29 ใช่ ! เขาง้อฉัน

ทำไมฉันถึงได้ให้ความสำคัญกับผู้ชายคนนี้มากมายเหลือเกิน

ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วได้รู้จักยิ่งได้รู้ว่าเค้าเป็นคนที่เห็นแก่ตัว เห็นแก่ผลประโยชน์ตัวเองเป็นอย่างมาก

มิน่าล่ะธุรกิจของเขาถึงได้ประสบความสำเร็จด้วยเวลาอันสั้น เพราะเขาเป็นคนแบบนี้นี่เอง

ฉันคงต้องตัดใจจากเขาแล้วล่ะ อันที่จริงก็ไม่ต้องตัดใจก็ได้เพราะฉันไม่ได้รักเขา ฉันแค่สนใจเขาและตอนนี้ฉันก็ได้สิ่งที่ฉันต้องการแล้วนั่นก็คือได้กินเขาทั้งตัว

ฉันเพียงแค่สนใจในความหล่อความรวย ความเพอร์เฟคที่สาวๆค่อนประเทศให้ความสนใจเค้าก็แค่นั้นเอง

เมื่อฉันได้สัมผัสเขาในส่วนลึกแล้วฉันถึงได้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้น่าสนใจแบบที่คนอื่นคิดเลยสักนิด

ที่ทำงาน

"สวัสดีครับคุณผู้ช่วยเลขาสเตฟานี่"

เค้าเดินเข้ามาพร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่งที่โต๊ะผู้ช่วยเลขา

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันบอกเค้าเบาๆแล้วหย่อนก้นลงไปนั่งที่เก้าอี้

"เรื่องเอกสารคุณมีปัญหาตรงไหนไหม ? คุณสามารถเพิ่มเติมหรือแก้ไขได้นะ"

เค้าพูดกับฉันพร้อมเอามือทั้งสองข้างท้าวมาที่โต๊ะของฉันแล้วเขาก็ชโงกใบหน้ามาใกล้กับใบหน้าของฉัน

จมูกของเราแทบชนกันฉันจึงเบือนหน้าออกทันทีไม่อยากเห็นหน้าเค้าไปเข้าใกล้เขายิ่งทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจผู้ชายคนนี้มากขึ้น

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นได้ที่เมื่อคืนวานเขาได้ฉันไปแล้วแทนที่จะขอแต่งงาน กลับมาขอให้เซ็นสัญญาบ้าๆบอๆ ตอนนี้ฉันรังเกียจเขาเหลือเกิน

" อันที่จริงแล้วเรื่องสัญญาที่คุณให้ฉันมาฉันอยากจะบอกว่ามันมีปัญหาทุกตัวอักษรทุกหน้ากระดาษเลยค่ะท่านประธาน"

เมื่อฉันพูดแบบนี้เค้าถึงกอดอกขึ้นพร้อมกับทำหน้าทำตาสงสัย

"คุณมีปัญหาตรงไหนบอกผมได้เลยผมจะได้ให้ทนายแก้ไข"

"ฉันไม่สามารถบอกคุณได้หรอกค่ะถึงแม้ฉันบอกคุณไปคุณก็ไม่สามารถทำตามความต้องการของฉันได้"

"คุณก็พูดมาสิ่เผื่อผมทำให้คุณได้นะเพราะผมรู้สึกพิเศษอย่างมากกับคุณ ถ้าอะไรที่ยอมคุณได้ผมจะยอมทั้งๆที่ผมไม่เคยยอมผู้หญิงคนไหนมาก่อนนะ"

"อย่าเลยค่ะท่านประธานอย่าให้ต้องถึงขนาดนั้นเลยนะคะ อย่างที่ฉันบอกค่ะฉันไม่อยากเซ็นสัญญานั่นและฉันต้องการตัดความสัมพันธ์กับคุณทุกสิ่งทุกอย่างให้เหลือเพียงเจ้านายกับลูกน้อง และถ้าคุณจะกรุณาย้ายโต๊ะเก้าอี้ที่ทำงานของฉันออกไปอยู่กับคุณเลขาข้างนอกจะดีกว่านะคะเพราะฉันเองก็ไม่ต้องการเห็นหน้าของคุณค่ะ เพราะท่านประธานหล่อเหลือเกินฉันทำงานแล้วเห็นใบหน้าของคุนแล้วคุมสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวค่ะ ถ้าจะกรุณาให้ดิฉันออกไปทำงานข้างนอกห้องของท่านจะได้ไหมคะ"

ฉันบอกกับเขาพร้อมส่งสายตาท้าทาย

"ผมเห็นว่าจะไม่ได้.... ผมทำตามความต้องการของคุณไม่ได้เลยจริงๆนะครับคุณสเตฟานี่ ถ้าคุณไม่สามารถทำงานให้ผมได้จริงๆคุณก็ไม่ต้องทำคุณนั่งอย่างเดียวให้ผมเห็นหน้าคุณก็พอ แค่นี้ผมก็มีแรงเซ็นชื่อลงไปในเอกสารแล้ว ผมต้องการเพียงเท่านี้จริงๆ"...เขายิ้มเจ้าเล่ห์

"แต่ว่าท่านประธานคะฉันยังพูดไม่จบท่านประธานก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน"

"ไม่มีแต่ครับคุณสเตฟานี่ อย่าลืมนะครับที่นี่ผมใหญ่ที่สุด"

"ขอโทษค่ะท่านประธานฉันลืมไป ฉันแอบคิดว่าคุณจะยอมฟังความคิดเห็นของฉันบ้าง แต่เปล่าเลย คุณไม่เคยรับฟังความคิดเห็นของพนักงานและลูกน้องเลยแม้แต่น้อย"

"ผมรับฟังได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องนี้ ผมได้เห็นหน้าคุณตอนนี้ผมก็มีแรงทำงานแล้ว"

"ทำไมแต่ก่อนทำได้ละคะ...แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงพูดแบบนี้ ?

"ก็เพราะว่าก่อนหน้านั้นผมยังไม่เคยเห็นหน้าคุณนะสิ ยิ่งผมได้เห็นผมได้สัมผัสผมก็ยิ่งรู้ว่าผมขาดคุณไม่ได้ ขอร้องล่ะได้โปรดคุณบอกผมมาเถอะว่าคุณต้องการสิ่งใดในเอกสารผมจะให้ทนายจัดการให้ทันที... "...เขาส่งตาหวานละห้อยมาให้ฉัน

"คุณอยากให้ฉันบอกกับคุณจริงๆนะเหรอคะ"

ตอนนี้ฉันสบสายตากับท่านประธานและเค้าส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ฉันอย่าหวานซึ้งหัวใจของฉันแทบจะละลายกันเลยทีเดียว

"ได้โปรดบอกผมเถอะถ้าทำได้ผมจะทำ"

"ฉันไม่อยากบอกคุณเลยค่ะฉันรู้ว่าคุณทำไม่ได้แน่นอน"

"ได้โปรดเธอนะบอกผมเถอะเผื่อมันยังมีวิธีอื่นดูบ้างผมจะทำเพื่อคุณเต็มที่ "

ตอนนี้ภายในใจฉันได้แต่คิดว่าเค้าจะทำเพื่อฉันได้จริงๆนะหรือ

"นะสเตฟานี่ได้โปรดคุณบอกผมมาเถอะที่รัก"