อุ้มรักสามีเถื่อน

"เราเลิกกันเถอะนะคะพี่นนท์"น้ำเสียงหวานป่นความเศร้าเอ่ยดังออกมาหลังจากที่เธอนั่งรอคนรักมานานเกือบสามชั่วโมง เธอไม่ได้โกรธที่เขาปล่อยให้เธอรอนานแบบนี้ แต่เพราะปัญหาต่างๆ ที่เข้ามามันทำให้หญิงสาวตัดสินใจที่จะขอยุติความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนี้ที่เป็นคนรักของเธอ ไม่ใช่ว่าเธอหมดรักเขาแล้วแต่เพราะเธอรักเขามากต่างหากถึงได้ตัดสินใจอย่างนี้

"ฮะ? เพราะอะไรว่ะชา ทำไมจู่ๆ ถึงมาบอกเลิกพี่แบบนี้?"คุณานนท์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมคนรักถึงได้บอกเลิกเขาได้อย่างง่ายดายแบบนี้

"เพราะว่าเราสองคนไม่มีทางไปต่อกันได้ไงคะ ชากำลังจะแต่งงาน"และเป็นอีกครั้งที่ทำให้หนุ่มรุ่นพี่ตกใจกับคำพูดของหญิงสาว

"แต่งงาน! ความหมายว่าไงชา พูดบ้าอะไรออกมาแล้วเรื่องของเราล่ะชา?"หญิงสาวพยายามปกปิดความเจ็บปวดเอาไว้เธอถูกมองว่าเป็นผู้หญิงสารเลว แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทางนี้ทางเดียวที่มันจะสามารถทำให้เธอและคนที่มีค่าที่สุดในชีวิตของเธอมีโอกาสมีชีวิตต่อ

"ก็จบไงคะ"

"พูดง่ายจังเลยนะ ทำไมว่ะที่ผ่านมาความรักของฉันมันไม่มีค่าอะไรเลยเหรอเธอถึงมาเหยียบย่ำความรักฉันแบบนี้"

"พี่จะคิดแบบนั้นก็ได้ค่ะ ชาแค่อยากจบทุกอย่าง ชาต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ช่วยเหลือชาได้"

"เธอมีอะไรทำไมไม่บอก เกิดอะไรขึ้นชา?"

"บอกแล้วได้อะไรคะ พี่ยังเอาตัวไม่รอดเลย พี่เรียนจบยังไม่มีงานทำด้วยซ้ำ ชาเองก็ยังเรียนไม่จบ พี่คิดว่าเรื่องของเรามันจะไปต่อได้งั้นเหรอคะ"คำพูดของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาชะงักไปทันที ถึงแม้ว่าเขาเรียนจบทำเหมือนว่าไม่มีงานทำแต่ที่จริงแล้วเขากำลังเรียนรู้งานต่อจากบิดาแต่ก็ช่วงนี้เขาติดคนเล็กจึงอยากจะอยู่กับเธอแทบตลอดเวลา ก่อนหน้านี้เขาก็เพิ่งไปบริษัทของครอบครัวมาอาจจะเป็นเพราะตลอดเวลาที่คบหากับเธอเขาไม่เคยบอกเธอเลยว่าเขาเป็นใครครอบครัวเป็นยังไง มันจึงทำให้ผู้หญิงคนนี้เข้าใจว่าเขาไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันไม่มีอนาคตสินะถึงได้พูดแบบนี้กับเขา

"เพราะเงินใช่ไหม"

"ค่ะ เพราะเงิน ชามาวันนี้ก็แค่ต้องการจะพูดเรื่องนี้ หวังว่าเรื่องของเราจะจบลงสักทีนะคะ"

"เธอแม่งโครตใจร้ายเลยว่ะชา แต่ก็ดีแล้วแหละที่ฉันได้รู้จักธาตุแท้ผู้หญิงอย่างเธอ เธอมันก็เหมือนคนอื่นๆ เห็นแก่เงิน"คุณานนท์ตะคอกใส่หน้าแฟนสาวที่คบหากันมาเกือบสองปี

"ค่ะ ชายอมรับว่าชาเห็นแก่เงิน เพราะเงินมันสำคัญสำหรับชา"ณิชาพูดจบก็ลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเดินออกไปจากห้องพักของคนรักอย่างคุณานนท์

