Kyle & Queen - 8 พี่ไคล์ชอบพี่มีนามากเลยหรอ?

1 อาทิตย์ต่อมา

“พี่ไคล์หนูซื้อขนมมาฝากค่ะ” ฉันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะวางถุงขนมลงกลางวงสนทนา ทุกคนทำหน้าเป็นปกติไม่ได้ตกใจอะไรเพราะว่าฉันทำแบบนี้มาตลอดทั้งอาทิตย์แล้วยังไงละ

“พี่กินได้ไหมควีน?” ผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มเอ่ยขึ้นซึ่งก็คือพี่มีนานั่นแหละ

“ได้สิคะ ควีนซื้อมาฝากทุกคนเลยแต่ชิ้นนี้..ของพี่ไคล์คนเดียวนะคะ” ฉันพูดพลางแยกเค้กช็อกโกแลตของโปรดของพี่ไคล์ออกมาวางตรงหน้าเขา ถ้าถามว่าฉันรู้ได้ยังไงน่ะเหรอมันง่ายมากเพราะพี่ไคล์ค่อนข้างมีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย บางครั้งข้อมูลส่วนตัวจะหลุดออกมาก็ไม่แปลก

“นี่ค่ะของโปรดพี่” ฉันยิ้มหวานก่อนจะดันพี่คิงส์ที่นั่งอยู่ข้างขวาของพี่ไคล์ออกไปพร้อมหย่อนก้นลงไปนั่งแทน พี่คิงส์ทำสีหน้าเอือมระอาซึ่งฉันก็ชินแล้วแหละตอนนี้เราสองคนยังทะเลาะกันอยู่เลย ฉันเลิกสนใจพี่ชายตัวเองก่อนจะมองใบหน้าหล่อที่เรียบนิ่งไม่แม้แต่จะหันมามองฉันหรือสนใจเค้กที่ฉันหยิบยื่นให้แต่กลับหันไปคุยกับพี่มีนาที่นั่งอยู่ทางด้านซ้ายของตัวเองแทน

“วันนี้น้องควีนไม่มีเรียนแล้วเหรอครับ” พี่เฉินถามฉันในปากเต็มไปด้วยเค้กที่ฉันซื้อมาให้ ถ้าพี่ไคล์กินอย่างอร่อยเหมือนพี่เฉินฉันคงดีใจไม่น้อย

“มีค่ะเดี๋ยวมีเรียนช่วงบ่ายอีก” ฉันตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะชวนพี่ไคล์คุยบ้าง

“พี่ไคล์เย็นนี้ไปกินข้าวด้วยกันไหมคะมีร้านเปิดใหม่แถวมหาลัยด้วยน่ากินมากเลย” แน่นอนว่าคำตอบที่ได้กลับมาคือเงียบสนิท พี่ไคล์ไม่คุยกับฉันเอาแต่สนใจพี่มีนาคนเดียวฉันมองบรรดาพี่ ๆ คนอื่น ๆ ที่ทำสีหน้าหนักใจแทนแต่ฉันก็ไม่ท้อหรอกแม้ว่าตลอดทั้งสัปดาห์ที่ผ่านมาจะไม่มีอะไรคืบหน้าเลยก็ตาม

“ไอ้ไคล์มึงก็ตอบน้องเขาหน่อยสิ น้องเขาอุตส่าห์คุยกับมึงอะ” พี่อาร์มพูดขึ้นเขาคงทนเห็นสถานการณ์แบบนี้ไม่ไหวสินะ พี่ไคล์ละสายตาจากพี่มีนาก่อนจะหันมามองฉันอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่ว่าง” คำตอบห้วน ๆ เหมือนรำคาญก่อนจะหันกลับไป ฉันนิ่งไปชั่วครู่ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าไม่เป็นไรเพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจแบบนี้

“เค้กอร่อยมากเลย อยากไปซื้อกินอีกจัง” พี่มีนาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ท่าทางของเธอใครเห็นก็คงบอกได้ทันทีว่าน่ารักน่าเอ็นดูไม่น้อย

“จริงเหรอเย็นนี้ไคล์พาไปซื้ออีกเอาไหม” คำพูดของพี่ไคล์เหมือนมีเข็มเล็ก ๆ พุ่งเข้ามาจิ้มที่หัวใจนับไม่ถ้วนทั้ง ๆ ที่บอกกับฉันว่าไม่ว่างแต่ทำไมพอเป็นพี่มีนาเขาก็พร้อมว่างเสมอเลยล่ะ

“ดีเลยขอบใจนะไคล์”

“กินนี่ด้วยสิ..มีนาก็ชอบช็อกโกแลตนี่” พี่ไคล์ยื่นเค้กที่ฉันตั้งใจเลือกให้เขาส่งให้พี่มีนา เจ้าตัวทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกทันที

“แต่นี่มันเค้กที่น้องควีนให้ไคล์นะ” พี่มีนาบอกอย่างเกรงใจพี่ไคล์พูดสวนขึ้นทันที

“น้องเขาให้ไคล์แล้ว ไคล์จะเอาไปให้ใครมันก็เรื่องของไคล์แล้วนี่..ถูกไหมครับ” พี่ไคล์พูดก่อนจะหันมาถามฉันด้วยสีหน้าเย็นชาไร้อารมณ์

