22 แฟนเก่าคนโปรด

“วันนี้ช่วยแพรอาบน้ำได้ไหมคะ”

“หืม?”

“แพรอยากถูกหลังน่ะค่ะ แต่วันนี้แพรรู้สึกปวดแขนยังไงก็ไม่รู้”

“งั้นเดี๋ยวผมพาไปทำสปา” ว่าแล้วก็เตรียมหักพวงมาลัยเลี้ยวเปลี่ยนเส้นทางทันที

“ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ไว้หายปวดแขนแพรถูเองก็ได้” มือบางแอบบีบกันเบา ๆ เมื่อเขาตอบมาแบบนั้น ไม่รู้ว่าเขาแกล้งไม่รู้เรื่องเพื่อหลีกเลี่ยง หรือเขาไม่รู้จริง ๆ กันแน่

“แน่ใจนะ”

“ค่ะ กว่าจะทำสปาเสร็จก็คงดึก แพรว่ากลับคอนโดกันดีกว่า แพรเองก็เริ่มง่วงแล้วด้วย”

“งั้นคุณนอนได้เลย ไว้ถึงคอนโดแล้วผมจะปลุก” ว่าจบก็ตีไฟเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง เพื่อปรับเบาะให้คนตัวเล็กได้นอนสบาย พร้อมกับหยิบเอาผ้าห่มในลิ้นชักหน้ารถมาห่มให้ และยิ่งเขาทำดีกับเธอมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งใจเต้นแรงเพราะเขามากเท่านั้น

“ค่ะ” ใบหน้าสวยพยักรับอย่างว่าง่าย

“ผมรู้ว่าคุณอยู่ข้างใน เปิดประตูให้ผมเดี๋ยวนี้นะแก้ว” เสียงทุ้มที่ดังเบาลอดเข้ามาในห้อง ทำให้หญิงสาวที่ยืนพิงประตูอยู่ใจสั่นทันที

“เกวลิน ผมบอกให้เปิดประตู”

“ไม่ ฉันไม่เปิด” เสียงหวานตอกกลับไป เธออุตส่าห์ปิดไฟ เก็บตัวเงียบ เขาก็ยังรู้ว่าเธออยู่ข้างไหน เธอล่ะเชื่อเขาเลยจริง ๆ ไม่ว่าเธอจะหนีเขาไปไหนเธอก็หนีเขาไม่พ้นเลยสินะ

“เกวลิน” เสียงที่เคยทุ้มกดต่ำลงเรื่อย ๆ เมื่อคนข้างในไม่ยอมเปิดประตู

“ไม่”

“คุณนั่นแหละ มาทางไหนก็กลับไปทางนั้น ก่อนที่ฉันจะโทรเรียกรปภ.”

“เอาสิ อยากเรียกก็เรียก” เขาท้าทาย

“อย่ามาท้านะ ฉันทำจริง ๆ ด้วย”

“เหอะ จะแจ้งคนมาจับผัวตัวเองก็ลองดู”

“หยาบคาย!”

“ผมมันก็เป็นแบบนี้ ไม่ได้แสนดีอย่างพี่โยของคุณ” น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้นอีกครั้ง

“รู้ตัวก็ดี”

“เลิกงอแงแล้วเปิดประตูให้ผมได้แล้วแก้ว”

“ไม่”

“คุณจะเปิดให้ผมดี ๆ หรือจะให้ผมกดรหัสเข้าไป”

“ยะ อย่ามาพูดขู่หน่อยเลยน่า คุณไม่มีทางรู้รหัสห้องฉันหรอก คนอย่างคุณไม่มีวันจำมันได้” เธอว่า เพราะรหัสห้องที่เธอตั้งนั้นเป็นรหัสวันที่เขาขอเธอเป็นแฟน

อันที่จริงเธอจะเปลี่ยนมันหลายรอบแล้ว จะเปลี่ยนตั้งแต่เลิกกับเขา แต่เธอก็มักจะลืมที่จะเปลี่ยน สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลยจนมาถึงตอนนี้ ซึ่งนั่นมันก็ผ่านมาเกือบสิบปีแล้ว

และตั้งแต่ที่เคยคบกันเขาก็ไม่เคยจำอะไรเกี่ยวกับเธอได้เลย แม้กระทั่งวันเกิดของเธอ มันทำให้เธอมั่นใจว่าเขาจะไม่มีทางจำได้ วันเกิดเธอของขวัญเขาก็ไม่เคยมีให้

เขาแทบจะลืมมันเลยด้วยซ้ำถ้าเธอไม่เตือน รวมถึงนัดหลาย ๆ นัดที่เรานัดกันด้วย เขาก็ชอบลืมนัด มาผิดนัด หนักหน่อยเขาก็ไม่มาเลย ไม่รู้ว่าเธอคบกับเขาได้ยังไงตั้งนานสองนาน ทั้งเขายังเป็นแฟนเก่าที่เธอฝังใจที่สุดด้วย

อาจเป็นเพราะเขาคือคนแรกของเธอในทุก ๆ เรื่อง...