"พี่อาจจะโกรธกับสิ่งในวันนี้แต่ชาไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ขอให้เราจบกันด้วยดีนะคะพี่นนท์"ประโยคสุดท้ายที่หญิงสาวเอ่ยบอกก่อนที่เธอจะออกไปจากห้อง ทำให้ชายหนุ่มกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ น้ำตาของเขาไหลออกมาในใจของชายหนุ่มในตอนนี้มันมีแต่ความหนักอึ้งกับความรู้สึกที่ก่อเกิดในยามนี้ ผู้หญิงที่เขารักผู้หญิงที่คิดว่าแตกต่างจากทุกคนที่เข้ามาในชีวิต แต่ท้ายที่สุดมันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น ขนาดเขาทำเหมือนเป็นคนปกติไม่มีเงินสุดท้ายความรักก็พังลง ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่จะจริงใจกับเขาจริงๆ

6 ปี ผ่านไป

ณ บ้านหลังเล็กแห่งหนึ่ง

เสียงไอดังขึ้นมาถี่ๆ ทำให้หญิงสาวที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงานต้องรีบวางกระเป๋าสะพายก่อนจะตรงไปหาผู้เป็นบิดาทันที เธอคว้าแก้วก่อนจะเทน้ำพร้อมยื่นให้ผู้เป็นพ่อ

"เป็นยังไงบ้างคะพ่อ"หลังจากที่บิดาอย่างนายสุพจน์ดื่มน้ำที่ลูกสาวเทให้ คนเป็นลูกก็เอ่ยถามขึ้นมาทันที

"ก็เหมือนเดิมแหละชา พ่อก็เจ็บออดๆแอดๆแบบนี้เรื่อยๆ นั้นแหละ"ชายวัยกลางคนเอ่ยตอบผู้เป็นลูกสาวออกไป แววตาของเขามองใบหน้าซีดเผือดของณิชาด้วยความรู้สึกผิด ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาลูกสาวของเขาต้องเหนื่อยยากลำบากก็เพราะเขา

"พ่อขอโทษนะชา ที่เป็นภาระของลูก"

"พ่ออย่าพูดแบบนั้นสิคะพ่อคือญาติคนเดียวของชา คือครอบครัวที่ชาเหลืออยู่ ต่อให้ชาต้องเหนื่อยแค่ไหนชาก็ยอม"เธอยอมรับว่าตลอดเวลาหกปีที่ผ่านมามันไม่ง่ายสำหรับเธอเลย นายสุพจน์บิดาของเธอป่วยเป็นโรคร้าย จากที่ครอบครัวฐานะปานกลางพอหลังจากที่พ่อของเธอไม่สามารถทำงานได้เงินที่มีอยู่ก็เอามารักษาใช้จ่ายต่างๆนั่นจึงทำให้จากที่พอมีเงินอยู่ในตอนนี้ก็หมดทุกบาททุกสตางค์ ในตอนแรกณิชาต้องแต่งงานเพื่อที่ครอบครัวนั้นจะมาช่วยเหลือครอบครัวเธอซึ่งคนที่ต้องแต่งงานกับเธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นลูกของเพื่อนบิดาของเธอเองแต่ทว่าก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นผู้ชายคนนั้นเกิดอุบัติเหตุรถยนต์พลิกคว่ำยังไม่ทันได้เจอตัวกันเลยเขาก็ด่วนจากไปเสียก่อน นั้นจึงทำให้หญิงสาวลาออกจากมหาวิทยาลัยก่อนจะมาทำงานเป็นหัวหน้าครอบครัวหาเงินรักษาบิดาแทน

เหตุการณ์ในตอนนั้นเพื่อนบิดาเธอก็หยิบยื่นเงินจำนวนหนึ่งมาให้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มากมายอะไรแต่ก็พอหมุนเวียนใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน เธอเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยมีวุฒิเทียมม. 6 เท่านั้น งานที่เธอทำก็เป็นงานที่ไม่ได้มีเงินเดือนมากมายนักแต่ก็ยังดีกว่าที่ไม่มีรายได้อะไรเลย

"ถ้าพ่อตายไปซะทุกอย่างก็คงดีกว่านี้"จากที่เคยทำงานเลี้ยงดูลูกสาวในตอนนี้เขากลับตั้งเป็นภาระนั่นจึงทำให้ชายวัยกลางคนรู้สึกผิดอยู่ในใจตลอดเวลา

"พ่ออย่าพูดแบบนี้ให้ชาได้ยินอีกนะ"เสียงหวานเอ่ยบอกบิดาด้วยความน้อยใจ เธอสู้มาขนาดนี้แล้วทำไมพ่อของเธอยังคิดจะยอมแพ้อีก โรคที่พ่อเธอเป็นคุณหมอบอกว่ามีทางรักษาหายได้แต่อาจต้องใช้เวลานิดหน่อยหรือไม่โรคนี้ถึงรักษาไม่หายแต่ถ้าดูแลตัวเองกินยาสม่ำเสมอหาหมอตลอดเวลาก็สามารถยื้อชีวิตได้อยู่นานอีกหลายปี เธอยังอยากให้พ่อของเธออยู่กับเธอไปนานๆ เธอยังไม่พร้อมกับความสูญเสียที่จะเกิดขึ้น

