Kyle & Queen - 9 ฝน

วันต่อมา

ฉันเดินกางร่มท่ามกลางฝนที่ตกลงมาอย่างหนักพร้อมกับในมือที่ถือกล่องสตรอว์เบอร์รีสดอยู่แน่นอนว่าจุดหมายปลายทางของฉันก็คือไปหาพี่ไคล์นั่นแหละแม้ว่าอากาศจะไม่ดีแต่วันนี้ฉันอารมณ์ดีนะ

“พี่ไคล์!!” ฉันตะโกนเรียกอีกฝ่ายที่ยืนติดฝนอยู่ใบหน้าหล่อหันมามองฉันด้วยสายตาเรียบเฉย นี่เขาจะไม่แสดงความรู้สึกอื่นกับฉันบางเลยหรือไงกันแต่ก็ไม่สนหรอกฉันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะรีบเดินตรงไปหาร่างสูงทันที

“ซื้อมาฝากค่ะ” ฉันยื่นถุงสตรอว์เบอร์รีลูกโตส่งให้อีกฝ่าย พี่ไคล์ทำหน้าเบื่อหน่ายเขาถอนหายใจก่อนจะรับไปแบบไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ก่อนจะก้มมองนาฬิกาตัวเองด้วยท่าทีร้อนรน

“เอาร่มหนูไปไหมคะ ดูพี่รีบ ๆ นะ” ฉันเอ่ยขึ้น พี่ไคล์หันมามองฉันเล็กน้อยแต่ก็ไม่พูดอะไร

“ถ้ารีบก็เอาไปเถอะค่ะ ยังไงหนูก็ไม่มีเรียนแล้วเดี๋ยวนั่งรอจนฝนหยุดค่อยไปก็ได้” ฉันบอกด้วยรอยยิ้ม พี่ไคล์ทำหน้าครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“งั้นขอยืมหน่อยแล้วกัน” ฉันฉีกยิ้มกว้างที่อีกฝ่ายยอมพูดกับฉัน แน่นอนว่าฉันยื่นร่มให้อย่างเต็มใจ

“ขอบใจ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเบา เขากางร่มและเดินออกไปทันที ฉันมองร่างสูงโปร่งของเขาอย่างอารมณ์ดีแต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาฉันก็หุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นว่าพี่ไคล์เอาร่มฉันไปรับผู้หญิงอีกคนซึ่งก็คือพี่มีนา

ฉันยืนมองพี่มีนาที่เดินคล้องแขนพี่ไคล์ด้วยรอยยิ้ม ร่มที่เอียงไปหาพี่มีนาจนไหล่ของตัวเองเปียก พี่มีนาชี้มาที่ถุงสตรอว์เบอร์รีของฉันซึ่งพี่ไคล์ก็รีบแกะให้พร้อมทั้งป้อนใส่ปากให้ด้วย ฉันได้แต่ยืนกำมือแน่นด้วยความน้อยใจ

ทำไมเขาต้องเอาของที่ฉันซื้อมาให้เขาให้ผู้หญิงคนนั้นตลอดเลยละ

ทำไมพี่มีนาถึงอยากกินของที่ฉันซื้อให้พี่ไคล์ทุกอย่างเลยด้วย

แล้วทำไมผู้หญิงคนนั้นที่บอกว่าไม่ชอบเพื่อนตัวเองถึงได้ทำตัวใกล้ชิดกันจัง

ฉันเงยหน้ามองฝนที่ตกแรงขึ้นกว่าเดิม ฉันยกมือปาดที่หน้าของตัวที่เปียกชื้นฉันไม่รู้เลยว่ามันเปียกเพราะฉันโดนน้ำฝนหยดใส่หรือมันเป็นน้ำตาของฉันเองกันแน่

2 วันต่อมา

“หวัดดีครับน้องควีน”