“หึ”

“ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย...ถ้าผมเข้าไปได้คุณเจอดีแน่”

“หนึ่ง...สอง...สะ”

“อย่ามาขู่ฉันให้อย่าง คุณไม่มีทางที่จะรู้รหัสผ่านห้องฉัน”

“กะอีแค่วันเกิดฉันคุณยังไม่เคยจำมันเลยด้วยซ้ำ” น้ำเสียงโมโหกึ่งน้อยใจว่าขึ้น

“27 กุมภา” เสียงเรียบที่ตอบกลับมาจากประตูอีกด้านทำให้เกวลิน นิ่งอึ้งไปในทันที ขะ เขาจำมันได้

“หึ”

“ทีนี้คุณจะเปิดประตูให้ผมได้รึยัง”

“ฉันไม่เปิด แน่จริงคุณก็กดรหัสเข้ามาเลยสิ” น้ำเสียงท้าทายว่าขึ้น ก่อนจะต้องตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินเสียงกดรหัสที่คุ้นเคย พร้อมกับบานประตูที่ค่อย ๆ ถูกผลักเข้ามา

“ไง”

“คะ คุณรู้ได้ยังไง” เธอถามเขาเสียงสั่น ก่อนที่เขาจะยักไหล่ตอบ แล้วเดินเข้ามาหาเธอเรื่อย ๆ

“ผมรู้ได้ไงน่ะหรอ? มีอะไรที่เกี่ยวกับตัวคุณแล้วผมไม่รู้บ้าง หึ”

“ไม่สิ มีอะไรที่เกี่ยวกับเมียตัวเองแล้วผมไม่รู้บ้าง”

“อย่าพูดอะไรบ้า ๆ นะ ฉันไปเป็นเมียคุณตอนไหน”

“สงสัยคงต้องทบทวนกันหน่อย ผัวไม่อยู่ไม่ถึงสัปดาห์ก็ทำเป็นลืมกันซะแล้ว”

“ยะ อย่าเข้ามานะ”

“หึ” ใบหน้าคมที่เลื่อนเข้าหาเธอหยุดลงแต่เพียงเท่านั้น ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เพื่อเห็นเธอหลับตาแน่น เอียงคอหนี เหมือนไม่อยากให้เขาเข้าใกล้

“ทำไมถึงไม่กลับห้อง” สุดท้ายเขาก็ต้องหยุดแกล้งเธอ เพื่อให้เธอหันมาพูดด้วยกันดี ๆ

“? ฉันก็อยู่ที่ห้องฉันแล้วนี่ไง”

“ผมไม่ได้หมายถึงห้องนี้” น้ำเสียงราบเรียบว่าขึ้น ห้องที่เขาหมายถึงคือคอนโดของเขาต่างหากและมันก็อยู่ถัดไปจากห้องของเธอเพียงสองห้อง

“แล้วจะให้ฉันอยู่ในฐานะอะไร” เจ้าของห้องไม่อยู่ เธอที่ไม่มีสถานะไปอาศัยอยู่ห้องของเขา ถ้าเกิดวันหนึ่งแม่เขามาเห็นเข้าเธอจะตอบคำถามท่านว่าไง ? รู้ไปถึงหูพ่อ เธอคงไม่ได้ออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันอีกแน่

“ก็เหมือนเดิมไง เหมือนที่เราทำกันมาตลอด”

“เพื่อนนอนแก้เหงางั้นหรอ เหอะ” ได้ยินแบบนั้นน้ำเสียงขึ้นจมูกดังขึ้นทันที ก่อนจะมองเขาด้วยสายตาผิดหวัง

“คุณไปหาคนอื่นเถอะ ฉันเบื่อที่จะอยู่ในสถานะแบบนั้นแล้ว”

“ทำไม คุณจะกลับไปหาใคร แฟนเก่าคุณงั้นหรอ” แต่คนที่มีอารมณ์หึงหวงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วกลับมองไม่เห็นมัน

“ผมไม่มีทางยอมให้คุณกลับไปคบกับมันเด็ดขาด”

“อย่ามาลามปามนะ คุณอย่าลืมสิ ว่าคุณเองก็เป็นแฟนเก่าของฉันเหมือนกัน”

“คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามไม่ให้ฉันทำอะไร ไม่มีสิทธิ์!”

