ตอนที่2 ยังคงคิดถึง

คุณานนท์กลับขึ้นมายังห้องนอนกว้างของตนเอง ก่อนที่เขาจะทิ้งตัวลงนั่งที่ปลายเตียง ใบหน้าที่เหนื่อยล้าเผยออกมาอย่างชัดเจน ในความทรงจำของเขามันกำลังนึกถึงใครอีกคนที่ต่อให้ผ่านมานานแค่ไหนเธอก็ยังคงอยู่ในความทรงจำของเขาอยู่ดี แต่ทว่าความเสียใจกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำเอาไว้ก็ยังเด่นชัดขึ้นมาไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะลืมเลือน

สองมือหนาของคุณานนท์กำเข้าหากันแน่น ความรักที่ครั้งหนึ่งเคยมีให้แก่ผู้หญิงคนนั้นท้ายที่สุดก็ถูกเธอเหยียบย่ำจนแตกสลาย การที่เขาจะรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ก็ถูกผู้หญิงใจร้ายคนนั้นไม่เห็นค่า นึกแล้วก็ได้แต่ยิ้มเยาะให้กับความโง่เง่าของตนเองจริงๆ ที่เคยรักผู้หญิงที่ชื่อณิชาได้มากขนาดนั้น

"ผู้หญิงสารเลว!"ชายหนุ่มเปล่งเสียงรอดไรฟันออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ ผ่านมานานหกปีแต่ความเจ็บในใจของเขาก็เหมือนว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี่เอง

วันต่อมา

เจ้าของร่างเล็กอย่างณิชาตื่นขึ้นมาแต่เช้าในเวลาเดิมของเธอ กิจวัตรประจำวันของหญิงสาวนอกจากจะไปทำงานแล้วเธอก็ต้องทำอาหารเช้าให้กับผู้เป็นพ่อได้กิน ไหนจะงานบ้านต่างๆ ที่หญิงสาวก็ต้องจัดการทำเองทุกอย่าง ในแต่ละวันนับว่าคนตัวเล็กทำงานหนักไม่น้อย แต่เธอก็ไม่เคยนึกบ่นอะไรออกมาเต็มใจกับสิ่งที่ทำอยู่ด้วย ถึงแม้จะเหนื่อยแต่เธอก็สู้เหมือนที่เคยสู้มาโดยตลอด

"พ่อคะ ชาทำกับข้าวเสร็จแล้วพ่อทานเลยนะจะได้กินยาตรงเวลา"

"ได้ลูก"ชายวัยกลางคนบอกลูกสาวด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกแย่อยู่ภายในใจที่ทำให้ลูกสาวเหนื่อยมากในแต่ล่ะวันแต่ถึงอย่างนั้นณิชาก็ยังยิ้มแย้มมีความสุขออกมาอยู่ตลอดเวลา มีหลายครั้งที่นายสุพจน์คิดอยากจะยอมแพ้และตายๆ ไปซะจะได้ไม่เป็นภาระของลูกสาวทว่าเขารู้ดีว่าณิชารักเขามากแค่ไหน ทุกครั้งลูกสาวของเขามักจะร้องไห้อ้อนวอนบอกห้ามไม่ได้เขาคิดแบบนั้นอีก พอเห็นลูกร้องไห้เสียใจคนเป็นพ่อก็ยิ่งรู้สึกผิดในใจ เพราะงั้นที่ผ่านมาชายวัยกลางคนจึงพยายามรักษาตัวตามที่คุณหมอแนะนำให้ดีที่สุด เผื่อว่าโลกที่เป็นอยู่จะดีขึ้นลูกสาวของเขาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนอย่างที่ผ่านมา

"เดี๋ยวชาไปทำงานก่อนนะคะถ้าพ่อมีธุระอะไรก็โทรหาชาได้ตลอดเลย"หลังจากที่กินข้าวเสร็จหญิงสาวก็เอายามาให้บิดากินก่อนที่เธอจะหยิบกระเป๋ามาสะพายพร้อมเอ่ยคำพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม

"จ๊ะลูก เดินทางไปทำงานปลอดภัยนะตั้งใจทำงาน"

