ตอนที่ 4 บ้าอำนาจ （2）

คนอายุเยอะกว่า ยิ้มรับพราวฟ้า แล้วชวนคุยต่อ

"แล้วนี่พี่รินมาซื้อเสื้อใหม่เหรอคะ"

"ค่ะพี่ไม่อยากโดนท่านประธานสั่งให้แก้ผ้านั่งทำงาน"

ณิรินที่กำลังง่วนอยู่กับชุดกระโปรงตัวหนึ่งที่ดูทีจะเข้าสุดพลั้งปากตอบออกไปทว่าพอได้ยินเสียงแหลมปรี๊ดของสาวรุ่นน้องที่อุทานออกมารู้ตัวว่าพลั้งปากออกไปเสียแล้ว

"เกิดอะไรขึ้นคะ พี่ชูสั่งอะไรพี่แล้วสั่งให้นั่งแก้ผ้าทำงานนี้หมายถึงอะไรกันเล่าให้พราวฟังหน่อย"

ณิรินได้แต่ยิ้มแห้งๆ ออกมาก่อนจะจำใจเล่าให้อีกฝ่ายฟังและทันทีที่ฟังจบพราวฟ้าก็ฟึดฟัดขึ้นมาทันทีพร้อมทั้งลากแขนเธอขึ้นแท็กซี่ไปด้วยเพื่อตรงไปยังห้างสรรพสินค้าใกล้กันแทน

ณิรินมองดูพราวฟ้าที่หยิบชุดนั้นนี้มาทาบตัวเธอราวกับเธอเป็นหุ่นคือถ้าเอามาทาบเฉยๆ หญิงสาวก็คงไม่ว่ากระไรหรอกหากทุกตัวที่สาวน้อยอายุน้อยกว่าจะยื่นมันกลับไปให้พนักงานที่รอรับแล้วพูดว่าเอาตัวนี้ค่ะตายแล้วงานนี้เห็นทีเงินเก็บในบัญชีที่สั่งสมมานานคงหมดลงแน่ๆ สาวต่างจังหวัดโอดครวญในใจ

"อะ เอ่อน้องพราวคะพี่ว่าพอเถอะนะคะพี่เอ่อพี่ไม่มีเงินเยอะขนาดนั้นนะคะ"

ท้ายประโยคเธอหันไปกระซิบกลับพราวฟ้าแต่ฝ่ายนั้นกลับยิ้มร่าออกมาเสียอย่างนั้น

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพราวจ่ายเอง"

"ไม่เอาค่ะ! มันตั้งหลายบาทพี่เกรงใจ"

แต่พราวฟ้าไม่ยี่หระกับความขี้เกรงใจของเธอสักนิดกลับหยิบชุดมาอีกสองสามชุดก่อนจะยื่นบัตรสี่เหลี่ยมเล็กที่ดูหรูให้พนักงานสาวและยืนรออย่างอารมณ์ดี

"น้องพราวเดี๋ยวพี่ใช้คืนให้นะคะแต่เอ่อผ่อนได้ไหมคะพอดีพี่ต้องส่งไปให้ทางบ้าน"

"คิกๆๆ ไม่ต้องหรอกค่ะพี่รินถือซะว่าพราวซื้อให้เป็นโบนัสล่วงหน้าก็แล้วกันนะคะพี่จะได้มีกำลังใจทำงานแล้วอีกอย่าง...เงินนั้นพราวไม่เดือดร้อนหรอกค่ะ"

เธอว่าพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ณิรินอดฉงนไม่ได้

คืนนั้นที่บ้านโยชิดะ พราวฟ้าต่อว่าชูอิจิกลางโต๊ะทานข้าวที่เขากลั่นแกล้งณิรินด้วยเรื่องที่ไร้สาระ เธอค่อนขอดว่าเขาเป็นลูกคนรวยจะใช้เงินซื้ออะไรก็ได้ แต่ณิรินไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำได้แบบเขาพร้อมทั้งบอกเล่าชีวิตที่น่าสงสารของณิรินให้ทุกคนบนโต๊ะฟัง แม้ว่ามันออกจะเกินจริงไปกว่าที่ณิรินบอกเธอก็ตามนั้นจึงทำให้ชูอิจิถูกรุมต่อว่าจากทุกคนบนโต๊ะอย่างช่วยไม่ได้

"เอาๆ เลิกบ่นได้แล้วแสบแก้วหู แล้วพราวไปหลงเสน่ห์อะไรยัยนั้นนักหนาถึงได้เข้าข้างกันขนาดนี้!"

"ก็เพราะพราวเคยลำบากมาก่อนไงคะถึงได้เข้าใจความรู้สึกของพี่รินดีว่ากว่าเงินจะออกจากกระเป๋าแต่ละบาทต้องคิดแล้วคิดอีกถึงจะยอมจ่ายออกไป"

"แล้วตอนนี้ล่ะ"อายาโตะถามแฟนสาว

"ใช้จ่ายสบายมือ โอ๊ย! อายะมันใช่จังหวะคาเฟ่ป่ะ"

"เอาๆ ยอมแล้วก็ได้เดี๋ยวพี่โทรไปยกเลิกคำสั่งกับยัยนั้นเองพอใจยัง!"

"ไม่ต้องหรอกค่ะเพราะพราวเปย์ให้พี่เขาแล้ว....ด้วยบัตรใบนี้"

พราวฟ้ายิ้มเจ้าเล่ห์พลางส่งบัตรใบหรูที่ใช้จ่ายสินค้าให้ณิรินไปให้เขาทันทีที่เห็นใบหน้าที่บูดอยู่แล้วก็ยิ่งบึ้งตึงไปกว่าเดิมเพราะบัตรใบนั้นเป็นของเขาเอง!

“ยัยพราวแสบ!!!”

***