“ทำไมจะไม่มีสิทธิ์”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน คุณไม่มีสิทธิ์มาหึงหวงฉัน ไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามฉันไปมีคนอื่น”

“หรือว่าคุณหึงฉัน?”

“ก็อย่างที่เธอพูด เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมผมต้องหึง”

“งั้นก็เชิญออกไปได้แล้ว” พอได้ยินคำตอบของเขาก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ แม้ว่าเธอจะเตรียมใจรับคำตอบของเขาไว้บ้างแล้วก็ตาม

“ไม่ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าคุณไม่กลับไปอยู่ด้วยกัน” ว่าแล้วก็เดินผ่านหน้าเธอไปยังห้องนั่งเล่นอย่างคุ้นเคย แน่นอนว่าเขาต้องคุ้นเคยเพราะเขาเข้าออกห้องนี้ตั้งแต่เขาอยู่มัธยมปลาย กลับมาเจอกันอีกครั้ง...เขาก็มีโอกาสได้เข้ามาบ่อย ๆ เพราะห้องเขาอยู่ถัดไปจากห้องเธอไม่มาก ซึ่งการที่เขามาซื้อห้องไว้ที่นี่ แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

“อยากทำอะไรก็เชิญตามสบาย ฉันจะนอนแล้ว”

“ฉันเหนื่อย” ยังไม่ทันจะได้เดินหนีเข้าไปนอน แขนเรียวก็ถูกเขากระชากไปประชิดตัว

“อ้ะ”

“ไปทำอะไรมา” ว่าพร้อมกับดวงตาคู่คมที่หรี่มองอย่างจับผิด

“ฉันเจ็บ ปล่อยนะ” เธอพยายามสะบัดแขนให้หลุดจากพันธนาการของเขา แต่ก็ไม่เป็นผลเลย

“ผมถาม ว่าทำอะไรมา” น้ำเสียงกดต่ำลงเรื่อย ๆ เมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมตอบ เอาแต่พยายามบิดแขนหนี

“ฉันก็ทำงานน่ะสิถามได้!”

“คุณไม่อยู่คุณจะรู้อะไร งานที่คุณทิ้งให้ฉันกับงานที่เข้ามาใหม่แต่ละวันมันจะทับหัวฉันอยู่แล้ว”

“ตอนเย็นฉันก็ออกไปเดินห้างกับเพื่อน ฉันปวดตัว เมื่อยขาจะบ้าตายอยู่แล้ว!” ความอัดอั้นใจถูกระเบิดออกมาทันที เมื่อเขายังบีบมือไม่ปล่อย ดวงตากลมมีหยาดน้ำตาคลออยู่

ทั้งเจ็บแขนที่เขาบีบ ทั้งน้อยใจกับการกระทำของเขา หายไปตั้งเกือบสัปดาห์ กลับมาก็ไม่คิดจะถามไถ่สารทุกข์สุกดิบเธอสักนิด เอาแต่จะพาเธอกลับไปอยู่ด้วย เอาแต่จะตักตวงความสุขจากตัวเธอ โดยไม่ถามความเห็นความสมัครใจเธอเลย

ความสัมพันธ์ระหว่างเราเขาก็ไม่ชัดเจน เหมือนเธอเป็นคู่นอนของเขาก็เท่านั้น เขาไม่เคยให้เกียรติหรือยกย่องเธอออกหน้าออกตาเลย เธอเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ ถ้าสักวันพ่อเธอรู้เข้าว่าเธอมาทำอะไรแบบนี้ พ่อเธอจะผิดหวังในตัวเธอมากแค่ไหน และถ้าพ่อเธอรู้เธอคงไม่มีสิทธิ์ได้ใช้ชีวิตอิสระอีกแล้ว

“ทำไมไม่บอก” มือที่เคยบีบแน่นค่อย ๆ คลายออก พร้อมกับน้ำเสียงที่อ่อนลง หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อเห็นน้ำตาที่คลออยู่ของคนตรงหน้า

“คุณก็หัดถามฉันดี ๆ บ้างสิ ไม่ใช่อยากมาก็มา อยากไปก็ไป อยากรู้ก็บังคับแต่จะเอาคำตอบ ฉันเป็นคนนะ มีชีวิตมีจิตใจ”

“อีกอย่างฉันบอกว่าจะไปกลับไปก็คือไม่กลับไป เลิกบังคับฉันสักที ฉันอยากหยุดความสัมพันธ์บ้า ๆ นั้นแล้ว”

“แต่ผมไม่อยากหยุด” เขาตอบออกมาในทันที เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

“คุณมันเห็นแก่ตัวคุณเช!”