"เฮ้อ ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนหรอกลูกใครจะรู้ว่าอนาคตจะเกิดอะไร"

"แต่ชาอยากให้พ่ออยู่กับชาตลอดไป ชาทำใจไม่ได้ถ้าหากวันหนึ่งไม่มีพ่ออยู่ในชีวิต"เธอรู้ว่าชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนแต่เธอยังไม่พร้อมกับสิ่งที่ต้องสูญเสียคนสำคัญในชีวิตไป

"เอาล่ะๆ ไม่ต้องร้องไห้แล้วพ่อจะสู้ต่อไปเพื่อลูกสาวของพ่อดีไหม"หญิงสาวพยักหน้าก่อนที่เธอจะโผล่เข้าหาร่างของผู้เป็นบิดาพร้อมกับกอดเอาไว้แน่น อ้อมกอดนี้ที่ยังคงอบอุ่นสำหรับเธออยู่เสมอ อ้อมกอดที่ทำให้เธอจากที่เหนื่อยล้ามีแรงสู้ต่อไปในแต่ล่ะวัน

อีกด้านในเวลาเดียวกัน

เจ้าของร่างสูงโปร่งของคุณานนท์เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่มีเพียงเขาและผู้เป็นบิดาอย่างท่านคณินอาศัยอยู่เพียงเท่านั้นนอกจากนั้นก็มีแม่บ้านและคนขับรถที่อาศัยอยู่ในห้องพักคนรับใช้ ในแต่ละวันชายหนุ่มก็เอาแต่ทำงานน้อยครั้งที่จะได้พบเจอหน้าของผู้เป็นบิดา ยกเว้นวันนี้ที่พอชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องชะงักเมื่อเห็นบิดานั่งทำหน้าเครียดอยู่

"เป็นอะไรไปครับพ่อ?"เพราะท่าทางของชายวัยกลางคนมันอดไม่ได้ที่จะทำให้ชายหนุ่มเลยถามออกไปด้วยความสงสัย

"วันนี้พ่อไปหาไอ้กรมา หลานสาวมันน่ารักน่าชังมากจริงๆ"

"แล้วไงต่อครับ?"ชายหนุ่มขมวดคิ้วพร้อมกับทำหน้าอย่างไม่เข้าใจออกไป

"เฮ้อ แกไม่คิดจะมีเมียจริงๆ เหรอวะไอ้นนท์ อายุก็เลขสามแล้วนะ ถามจริงแกเป็นเกย์รึเปล่า ถ้าเป็นก็บอกพ่อตรงๆพ่อจะได้ทำใจเรื่องหลาน บอกตามตรงเพื่อนพ่อมีหลานกันหมดแล้วเวลาเจอกันทีไรมันก็เอาแต่รูปหลานมาอวดพ่อ"ท่านคณินพูดบอกด้วยน้ำเสียงอิจฉาในบรรดาเพื่อนๆ ในกลุ่มที่มีหลานกันหมดแล้ว ยกเว้นเขาคนเดียวนี่แหละ

"หึ จะบอกว่าอิจฉาเพื่อนว่างั้น"

"เออสิวะ แกไม่เป็นพ่อไม่รู้หรอก"

"พ่อก็ไปมีลูกอีกคนสิครับ จะได้ไม่เหงา"

"ตลกรึไงว่ะ ฉันอายุจะหกสิบแล้วนะเว้ยไอ้นนท์"พอเห็นลูกชายยังพูดขบขันมันก็ยิ่งทำให้ท่านคณินหงุดหงิดขึ้นมามากกว่าเดิม

"ฮ่าฮา โธ่พ่ออย่าโมโหไปเลยครับ ผมแค่ไม่อยากมีครอบครัวผมผิดรึไง"

"เพราะอะไรกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อไม่เห็นแกจะเปิดใจให้กับใครเลย"คำถามของผู้เป็นบิดาทำให้ชายหนุ่มนิ่งไป ในใจของเขามันยังเจ็บปวดกับความรักในอดีตที่เคยผ่านมา ขนาดผ่านมานานขนาดนี้แล้วเขาก็ยังไม่ลืมเลย มันไม่ต่างจากฝันร้ายในความทรงจำของเขา หลับตาลงก็เห็นใบหน้าของผู้หญิงใจร้ายคนนั้นตลอดเวลา