ นานๆทีเราจะได้มาค้างด้วยกันฉันก็อยากจะคุยกับแกนี่ แกสบายดีจริงๆใช่ไหมมีอะไรก็ปรึกษาฉันได้ตลอดนะ"

"ไม่มีอะไรจริงๆแก ขอบคุณที่แกเป็นที่ปรึกษาให้ฉันมาตลอดนะ ฉันรักแก" หญิงสาวโผกอดเพื่อนสนิท

"อือ ฉันรู้ฉันก็รักแกเหมือนกัน"

"จะว่าไปพอได้มางานก็ทำให้นึกถึงอดีตนะ"

"แน่นอนน่ะสิ ฉันจำเรื่องราวสมัยเรียนได้หมดนั่นแหละ โดยเฉพาะยัยพี่ฟ้าอะไรนั่น"

"ฮ่าๆ ดูแกฝังใจไม่น้อยเลยนะ"

"เป็นใครใครก็ฝังใจป่ะ ไม่อยากจะเชื่อว่าความอิจฉาทั้งหมดที่นางมีก็เพราะว่านางเป็นลูกติดเมียน้อยพ่อแก ยัยนั่นคงไม่อยากเห็นแกได้ดีหรอก แกมีอะไรยัยนั่นก็อยากมีด้วย เห็นพี่โอมเหมือนมีใจให้แกก็รีบมาชิงตัวพี่เขาไปเลย"

"ตอนที่รู้ความจริงฉันก็ตกใจเหมือนกัน รู้แค่ว่ามีลูกติดแต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนใกล้ตัวไปได้น่ะสิ"

"ก่อนหน้านั้นก็ไม่เคยเจอกันก็ไม่แปลกหรอกที่จะตกใจอ่ะ"

"อืม จริง"

"นี่ผ่านมาหลายปีก็ยังอิจฉาแกอยู่ บ้าจริงๆ"

"ใจเย็นๆค่ะคุณเพื่อน"

"ฮึ ฉันว่าต้องมีแผนอะไรอีกแน่ๆ"

"พอเถอะฉันไม่อยากต้องรับมืออะไรอีกแล้ว"

"เฮอะ แกมันนางฟ้าจริ๊งจริง เกือบโดนแย่งที่ดินทำมาหากินแล้วไหมละ ดีนะที่แกกับคุณป้ามองเกมออก"

"นั่นมันของของพ่อฉันยังไงก็ต้องเป็นของฉันสิ"

"แน่นอน ยัยสองแม่ลูกนั่นร้ายที่สุด"

"เปลี่ยนเรื่องเหอะแก"

"อืมๆก็ได้ พรุ่งนี้ฉันจะกินอะไรดีน้า"

"นี่แหนะ คิดแต่ของกินอีกแล้วนะ ไหนว่าจะลดความอ้วนไง น้ำหนักเพิ่มมากี่กิโลแล้ว"

"หยายคายมากกก แต่ถือว่าเป็นเพื่อนจะยอมบอกละกัน ขึ้นมาห้าโลเลยอ่ะแก"

"ดูปากสชานะคะ สม น้ำ หน้า ฮ่าๆๆ"

"ยัยสชาาา แกตายแน่" สองสาวเล่นหยอกล้อกันอีกสักพักก็หลับไหลไป

"มาแล้วหรอลูก กินอะไรมาหรือยังลูก" แม่ของหญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง

"ยัยหลินจัดการให้เรียบร้อยแล้วค่ะ"

"หลินนี่น่ารักกับลูกเสมอเลยนะ"

"เพราะอย่างนี้ไงคะหนูเลยรักและเป็นห่วงยัยหลินมาก"

"ดีแล้วล่ะลูกรักๆกันไว้นะ"

"ค่ะแม่"

"วันนี้ก็ปิดสักวันก็ได้นะลูก" หญิงสาวส่ายหัวไปมาเบาๆ

"ไม่เอาดีกว่าค่ะ เผื่อใครต้องการพาสัตว์มารักษาจะเสียเที่ยวเอานะคะ"

