Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตามเฝ้า
“ไปนั่งด้านหน้าเวทีกัน ฉันจองโต๊ะไว้แล้ว” ทิชาบอกเพื่อนสาว พลางจูงแขนแมรี่ให้เดินตามหลังมา
ดวงตากลมโตวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจเมื่อได้ออกมาเที่ยวคลับในรอบหลายเดือน แสงสีบวกกับเสียงเพลงจังหวะEDM ทำให้เด็กสาวทั้งสองถึงกลับเก็บอาการไม่อยู่ต้องลุกขึ้นโยกตัวเบาๆ อย่างสนุกสนาน
“วันนี้ขอจิบเบาๆ พอนะ ฉันไม่อยากเมา” แมรี่รีบพูดแทรกขึ้น หลังจากที่ได้เห็นทิชากระดกค็อกเทลแบบรัวๆ
“โอเค ไม่มีปัญหา”
“นานๆ ที ได้ออกมาเที่ยวเปิดหูเปิดตาแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ”
“…..” ทิชามองไปยังบริเวณรอบๆ เพื่อหาบุคคลที่ต้องการพบแต่ก็ไร้วี่แวว
“แกได้ยินที่ฉันพูดหรือเปล่าทิชา” แมรี่พูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม หลังจากที่เห็นว่าเพื่อนสาวเอาแต่หันซ้ายหันขวาไปมา ราวกับว่ากำลังมองหาใครอยู่
“ยัยทิชา!”
“อะไรของแก”
“ฉันพูดกับแกตั้งนานไม่ได้ยินหรือไง?”
“ตรงนี้เสียงเพลงมันดัง เลยไม่ค่อยได้ยิน”
“ไม่ได้ยินเพราะมัวแต่ใจลอยอยู่น่ะสิ” แมรี่บอกอย่างรู้ทัน
“…..”
“ว่าแต่แกเถอะ มองหาใครอยู่?”
“มองหาอากาย” ร่างบางตอบไปตามความจริง ที่ออกมาเที่ยวคลับในวันนี้ก็เพราะอยากมาหาชายหนุ่ม
“อาแกอยู่ที่นี่หรอกหรอ!?”
“ก็ใช่น่ะสิ คลับนี้มีอากายเป็นหุ้นส่วนใหญ่”
“แกจะพาฉันมาที่นี่ทำไม จะบ้าไปแล้วหรือไง เดี๋ยวก็โดนจับได้หรอก!” แมรี่ถึงกลับร้องโวยวายออกมาเมื่อได้ยินในสิ่งที่เพื่อนสาวคนสนิทบอก
“ไม่ต้องกลัวหรอกน่า ถ้าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวฉันรับผิดชอบเอง”
“บอกฉันมานะว่ามีแผนอะไรอยู่?”
“เปล่าสักหน่อย ฉันแค่อยากมาดูให้เห็นกับตา ว่าอากายมาทำงานที่นี่เหมือนที่บอกกับเธอหรือเปล่า”
“นะ…นั่นไง” แมรี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ พลางชี้นิ้วเพื่อให้เพื่อนสาวได้หันไปมองยังบุคคลที่เดินเข้ามาใหม่
ด้านหน้าและด้านหลังของเขาถูกประกบด้วยชายฉกรรจ์ชุดดำจำนวนหลายนาย ทำเอาผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นต้องหันไปมองเมื่อเขาเดินผ่านหน้าไป
ใบหน้าหล่อเหลาบวกกับรูปร่างสูงโปร่งดูมีอิทธิพลสามารถเรียกความสนใจให้แก่ผู้ที่พบเห็นได้ไม่ยาก
“…..” ทิชาค่อยๆ ปรับสายตาเพื่อมองคนตรงหน้าให้ชัดเจน เป็นอย่างที่แมรี่พูด ผู้ชายคนนั้นคืออากายของเธอจริงๆ
“ใช่อากายของแกจริงๆ ด้วย”
“…..”
“ว่าแต่ผู้หญิงคนที่มากับอาแกคือใคร ดูท่าทางสนิทสนมกันเชียว”
“เดี๋ยวฉันมานะ รออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน”
“แล้วแกจะ…”
ร่างบางรีบหมุนตัวหันหลังเดินออกมาจากตรงนั้น โดยไม่รอฟังว่าเพื่อนสาวของเธอจะพูดอะไรต่อ เพราะจุดมุ่งหมายเดียวที่มีอยู่ในตอนนี้คือวรกันต์
“ไหนบอกทิชาว่ามาทำงานไงคะ แล้วทำไมถึงมาอยู่กับผู้หญิงคนนี้ได้” เสียงหวานที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้ชายหนุ่มถึงกลับต้องหันขวับรีบกลับไปมองในทันที
“ทิชา!”