“สวัสดี แคก ๆ ค่ะแคก ๆ” ฉันเอ่ยทักทายพี่ ๆ ด้วยน้ำเสียงแหบแห้งพร้อมกับอาการคันคอ

“อ้าวไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย เสียงก็เปลี่ยนด้วย” เป็นพี่เฉินที่เอ่ยถามฉันด้วยความเป็นห่วง ทุกคนในโต๊ะจึงหันมาสนใจฉันกันหมด

“นิดหน่อยค่ะ” ฉันฝืนยิ้มก่อนจะนั่งลงพร้อมกับมองใบหน้าหล่อของพี่ไคล์ที่มองฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันจึงยิ้มกลับไปให้ทันที วันนี้แปลกแฮะมองฉันก่อนด้วย

“พี่คิงส์ไปไหนหรอคะ?” ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อไม่เห็นพี่ชายตัวเองที่บอกว่าให้มานั่งรอที่คณะจะได้กลับบ้านพร้อมกันทั้ง ๆ ที่ตัวเองมีเรียนแต่ก็บอกว่าจะโดดเรียนไปส่งฉันที่บ้านคงเพราะเห็นฉันป่วยแหละมั้ง

แน่นอนว่าสาเหตุที่ฉันป่วยก็เป็นเพราะว่าฉันนั่งให้น้ำฝนกระเซ็นใส่ตัวตลอดเลยยังไงละ ร่มก็ไม่มีกลับคณะตรงที่นั่งก็เป็นที่โล่ง ตอนนั้นฝนก็ตกแรงมากทั้งลมทั้งฝนที่กระเซ็นเข้ามาใส่ วันต่อมาฉันก็เป็นไข้ที่ต้องฝืนมาเรียนเพราะมีสอบเก็บคะแนน แต่วันนี้ตื่นมากลับแย่กว่าเดิมทั้งปวดหัวตัวร้อนเสียงก็แหบแถมยังไอด้วย

“ไปส่งสาวที่คณะอักษรนู่น” คำตอบของพี่อาร์มทำฉันขมวดคิ้วทันทีแล้วจะให้ฉันมานั่งรอเพื่ออะไรฉันพยักหน้ารับแล้วกระชับเสื้อคลุมสีชมพูอ่อนของตัวเองเพราะรู้สึกหนาว

“หน้าซีดมากเลย ไหวหรือเปล่าควีน” พี่เฉินถามฉันอย่างเป็นห่วง ฉันยิ้มอ่อน ๆ แต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป ทุกคนเริ่มเก็บของเพราะจะได้เวลาขึ้นเรียนกันแล้ว

“ให้พวกพี่นั่งรอเป็นเพื่อนไหม?” พี่อาร์มถามขึ้นซึ่งฉันก็รีบปฏิเสธทันที

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่คิงส์ก็คงจะมาแล้ว” พี่อาร์มพยักหน้ารับ เมื่อทุกคนลุกขึ้นเดินเข้าตึกไปเรียนแล้ว ฉันเลยฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างอ่อนแรง อาการหนาวสั่นเริ่มหนักขึ้นทั้งยังไอจนเจ็บท้องไปหมด

เมื่อไหร่พี่คิงส์จะมา ฉันจะตุยเย่แล้ว

“น้ำกับยา” ฉันสะดุ้งกับเสียงทุ้มที่คุ้นหูจนต้องรีบเด้งตัวขึ้นมามองใบหน้าหล่อของพี่ไคล์อย่างอึ้ง ๆ นี่ฉันไม่ได้ตุยเย่แล้วฝันไปใช่ไหม ทำไมเขาถึงอยู่ตรงนี้กันละ ไหนจะน้ำกับแผงยานี่อีก

“อะ..เอ่อขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยขอบคุณด้วยความเขิน ความรู้สึกภายในของฉันมันโคตรจะดีใจจนไม่สามารถเก็บรอยยิ้มได้เลยสักนิด