"จ้ะๆ เงินไม่รู้จะเก็บไว้ตรงไหนแล้ว" แม่ของเธอได้ทีประชดเล็กน้อย

"เอาไว้พาแม่ไปเที่ยวรอบโลกเลยดีไหมคะ"

"ในประเทศเราก็พอแล้วลูก แม่ไม่ชอบนั่งเครื่องบินนานๆ"

"คิดไกลกว่าลูกอีกนะคะ"

"ก็รออยู่นี่ ฮ่าๆ"

"เชิญค่ะ เคยมาที่หรือเปล่าคะ"

"ยังไม่เคยครับ มาครั้งแรกครับ" เขาไม่คิดว่าที่อำเภอนี้จะมีคลินิกรักษาสัตว์ครบวงจรขนาดนี้ สถานที่ถูกตกแต่งอย่างดี มีแผ่นป้ายแนะนำการดูแลสัตว์เลี้ยง รวมถึงพ่วงการขายอาหารยี่ห้อต่างๆด้วย

"พาตัวอะไรมารักษาคะ" ลูกน้องสาวถามอย่างสุภาพ

"ลูกหมาน่ะครับ เหมือนว่ามันจะขาเจ็บ"

"ช่วยกรอกข้อมูลเพิ่มเติมหน่อยนะคะ"

"ได้ครับ"

"โอเคค่ะ รอสักครู่นะคะ ขอพาน้องไปชั่งน้ำหนักก่อน"

"ได้ครับ" เมื่อชั่งน้ำหนักเสร็จหญิงสาวก็พาน้องหมาเข้าห้องตรวจ

"คุณหมอบอกว่าจะเข้าไปดูการรักษาด้านในก็ได้นะคะ"

"ได้เหรอครับ"

"ได้ค่ะ เชิญด้านนี้เลยค่ะ"

"ขอบคุณครับ"

"สวัสดีครับ"

"สวัสดีค่ะ เห็นน้องเขาบอกว่าคุณเก็บลูกสุนัขได้เหรอคะ" หญิงสาวก้มหน้าก้มตาตรวจเช็คเจ้าหมาน้อยอย่างจริงจังจนไม่ทันได้มองหน้าคนที่เข้ามาใหม่

"ใช่ครับ"

"ฝ่าเท้าน้องน่าจะโดนสารอะไรบางอย่างแล้วแพ้ค่ะ ไม่ต้องกังวลไปนะคะ หมอจะให้ยาทาประมาณสี่ห้าวันก็จะกลับมาเป็นปกติแล้วค่ะ ว่าแต่.." หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาก็ต้องตกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มตรงหน้าเธอไม่คุ้นเคยกับเขาเสียเลย เขาตัวสูงโปร่งหน้าตาดี

"ครับ"

"คะ คือจะถามว่าคุณเก็บน้องหมามาเลี้ยงจะสะดวกทายาให้น้องไหมคะ"

"สะดวกครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่ายานะครับผมออกเองทุกอย่าง"

"ฮ่าๆ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะคะ แค่คิดว่าคุณเมตตาพาน้องมาหาหมอก็ดีแล้ว ถ้าไม่สะดวกหมอดูแลต่อได้ค่ะ ถ้าแข็งแรงเมื่อไรก็คงจะหาบ้านหลังใหม่ให้"

"ผมดูแลได้ครับ คุณหมอใจดีจังเลยนะครับ"

"สงสารพวกเขาน่ะค่ะ นี่ก็คงจะโดนเอามาปล่อยข้างทางเหมือนอย่างเคย"

"มีหลายเคสเลยเหรอครับ"

"ใช่ค่ะ อย่างน้อยๆก็เดือนละครั้งสองครั้ง"

"อ่อ"

"เรียบร้อยแล้วค่ะรับยาด้านนอกนะคะ"

"ครับ"

"ทั้งหมด 380 บาทค่ะ"

"นี่ครับ"

"คุณใจดีจังนะคะรับน้องไปดูแลเองด้วย" ชายหนุ่มยิ้มบางๆรับยาแล้วก็พาเจ้าหมาน้อยออกไป คุณหมอคนสวยเดินตามออกมาแอบมองประวัติที่ลูกน้องสาววางอยู่