21 วางแผน

“ยกเลิกงานแต่งซะ”

“ทำไมคะ ทำไมแพรต้องยกเลิกด้วย”

“เพราะคนที่แกจะแต่งด้วยเป็นคนรักของพี่สาวแกยังไงล่ะ ฉันไม่ต้องการให้ลูกสาวฉันมีสามีคนเดียวกันหรอกนะ”

“แพรไม่เข้าใจ”

“พี่สาวอะไรกันคะ ในเมื่อแพรเป็นลูกคนเดียว...”

“ไม่ใช่! แกไม่ใช่ลูกคนเดียว”

“คุณแม่หมายความว่ายังไง”

“ฉันเคยมีลูกมาก่อนที่จะมาแต่งงานกับพ่อของแก และเรื่องนี้พ่อของแกก็ไม่เคยรู้ แล้วฉันก็หวังว่าแกจะไม่ปากโป้งไปบอกพ่อแก”

“คุณแม่...” เธอแทบหาเสียงตัวเองไม่เจอในทันที เมื่อได้ยินแม่พูดแบบนี้ ตั้งแต่เธอแทบไม่เคยได้รับความรักจากแม่เลย เพราะแม่ของเธอแยกทางกับพ่อตั้งแต่เธอแรกคลอด นมแม่เป็นยังไงเธอแทบไม่เคยได้สัมผัส

ก่อนที่แม่จะกลับเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้งตอนที่เธอเรียนมัธยมปลาย แม่กลับมาดีกับเธอ จนเธอรู้สึกดีมาก ๆ สัมผัสได้ถึงความรักของแม่ แต่พอได้ยินแม่พูดแบบนี้ เธอรู้สึกปวดหน่วงไปทั้งใจ

“พี่สาวของแกเป็นแฟนเก่าของคนที่กำลังจะแต่งงานด้วย พี่สาวของแกรักเขามาก”

“และฉันก็ไม่อยากให้ลูกสาวฉันเสียใจเพราะถูกน้องสาวตัวเองแย่งสามีไป”

“แล้วแพรไม่ใช่ลูกสาวของคุณแม่หรอคะ” น้ำเสียงตัดพ้อว่าขึ้น

“ไม่ แกเกิดจากความผิดพลาดของฉัน”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมีแก”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมี”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ...”

“เฮือก!” เป็นอีกครั้งที่แพรลดาสะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด ก่อนจะถูกพริษฐ์กอดปลอบเอาไว้

“แพรฝันถึงคุณแม่...คุณแม่...ฮึก” น้ำตาหยดแม่อาบแก้มนวลทันที เมื่อนึกถึงความฝันที่ทำให้ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นแม่ เรื่องแม่เป็นเรื่องที่เซนซิทีฟสำหรับเธอมาก ในใจลึก ๆ เธอโหยหาความรักจากแม่มาตลอด

แม้ว่าพ่อจะมอบความรักให้เธอจนเธอแทบไม่รู้สึกขาดแล้วก็ตาม แต่ใบบ้างช่วงเวลาเธอก็ยังรู้สึกโหยหาอ้อมกอดของแม่อยู่ และยิ่งตอนที่แม่เธอเสียไปทั้งที่เธอยังนอนหลับไม่ได้สติ ไม่แม้แต่จะได้ไปร่วมงาน ไม่แม้แต่จะได้อยู่ดูใจแม่เป็นครั้งสุดท้าย เธอก็ยิ่งรู้สึกผิด เธอคอยโทษตัวเองมาตลอด

ถ้าในวันนั้นเธอขับรถระวังให้มากกว่านี้ เธอคงจะได้อยู่ดูใจแม่ เธอคงจะได้ใช้เวลากับแม่มากกว่านี้

“คุณแม่ท่านไปสบายแล้ว...ไม่เป็นไรนะครับ”

“แต่มันเหมือนจริงมากเลยนะคะ ฮึก”

“เหมือนเหตุการณ์นั้นมันเคยเกิดขึ้นมาก่อนเลย” ว่าแล้วก็ผละออกจากอ้อมกอดเขา ก่อนจะเงยหน้ามองเขา

