30 เขาให้ฉันเป็นคนตัดสินใจ

ระหว่างที่ฉันกับท่านประธานคุยกันอยู่ทันใดนั้นคุณเลขาก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเอาเอกสารมาให้ท่านประธาน

"ท่านประธานคะเอกสารลงนามคะ" ในขณะที่เลขาท่านประธานเดินเข้ามาลีโอนาร์โดมองเลขาของตัวเองตาขวางด้วยความไม่พอใจซึ่งเลขานั้นไม่รู้ตัวเลยว่าเจ้านายตัวเองกำลังหงุดหงิดใส่อยู่ 

"คุณเลขาวางเอกสารไว้ก่อนผมยังคุยกับผู้ช่วยไม่จบเลย ผมไม่มีอารมณ์เซ็นเอกสารอะไรทั้งนั้นคุณเอาไปวางไว้ก่อน !

ท่านประธานเลขาพูดบอกกับท่านเลขาอย่างห้วนๆ

"อ้อ ! อีกอย่างคุณลืมอะไรไปนะคุณเลขา" น้ำเสียงของท่านประธานดูไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก 

"ค่ะ ! ท่านประธาน"

เลขาของท่านประธานโค้งคำนับท่านประธานลีโอนาร์โด และตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด 

"คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า ?

ท่านประธานส่งสายตาถามเลขาพร้อมกับทำหน้าดุแบบเต็มที่

"ประธานโทษค่ะท่านประธานดิฉันไม่ทราบจริงๆท่านประธานได้โปรดชี้แนะด้วยค่ะ"

เลขาพูดอย่างสำรวม

"คุณเข้ามาในห้องทำงานของผมทำไมคุณไม่แจ้งผมก่อนหรือว่าไม่เคาะประตูห้องเลย คุณเปิดเข้ามาได้เลยแบบนี้ได้ยังไง !

ตอนนี้ท่านประธานดูและทำสีหน้าจริงจัง เสียงของท่านประธานเอ่ยออกมาเสียงเรียบแต่น้ำเสียงดุดันจนคนฟังแทบจะขนลุก

"ขอโทษค่ะท่านประธานดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะท่านประธานอย่าไล่ฉันออก ไปเลยนะคะดิฉันยังมีภาระอีกมากมายค่ะ"

"คุณสเตฟานี่ว่ายังไงครับ"

ตอนนี้ท่านประธานหันมาถามฉันแทนตอนนี้ฉันได้แต่ตาโต ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ทำไมเค้าถึงถามฉันล่ะ ฉันไม่ให้ไม่ใช่ท่านประธานเสียหน่อย

"ว่ายังไงล่ะครับคุณสเตฟานี่อย่าเงียบสิ"

ท่านประธานบอกกับฉันอีกครั้ง

"น้องเคทพี่ขอโทษนะคะพี่จะไม่ทำแบบนี้อีกอย่าให้ท่านประธานไล่พี่ออกเลยนะ !?

ตอนนี้เลขาต้องรู้แล้วแน่เลยว่าฉันกับท่านประธาน ไม่ใช่เจ้านายกับลูกน้อง

"นะคะน้องเคท พี่ขอร้อง"

ตอนนี้เลขาได้แต่มองฉันพร้อมกับสบสายตาอ้อนวอน ฉันมองสบตากับคุณเลขาสลับกับมองสบตาท่านประธาน ตอนนี้เหมือนทุกคนกำลังรอคำตอบของฉันอยู่

"คุณเลขาไปทำงานต่อเถอะนะคะ ในวันนี้พี่ยังไม่โดนไล่ออกค่ะยังทำงานต่อไปได้ เชิญพี่ไปทำงานได้นะคะ "...ฉันบอกกับเลขาเขา และฉันเองก็สงสัยกับตำแหน่งตัวเองว่าฉันคือใครกันทำไมถึงมีอำนาจในการตัดสินใจถึงเพียงนี้ 

"ขอบคุณมากค่ะน้องเคท"

เมื่อพูดจบคุณเลขาก็เดินออกจากห้องไปทันที

"คุณไม่ได้ไล่เลขาของผมออกทั้งที่ความจริงแล้วผมไม่เคยอ่อนข้อให้กับใครเลยนะ ถ้าทำผิดผมไล่ออกสถานเดียว เลขาผมโชคดีที่สุดแต่ในเมื่อคุณบอกให้เค้าไปทำงานต่อ เท่ากับคุณทำให้ผมไม่ยุติธรรมกับพนักงานคนอื่นนะ เพราะฉะนั้นมันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน"

ท่านประธานบอกกับฉันพร้อมกับยิ้มแบบเจ้าเล่ห์อย่างที่สุด

"ค่ะ...ท่านประธานต้องการอะไรกับดิฉันเหรอคะเป็นข้อแลกเปลี่ยนบอกมาได้เลยค่ะ"

"คืนนี้คุณต้องไปดินเนอร์กับผม "

เมื่อท่านประธานบอกออกมาแบบนี้แล้วฉันได้แต่ถอนหายใจ

"ว่ายังไงครับอย่าเงียบสิ...จะไปดินเนอร์กับผมไหมถ้าไม่ไปผมจะได้กดโทรศัพท์ไปบอกกับเลขาว่าผมไล่เค้าออก...ตอนนี้ขึ้นอยู่ที่คุณแล้วนะจะไปกับผมหรือไม่ไป !?

"ดินเนอร์ทานอาหารมื้อค่ำอย่างเดียวใช่ไหมคะ ?

ฉันถาม

"ตอนนี้มันน่ะใช่ แต่ถ้าคุณต้องการให้ผมทำอย่างอื่นกับคุณผมก็จะทำ"

เค้าบอกกับฉันพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ ฉันได้แต่ถอนหายใจ

"ค่ะท่านประธาน...ฉันยอมไปกับคุณค่ะ "

ในที่สุดฉันก็คงต้องเป็นฝ่ายยอมเขาเหมือนเดิม

"เพราะถ้าคุณเลขาโดนไล่ออกฉันก็สงสารเค้ามากเหมือนกัน"

"โอเค ถ้างั้นเอาตามนี้ เลิกงานผมจะพาคุณไป Shopping แต่งตัวสวยแล้วเราไปดินเนอร์กัน แล้วคืนนี้ผมค่อยถามเอาคำตอบจากคุณอีกครั้งหนึ่งว่าคุณต้องการให้ผมเปลี่ยนสัญญาเป็นอย่างไรเพิ่มตรงไหน เราค่อยไปคุยกันในดินเนอร์ค่ำคืนนี้ก็แล้วกันเนอะ"

เมื่อพูดจบเขาก็เดินจากไปทันที

ฉันได้แต่คิดในใจว่าเค้าเป็นคนพูดเองเออเองทุกอย่าง แบบนี้เค้าไม่ต้องถามความคิดเห็นฉันก็ได้ละมั้ง ฉันได้แต่นั่งถอนหายใจแล้วนั่งทำงานของต่อไป ....