ตอนที่ 4 บ้าอำนาจ

"เป็นอะไรไปน่ะรินเห็นทำหน้ามุ่ยตั้งแต่ออกมาแล้วบอสดุเหรอ"

เมยาเอ่ยทักเพื่อนรุ่นน้องเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นั่งเขี่ยจานข้าวตัวเองไปมา

"ค่ะ เรื่องไม่เป็นเรื่อง"

ท้ายประโยคนั้นบ่งบอกได้เลยว่าไม่พอใจสุดๆ

"เรื่องอะไรจ๊ะเล่าให้พี่ฟังได้รึเปล่า"

คนถูกถามถอนหายใจออกมาอย่างระบายอารมณ์ก่อนจะเริ่มต้นเล่าคลุกเคล้าการนินทาเจ้านายคนใหม่ที่ดูเหมือนจะมีอคติกับเธอออกไป

"พี่ว่าบอสเขาก็คงแค่อยากเห็นลูกน้องอย่างเราๆ มีระเบียบมั้งคงไม่ถึงขั้นไม่ชอบขี้หน้ารินหรอกนะพี่ว่า"

"แล้วรินไม่มีระเบียบตรงไหนคะพี่เมคนอื่นก็แต่งแบบรินแต่ไม่เห็นคุณบอสหน้าหงิกของพี่ไม่เห็นจะว่าอะไรเลยสองมาตรฐานชัดๆ"

"เอาน่าอย่าไปถือสาเลยรินก็แค่ทำตามคำสั่งแล้วก็สิ้นเรื่อง"

"แต่รินไม่มีงบซื้ออะไรพวกนี้ใหม่หรอกค่ะพี่ลำพังแค่ทุกวันนี้ก็ชักหน้าไม่ถึงหลังแล้วอีกอย่างมันใช่เรื่องไหมคะนั่นเสื้อผ้ารินก็ไม่ได้เก่าถึงขนาดขาดซะหน่อยจะต้องมาซื้อใหม่แค่เพราะนายสั่งอย่างนี้นะหรือคะ สิ้นเปลืองชะมัด"

เธอบ่นกระปอดกระแปดรวบช้อนเอาไว้ทันทีอย่างไม่มีอารมณ์จะละเมียดมันต่อ

"เอาอย่างนี้ไหมล่ะรินแถวนี้มีตลาดขายพวกเสื้อผ้ามือสองอยู่มือหนึ่งก็มีนะ เอิ่ม...งานดีเลยนะคนแบบรินเอ่อ...พี่หมายถึงคนที่ต้องประหยัดแบบรินน่าจะเหมาะน่ะ"

ณิรินยิ้มกว้างราวได้รับเเสงสว่างในการรอดปัญหาจนไม่ได้สังเกตน้ำเสียงหรือคำพูดอีกฝ่ายเลยสักนิด

ตลาดขายของที่เป็นรวงร้านเปิดอยู่ริมถนนที่มีคนและรถสัญจรอยู่ เสียงพ่อค้าแม่ค้าจากตลาดสดตรงข้ามกันแค่ถนนคอนกรีตเลนเดียวดังลอยมาให้ได้ยินเป็นระยะบรรยากาศที่ณิรินคุ้นเคยดีไม่ผิดจากต่างจังหวัดบ้านเกิดของเธอ

หญิงสาวเดินเลือกซื้อเสื้อผ้าจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างใดเพราะต้องการจะได้ชิ้นที่ดีที่สุดเพื่อไม่ให้ประธานจอมเผด็จการของเธอหาเรื่องได้อีก

"พี่ริน!"

เสียงทักทายพร้อมกับมือที่แตะหัวไหล่ทั้งสองข้างทำให้สาวน้อยเจ้าของชื่อหันไปมอง

"คุณพราวฟ้ามาทำอะไรที่นี่คะ"

"คงคุณอะไรกันคะพราวบอกแล้วไงว่าให้เรียกชื่อเฉยๆ ก็พอ"

"ค่ะ น้องพราวก็น้องพราว แล้วมาทำอะไรที่นี่คะ"

"พราวกำลังจะกลับบ้านค่ะพึ่งเลิกเรียนแต่รถดันมาเสียพอดีเลยว่าจะมาเดินดูอะไรเล่นเสียหน่อย"