“คุณแม่บอกว่าคุณแม่ไม่ได้อยากมีแพร คุณแม่ไม่ได้ตั้งใจจะมีแพร” ดวงตาหวานคลอไปด้วยน้ำตาที่เงยมองเขา ทำให้มือหนาอดไม่ได้ที่จะยื่นไปเช็ดให้อย่างอ่อนโยน

“ไม่ร้องนะครับเด็กดี มันก็แค่ความฝัน” พริษฐ์ว่าขึ้น แม้ตัวเขาเองจะไม่แน่ใจเหมือนกันก็ตามว่าสิ่งที่เธอพูดบอกนั้นมันเป็นความฝันหรือความจริง... แต่ถ้ามันเป็นความจริง มันก็เป็นไปได้ว่าเรื่องที่เธอฝันถึงแล้วพูดบอกเขา มันจะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดในขึ้นนั้น ก่อนที่เขาเกือบจะเสียเธอไปตลอดกาล

“ต่อให้คนทั้งโลกไม่รักเรา ก็ยังมีพี่ที่รักและเป็นห่วงเราเสมอนะ” ว่าจบก็กดจูบเบา ๆ ที่ศีรษะของเธอ

“คุณ...” ได้ยินแบบนั้นก็กระชับเรียวแขนที่โอบกอดเอวสอบเขาไว้ให้แน่นขึ้นทันที หัวใจดวงน้อยรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในทันใด เขาดีกับเธออีกแล้ว

‘ทำไมนะ ทำไมเธอถึงลืมเขา ลืมคนที่รักตัวเองมากขนาดนี้’ เมื่อรู้ตัวว่าผิดก็ยิ่งกอดเขาไว้แน่นขึ้น เขาจะเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่ทั้งรัก ทั้งหวังดีกับเธอ แต่เธอกลับลืม กลับมองข้ามความรักที่เขามีให้มาตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังรอ ยังอดทนอย่างใจเย็น ไม่เร่งรัดให้เธอกลับมารักและกลับมาจำเขาได้...

เธอเคยเกือบเสียเขาไปแล้ว จากความตั้งใจแรกที่อยากจะหย่าขาดจากเขา เมื่อคิดว่าทุกคนนั้นกุเรื่องขึ้นมาหลอก เธอจะไม่ยอมเสียเขาไปอีกเด็ดขาด โดยเฉพาะกับยัยป้าทับทิมแฟนเก่าของเขา ที่ตามมาหลอกหลอนเธอถึงในฝัน แม้ว่าตอนนี้เธอจะยังไม่แน่ใจก็ตามว่าเธอกลับมารักเขาเหมือนเดิมแล้วหรือไม่ แต่เธอเชื่อว่าเธอจะรักเขาได้ไม่อยากจากการกระทำของเขา

คิดได้แบบนั้นก็กระชับอ้อมกอดเขาให้แน่นขึ้นอีกทันที ส่วนคนที่ถูกกอดแน่นขึ้นนั้นก็ได้แต่ก้มลงมองคนตัวเล็กด้วยความมึนงง ที่อยู่ ๆ ก็มากอดเขาแน่น อย่างกลัวว่าเขาจะหนีหายไปจากเธออย่างไหนอย่างนั้น

หลังจากคืนนั้น ความสัมพันธ์ของพริษฐ์และแพรลดาก็ดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด จากที่เคยเว้นระยะห่างจากเขา เธอก็เริ่มเข้าใกล้เขามากขึ้น อ้อนรักเขามากขึ้น จนกลายเป็นเขาเองต้องเว้นระยะจากเธอ เพราะกลัวจะหักห้ามใจไม่ไหว

กลายเป็นว่ามันทำให้เธอคิดว่าเขารังเกียจเธอ หรือบางครั้งเธอก็แอบคิดว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิง หรือบางครั้งมันก็อดคิดอย่างน้อยใจไม่ได้ว่าเขานั้นคงจะเบื่อเธอแล้ว เพราะช่วงนี้เขาเองก็ได้เจอแฟนเก่าของเขาบ่อย ๆ เพราะเรากำลังจะร่วมงานกัน...

"แกแน่ใจนะแก้วว่าสามีฉันไม่ได้ตายด้าน ไม่ได้เป็นเกย์"

"นี่ยัยแพร! แกจะบ้าหรอ อย่างพี่ควินเนี่ยนะ จะเป็นเกย์ จะตายด้าน" ได้ยินแบบนั้นแก้วก็แห้วใส่เพื่อนสาวทันที ตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุเพื่อนเธอคนนี้ก็ชอบพูดอะไรเพี้ยน ๆ ออกมา

"ฉันไม่ได้บ้านะ ก็หลังจากเกิดอุบัติเหตุฉันก็ยัง..." น้ำเสียงขาดห้วงไปในทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องอย่างว่า ก่อนที่ภาพเหตุการณ์วันนั้นจะซ้อนทับเขามา วันที่เธอเห็นเขากับแฟนเก่าอยู่บนเตียงเดียวกัน ภายในห้องนอนหลังห้องทำงานของเขาที่บริษัท

แม้ในตอนนั้นเขาจะพูดอธิบายจนเธอเข้าใจแล้ว ว่าเป็นแฟนเก่าที่แอบเข้ามา จากความช่วยเหลือของเลขาหน้าห้องเขา แต่มันก็อดคิดไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าถ้าเธอไม่เข้าไปเห็นซะก่อน มันจะเกิดอะไรเกินเลยมากกว่านั้นไหม เพราะถ่านไฟเก่าอย่างยัยป้านั่นพร้อมจะคุอยู่ตลอดเวลา

แถมเรื่องอย่างว่าระหว่างเธอและเขามันก็ยังไม่เคยเกิดขึ้น ทั้งที่ยัยป้านั่นก็คอยมาแอบกรอกหู กระแนะกระแหนเธอตลอดว่ารสรักของเขากับเธอมันร้อนแรงมากแค่ไหน ส่วนเธอก็ได้แต่กัดฟันกุเรื่องขึ้น ว่าเขาเองก็ร้อนแรงถึงใจไม่ต่างกัน เพื่อไม่ยอมให้แฟนเก่าของเขาเยาะเย้ยอยู่ฝ่ายเดียว

"อย่าบอกนะว่าแกกับพี่ควินยังไม่..."

"อือ ยัง ไม่งั้นฉันจะมาปรึกษาแกหรอ" ว่าแล้วก็พยักหน้าอย่างเซ็ง ๆ ไม่รู้ว่าเซ็งเพราะเขาไม่ยอมมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย หรือเซ็งเพราะวันนี้ถูกแฟนเก่าของเขาพูดถึงอดีตอันหวานซึ้งกับเขาให้ฟังอีกกันแน่

“นี่ใช่ยัยแพรเพื่อนรักฉันจริงรึเปล่า” ว่าแล้วก็เดินไปจับไหล่เพื่อนสาวให้ลุกขึ้น ก่อนจะหันตัวเพื่อนไปมา แล้วหรี่ตามองอย่างสำรวจ

“ก็ยังแต่งตัวสวยแซ่บ”

“นมก็ยังเป็นนม เอวก็ยังเป็นเอว ตูดก็ยังเป็นตูด”

“ก็แน่สิย้ะ ฉันออกกำลังกายกับเขาเกือบทุกเช้า”

“ออกกำลังกาย?”

“ออกกำลังกายในห้องฟิตเน็ตของคอนโด อย่าแม้แต่จะคิดไปไกล”

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” น้ำเสียงล้อเลียนว่าขึ้น

“แล้วฉันควรทำยังไงดี ฉันรู้สึกเหมือนถูกยัยป้านั้นเยาะเย้ยยังไงไม่รู้ เหมือนยัยป้านั่นรู้ว่าฉันกับเขายังไม่...”

“เรื่องแบบนั้นไม่มีใครรู้หรอกน่า ยัยป้านั่นไม่ได้มาเกาะขาเตียงแกสักหน่อย เชิดเข้าไว้ มั่นใจเข้าไว้”

“ฉันก็ทำอยู่ เพียงแต่ว่ามัน...”

