13 ฉันเดินหนีเขาและจะไม่สนใจเขาอีก

"ผมพูดจริงนะครับเคท ผมสนใจคุณผมขอโทษที่เมื่อสักครู่ตอนอยู่ที่สวนสาธารณะผมแกล้งคุณจริงอันนั้นผมยอมรับ แต่ตอนนี้ผมก็อยากจะบอกคุณจริงๆว่าผมชอบคุณ ผมชอบคุณตั้งแต่คุณเดินสะดุดล้มตอนที่เอาเอกสารมาให้ผมที่ห้องในออฟฟิศแล้วนะ ถ้าไม่อย่างนั้นคนอย่างผมไม่มีทางไปโอบคุณ และช่วยคุณขึ้นมาจากพื้นห้องทำงานผมอย่างนั้นหรอก"

เค้าได้บอกกับฉันพร้อมกับส่งสายตาจริงจังและจริงใจมาให้ อีตาบ้าคุณรู้บ้างไหมว่าหัวใจของฉันจะกระเด็นออกมานอกอกอยู่แล้ว ตอนนี้ ฉันอยากรู้จริงๆว่าเค้าพูดความจริงหรือเค้าแกล้งให้ฉันดีใจเล่นๆกันนะ

"แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ชอบคุณและฉันไม่สนใจคุณละคะคุณจะทำยังไงกับฉัน" ฉันหยั่งเชิงเขา

"แต่ผมสังเกตเห็นได้ชัดนะว่าตลอดเวลาที่คุณพูดคุยอยู่กับผม คุณมีอาการหน้าแดงตลอดและผมก็รับรู้ได้ด้วยว่าคุณหน้าแดงสาเหตุมาจากอะไรถ้าไม่ใช่จากผมแล้วทำไมคุณถึงหน้าแดง"

"เมื่อเช้าฉันปัดแก้มมาค่ะ หน้าก็เลยแดง"...ฉันโกหก

"ไม่จริงคุณโกหก"...เขาเถียง

"ฉันขอถามคุณหน่อยเถอะค่ะ คุณมักจะสังเกตเรื่องส่วนตัวของคนอื่นแบบนี้เสมอเลยเหรอคะ" ฉันแอบเคือง

"ผมต้องขอโทษด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจทำแบบนั้น ผมขอโทษถ้ามันทำให้คุณไม่พอใจ"

"ฉันไม่ชอบคุณค่ะ เพราะคุณดูเหมือนเป็นคนชอบใช้อำนาจ"

ฉันตอบโต้เขาแบบเรียบเรียบ เค้าเลิกหิวแล้วเบิกตาโตกับคำตอบของฉัน

" ผมเคยชินกับการใช้อำนาจและผมเคยชินกับการที่ได้มาตลอด ในเมื่อผมอยากจะได้อะไรแล้วไม่เคยมีใครปฏิเสธผมได้ ผมต้องได้ในสิ่งที่ผมอยากได้"

"ทุกเรื่องเลยเหรอคะ"

ฉันถามเขาด้วยสายตาที่หวาดวั่น ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าฉันแล้วสิ เขเริ่มวางอำนาจให้ฉันกลัว

"มันก็ไม่ทุกเรื่องหรอก แต่เงินของผมมันก็มีอำนาจที่จะสรรค์สร้างสิ่งต่างๆได้ดังที่ใจผมปรารถนาจนไม่เคยมีใครปฏิเสธผมเลยนะสิ !!!

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ต้องขอบคุณคุณถึงจะถูกใช่ไหมคะ ที่คุณพยายามบอกฉันว่าฉันเองก็สามารถซื้อได้ด้วยเงิน เพราะทุกคนไม่เคยปฏิเสธเงินของคุณอย่างนั้นใช่ไหมคะ"

ฉันสวนท่านประธานกลับไปทันทีด้วยความโมโหที่เขามองฉันเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน

"ถ้าคุณจะปฏิเสธเงินของผม คุณก็คงเป็นคนแรกในโลกนี้ที่ปฏิเสธเงินของผมและตัวผม เพราะมีผู้หญิงตั้งมากมายนอนรอให้ผมที่เตียง แต่ผมไม่สนใจเธอน่ะสิ แต่คนที่ผมสนใจอยู่ในขณะนี้ก็คือคุณ" เขาพูดพร้อมมองมาที่ฉันราวกับว่าฉันเป็นสินค้า

"ขอบคุณมากนะคะที่คุณกำลังบอกฉันว่าฉันมีความพิเศษมากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆของคุณ ฉันขอบคุณมากจริงๆค่ะ ฉันจะคิดเสียว่าวันนี้ฉันไม่ได้มาดื่มกาแฟกับท่านประธานและไม่มีท่านประธานเป็นเพื่อนก็แล้วกันนะคะ ฉันจะคิดว่าวันนี้ของฉันมันเป็นเพียงแค่ฝันไป"

ฉันพูดจบก็ลุกเดินหนีท่านประธานทันที ส่วนเค้าจะเป็นยังไงนั้นเหรอฉันไม่สนใจหรอก ฉันไม่หันหลังไปมองเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

ฉันได้แต่เดินด้วยความรีบเร่งด้วยความโมโหจากคำพูดของเขาที่เหมือนจะดูถูกฉันและผู้หญิงทั้งโลก

" เคท คุณ....ระวัง !

