ตอนที่ 2 ไม่ใช่รสนิยมของฉันค่ะ

สายเรียกเข้าที่เป็นเบอร์ที่ไม่รู้จักทำให้ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างอย่างสุดห้าม ที่แท้เป็นพนักงานของบริษัทแห่งหนึ่งที่โทรมาแจ้งผลการสมัครนั่นเอง ในตอนนี้ได้ยินเสียงเธอตอบกลับไปเพียงไม่กี่คำว่าค่ะได้ค่ะ ก่อนที่เจ้าตัวจะกระโดดโลดเต้นตัวลอยเมื่อสายถูกตัดไปเป็นนานหญิงสาวก็หยุดลงพร้อมกับความหวังที่เรืองรองขึ้นอีกครั้ง

เช้าวันถัดมาณิรินมาถึงบริษัทแต่เช้าเธอสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดรับพลังบวกก่อนจะมานั่งต่อแถวเพื่อรอเข้าสัมภาษณ์แม้ว่าจะได้เป็นคนสุดท้ายก็ตามณิรินมองตามผู้สมัครที่ทยอยเดินเข้าไปทีละคนด้วยความตื่นเต้นอยู่ในอกทว่า...

"ฮืออ เหตุผลบ้าบออะไรวะเนี่ย! นี่กูมาสมัครนักร้องตอนไหนก๊อน!"

"นางมาคัดเลือกเมียน้อยให้ผัวรึไงถามอะไรที่ไม่เกี่ยวกับงานเลยสักนิด! "

"เออ! เตี้ยไปแล้วไงครับ ผมก็เอามือทำงานนะไม่ใช่ความสูง"

"เราเป็นคนจนต้องทนหน่อยน้องแค่พี่นี้ไม่กินผักดองใยน้องไม่รับทำงาน"

เสียงก่นบ่นผสมด่าดังออกมาจากผู้สมัครหลายคนที่เข้าไปก่อนหญิงสาว ใบหน้าแต่ละคนถ้าไม่บึ้งตึงก็ถึงขั้นงงสุดขีดทำเอาสาวเจ้าของเราทั้งงงงวยและเริ่มใจฝ่อ นี้เมื่อวานเพิ่งจะดีใจไปแท้ๆแต่นี่อะไรกันคนเหล่านี้ทำไมถึงได้พูดกันแบบนั้น

ตกลงเธอมาสัมภาษณ์งานผู้ช่วยเลขาใช่ไหมนะถามก่อน!

"เอาไงดีว่ะรินเราก็ไม่ได้มาผิดงานนี้หว่า"

เธอพลิกใบกระดาษที่จดรายละเอียดไว้ก็เห็นว่าตนมาถูกที่ความสับสนเกิดขึ้นภายในใจว่าควรจะเข้าไปหรือถอยกลับเพราะเกิดความกลัวคนที่อยู่หลังบานประตูนั้น ทว่าเตือนข้อความใหม่จากแอพสีเขียวยอดฮิตก็ดังขึ้นพร้อมข้อความเสียงของเด็กชายวัยน่ารักว่า

'คุณย่าให้มินส่งมาบอกว่าสู้ๆ นะคร้าบอาริน'

รอยยิ้มชื่นใจปรากฏแก่ใบหน้าสวยทันทีใช่สิ! มาถึงขั้นนี้แล้วจะกลัวอะไรหลายปากหลายท้องยังรอคอยเธออยู่

"คนต่อไปเชิญค่ะ"

เสียงเรียกจากเลขาหน้าห้องดังขึ้นณิรินลุกขึ้นสูดลมหายใจอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องไปโดยมีสายตาของเลขาหน้าห้องมองตาม

ณิรินก้าวเข้ามาในห้องด้วยความมั่นใจและยิ่งมากขึ้นเมื่อไม่พบคนประหลาดอย่างที่กังวลกับเป็นสาวน้อยนางหนึ่งที่นั่งไขว้ห้างบนโต๊ะทำงานของชายหนุ่มที่ดูอายุมากกว่า 'ลูกครึ่งเหรอว่ะ' เธอคิดในใจเมื่อเห็นใบหน้าของชายหนุ่มก็ดูหล่อดีอยู่หรอกนะตาเรียวมีเสน่ห์ปากหนาได้รูปผิวเนียนละเอียดตามแบบฉบับลูกคนมีอันจะกินแม้ว่าสายตาที่มองมาจะโคตรเย็นชาก็ตาม ช่างปะไรเธอไม่ได้สนใจเสียหน่อย

ณิรินยกมือขึ้นไหว้ไว้ก่อนตามมารยาทที่ดีเก็บความประทับใจของพราวฟ้าไปแล้วหนึ่งแต้ม

"อุ๊ย! มารยาทดีจังแต่ไม่ต้องไหว้หรอกค่ะพราวเด็กกว่าพี่อยู่ว่าแต่ชื่ออะไรคะ"

"ณิรินค่ะ"

"ชื่อเพราะเอาไปหนึ่งแต้ม อืม หน้าอกเท่าไหร่คะ"

คนถูกถามแอบสะดุ้งไปนิดก็ไม่เเปลกที่คนพวกนั้นจะบ่นบ้าออกไปแบบนั้นแต่ณิรินกลับรู้สึกว่าสาวน้อยไม่ได้จริงจังเท่าไหร่ในการถามนั้นเรียกว่าถามเอามันก็คงได้ความเกร็งเมื่อครู่เลยลดลงคงเหลือแต่ความเป็นธรรมชาติเท่านั้น