ตอนที่ 3 พบเพื่อพราก (2)

“ฉันไม่รับคำขอโทษ แต่ถ้าคุณก้าวออกไปจากห้องนี้ ฉันจะไปบอกพวกนักข่าวข้างนอกว่าคุณทำฉันท้อง!”

“ว่าไงนะ! นี่คุณกล้าขู่ผมเหรอ” ธิเบศหันขวับมองคนพูด “คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง”

จารุพัชรมองหน้าหล่อเหลาด้วยใจเต้นรัว แม้รู้ดีว่าสิ่งที่พูดออกไปมันบ้าบิ่นสิ้นดี และคนตรงหน้าอาจพุ่งเข้ามาหักคอเธอฐานกล้าขู่เขาแบบโง่ๆ แต่มันเป็นวิธีเดียวที่เธอคิดออกตอนนี้

“ค่ะ ฉันมันบ้า คนบ้าๆ แบบฉันมันทำได้ทุกอย่างแหละเพื่อคนที่ตัวเองรัก และคุณอย่าลืมสิว่าคุณสัญญากับฉันว่ายังไง หากคุณผิดสัญญากับฉัน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณ ฉันจะแฉ!”

หญิงสาวเห็นแววหวาดระแวงในแววตาคมกล้าคู่นั้นก็เริ่มใจชื้น พระเอกชื่อดังที่ไม่เคยมีข่าวด่างพร้อยอย่างเขาย่อมต้องกลัวเรื่องเสียชื่อเสียงกันบ้างหากต้องมีข่าวทำสาวท้องแล้วไม่รับผิดชอบ แต่ทว่า...

“เรื่องมายารักทวงแค้นสินะ”

“คะ?”

“ก็ไอ้บทที่คุณพูดเมื่อกี้ไง ถ้าผมไม่ทำตามที่คุณต้องการก็จะเที่ยวไปบอกคนอื่นว่าท้องกับผม คุณนี่ดูละครมากไปจนเพี้ยน แล้วมโนว่าตัวเองเป็นนางเอกหรือไง เอาเถอะ อยากไปบอกใครก็ไป ผมไม่แคร์” พระเอกหนุ่มเอ่ยอย่างเย็นชาทำเอาคนฟังหน้าเสีย

“ถ้าว่างมาก หรืออยากเป็นดารานักก็ช่วยกลับไปซ้อมบทให้ดีกว่านี้หน่อยเถอะ ฝีมือง่อยๆ แบบคุณ บทตัวประกอบยังดีเกินไปเลย”

คำสบประมาทนั่นทำเอาหญิงสาวถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออก แต่ยังไม่ทันที่จะได้โต้ตอบอะไร คนปากร้ายก็หันหลังทำท่าจะจากไปเสียแล้ว

ฉันมันบ้า! หญิงสาวกุมขมับ นี่เธอควรปล่อยเรื่องนี้ไป หรือควรดันทุรังต่อดีเนี่ย ระหว่างที่ลังเลตัดสินใจไม่ถูกนั้นเอง จู่ๆ เธอก็เห็นนายแพทย์คนหนึ่งวิ่งสวนเข้าไปในห้องพร้อมพยาบาลอีกสองคน

“เดี๋ยวค่ะ” จารุพัชรรีบคว้าแขนพยาบาลที่กำลังจะตามเข้าไป “ฉันเป็นพี่สาวคนไข้ที่โดนรถชนในห้องค่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”

“คนไข้ช็อค หัวใจหยุดเต้นค่ะ ต้องรีบเข้าผ่าตัดด่วน ขอตัวก่อนนะคะ”

ประโยคนั้นทำให้หญิงสาวหน้าถอดสี หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม รีบพุ่งไปดูที่กระจกหน้าประตูห้องไอซียูทันที

“ยัยจิ๊บ!”

จารุพัชรทรุดฮวบลงไปนั่งที่พื้น สีหน้าซีดเผือด น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มอย่างขวัญเสีย

“ยัยจิ๊บ อย่าเพิ่งเป็นอะไรไป อย่าทิ้งพี่ไป พี่ไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮือๆ ...”

ปาฏิหาริย์บ้าบออะไรนั่น ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน หรือมันเป็นแค่เรื่องหลอกลวงกันแน่

จารุพัชรปักหลักรอคอยอยู่หน้าห้องไอซียูอย่างใจจดใจจ่อ ป่านนี้นายพระเอกแล้งน้ำใจนั่นคงไปถึงไหนต่อไหนสบายใจเฉิบแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจ พรหมจรรย์ที่เธอเสียไป เพียงขอให้เขาทำเพื่อแฟนคลับที่รักเขายังไม่ได้ นี่เธอเสียตัวฟรี แล้วอาจต้องเสียคนที่รักที่สุดคนเดียวที่เหลืออยู่อีกเหรอ ทำไมสวรรค์ใจร้ายแบบนี้นะ

“ไม่ยุติธรรมเลย...”

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เธอรีบพุ่งตัวเข้าไปหาคุณหมอที่ทำหน้าเครียดๆ ด้วยความหวัง

“คุณหมอคะ น้องสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ”

“เราปั๊มหัวใจช่วยยื้อเธอไว้ได้ แต่ก็ยังไม่พ้นขีดอันตรายครับ ตอนนี้อาการน้องยังทรงตัว แต่ก็อย่างที่ผมบอกคุณตั้งแต่เมื่อวานว่าถึงจะผ่าตัดได้อาการคนไข้ก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี และเธอพร้อมจะไปได้ทุกเมื่อ”

“โธ่...ยัยจิ๊บ” จารุพัชรฟังแล้วใจหาย ปาฏิหาริย์ 0.01% ที่มี มันคงจะไม่ช่วยอะไรได้เลย “หมอคะ ถ้าฉันอยากเข้าไปเยี่ยมน้องสักครั้งตอนนี้จะได้ไหมคะ”

นายแพทย์วัยกลางคนมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเห็นใจ เคสแบบนี้เขาพบเจอมาไม่น้อย ไม่มีใครอยากให้เกิดการสูญเสีย โดยเฉพาะกับคนที่รักหรือคนในครอบครัว

“งั้นก็ได้ครับ แต่ผมคงให้เยี่ยมได้ไม่นาน เพราะร่างกายคนไข้ยังอ่อนแอมาก อาจเสี่ยงต่อการติดเชื้อได้”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันขอเวลาแป๊บเดียว แค่อยากเห็นว่าน้องฉันยังมีลมหายใจเท่านั้น”

นายแพทย์เจ้าของไข้พยักหน้าเบาๆ ก่อนหันไปบอกพยาบาลให้พาหญิงสาวเข้าไป แต่ทว่ามีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นเสียก่อน

“ให้ผมเข้าไปเยี่ยมน้องคุณด้วยได้ไหม”

จารุพัชรหันขวับ ก็ได้เห็นชายหนุ่มคนที่เธอคิดว่ากลับไปแล้วยืนอยู่ด้านหลัง หัวใจที่อ่อนล้าก็พลันเต้นแรงอีกครั้ง