อดีตที่อยากลืม(1)

ตอนที่ 3

อดีตที่อยากลืม

“บ้านหลังนี้จะเป็นที่อยู่ของเราทั้งสามคน”

ปราบพาภรรยารับจ้างของเขามาที่บ้านหลังใหม่ที่เพิ่งตัดสินใจซื้อได้ไม่กี่วันเพื่อที่จะให้เธอมาช่วยตัดสินใจซื้อของเข้ามาตกแต่งรวมทั้งข้าวของเครื่องใช้ที่เกี่ยวกับทารกในวัยแรกเกิดเพราะชายหนุ่มเองไม่มีความรู้ในเรื่องนี้เลยตั้งแต่เขาเกิดมาแทบจะไม่เคยได้คลุกคลีกับเด็กคนไหนนอกจากน้องชายที่อายุห่างกันแค่เพียงไม่กี่ปีเท่านั้น

“บ้านหลังใหญ่มากเลยนะคะแถมยังมี 2 ชั้นอีกแล้วเราอยู่กันแค่ 3 คนเวลาที่คุณไปทำงานบ้านคงดูใหญ่เกินไป”

แพรวาเดินดูรอบๆตัวบ้านทั้ง 2 ชั้นเธอพยายามคิดว่ามีของใช้อะไรจำเป็นที่จะต้องจัดหามาให้พร้อมกับการเลี้ยงดูทารกที่เธอจะต้องเลี้ยงแค่เพียงคนเดียวตลอดเวลาทุกอย่างจึงต้องปลอดภัยที่สุด

“ ห้องรับแขกเราใช้เป็นห้องเลี้ยงตัวเล็กก็ได้นะคะแต่คงต้องเลื่อนปลั๊กให้ขึ้นไปอยู่สูงกว่านี้และในห้องก็ไม่ควรมีอะไรที่เป็นอันตราย ฉันโหลดรูปตัวอย่างไว้คุณลองดูนะคะว่าจะดีไหม”

ปราบรับโทรศัพท์ของหญิงสาวขึ้นมาดูและเขาก็อดที่จะรู้สึกว่าตัวเองคิดถูกไม่ได้ที่ตัดสินใจเลือกแพรวามาเป็นคุณแม่รับจ้างในครั้งนี้เพราะเธอดูเป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดและมีความรู้เรื่องการเลี้ยงเด็กมากกว่าเขาแถมยังดูเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยนเพราะทุกอย่างที่เธอเลือกซื้อล้วนแต่เน้นความสำคัญไปที่ทารกที่กำลังจะลืมตามากกว่าความสุขของตัวเอง

“เดี๋ยวผมจ้างช่างมาจัดการเลย วันนี้เราก็ไปเลือกซื้อเฟอร์นิเจอร์กันจะได้รีบขนเข้ามาในบ้านผมตั้งใจว่าพรุ่งนี้เราจะย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยกันเลยเพราะกำหนดคลอดน่าจะไม่เกินสัปดาห์หน้าแล้ว”

แพรวาพยักหน้าน้อมรับเธอพร้อมจะเข้าใจทุกอย่างในสิ่งที่เจ้านายพูดเพราะตั้งแต่เมื่อวันนั้นที่เธอเซ็นสัญญาปราบก็ทำตามข้อตกลงทันทีเขาย้ายแม่เธอไปอยู่ในโรงพยาบาลเอกชนที่รักษา โรคร้ายที่แม่ของเธอเป็นอยู่ได้อย่างชำนาญถึงแม้จะมีค่าใช้จ่ายเกือบหลักล้านแต่เขาก็ไม่ปฏิเสธและยินดีจะมอบให้

“ฉันขอขึ้นไปเก็บของที่ห้องนะคะ เอ่อ..ฉันไม่รู้ว่าห้องนอนของฉันคือห้องไหน”