“ใช่ค่ะ ทิชาเอง” หญิงสาวพยายามรวบรวมความกล้าและสติ ก่อนจะเดินไปขวางหน้าเขาเอาไว้
“มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ใครอนุญาตให้เข้ามา” วรกันต์มองคนตรงหน้าที่อยู่ในอาการเมามาย เขารู้สึกตกใจอยู่ไม่น้อยเมื่อเห็นว่าเธอเข้ามาอยู่ในสถานที่อโคจรแบบนี้ได้ แล้วการแต่งกายของเธอมันก็ยั่วอารมณ์โมโหของเขาได้เป็นอย่างดี
“แค่บอกว่าเป็นลูกพ่อปกรณ์ การ์ดที่อยู่ด้านนอกก็ให้เข้ามาแล้วค่ะ”
“นี่แอบดื่มเหล้ามาด้วยเหรอ!?”
“นิดหน่อยค่ะอา ตอนนี้ก็เริ่มจะเมาแล้วด้วย”
“ไอ้พวกบ้า! ปล่อยให้เด็กเข้ามาได้ยังไง เดี๋ยวกูจะไล่ออกให้หมด!” ชายหนุ่มหันไปตวาดใส่ลูกน้องอย่างเหลืออด เพราะทิชามีอายุแค่สิบแปด แต่กลับเข้ามาในสถานที่แบบนี้ได้
“อาตอบทิชามาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?” ไม่ถามเปล่าแต่ทิชายังปรายสายตาไปมองยังหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ อาของเธอ
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก เดี๋ยวอาจะให้คนขับรถไปส่งที่บ้าน”
“ไม่ค่ะ ทิชาไม่กลับ”
“อย่าพูดไม่รู้เรื่อง! หนูต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง!” มือสากเลื่อนไปบีบที่ต้นแขนของคนตัวเล็กอย่างแรงอย่างลืมตัวเมื่อเห็นท่าทางของเธอที่กำลังต่อต้าน
“ถ้าอาไม่ไปส่ง ทิชาก็ไม่กลับ”
“จะไปส่งได้ยังไง อาต้องทำงาน”
“ก็ทำไปสิคะ เดี๋ยวทิชานั่งรอก็ได้” ร่างบางตอบแบบไม่ใส่ใจ พลางคลี่ยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“…..”
“สัญญาว่าจะไม่ดื้อ ทิชาจะนั่งอยู่เฉยๆ ไม่กวนแน่นอนค่ะ”
“…..” วรกันต์ได้แต่ถอนหายใจมองคนตรงหน้าด้วยความเหนื่อยหน่าย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องยอมตามใจในสิ่งที่หลานสาวคนนี้ต้องการ
“นะคะอา ให้ทิชาอยู่ด้วยนะ อยู่บ้านคนเดียวมันเหงา”
“…..”
“ถ้างั้นให้ทิชานั่งรอตรงนี้ก็ได้ ถ้าอาเสร็จงานค่อยกลับบ้านพร้อมกัน”
“ไม่ได้ อยู่ตรงนี้มันอันตราย หนูต้องไปอยู่กับอา” ดวงตาคู่คมหันไปมองรอบๆ อย่างไม่ไว้ใจ เพราะเธอยังเด็กเกินไปที่จะอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง
“เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะ แต่ทิชาขอไปบอกแมรี่ก่อนนะคะ” ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกไป ชายหนุ่มก็คว้าข้อมือของร่างบางเอาไว้เสียก่อน
“ไม่ต้อง! เดี๋ยวอาให้คนไปส่งเพื่อนหนูเอง”
“แล้วปุยฝ้ายล่ะคะ?” หญิงสาวอีกคนเอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นว่าทิชาได้เข้ามาขัดจังหวะของเธอกับวรกันต์
“วันนี้เธอกลับไปก่อนไป เอาไว้ถ้าอยากเมื่อไหร่เดี๋ยวฉันจะโทรเรียกเอง”
“แต่นายคะ…”
“ไม่มีแต่ รีบออกไปได้แล้ว!”
“…..”
“ส่วนทิชา ตามอามาทางนี้ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน!”
“…..” ริมฝีปากบางลอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ออกมาด้วยความพึงพอใจ โดยไม่ได้สนใจคำพูดและท่าทางจริงจังของผู้เป็นอาเลยสักนิด
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