เขาเป็นห่วงฉันด้วยแหละ>.<

ไม่เพียงแค่น้ำกับยาเท่านั้นที่เขาเอามาให้แต่ร่างสูงยังนั่งลงข้าง ๆ ฉันอีกด้วย

“ไม่ไปเรียนเหรอคะ” ฉันเอ่ยถามเขาก่อนจะคว้าน้ำกับยามากิน

“มีเรื่องจะคุยนิดหน่อย” ใบหน้าหล่อเอ่ยขึ้น นั่นทำให้ฉันอยากรู้ทันทีว่ามันคือเรื่องอะไรกัน

“เรื่องอะไรเหรอคะ” ฉันถามเสียงเบา คือแบบมันเขินอะ นี่เรานั่งใกล้กันมากเลยนะ ใกล้กันจนได้กลิ่นตัวหอม ๆ จากพี่เขาเลย

“ที่ไม่สบายเป็นเพราะเอาร่มให้พี่หรือเปล่า?” คำถามของพี่ไคล์ทำฉันนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะรีบปฏิเสธแม้ว่าความจริงแล้วจะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยก็ตาม

“ไม่เลยค่ะ หนูป่วยของหนูเองจริง ๆ นะคะ” ฉันตอบเต็มเสียงเพราะไม่อยากให้พี่เขารู้สึกไม่ดี

“หึ..” ฉันขมวดคิ้วกับการเค้นหัวเราะของอีกฝ่าย พี่ไคล์ไม่ถามอะไรฉันต่อแต่หยิบการ์ดบางอย่างขึ้นมาแทน

“อะไรเหรอคะ ชวนเดตเหรอ?” ฉันถามออกไปอย่างไม่รู้ความ มองการ์ดสีชมพูอ่อนที่หน้าซองไม่ได้เขียนอะไร

“เปล่า..บัตรเข้าร่วมวันเกิดของมีนา เธอฝากให้เอามาให้เพราะลืมให้เมื่อกี้” ความฝันที่เคยคิดว่าเป็นการชวนเดตดับลงทันทีเมื่อฉันได้เห็นการ์ดด้านในที่เป็นบัตรเชิญเข้าร่วมงานฉลองวันเกิดของพี่มีนาจริง ๆ

“อ๋าา..ฝากขอบคุณพี่มีนาด้วยนะคะที่ให้หนูไปด้วย” ฉันเอ่ยขอบคุณเสียงเบา ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนที่ทั้งฉันและพี่ไคล์จะไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย ฉันที่กินยาเข้าไปก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน

นี่ไอ้พี่คิงส์มันอยู่กับหญิงจนลืมน้องในไส้ไปแล้วหรือไงเนี่ย!!

“ถ้าง่วงก็นอน พี่จะอยู่จนกว่าไอ้คิงส์จะมาเอง” คำพูดของพี่ไคล์ทำฉันตาลุกวาวด้วยความซึ้งใจทันที

“ข้อเสนอดีขนาดนี้หนูไม่ปฏิเสธหรอกนะคะ” ฉันพูดยิ้มๆ ก่อนจะฟุบหน้าลงนอนอีกครั้ง เมื่อได้กินยาก็พอช่วยได้บ้างแต่ก็ตามมาด้วยความง่วง นี่แหละผลข้างเคียงของมัน อยากนอนพักบนเตียงนุ่ม ๆ แล้ว ฮื่ออ

“หึเด็กน้อยชะมัด” ฉันมองพี่ไคล์ที่พูดอะไรออกมาก็ไม่รู้และเหมือนสติของฉันมันจะค่อยจางไปเรื่อย ๆ แต่ฉันจำได้อย่างหนึ่งก่อนที่สติจะดับไปคือรอยยิ้มมุมปากของเขาที่ยิ้มให้กับฉัน

นี่เป็นรอยยิ้มแรกเลยก็ว่าได้ที่พี่ไคล์ยิ้มให้ฉันแม้มันจะแค่ยิ้มมุมปากก็ตามแต่ฉันก็ดีใจมาก ๆ เหมือนว่าฉันได้เข้าไปมีบทบาทในชีวิตของเขาเพียงแค่เสี้ยวหนึ่งก็ยังดี

มีความสุขจัง