แพรวาย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังใหม่ตามกำหนดที่ปราบต้องการแต่เมื่อเธอมาถึงกลับลืมไปเลยว่าตอนเซ็นสัญญาเธอไม่ได้ถามเขาในเรื่องนี้จึงกล้าๆกลัวๆที่จะถามตอนนี้เพราะไม่อยากจะทำให้เจ้านายไม่พอใจและหาว่าเธอเรื่องมาก

“ห้องนอนมีเพียงห้องเดียวข้างบนเพราะอีกห้องผมทำเป็นห้องพระในเมื่อเราเล่นบทเป็นพ่อและแม่คงต้องเล่นให้สมบทบาทผมแค่ไม่อยากให้ลูกต้องรู้สึกมีปมด้อยหรือขาดความอบอุ่นที่พ่อกับแม่ไม่ได้นอนอยู่กับเขาในทุกคืน”

ปราบคิดอย่างที่พูดจริง ๆ เขาไม่ได้มีใจอกุศลคิดว่าจะทำอะไรแพรวาแต่แค่รู้สึกว่าครอบครัวที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้ถึงแม้มันจะเป็นแค่การรับจ้างแต่เขาก็อยากทำมันให้ดีที่สุด

ปราบหวังให้หลานสาวคนเดียวที่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นลูกของเขาเป็นเด็กที่เติบโตมาด้วยความอบอุ่นถึงแม้จุดเริ่มต้นของการกำเนิดจะต้องเกิดมาบนความไม่ตั้งใจของพ่อและแม่แต่ปราบก็ตั้งใจว่าจะเป็นพ่อที่ดีที่สุดให้กับลูกของเขาเอง

แพรวาอยากจะไม่ทำตามแต่พอเธอมาคิดถึงเงินจำนวนมากที่ชายหนุ่มยอมเสียเพื่อรักษาแม่ทั้งที่เธอยังไม่ได้เริ่มงานด้วยซ้ำทำให้หญิงสาวเปลี่ยนเป็นแค่รอยยิ้มพร้อมกับเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นไปยังชั้นบน

“เก็บของเสร็จหรือยังจะได้ออกไปกินข้าวกัน”

ระหว่างที่รอภรรยาในนามของเขาขึ้นไปเก็บของที่ชั้นบนปราบก็ใช้เวลาว่างสาละวนกับการวางแผนเพื่อจะจัดสวนหย่อมบริเวณหน้าบ้านเพื่อให้ลูกของเขาได้ใช้หัดเดินในช่วงของวัยที่ต้องการพื้นที่ในการฝึกทักษะต่างๆตามวัย

“วันหลังฉันทำกับข้าวให้คุณกินก็ได้นะคะจะได้ไม่ต้องเสียเงินไปกินข้างนอกทุกวันอุปกรณ์ในครัวก็มีทุกอย่างพร้อมเหลือแค่ซื้อพวกผักและเนื้อสัตว์กับเครื่องปรุงเล็กน้อยก็ทำอาหารได้หลายมื้อแล้วค่ะ”

แพรวารู้สึกเกรงใจที่นอกจากเงินค่ารักษาแม่ของเธอแล้วปราบยังต้องมาเสียเงินในการเลี้ยงดูเธอในแต่ละวันหญิงสาวจึงอยากช่วยประหยัดในสิ่งที่เธอสามารถช่วยได้

“ก็ดีเหมือนกันความจริงผมก็ไม่ชอบกินข้าวนอกบ้านนะรสชาติไม่ค่อยถูกปากและการกินในบ้านยังทำให้เรามีเวลาได้พูดคุยกันมากขึ้นความจริงแล้วเราทั้งสองคนยังรู้จักกันน้อยเกินไปตลอดเวลาที่ฝึกงานเราสองคนอยู่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องแต่ตอนนี้เราต้องเป็นสามีภรรยากันแล้วคงมีอะไรต้องเรียนรู้กันอีกมากอย่างน้อยก็เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องมานั่งทะเลาะหรืออารมณ์เสียกันให้ต้องกระทบไปถึงลูก