“ค่ะ…ถูกของพี่ไคล์เลยค่ะ” ฉันพูดขึ้นพร้อมฝืนยิ้ม เจ็บนะแต่ก็ยังไหวอยู่

“งั้นมีนาไม่เกรงใจแล้วนะ” พี่มีนายิ้มและหัวเราะอย่างหยอกล้อ ฉันนั่งมองทั้งคู่ที่เหมือนแยกออกไปจากกลุ่ม สายตาที่พี่ไคล์มองพี่มีนาอย่างอบอุ่นทำให้ฉันรู้สึกอิจฉาพี่มีนาขึ้นมาเล็กน้อยเพราะเขาในตอนนี้ช่างดูน่ารักทั้งคำพูดที่อ่อนโยนสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูและไหนจะการเทกแคร์เล็ก ๆ น้อยอย่างการยื่นทิชชูให้นั่น ฉันเองก็อยากได้รับมันบ้างจัง

“ควีนขอตัวไปเรียนก่อนดีกว่าค่ะ” ฉันลุกขึ้นเพราะดูภาพบาดตาบาดใจต่อไปไม่ไหว

“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่คิงส์ลุกขึ้นตามฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉยแม้จะงอนกันแต่ดูก็รู้ว่าพี่คิงส์ก็ยังคงหวงและห่วงฉันอยู่เสมอ ฉันยิ้มและโบกมือลาให้กับทุกคนรวมถึงพี่มีนากับพี่ไคล์และใช่ฉันได้รับแต่เพียงใบหน้าหล่อ ๆ ที่เรียบตึงเหมือนบอกให้ฉันรีบออกไปสักทีนั่นแหละ

เจ็บจี๊ดเลยเรา

“วันนี้ไม่บ่นอะไรเลย?” ฉันถามออกไปอย่างขำ ๆ ในขณะที่เดินข้างพี่คิงส์ที่เจ้าตัวเดินเอามือล้วงกระเป๋าด้วยใบหน้าหล่อเท่ห์ที่มีสาวมองตามไม่ห่าง

“เบื่อจะบ่นแล้ว” พี่คิงส์พูดขึ้นก่อนจะเปิดประตูรถเพื่อไปส่งฉันที่คณะสถาปัตยกรรมที่ห่างจากคณะบริหารของพี่คิงส์เกือบ 2 กิโลเมตรแน่นอนว่าฉันเดินมาตลอดทั้งสัปดาห์ด้วยใจนักสู้แม้จะรู้สึกเหนื่อยหอบบ้างก็ตามแต่พอได้เห็นหน้าหล่อ ๆ ของพี่ไคล์ฉันก็หายเหนื่อยแล้ว

“พี่ไคล์เขาชอบพี่มีนามากเลยหรอ” ฉันเอ่ยถาม พี่คิงส์ถอนหายใจยาวออกมา พี่คิงส์บอกฉันเสมอว่ายังไงพี่ไคล์ก็ไม่มีทางหันมามองฉันได้แต่สำหรับฉันการใช้ความจริงใจเป็นเรื่องสำคัญ ชอบก็บอกว่าชอบ สนใจก็แสดงออกไปเลยว่าสนใจ ทำให้เขารู้ว่าเราเข้าหาอย่างจริงใจไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ

“มากถึงขนาดที่ต่อให้ทุกคนกลายเป็นซอมบี้และเหลือมีนาเป็นคนแค่คนเดียวมันก็จะยอมเป็นซอมบี้ที่ฆ่าพวกเดียวกันเองเพื่อปกป้องคนรักไม่ให้โดนกัดนั่นแหละ” คำเปรียบของพี่คิงส์ที่พูดออกมาอย่างเห็นภาพทำฉันนิ่งไปทันทีเพราะรับรู้ได้ถึงพลังแห่งรักอันยิ่งใหญ่

“เฮ้ออ แต่พี่มีนาก็ดูไม่ได้สนใจพี่ไคล์เลยนี่พี่ไม่คิดว่าพี่มีนาเห็นแก่ตัวบ้างเหรอที่รับรู้ว่าพี่ไคล์รู้สึกยังไงกับตัวเองปากก็บอกว่าไม่ได้ชอบแต่การกระทำก็ไม่ชัดเจน ดูไม่ออกเลยว่าสรุปแล้วชอบหรือไม่ชอบกันแน่” ฉันเอ่ยขึ้นกับพฤติกรรมของพี่มีนาที่มีต่อพี่ไคล์ซึ่งฉันงงมากทั้ง ๆ ที่ไม่ชอบพี่ไคล์แท้ ๆ แต่ก็ไม่เคยผลักไสพี่ไคล์ออกไปและยังทำตัวสนิทสนมเหมือนปกติอีกแบบนี้จะให้พี่ไคล์ตัดใจได้ยังไงกัน

“เลิกคิดถึงเรื่องคนอื่นแล้วสนใจแค่เรื่องของตัวเองก็พอ” มือหนาวางลงบนหัวฉันเบา ๆ ก่อนจะจับโยกไปมาจนฉันหน้าบู้เพราะผมมันชี้ฟูไปหมดไม่นานก็มาถึงคณะของตัวเองฉันโบกมือลาพี่คิงส์ที่สีหน้าดูผ่อนคลายขึ้น เจ้าตัวโบกมือกลับก่อนจะขับรถออกไปฉันจึงเดินขึ้นไปเรียนตามปกติ