"ค่ะพ่อ"หญิงสาวยิ้มรับก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากบ้านปูนชั้นเดียวหลังเล็กแห่งนี้

ณิชาเดินทางมาทำงานด้วยรถมอเตอร์ไซค์รุ่นธรรมดาของตนเอง ที่ทำงานของเธอไม่ได้ไกลจากบ้านมากมายนักขับรถ 20 นาทีก็ถึงแล้ว ตลอดทางหญิงสาวก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยส่วนมากเธอมักจะคิดถึงใครอีกคนที่ไม่ว่าจะผ่านมานานแค่ไหนเขาก็ยังคงอยู่ในความรู้สึกของเธอไม่มีวันจางหาย แต่ก็ได้แค่คิดก็เท่านั้นเพราะเรื่องระหว่างเธอกับเขามันจบลงแล้วและก็เป็นเธอที่เป็นคนทำร้ายความสัมพันธ์นั้นเอง

ณ บริษัทแห่งหนึ่ง

"ชามาแล้วเหรอ"เมื่อคนตัวเล็กเดินเข้ามาในบริษัทเอกชนขนาดเล็กแห่งหนึ่งเสียงของใครอีกคนก็เอ่ยทักทายทันที ทำให้ณิชาหันไปมองก่อนจะยิ้มทักทายชายหนุ่มร่างสูงโปร่งของคนตรงหน้า

"ค่ะคุณวัฒน์"คุณวัฒน์หรือวิวัฒน์ ผู้จัดการสาขาบริษัทแห่งนี้นั่นเอง

"ตอนเที่ยงผมอยากจะชวนชาไปทานข้าว ชาสะดวกไหมครับ"คำพูดตรงๆ ของวิวัฒน์ที่ไม่เคยปิดบังความรู้สึกของตัวเองที่เขามีต่อผู้หญิงคนตรงหน้าเลยสักนิด เธอเองก็พอรู้ว่าชายหนุ่มรู้สึกยังไงกับเธอแต่ทว่าตลอดเวลาที่ผ่านเธอไม่เคยคิดถึงเรื่องความสัมพันธ์กับใครเลย อาจจะเป็นเพราะเธอแทบไม่มีเวลาเลยในแต่ละวันหรือไม่ก็เพราะหัวใจของเธอยังคงมีใครอีกคนอยู่ในนั้นอยู่

"เอ่อ คือว่าชา"

"ได้โปรดอย่าปฏิเสธผมได้ไหมครับ ผมรู้ว่าคุณอาจจะอึดอัดแต่ผมชวนคุณไปทานข้าวในฐานะเพื่อนเองนะชา"เสียงเศร้าๆ ของวิวัฒน์ทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกผิดขึ้นมา ก่อนที่หญิงสาวจะยอมตกปากรับคำอีกฝ่ายออกไป

"งั้นก็ได้ค่ะถ้าในฐานะเพื่อน"

"ครับ ผมจะพยายามทำให้ชาเปิดใจให้ผมสักวันหนึ่ง ผมไม่ยอมแพ้หรอกนะครับ"วิวัฒน์พูดพร้อมเผยรอยยิ้มออกมาให้กับคนตัวเอง ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เขาจีบเธอถึงแม้จะเห็นท่าทีอึดอัดของคนตัวเล็กเขาก็ไม่คิดถอดใจอยู่ดี เขาจริงใจกับเธอและก็เชื่อว่าวันนึงความจริงใจของเขาอาจจะทำให้อีกคนเห็นค่าของมัน

ณิชายิ้มแห้งออกไปให้กับชายหนุ่มก่อนที่เธอจะเอ่ยปากขอตัวไปทำงานก่อน ชีวิตของหญิงสาวก็ไม่ได้มีอะไรเลยในแต่ละวัน ทำงานดูแลบิดาก็เท่านั้นเอง คนตัวเล็กมองนาฬิกาเมื่อเห็นว่าได้เวลาพักเที่ยงแล้วไม่ทันจะได้เก็บเอกสารตรงหน้าร่างสูงของวิวัฒน์ก็เดินมาหาอย่างรู้เวลา

