ตอนที่2 : อย่าไว้ใจใคร

อันดาทำหน้าที่ไปส่งของให้ลูกค้าโดยใช้รถจักรยานยนต์ของทางร้านเหมือนอย่างทุกครั้ง เธออยู่ที่นี่จนชินกับเส้นทางแถบนี้จนหลับตาเดินก็ยังไม่หลง

"อาหารไทยร้านสุมันตา มาส่งแล้วค่ะ" เสียงหวานเอ่ยด้วยภาษารัสเซียอย่างฉะฉาน เธออยู่ที่รัสเซียมาตั้งแต่อายุสิบห้าไม่แปลกที่เธอจะพูดได้คล่อง นอกจากภาษารัสเซียแล้วเธอยังสื่อสารภาษาอังกฤษได้คล่องแคล่วอีกด้วย

"อาหารไทยร้านสุมันตา มาส่งแล้วนะคะ" อันดาตะโกนเรียกเจ้าของบ้านที่สั่งอาหารอีกครั้งเมื่อไม่มีเสียงตอบรับ

"เออ..อาหารที่สั่งมาแล้วนะคะ!" ตะโกนสุดเสียงอีกครั้ง ในที่สุดก็มีคนเปิดประตูออกมาอันดาถึงกับโล่งอก คิดว่าจะได้เอาอาหารกลับไปเพราะลูกค้าไม่รับของเสียอีก

"เอาไปไม่ต้องทอน" ชายร่างสูงตัวใหญ่ตามฉบับผู้ชายต่างชาติเปิดประตูออกมาพร้อมกับส่งเงินที่เกินจำนวนค่าอาหารให้เธอ ทำให้อันดาถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมองเพราะอีกฝ่ายตัวสูงกว่าเธอลิบลับ

"ขอบคุณค่ะ" อันดาใช้สองมือรับอย่างมีมารยาทตามความเคยชิน ร่างบางถึงกับยิ้มแก้มปริที่ลูกค้าให้ทิปเพราะเธอจะได้เงินในส่วนนี้ด้วย

"เดี๋ยว!"

"คะ?" คนตัวเล็กกำลังจะหันหลังกลับแต่ถูกเรียกเอาไว้ก่อน

"ฝากเอาขยะไปทิ้งด้วยสิ"

"เออ..ดะ..ได้ค่ะ" ร่างบางตอบตกลงอย่างมึนงง คนตรงหน้าเห็นเธอเป็นอะไรกันแน่เธอเป็นคนส่งอาหารนะ แต่ก็ยอมตกลงเพราะยังไงลูกค้าก็คือพระเจ้าแถมเขายังให้ค่าอาหารเกินมามากพอตัว

"เข้ามาเอาไปสิ ฉันไม่อยากมือเปื้อน" เสียงทุ้มเอ่ยบอกก่อนจะเบี่ยงตัวหลบให้เธอเดินเข้าบ้านของเขา

"ก็ได้ค่ะ" อันดาตอบตกลงอย่างไม่ได้คิดอะไรเพราะคิดแค่ว่าเขาคงไม่อยากล้างมือ ร่างบางก้าวเท้าเข้าบ้านของชายที่เรียกว่าลูกค้าก่อนจะมองหาถุงขยะแต่ก็ไม่เห็นมีสักถุง

"อยู่ไหนคะ..อื้อ!" คนตัวโตกระโจนพุ่งเข้าหาเธอก่อนจะใช้มือปิดปากเธอเอาไว้จนแทบส่งเสียงออกมาไม่ได้

"ตัวเล็กๆ แบบนี้แหละถึงจะมัน" เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหูเธอก่อนจะพยายามกดเธอให้นอนลงบนพื้น

"กรี๊ด!!" อันดาอาศัยจังหวะที่มือของเขาหลุดออกจากปากกรี๊ดสุดเสียงให้ดังที่สุดหวังว่าจะมีคนมาได้ยิน

"กรี๊ดไปเถอะ ยังไงก็ไม่รอด" วงแขนแกร่งรัดเธอเอาไว้แน่น ร่างบางพยายามดีดดิ้นให้หลุดออกจากวงแขนของเขาแต่ขนาดตัวของเขาใหญ่กว่าเธอเป็นเท่าตัว

"ปล่อยนะ! ปล่อย!" ร่างเล็กดิ้นจนสุดชีวิตแต่ดูจะไม่เป็นผลเลยสักนิด

"เอาแบบนี้นะคนสวย ฉันรวยฉันจะให้เงินเธอ ถ้าเธอยอมให้ความร่วมมือ" เสียงทุ้มพร้อมใบหน้าแสนเจ้าเล่ห์เอ่ยข้อเสนอให้เธอยอมตกลง

"ไม่! ไอ้ทุเรศ ฉันไม่เอา ปล่อย!" อันดาปฏิเสธทันควันถึงเธอจะอยากได้เงินแต่เธอไม่ได้ขายตัว และเธอไม่สมัครใจที่จะทำกับเขา

"ถ้าแบบนั้นก็เอาแม่งทั้งอย่างนี้แล้ว ตัวเล็กๆ กระแทกง่าย" ว่าจบก็รวบแขนเล็กของเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียวก่อนจะใช้มืออีกข้างปลดกางเกง แก่นกายขนาดใหญ่ยาวมีเส้นเลือดปูดโปนปรากฏต่อหน้าจนเธอตกใจ

"กรี๊ด!!" ร่างบางร้องเสียงหลงเกิดมาไม่เคยเห็นของจริงแถมยังระยะประชิดขนาดนี้มาก่อน

ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ของคนตัวโตดังขัดจังหวะ

"จิ๊! ใครวะ!" นึกอารมณ์เสียก่อนจะเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างๆ แต่มืออีกข้างก็ยังจับรวบแขนเธอไว้แน่น อันดาเห็นแววรอดเธอยืนนิ่งๆ ให้อีกคนตายใจก่อนที่จะ...

"โอ๊ย!! ฟัค!!" ขาเรียวเล็กเตะเข้าอย่างแรงที่พวงมะเขือยาวที่ห้อยโตงเตงอยู่ตรงหน้าเต็มแรงจนอีกคนถึงกับปล่อยมือที่จับเธอไว้ออกก่อนจะก้มกุมพวงมะเขือของตัวเองที่ตอนนี้คงบอบช้ำไม่น้อย

"ไอ้โรคจิต!!" อันดาตะโกนด่าเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งออกจากบ้านแล้วรีบขึ้นคร่อมจักรยานยนต์ขี่ออกจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

"เกือบแล้วอ้อนเอ้ย!" มือทาบอกตกใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ไม่หาย ตัวเธอสั่นไปหมดทั้งตัวแต่ก็พยายามทำใจให้นิ่ง ยังไงเหตุการณ์มันก็เกิดขึ้นไปแล้วต่อจากนี้เธอก็แค่ต้องระวังตัวเอาไว่ให้มากกว่าเดิม อย่าไว้ใจใครง่ายๆ อีก..เด็ดขาด