“มันอยากให้เกิดขึ้นจริง ว่างั้น?”

“อื้อ”

“กรี๊ดดด” เสียงหวานกรีดร้องออกมาเบา ๆ เมื่อเพื่อนสาวพยักหน้ารับ

“เบา ๆ ยัยแก้ว คนหันมองกันหมดแล้ว”

“ก็ฉันดีใจแทนพี่ควินนี่นา ที่เพื่อนฉันอยากได้”

“จะไปดีใจแทนเขาทำไม ในเมื่อเขาไม่ได้อยากได้ฉันซะหน่อย” ว่าแล้วก็หย่อนตัวนั่งลงอย่างเซ็ง ๆ

“อย่างพี่ควินน่ะหรอไม่อยากได้แก”

“ก็ใช่น่ะสิ...แต่เดี๋ยวนะ แกพูดแบบนี้หมายความว่าไง? แกไปรู้อะไรมายัยแก้ว”

“บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”

“เปล๊า ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น” เสียงสูงอย่างผิดวิสัยว่าขึ้น แต่เห็นหน้าตาของเพื่อนสาวแล้วก็พูดบางอย่างขึ้นเพื่อให้เพื่อนสบายใจ แม้จะอยากพูดอะไรที่มันมากกว่านี้ก็ตาม...แต่มันเป็นเรื่องที่เธอพูดไม่ได้

“เอาน่า แกเชื่อฉันก็พอ พี่ควินน่ะรักและก็ต้องการเหมือนกัน”

“ที่พี่เขาไม่ทำก็เพราะเขากลัวว่ามันจะเป็นการบังคับ ฝืนใจแก อีกอย่าง เขาก็ยังไม่รู้ด้วยว่าแกรักเขาตอบแล้วหรือยัง จะให้คนที่แสนจะเป็นสุภาพบุรุษอย่างพี่ควิน ที่รักและให้เกียรติแกมาก ๆ มาเริ่มก่อน...แกคงต้องรอหน่อย”

“หรือไม่แกก็...”

“ฉันต้องทำอะไร”

“ไม่แกก็เดินไปสารภาพกับพี่เค้าสิ ว่าแกตกหลุมรักพี่เขาเข้าให้แล้ว อยากได้เขาเป็นผัวสุด ๆ ”

“พูดอะไรของแก ฉันไม่ได้อยากได้เขามากขนาดนั้นสักหน่อย”

“แน่ใจ?”

“ยัยแก้ว!” พอถูกเพื่อนถามแบบนั้นก็หน้าแดงขึ้นมาทันที ทำไมนะ ทำไมเธอต้องสนิทกันจนรู้ใจขนาดนี้ด้วย

“ปลุกแม่เสือสาวในตัวแกขึ้นมาสิ อ่อยพี่เขาให้มาก ๆ อ้อนพี่เขาให้สุด ๆ”

“แล้วถ้าเขายังไม่ยอมล่ะ แกจะไม่บอกให้ฉันมอมเหล้าเขาเลยหรอ”

“ฉันกำลังจะพูดอยู่พอดี”

“ยัยแก้ว!”

“แต่ว่านะ ถึงแกจะมอมเหล้าพี่ควินยังไงมันก็เป็นไปได้ยากอยู่ดี เพราะคนบ้านนั้นคอแข็งสุด ๆ”

“คนบ้านนั้น?” แพรลดาพูดทวน เมื่อคำที่เพื่อนใช้นั้นมันแปลก ๆ

“ฉันก็หมายถึงพี่ควินนั่นแหละ” แก้วบอกปัด แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องในทันที

“แกพึ่งบอกฉันหนิว่าอาทิตย์หน้า แกบินไปดูงานกับพี่ควินที่ฝรั่งเศส แกก็ใช้โอกาสนั้นรวบหัวรวบหางพี่ควินสิ ไหน ๆ แกก็จะได้อยู่กันสองต่อสองแล้ว ไม่มีแม่สามี ไม่มียัยป้าแฟนเก่านั้นคอยเป็นกว้างขวางคอ ดีไม่ดีถ้ามีอะไรติดท้องมาด้วย แม่สามีอาจจะเอ็นดูแกมากขึ้นกว่าเดิมก็ได้ ”

“เรื่องนั้นฉันว่าเอาไว้ก่อน ถ้ามีตอนนี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่... อีกอย่างก่อนจะคิดถึงเรื่องนั้น แกช่วยฉันคิดแผนที่มันดีกว่านี้ ที่มันจะสำเร็จจริง ๆ เถอะ”

“ก่อนอื่นเลย คือแกต้องเลิกแทนตัวเองว่าฉันกับพี่เขาสักที แล้วก็เลิกเรียกพี่ควินว่าคุณได้แล้ว”

“เรียกพี่ควิน แบบนี้ พี่ควินคะ ทำได้รึเปล่า...”

“อาหารไม่ถูกปากหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยทัก เมื่อเดินมารับแล้วคนตัวเล็กหน้างอเป็นการทักทาย ทั้งที่ก่อนจากกันเธอยังยิ้มแย้มที่จะได้เจอเพื่อนสนิทอยู่เลย

“เปล่าค่ะ”

“แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”

“ฉัน...แพรทำหน้าแบบนี้แล้วมันไม่น่ารักหรอคะ” ว่าแล้วก็หันไปมองเขาตาแป๋ว

“น่ารักครับ” ว่าแล้วก็ส่งยิ้มให้ แม้จะรู้สึกแปลกใจกับคำเรียกของเธอ แต่เขาก็ไม่ได้ร้องท้วงอะไร เพราะกลัวว่าทักแล้วเธอจะพูดเหมือนเดิม

“น่ารัก งั้นก็รักให้มาก ๆ นะคะ”

“หึ แน่นอนครับ” เสียงหัวเราะเบา ๆ ในลำคอดังขึ้น ก่อนที่เขาจะพูดตอบรับ

“ขอผมจับมือคุณได้รึเปล่า” เดินมาได้สักพักพริษฐ์ก็พูดขึ้น เพราะวันนี้เขาสัญญาว่าเขาจะเดินช็อปปิ้งเป็นเพื่อน ไม่ว่าอะไรที่เธออยากได้เขาก็จะซื้อให้ เพื่อตอบแทนที่เธอเป็นเด็กดีและทำตัวน่ารักกับเขา (ในบางเรื่อง)

“ถ้าแพรตอบว่าไม่ได้ล่ะคะ”

“ไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ” พูดจบก็ส่งยิ้มให้ บ่งบอกว่าตนนั้นไม่เป็นไรจริง ๆ

“แพรล้อเล่นค่ะ” ว่าจบก็ยื่นมือไปจับมือเขาทันที เขาก็เป็นแบบนี้ ถ้าเดินไปไหนด้วยกัน ถ้าเขาอยากจับมือเธอ เขาก็มักจะขออนุญาตเธอเสมอ ถ้าเธอไม่อนุญาตเขาก็ไม่จับ ไม่ได้ว่าอะไรเธอด้วย มีแต่เธอที่ชอบควงแขนเขาโดยไม่บอกกล่าวอะไรล่วงหน้า แต่ถึงอยากนั้นเขาก็ไม่เคยผลักไส

รวมถึงตอนนอนด้วยก็เช่นกัน เธอให้เขานอนพื้น ไม่ให้นอนบนเตียงด้วยเขาก็ไม่เคยบ่น แม้ว่ามันจะเป็นห้องของเขา เตียงของเขา เขาก็ยอมทำตามที่เธอพูด ไม่เคยว่าอะไรเธอเลย และก็เป็นเธออีกเช่นกันที่เป็นฝ่ายกอดเขาก่อนเสมอ พอมาคิด ๆ ดูแล้ว เขาให้เกียรติเธอมาก ๆ อย่างที่แก้วว่าจริง ๆ

“วันนี้อาบน้ำเป็นเพื่อนแพรได้ไหมคะ”

“หืม?”