“นวดหลังให้แพรได้ไหมคะ แพรปวดหลังมากเลย สงสัยวันนี้จะก้มหน้าทำงานหนักไปหน่อย” เสียงหวานพูดบอกคนที่กำลังเดินมายังเตียงนอน ส่วนคนที่ถูกใช้นั้นก็หัวเราะเบา ๆ ในลำคอทันที วันนี้นอกจากเธอจะทานอาหารอย่างมีความสุข ระหว่างคุยงานกับทับทิมและก้องภพเพื่อนของเขาแล้ว เขาก็ไม่เห็นว่าเธอจะได้ก้มหน้าทำงานอะไรนาน ๆ ถึงขนาดปวดหลัง มีแค่เอกสารนิดหน่อยที่เขาให้เธออ่านก่อนเข้าไปพูดคุยกับสองคนนั้นเท่านั้น ระหว่างทางเธอก็งีบหลับ

ถึงอย่างนั้นเขาก็ตอบรับ ไม่รู้ว่าเธอจะมีแผนอะไรอีก

“ได้สิ”

จบคำพูดของเขา เสื้อคลุมตัวนอกก็ถูกถอดออกทันที เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน เพราะชุดที่เธอใส่อยู่นั้นเป็นชุดนอนสายเดี่ยวผ้าลื่น เว้าหลังลงไปเกือบถึงสะโพก

“ผมว่าคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า”

“ทำไมคะ ชุดนี้มันไม่ดีตรงไหน” จากที่กำลังจะล้มตัวลงนอนให้เขานวดให้ ก็เปลี่ยนมาเดินเข่าเข้าไปหาเขาที่อยู่ปลายเตียงทันที

“ตอบแพรมาสิคะว่ามันไม่ดีตรงไหน” เมื่อเห็นเขายังเงียบเธอจึงถามย้ำ

“นวดหลังมันต้องสัมผัสตัวค่อนข้างมาก ผมกลัวคุณไม่สบายใจ”

“แพรเต็มใจค่ะ” จะมากกว่าสัมผัสแพรก็เต็มใจ ประโยคหลังนั้นเธอต่อขึ้นเองในใจ ก่อนจะคลานเข่าเดินกลับไปล้มตัวลงนอนก้มหน้าให้เขาได้นวดให้

พรึบ เสียงผ้าที่ถูกสะบัดให้กางออก ทำให้คนที่นอนก้มหน้าอยู่หันมองทันที ก่อนจะเห็นเขานั่งขัดสมาธิอยู่ข้าง ๆ

“ทำอะไรคะ”

“...” ไร้เสียงตอบรับ แต่เขาให้การกระทำเป็นคำตอบแทน เมื่อมือหนาสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนบาง ก่อนที่เขาจะออกแรงบีบนวดเบา ๆ ให้เธอ

“อา เอาผ้าออกนะคะ” เสียงเล็ก ๆ ว่าขึ้น เมื่อรู้ตัวแล้วว่าแผนที่ตัวเองวางไว้กำลังจะล่ม

“ไม่ครับ”

“แต่แพรร้อน”

“หึ แต่ขนแขนคุณกำลังลุกอยู่นะ” เขาว่าเสียงเรียบ เพียงเท่านั้น คนที่รั้นแต่จะเอาผ้าออกต้องสงบปากสงบคำทันที

“ดีขึ้นไหมครับ” นวดไปสักพัก พริษฐ์ก็พูดขึ้น แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา ทำให้เขาต้องผ่อนมือลงแล้วชะโงกตัวไปดูหน้าเธอ เมื่อเห็นเธอหลับไปแล้ว เขาก็ค่อย ๆ ขยับตัวออกห่างจากเธอทันที ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว แล้วเดินกลับมาพร้อมกับของบางอยากในมือ

“รู้รึเปล่าว่าการที่เราทำแบบนี้ จะทำพี่อดใจไม่ไหว” เขาว่า ก่อนจะกดจูบเบา ๆ ที่กลุ่มผมนุ่มของเธอ แล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น