บทที่ 2

“น้ำ ผมขอโทษ ผมรักคุณนะ...” คำขอโทษของคนสองคนที่รวมหัวกันสร้างรอยร้าวในหัวใจช่างเป็นภาพที่น่าสังเวชเหลือเกินในความรู้สึก สุดท้ายแล้วพวกเขาก็ทำได้แค่นี้ แล้วความรู้สึกของเธอเล่า

ใครหน้าไหนจะรับผิดชอบ!

“ถ้าคุณรักน้ำจริง เรื่องแบบนี้มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นค่ะภัทร ไม่ว่าคุณ หรือยัยเนตร ใครจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน...สุดท้ายพวกคุณสองคนก็ทำเรื่องเลวทรามลับหลังฉันอยู่ดี!” และเธอรับไม่ได้ ที่ต้องใช้ผู้ชายคนเดียวกับน้องสาว แม้จะไม่ใช่น้องแท้ๆ แต่ก็เป็นน้องที่เธอรัก!

เรื่องนี้ต้องมีใครสักคนรับผิดชอบซึ่งแน่นอนว่านั่นก็คือเขา!

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่า...”

“ค่ะ! จะไม่มีงานแต่งงานระหว่างเราอีกต่อไป! และถ้าภัทรยังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่บ้างภัทรคงรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไงต่อไป”

ท้ายที่สุดแล้วเรื่องในวันนั้นก็จบลงที่ภัทรกับเนตรดาวพากันคลานเข่าเข้าไปสารภาพความผิดกับพ่อของเธอ แน่นอนว่าท่านโกรธมาก แต่ก็ไม่มากเท่าคุณน้าพิศสมัยที่แทบจะถลาเข้ามาทุบตีลูกเป็นการใหญ่ เดือดร้อนคนทั้งบ้านยกเว้นก็แต่เธอที่ต้องพากันเข้าไปห้าม

“แก! นังลูกไม่รักดี แกทำแบบนี้กับพี่ได้ยังไงห๊ะ! ทำได้ยังไง!”

“ก็เนตรรักพี่ภัทร! อีกอย่างเนตรไม่อยากไปเป็นนางบำเรอเจ้าหนี้ของคุณพ่อด้วย! ทำไมคนที่ต้องไปถึงเป็นเนตรทั้งๆ ที่เนตรไม่ได้เป็นคนก่อหนี้บ้าๆ นั่น!” ความโกรธของอีกฝ่ายทำให้ความลับของพ่อที่ตั้งใจจะส่งเนตรดาวไปแต่งงานกับเจ้าหนี้รายใหญ่ของบ้านเปิดเผยขึ้น เธอผู้ซึ่งได้รู้เรื่องบ้าๆ นั่นเป็นคนสุดท้ายตัดสินใจรับหน้าที่นี้เอาไว้เองเพื่อตัดปัญหา ทั้งหมดคือเหตุผลว่าทำไมเธอต้องจากบ้านมาไกลถึงที่นี่ ในฐานะเมียขัดดอกเจ้าหนี้รายใหญ่ของครอบครัว

“น้ำลูก คือพ่อ...พ่อพาน้าพิสมัย กับน้องสาวคนใหม่มาให้หนูรู้จัก ต่อไปนี้ทั้งสองคนจะเข้ามาอยู่กับเราในบ้านหลังนี้ พ่ออยากให้น้ำ...รัก เอ็นดูน้องให้มากๆ หน่อย น้ำ...พอจะทำเพื่อพ่อสักครั้งได้ไหมลูก” คำบอกเล่าของบิดา พรากเอารอยยิ้มไปจากใบหน้ากระจ่างใสทันทีที่ท่านพูดจบ แค่เพียงอึดใจเดียว เจ้าของชื่อก็หันไปมองคนแปลกหน้าสองคนที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของท่าน ไม่จำเป็นต้องถาม เด็กสาวก็พอเดาได้ว่า คนทั้งคู่จะเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยฐานะอะไร

ไหนพ่อสัญญาว่าจะไม่มีใคร

แล้วใยคนสองคนนี้ถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้ตรงหน้าของเธอได้