อุ้มรัก ดวงใจร้าว

บทนำ

ท่ามกลางบรรยากาศสลัวในร้านอาหารย่านชานเมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งเต็มไปด้วยคู่รักที่แวะเวียนมาใช้บริการ หนึ่งในนั้นคือหญิงสาว เจ้าของใบหน้าอ่อนหวาน ทว่าดวงตาของเธอนั้นกลับฉายชัดให้เห็นถึงความเศร้าได้อย่างชัดเจน และที่มันเป็นแบบนั้น...ก็เพราะว่าค่ำคืนนี้ เธอจำต้องบอกบางสิ่งกับคนรัก

บางสิ่งที่เธอตัดสินใจมาดีแล้ว

และจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจเธอได้ ไม่ว่าจะเป็นเวลาคบหากันอย่างเนิ่นนาน หรือแม้แต่คำขอโทษของเขา ทั้งหมดที่ว่ามานั้นจะไม่มีผลต่อความรู้สึกของเธออีกแล้วนับจากนี้ไป!

“ขอโทษครับอุ้ม ผมประชุมเสร็จก็รีบมาเลย รอนานไหมครับ” เฝ้ารอไม่นานร่างสูงใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้น แม้จะรู้ดีว่าการผิดนัดคนรักไม่ใช่เรื่องที่ควรทำ แต่ ‘พิชญ์’ ก็ไม่อาจละทิ้งหน้าที่ของตัวเองไปได้เช่นกัน ยิ่งเมื่อเขาขึ้นมารับตำแหน่งประธานแทนผู้เป็นพ่อ เวลาที่ควรจะแบ่งปันไปให้คนรัก ก็เหมือนจะยิ่งลดน้อยถดถอยลงมากไปทุกที

“ช่างมันเถอะค่ะพิชญ์...อุ้มชินแล้ว” แม้ปากจะบอกออกไปแบบนั้น แต่ทว่าความจริงแล้ว ไม่มีใครทนได้ที่ต้องมาถูกลดทอนความสำคัญ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากคนที่ทำคือคนที่เธอรักหมดหัวใจด้วยแล้วล่ะก็ เธอยิ่งยอมไม่ได้ไปกันใหญ่

กี่ครั้งแล้ว ที่เขาทำเหมือน ‘เวลา’ ไม่สำคัญ

กี่ครั้งแล้ว ที่เขาปล่อยให้เธอต้องนั่งรอ ในขณะที่เวลาส่วนใหญ่ของเขา คงจะมีแต่งานกับงานเท่านั้นที่มันสำคัญ!

“โกรธเหรอครับ ผมขอ...”

“เราเลิกกันเถอะค่ะพิชญ์!”

ทว่ายังไม่ทันที่คำขอโทษจะถูกหยิบมาใช้เหมือนทุกครั้ง อีกฝ่ายก็สวนกลับกัน ด้วยคำพูดที่ทำให้เขาถึงกลับนิ่งไป

“อุ้มทนไม่ไหวอีกแล้วค่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาอุ้มพยายามเข้าใจคุณมาโดยตลอด อุ้มรู้! ว่าคุณต้องทุ่มเทอย่างหนักเพื่อบริษัท แต่บางครั้งอุ้มก็อดคิดไม่ได้...ว่าคงมีแต่เรื่องของอุ้ม ที่มันไม่สำคัญกับคุณ” มือบอบบางถูกจับขึ้นเบาๆ หลังจากนั้น แต่ไม่นานมันก็ยื้อกลับคืนไปโดยผู้ซึ่งเป็นเจ้าของ

วันนี้..เธอไม่อาจทนอยู่กับเขาในสภาพแบบนี้ได้อีกแล้ว

ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเขาเป็นคนรักที่ดี เรื่องนั้นเธอไม่กังขาเลยสักนิด ความสัมพันธ์ที่มีจุดเริ่มต้นขึ้นมาจากความเป็นเพื่อน ก่อนจะค่อยๆ ไต่ระดับกลายมาเป็นคนรักในสองปีให้หลัง ช่วงเวลาเหล่านั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับเธอทั้งคู่ จนกระทั่งพ่อของคนรัก มาด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุเครื่องบิน นั่นเองที่ทุกอย่างระหว่างเธอกับเขา ถึงได้ค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนไป

พิชญ์จำเป็นต้องเข้าไปเรียนรู้งาน ก่อนจะขึ้นดำรงตำแหน่งประธานแทนพ่อของเขา แผนการที่คิดไว้ว่าจะไปเรียนต่อด้วยกันก็มีอันต้องถูกยกเลิกตามไปด้วย ซึ่งเธอเองก็เข้าใจในจุดที่ว่านั้นของเขาดี เข้าใจกระทั่งว่าสิ่งที่เขาต้องแบกรับนั้น มันหนักหนาสาหัสแค่ไหน แต่ถึงอย่างนั้นในฐานะคนรัก เธอก็ยังต้องการเวลาจากเขาอยู่ดี

ความห่างเหินที่นับวันยิ่งเพิ่มมากขึ้นทำให้เธอเริ่มที่จะหันกลับมามองตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะได้คำตอบถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการ แน่นอนว่ามันไม่ใช่คำขอโทษ

ไม่ใช่ดอกไม้ช่อใหญ่ หรืออะไรก็ตามแต่ ที่เขาคิดว่ามันจะสามารถชดเชยต่อความเมินเฉยที่มีต่อเธอไปได้ แต่เธอต้องการอะไรที่มันมากกว่านั้น บางสิ่งที่เขายังไม่มอบให้ ไหนเลยจะแรงกดดันจากคนในครอบครัวที่บีบรัด จนบางครั้งเธอก็เหนื่อยที่ต้องบ่ายเบี่ยงต่อคำถามที่มักจะเกิดขึ้นจากพ่อกับแม่

หรืออย่างน้อย ถ้าเขายังไม่พร้อมจะแต่งงานสร้างครอบครัวด้วยกันตอนนี้ เธอก็อยากใช้เวลาร่วมกันกับเขาในฐานะคนรักบ้าง แต่ดูเหมือนสิ่งที่เธอกำลังปรารถนาอยู่นั้น มันจะกลายเป็นเรื่องที่ยากเย็นสำหรับเขาเหลือเกิน

และทั้งหมดที่ว่ามานี้

คือเหตุผลที่เธอจำต้องขอเลิกกับเขาในวันนี้ ในเมื่อเขาให้ในสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้อีกแล้ว เขาก็ควรต้องปล่อยเธอไป!

“ใจคอคุณจะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอคะพิชญ์!” แค่เพียงวูบหนึ่งเท่านั้นที่หญิงสาวคาดหวังจะได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดของคนตรงหน้า

แต่สิ่งที่ได้เห็นอยู่ขณะนี้ มันมีแต่ความว่างเปล่า ราวกับว่าเขาไม่ได้รู้สึกอะไรต่อคำ‘บอกเลิก’ เมื่อครู่ของเธอเลยสักนิด

“ถ้าคุณคิดมาดีแล้ว...”

พิชญ์ชะงักคำพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่อยประโยคให้จบด้วยท่าทีปกติตามนิสัยที่ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก แต่นั่นก็ใช่ว่าเขา จะไม่รู้สึกรู้สาต่อคำบอกเลิกของคนรักเมื่อครู่นี้เสียทีเดียว

”ผมก็ตามใจอุ้มครับ...”