"เอ่อ คุณวัฒน์จะพาชาไปทานข้าวที่ไหนคะ?"เธออยากรู้จึงเอ่ยถามออกไปในขณะที่เดินเคียงข้างกับชายหนุ่มออกมาจากบริษัท

"อืม ร้านXXXดีไหมครับไม่ไกลมาก"

"ค่ะ ก็ได้ค่ะ"ดีสำหรับเธอเหมือนกันเพราะไม่อยากไปทานข้าวไกลจากบริษัท

วิวัฒน์มองคนตัวเล็กอย่างดีใจที่ในวันนี้เธอยอมไปทานข้าวกับเขานั่นเอง นับตั้งแต่ที่ได้รู้จักกับณิชา ได้พูดคุยได้รู้เรื่องราวชีวิตที่น่าสงสารของเธอมันก็ทำให้วิวัฒน์รู้สึกชื่นชมในความเก่งและอดทนของคนตัวเล็ก พอเธอเข้ามาทำงานในที่บริษัทเห็นความขยันอดทนของหญิงสาวก็ยิ่งทำให้ชายหนุ่มประทับใจมากขึ้น จนกระทั่งรู้สึกสนใจในตัวของผู้หญิงคนนี้แต่การเข้าหาเธอมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าเป็นคนอื่นคนถอดใจไปแล้วแต่กับเขามันไม่ใช่เลยสักนิด ยิ่งผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนง่ายๆ ไม่ใช่คนหวั่นไหวให้กับใครไปทั่วมันก็ยิ่งทำให้เขาสนใจในตัวเธอจนอยากคบหาและอยากสร้างอนาคตไปด้วยกันกับเธอ

ณ ร้านอาหารXXX

สองหนุ่มสาวเดินทางมาถึงร้านอาหารแห่งนี้ ทั้งสองก็พากันเดินเข้าไปข้างในก่อนจะนั่งสั่งอาหารมารับประทาน ตลอดการทางข้าววิวัฒน์ก็พยายามชวนคนตัวเล็กพูดคุยซึ่งณิชาเองก็ตอบอีกฝ่ายออกไปตามมารยาท จนกระทั่งทางข้าวเสร็จทั้งสองก็พากันกลับมายังที่บริษัทก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง

บริษัทที่ณิชาทำงานถึงแม้จะไม่ได้ใหญ่อะไรมากแต่ก็นับว่าเป็นเครือในบริษัทยักษ์ใหญ่ที่ใครๆ ต่างก็รู้จัก เพียงแค่บริษัทนี้เป็นสาขาย่อยก็เท่านั้น เธอไม่เคยเห็นสาขาใหญ่ไม่เคยเห็นหน้าผู้บริหารสูงสุดได้ยินแค่ชื่อแว่วๆ ก็เท่านั้น อันที่จริงเธอไม่ได้สนใจหรอกเพราะหน้าที่ของเธอแต่ทำงานและดูแลพ่อในแต่ละวันก็เหนื่อยแล้ว จะให้รู้จักทุกคนทุกบริษัทในเครือที่บริษัทเธอทำงานอยู่ก็คงไม่ไหว

หลังจากเลิกงานคนตัวเล็กก็ขับรถมอเตอร์ไซค์คันเดิมมายังที่บ้าน แต่พอเห็นว่าบรรยากาศในบ้านเงียบแปลกไปก็ทำเอาคิ้วสวยมุ่ยลงทันที ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ บ้านหาว่าบิดาของเธออยู่ไหน

"พ่อคะ ชากลับมาแล้วนะคะ พ่ออยู่ไหน?"เธอมองหาก่อนจะเดินไปยังห้องนอนของบิดาแต่ก็ไม่เห็นท่านอยู่ในนั้น ทำให้คนตัวเล็กเดินหาทั่วบ้านรวมถึงนอกตัวบ้านด้วย จนกระทั่งหญิงสาวเดินไปยังโซนหลังบ้านที่บิดาเธอชอบมาปลูกต้นไม้แก้เบื่อของท่านแต่ภาพที่เห็นทำให้ณิชาตัวเย็นวาบทันที

"พ่อ!"