Kyle & Queen - 7 ผู้หญิงคนเดียวที่พี่ชอบ

Kyle & Queen - 7 ผู้หญิงคนเดียวที่พี่ชอบ

สองมือเล็กประสานเข้าหากันพร้อมใบหน้าเล็ก ๆ ทำตาโตเป็นประกาย เออยอมรับว่ามันก็น่ารักดีแต่ผมไม่ชอบ!

“ถ้าพี่บอกว่าไม่ได้ก็จะเลิกยุ่งกับพี่ใช่ไหม” ผมเอ่ยถามเธอ ใบหน้าเล็กที่สดใสเศร้าหมองทันทีกับประโยคของผม

“เอ่อ..คือว่า..ไม่เปิดโอกาสให้หนูสักหน่อยเลยหรอคะ” เธอถามเสียงเบาเหมือนคนที่หมดกำลังใจไปแล้วกว่าครึ่ง

“พี่ขอพูดตรง ๆ เลยก็แล้วกัน พี่ชอบมีนาและมีนาเป็นผู้หญิงคนเดียวที่พี่จะชอบ”

“….”

“พี่ไม่อยากให้เรามาเสียเวลากับผู้ชายที่มีผู้หญิงคนอื่นอยู่เต็มหัวใจ พี่คิดกับเราแค่น้องสาวจริง ๆ อย่ามาทำให้พี่อึดอัดได้ไหม”

“….”

“อย่ามาเสียเวลากับพี่เพราะยังไงพี่ก็ไม่หันไปมองเราอย่างแน่นอน” ผมพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมาจนหมด มองดูคนตัวเล็กที่นิ่งเงียบไป ผมถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเดินผ่านเธอไปแต่ทว่ามือเล็ก ๆ ของเธอก็คว้ามือผมไว้อีกครั้งซึ่งครั้งนี้ผมทนไม่ไหวแล้วเลยจะหันกลับไปต่อว่าแต่สิ่งที่ผมเห็นทำผมชะงักไปทันทีเพราะตอนนี้ผู้หญิงคนนี้กำลังร้องไห้อยู่

“นะหนู ฮึก หนูจะไม่ยอมแพ้ ทั้ง ๆ ที่หนูยังไม่เริ่มจีบพี่หรอกนะ!..ฮึก หนูจะสู้ ฮึก หนูจะทำทุกวิถีทางเพื่อคว้าหัวใจพี่ให้ได้คอยดู!” คนตัวเล็กพูดไปร้องไห้ไปสะอึกไปพอจบประโยคเจ้าตัวก็ปล่อยแขนผมก่อนจะวิ่งออกไปทันที ผมได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของเธอที่วิ่งหายไปก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ผมด้วยความหงุดหงิด ผมพูดแบบนี้แล้วยังคิดไม่ได้อีก

“ไอ้ไคล์” ผมหันไปมองกลุ่มเพื่อนที่พึ่งเดินเข้ามา เราสี่คนเดินขึ้นตึกพร้อมกันผมมองหน้าไอ้คิงส์ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“เมื่อกี้กูทำน้องมึงร้องไห้ด้วย” ผมบอกมันไอ้คิงส์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจด้วยอารมณ์เดียวกันกับผมเมื่อกี้

“ช่างเถอะ โตแล้วกูก็โอ๋ควีนมาทั้งชีวิตปล่อยให้เจอเรื่องแย่ ๆ บ้างจะเป็นไรไป” ไอ้คิงส์พูดขึ้นอย่างหนักใจกับการกระทำของน้องสาวตัวเองเหมือนกัน

“ถ้าน้องมึงมาชอบกูก็คงไม่ต้องร้องไห้แบบนั้น” ไอ้เฉินพูดแทรกขึ้นมาไอ้คิงส์หันกลับไปมองค้อนทันทีก่อนจะด่าไอ้เฉินเป็นชุดซึ่งผมก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างปลง ๆ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนทำธุรกิจด้วยกันได้ไง ทะเลาะกันตลอดแบบนั้น

“ทำไมมาช้ากันจัง อี๋ กลิ่นบุหรี่ไปไกล ๆ กันเลย” ผมมองมีนาที่ทำท่าไล่พวกเพื่อน ๆ อย่างรังเกียจ ใบหน้าสวยยิ้มและหัวเราะอย่างสดใสจนผมอดยิ้มตามด้วยไม่ได้

“กูนั่งข้างมีนาเอง..ไคล์ไม่มีกลิ่นบุหรี่ขอนั่งข้างได้ไหม” ผมดันเพื่อน ๆ ออกไปก่อนจะนั่งลงข้างมีนาแล้วถามเธอด้วยรอยยิ้ม

“ได้สิ” เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มสดใส หัวใจของผมเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง ความรู้สึกแบบนี้มันกลับมาแล้วหลังจากหายไป 1 ปี ผมยิ้มให้เธอเช่นกันก่อนที่เราสองคนจะพูดคุยกันไปเรื่อย ๆ เพราะเมื่อวานแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย

“กลับบ้านดี ๆ นะมีนา” ผมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“อะไรกัน นึกว่าจะได้ยินคำขอร้อง ขอไปส่งซะอีก” มีนาเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ ก็นะเมื่อก่อนผมมักจะไปส่งเธอเสมอแม้ว่าเธอจะไม่ต้องการก็ตาม

“ไคล์ไม่อยากทำมีนาอึดอัดน่ะ” ผมพูดพร้อมเกาท้ายทอยแก้เขิน

“1ปีที่ผ่านมาเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มหวานที่ส่งมาให้ผม ขอเปลี่ยนคำพูดได้ไหมตอนนี้ผมอยากไปส่งเธอมาก ๆ เลย

“แล้วดีไหม” ผมเอ่ยถามอย่างเขิน ๆ

“อื้ม ดีมากเลย…งั้นมีนาไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้” มีนาฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับโบกมือลาผมกับเพื่อน ๆ ด้วยรอยยิ้ม ผมมองเธอจนลับสายตาไปแล้วผมก็ยังไม่หุบยิ้มเลย

นี่สินะที่เรียกว่าความสุขมันล้นอก

“ยิ้มหวานเลยครับคุณไคล์กิ้ว ๆ” ผมหันไปมองไอ้เฉินที่แซวผม

“ดีแล้วขอให้มึงสมหวังแล้วกัน” ตามมาด้วยไอ้คิงส์ที่พูดขึ้น

“มึงไม่เป็นห่วงน้องมึงเหรอ?” ผมถามมันที่ดันมาอวยพรให้ผมสมหวังในความรักแม้จะรู้ว่าน้องมันกำลังชอบผมอยู่ก็ตาม

“ห่วงก็ห่วงแหละแต่ก็ช่างเถอะเดี๋ยวก็คงเลิกตื้อมึงไปเอง” ไอ้คิงส์เอ่ยขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ ผมก็หวังว่าให้เป็นอย่างนั้นแต่ก็ไม่นึกเลยว่าวันต่อมาชีวิตของผมจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป