ตอนที่ 3 หมั่นไส้ （2）

"รินก็ชอบบอสเหรอ"

"โอ๊ย! ไม่ล่ะค่ะพี่รินมาทำงานไม่ได้อยากแย่งอะไรกับใคร"

รอยยิ้มปรากฏแก่ใบหน้าของเลขาสาวทันทีเธอจ้อต่อเสียงใส

"รินนี่ตรงดีจังเลยน๊า พี่ชอบจังดีแล้วแหละที่รินไม่ได้ชอบท่านน่ะเพราะท่านประธานน่ะมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"

ณิรินยิ้มรับอย่างไม่ได้รู้สึกอะไร

ไม่นานประธานหนุ่มก็มาถึงยังบริษัทพนักงานที่ต่างกิจประจำวันของตนอยู่ก็พร้อมใจกันหยุดนิ่งและรี่มายืนตัวตรงโค้งคำนับคนที่เพิ่งมาใหม่ด้วยท่าทีนอบน้อม ณิรินแม้งงๆ อยู่บ้างแต่ก็ตามอย่างว่าง่ายพลางคิดในใจว่าประธานของเธอเป็นเจ้าพ่ออะไรแบบนี้หรือไงนะถึงต้องมีคนพินอบพิเทาขนาดนี้

ชูอิจิที่ก้าวลงรถส่วนตัวคันหรูเดินมาตามทางด้วยมาดคุณชายจอมหยิ่ง นี่ถ้ามีพรมแดงอยู่ตามพื้นณิรินก็คงคิดว่าเขากำลังเดินเข้างานรับรางวัลอะไรสักอย่างเป็นแน่ ชูอิจิก้มเล็กน้อยให้กับบรรดาพนักงานที่ยืนเรียงราย

พลันสายตาก็มาหยุดอยู่ที่พนักงานใหม่ที่น้องสาวต่างสายเลือดของเขาเพิ่งรับเข้ามาทำงานเมื่อวานนี้ คิ้วหน้าของประธานหนุ่มขมวดเข้าหากันจนแทบจะเป็นปมเมื่อสายตาคมกล้ามองปราดสำรวจดูการแต่งกายของสาวน้อย

"คุณ! ตามผมมาในห้อง"

เสียงเข้มที่ออกคำสั่งนั้นทำเอาหญิงสาวนึกสงสัยอยู่ในอก

เอิ่ม..นี่เธอทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ หรือว่าก้มหัวให้เขาไม่ต่ำพอสาวน้อยครุ่นคิดแต่ก็เดินตามเข้าไปแต่โดยดี

"ท่านประธานมีอะไรจะใช้รินคะ"

เธอถามออกไปเมื่อก้าวเข้ามาถึงประธานหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารอยู่เพียงเสี้ยววิก่อนจะพูดเสียงราบเรียบติดไปทางเข้ม

"คุณรู้ตัวไหมว่ากำลังแต่งตัวไม่เหมาะสมกับสถานที่"

"เอ่อตรงไหนคะรินก็เห็นว่ามันก็ชุดทั่วๆ ไปที่พนักงานออฟฟิศเขาใส่กัน"

ณิรินว่าพลางสำรวจตัวเองอีกครั้งแต่ก็ไม่พบความผิดปกติใด

"การแต่งตัวของคุณมันดูรุ่มร่ามไปไม่เหมาะกับการทำงาน อีกอย่างมองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าเป็นเสื้อผ้าธรรมดา มันดูไม่เหมาะกับหน้าที่ของคุณ"

อิหยังว่ะ! สาวน้อยตะโกนก้องในใจเธอก็ใส่แบบนี้มาตลอดไหม ก็ไม่เห็นใครจะมีปัญหาเท่าเขาแล้วเงินเดือนพนักงานแบบเธอจะให้ซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมอย่างเขาใส่แล้วจะเอาอะไรกินถามก่อน!

"ฉันว่าคุณกำลังตัดสินฉันผิดไปแล้วไหมคะชุดแบบนี้ใครเขาก็ใส่กันทั่วโลกนั่นแหละคุณท่านประธานแล้วการทำงานมันเกี่ยวอะไรกับการแต่งตัวไม่ทราบ ขากางเกงฉันมันไปเกาะโต๊ะ เกี่ยวปากกา หรือว่าแขนเสื้อมันไปบังหน้าเวลาท่านประชุมหรอคะ"

คำพูดของเธอกระตุกต่อมโทสะชูอิจิให้ดิ้นพล่านเขาไม่เถียงหรอกนะว่าที่เธอพูดมามันเป็นจริงและที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้เข้มงวดหรือวุ่นวายอะไรกับเรื่องพวกนี้ของพนักงานเลยสักครั้งแต่ที่เขาทำไปเพราะหมั่นไส้ล้วนๆ บอกเลย

"คุณจะคิดยังไงก็เรื่องของคุณเลย แต่รู้ไว้ว่าตอนนี้คุณมีสถานะเป็นลูกน้องผมภายใต้การปกครองของผมทุกคนต้องเนี้ยบต้องเป๊ะต้องอยู่ในกรอบที่ผมต้องการเท่านั้นวันนี้ผมอนุโลมให้เพราะถือว่าคุณเป็นพนักงานใหม่แต่พรุ่งนี้คุณต้องอยู่ในชุดที่เรียบร้อยและดูดีกว่านี้ไม่อย่างนั้น…"

เขาหยุดพูดไปครู่ก่อนจะเงยหน้าส่งสายตาดุจพญาเสื้อให้เธอ

"ไม่อย่างนั้นผมจะให้คุณนั่งแก้ผ้าทำงาน"

ณิรินอ้าปากค้างกับคำประกาศิตนั้น มันเกินไปไหมคะท่านประธาน!!!