อดีตที่อยากลืม(2)

ปราบจริงจังกับการมีลูกครั้งนี้มากเพราะตัวเขาเองวางแผนไว้ว่าจะไม่มีครอบครัวเพราะการมีครอบครัวสำหรับชายหนุ่มมีสิ่งเดียวที่เขาต้องการคือการมีทายาทและตอนนี้เขาก็ได้มีแล้ว

“ขอบคุณนะคะเรื่องแม่”

แพรวาไม่รู้จะพูดอะไรความรู้สึกในใจทั้งหมดของเธอมันมากมายเหลือเกินแต่คงพูดออกมาได้เพียงแค่ขอบคุณ

“มันคือข้อตกลงที่เราคุยกันแล้วคุณไม่ต้องรู้สึกเป็นหนี้อะไรแต่ถ้าอยากจะตอบแทนอะไรผมสักอย่างขอได้ไหมอย่าแทนตัวเองว่าฉันมันดูเหินห่างเพราะปกติแล้วผมเห็นคุณคุยกับคนอื่นคุณจะเรียกตัวเองว่าแพรตลอด”

“ได้ค่ะ”

หญิงสาวตั้งใจที่จะแทนตัวเองว่าฉันเพราะเธอคิดว่าอย่างไรเสียปราบก็คือเจ้านาย เธอเองก็มีอายุน้อยกว่าเขาเกือบ 10 ปีจึงไม่กล้าที่จะแทนตัวเองว่าแพรเพราะกลัวเจ้านายจะคิดว่าทำตัวสนิทสนมเกินไปแต่ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายขอ เธอก็ยินดีจะทำให้แล้วมันก็คุ้นปากเธอมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้เสียอีก

“เดี๋ยวเรากินข้าวกันเสร็จผมจะพาคุณไปซื้อของมาทำกับข้าวนะซื้อได้เต็มที่เลยเพราะถ้าลูกมาอยู่ที่บ้านแล้วบางทีเราอาจจะไม่ค่อยมีเวลาได้ไปซื้อของกัน”

แพรวาเห็นด้วยกับคำพูดของคุณพ่อคนใหม่เพราะตัวเธอสมัยที่เรียนมัธยมเคยต้องช่วยคนข้างบ้านเลี้ยงลูกในวันที่แม่ของเด็กต้องเข้าโรงพยาบาลด่วนเพราะต้องผ่าตัดไส้ติ่ง หญิงสาวเลี้ยงเด็กน้อยคนนั้นในวัยแค่เพียงไม่กี่เดือนคนเดียวเกือบ 2 อาทิตย์เธอรู้ดีว่ามันทั้งเหนื่อยและไม่มีเวลาแค่ไหนตอนนั้นเธอยังมีพ่อกับแม่คอยช่วยเปลี่ยนผลัดเวลาที่เธอจะกินข้าวหรือไปเข้าห้องน้ำแต่ต่อจากนี้เธอต้องเลี้ยงลูกที่ไม่ใช่สายเลือดเพียงคนเดียวที่บ้านหลังใหญ่เพื่อรอจนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานของคุณพ่อจําเป็น

ร้านอาหารที่ดูธรรมดาสำหรับปราบแต่มันดูหรูหรามากสำหรับแพรวาเพราะตั้งแต่เธอเดินทางเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯก็ไม่เคยได้กินร้านอาหารแบบนี้เต็มที่ก็เพียงอาหารตามสั่งข้างทาง

“อาหารที่นี่คงราคาแพงน่าดู ทั้งบรรยากาศดีและเมนูก็ดูมีแต่แพงๆทั้งนั้น”

ปราบได้ยินหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาพูดแบบนี้ชายหนุ่มยิ่งรู้สึกเอ็นดูในความเป็นคนอ่อนต่อโลกของเธอ ร้านนี้ถ้าเทียบกับฐานะท่านประธานของบริษัทก็ถือว่าเป็นร้านที่ราคาถูกมากแพรวาทำเหมือนอยากจะช่วยเขาประหยัดในทุกอย่างทั้งที่มันไม่ใช่เงินของเธอเสียหน่อยทำให้ปราบอดชื่นชมไม่ได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่คิดถึงคนอื่นมากกว่าตัวเองเสมอ

“คุณไม่ต้องช่วยผมประหยัดอะไรทั้งนั้นแค่คุณมารับหน้าที่เป็นทั้งภรรยาพระคุณแม่รับจ้างให้กับผมแค่นี้ผมก็พร้อมจะดูแลคุณทุกอย่างแล้ว”

ปราบแอบมองแพรวานั่งกินอาหารใบหน้าของเธอดูมีความสุขกว่าที่เขาเคยพบเจอเมื่อครั้งที่ฝึกงานสาเหตุหนึ่งก็น่าจะมาจากแม่ของเธอได้รับการรักษาที่ดีขึ้นแล้วตัวเธอเองก็กำลังมีความหวังที่จะได้บ้านคืนเพราะบ้านหลังนั้นเป็นน้ำพักน้ำแรงของพ่อและแม่ตั้งแต่บ้านถูกจำนองพ่อของเธอก็แทบจะไม่เคยยิ้มอีกเลย

ทั้งสองคนช่วยกันเลือกซื้ออุปกรณ์เข้าครัวและวัตถุดิบที่จะใช้ในการทำอาหารจากที่ตอนแรกแพรวาคิดว่าคงมีแค่ไม่กี่รายการแต่ตอนนี้รถเข็น 2 คันแทบจะไม่พอใส่

“เยอะไปไหมคะแพรกลัวว่าเราจะกินกันไม่หมด”

“ไม่เยอะหรอกปกติแล้วผมเป็นคนที่ไม่ชอบกินอาหารที่อื่นถ้าที่บ้านมีของกินก็จะได้มุ่งตรงกลับบ้านเลยและถ้าอีกหน่อยต้องเลี้ยงลูกคงต้องรีบกลับมาเปลี่ยนคุณเพราะรับรองว่าคงไม่มีเวลาได้อาบน้ำหรือทำธุระส่วนตัว”

“คุณเคยเลี้ยงเด็กหรือคะ”

แพรวาอดที่จะสงสัยไม่ได้เพราะปราบพูดเหมือนเข้าใจว่าวิถีแม่ลูกอ่อนเป็นอย่างไรเหมือนกับว่าเขาเคยผ่านการเลี้ยงเด็กมาก่อน

“ฟังเพื่อนๆพูดให้ฟัง เรารีบกลับบ้านกันเถอะดึกมากแล้ว”

ปราบรีบพูดตัดบทขึ้นทันทีเพราะคำถามของแพรวาทำให้ชายหนุ่มต้องหวนกลับไปคิดภาพความทรงจำเก่าๆเมื่อครั้งที่เขากลับนิดาลูกสาวนักการเมืองชื่อดังตกลงจะแต่งงานกันนิดาขอร้องให้เขาไปเข้าคอร์สเจ้าบ่าวและอบรมการเตรียมตัวเป็นคุณพ่อตอนนั้นเขาวาดฝันครอบครัวไว้สวยงามแต่ทุกอย่างก็พังลงเมื่อความเป็นจริงบางอย่างปรากฏนิดาผู้หญิงที่เขารักที่สุดและเป็นรักแรก เธอกลับกำลังตั้งท้องกับผู้ชายคนอื่นซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนดันเป็นเพื่อนของเขาเอง