เสียงของท่านประธานดังขึ้นเขากระตุกข้อมือของฉันเอาไว้แรงๆจนกระทั่งฉันหงายหลังไปชนกับหน้าอกของเค้า ในขณะที่มีคนขับรถมอเตอร์ไซค์เล่นผ่านเฉียดฉันไปแค่นิดเดียว เขาได้ช่วยฉันเอาใว้

ทุกอย่างเกิดขึ้นด่วนเร็วมาก ตอนแรกเหมือนกับจะโดนรถมอเตอร์ไซต์เฉี่ยว แต่ตอนนี้ฉันก็ตกมาอยู่ในอ้อมแขนของท่านประธานแล้วเขาก็กอดฉันเอาไว้แนบอก

ฉันสูดกลิ่นหอมของท่านประธานเข้าไป เต็มปอด ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้กลิ่นตัวหอมอย่างกับผู้หญิง ฉันอยากจะบ้าตายเขามีเสน่ห์มากฉันไม่อาจปฎิเสธข้อนี้

"คุณเป็นอะไรบ้างหรือเปล่า"

ตอนนี้สายตาของเขาถามฉันด้วยความห่วงใย แขนข้างหนึ่งของเค้ายังโอบอยู่รอบตัวของฉัน เขากระชับเอาไว้แนบแน่น ขณะที่มือของเค้าใช้นิ้วรูปไลท์ไปตามวงหน้าฉันอย่างแผ่วเบาและเขากำลังใช้สายตาของตัวเองตรวจดูความเรียบร้อยบาดแผลของฉันด้วยท่าทางที่สุภาพ

เค้ามองลึกลงไปในดวงตาของฉันแล้วฉันก็สบสายตาร้อนแรงที่เค้าแสดงความเป็นห่วงอยู่แค่ครู่เดียว แต่สุดท้ายแล้วความทรงจำที่เหตุการณ์เมื่อสักครู่ก็ได้พบคุณมาในหัวสมองนั่นก็คือการดูถูกผู้หญิงของเขา ฉันจึงผลักอกเขาออกอย่างตั้งใจ จนเค้าแทบเสียหลักเดินเซ

"ขอบคุณมากค่ะท่านประธาน"

" เคท เคท " เขาเรียกฉัน ฉันทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินหน้าต่อ

แล้วฉันก็เดินจากไปทันทีโดยการเรียกแท็กซี่แล้วกลับคอนโดของตัวเองโดยไม่สนใจท่านประธานอีกเลย ฉันจะไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าเค้าก็ตัดสินใจจัดการทำยังไงกับฉันหลังจากเหตุการนี้ ถ้าเค้าอยากจะไล่ฉันออกฉันก็คงต้องออกแล้วไปฝึกงานที่ใหม่ก็แค่นั้นเองเช๊อะ......

ฉันเดินลงจากรถแท็กซี่แล้วก้าวขาเร็วๆขึ้นคอนโดทันที ฉันสูดลมหายใจลึกๆยาวๆแล้วลุกขึ้นยืนสงบสติอารมณ์ แล้วฉันก็ปัดน้ำตาออก

ฉันจะไม่นึกถึงผู้ชายคนนี้อีก ผู้ชายใจร้ายชอบปั่นป่วนหัวใจคนอื่นเล่นๆ ฉันจะไม่คิดถึงเขา ฉันจะจดจำเรื่องนี้ไว้เป็นประสบการณ์และฉันก็จะเอาแต่สมาธิไปใช้ในการทำงาน

ถ้าวันพรุ่งนี้เค้าจะไล่ฉันออกฉันก็จะออกโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ แต่จะว่าไปแล้วมันก็น่าเสียดายมาก ฉันอุตส่าห์สอบผ่านโครงการนี้มาได้ด้วยความยากลำบาก แต่เป็นเพราะว่าฉันไม่ยอมเป็นลูกไล่ให้กับท่านประธานฉันจึงโดนไล่ออก ถ้าเหตุผลเพียงแค่นี้จริงๆมันก็ ไม่ยุติธรรมกับฉันเลยจริงๆ แต่ฉันก็จะยอมรับมัน

"เคท เกิดอะไรขึ้น..? ใครทำอะไรเธอ ?

ไม่นะ ...ตอนนี้แซมได้เห็นแล้วว่าฉันกำลังเศร้าและแน่นอนเค้าต้องเห็นน้ำตาฉันแน่ๆ

"เกิดอะไรขึ้นบอกฉันมา ใครที่มันทำให้เธอต้องร้องไห้ ?

"ไม่มีอะไรหรอก"

"ก่อนที่จะลงจากรถแท็กซี่ฉันดูซีรี่มาก็เลยเศร้านิดหน่อยนะ"

พอคิดได้แบบนี้ฉันจึงได้แต่โกหกเพื่อน

"ไม่จริง ! เธอเป็นคนไม่ชอบดูซีรี่ แล้วถ้ายิ่งดูแล้วยิ่งร้องไห้ยิ่งเป็นไปได้ไม่ได้ใหญ่เลย บอกมาเดี๋ยวนี้นะใครทำให้เธอต้องร้องไห้ เดี๋ยวฉันจะไปจัดการมันเอง !

"ไม่มีอะไรจริงๆบอกแซมเข้าคอนโดกันเถอะ"

ฉันได้แต่บอกกับแซม

"ถ้ายังงั้นเธอร้องไห้ทำไม บอกเรามาก่อนเราไม่เคยเห็นเธอร้องไห้เลยสักครั้ง "

แซมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง ดวงตาของเขามองมาที่ฉันสายตาเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

ฉันจึงโอบแขนของเขาและฉันก็ไม่พูดอะไรอีกเลยเพื่อให้เขาเลิกเซ้าซี้ฉันเสียที

"เมื่อตะกี๊เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยแต่พอดีว่าฉันหลบทัน !

"จริงเหรอ เธอเป็นอะไรมากหรือเปล่าล่ะ !

เขาถามฉันอีกครั้งด้วยความเป็นห่วง ผู้ชายคนนี้คอยดูแลฉันตลอดมาเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยเปลี่ยนแต่ฉันก็ไม่เคยคิดกับเขาเกินเลย