ตอนที่ 2 One Night Stand with Super Star (4)

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย”

ชายหนุ่มยีหัวตัวเองระบายอารมณ์หงุดหงิด ปกติเขาไม่ใช่คนกินไม่เลือก หรือหน้ามืดคว้าผู้หญิงไม่เลือกหน้ามากินแบบนี้ ภาพลักษณ์พระเอกระดับซุปตาร์เป็นสิ่งที่เขาพยายามรักษามาตลอด จนไม่เคยมีข่าวอื้อฉาวของเขาปรากฏบนหน้าสื่อต่างๆ เลยสักครั้ง

“เอาล่ะ ในเมื่อคุณยืนยันว่าเมื่อคืนผมมีอะไรกับคุณจริง งั้นผมก็จะรับผิดชอบ อ้อ! ยกเว้นให้รับผิดชอบด้วยการแต่งงาน นอกนั้นผมจะลองพิจารณาอีกทีละกัน คุณต้องการอะไรก็ว่ามา”

จารุพัชรฟังแล้วโมโหเกิดอีกรอบ นึกอยากจะข่วนหน้าคนพูดให้หมดหล่อ เขาเป็นพระเอกขวัญใจมหาชนจริงๆ หรือนี่ ในละครที่เคยดูมา หากเกิดเหตุแนวๆ นี้พระเอกต้องขอรับผิดชอบฐานที่ทำลายพรหมจรรย์อันมีค่าของนางเอกด้วยการแต่งงานหรือไม่ก็ควรจะปลอบโยนเธออย่างอบอุ่นสิ

“ว่าไง ผมไม่มีเวลามานั่งรอคุณทั้งชาติหรอกนะ อยากได้อะไรเงินทอง ข้าวของมีค่า หรืออะไรก็ว่ามาสิ”

ดวงตาคู่สวยร้อนผ่าวแต่เธอพยายามสะกดกลั้นไม่ให้น้ำตาแห่งความอดสูใจเอ่อท้นออกมาจากตา เขายิ่งใหญ่มาจากไหนถึงมาดูถูกเธอแบบนี้

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว!” ธิเบศผงะอึ้งไป

“คุณคิดว่าตัวเองเป็นคนดัง เป็นซุปตาร์มีชื่อเสียงหรือไง ถึงได้มาดูถูกคนอื่นแบบนี้”

“แปลว่าคุณไม่อยากได้อะไร”

ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตอบ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน หญิงสาวเหลียวซ้ายแลขวามองหากระเป๋าตัวเองก็พบว่ามันตกอยู่ข้างเตียง จึงค่อยๆ เอี้ยวตัวลงไปเก็บทั้งๆ ที่กอดหมอนกันโป๊ไว้แน่น

“เดี๋ยวนั่นคุณจะรับสายเหรอ” ชายหนุ่มถามอย่างระแวงไม่ไว้ใจ ปลายสายอาจเป็นนักข่าวหรือผู้ไม่หวังดีโทรมาก็เป็นได้

จารุพัชรค้อนใส่คนขี้ระแวงอย่างหมั่นไส้ แต่เมื่อเธอก้มลงมองเบอร์ที่โชว์หน้าจอก็ต้องชะงักไป เพราะจำได้ว่าเป็นเบอร์โทรจากโรงพยาบาลที่น้องสาวรักษาตัวอยู่

“หยุดเลยนะ คุณอย่ารับ...”

“ฮัลโหล” หญิงสาวไม่ฟัง รีบกดรับสายทันที “ว่าไงนะคะ ได้ค่ะๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้”

ธิเบศมองแม่สาวนิรนามตรงหน้าอย่างจับผิด แต่พอเห็นใบหน้าที่ถอดสีของอีกฝ่ายจนเธอกดวางสาย พร้อมกับหันหน้ามาจ้องตาเขาอย่างจริงจัง

“เมื่อกี้คุณถามใช่ไหมว่าฉันต้องการอะไรจากคุณ”

“อืม...”

“ฉันไม่ต้องการเงินทองหรือข้าวของอะไรของคุณทั้งนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันจะลืมทุกอย่างให้หมด และไม่เรียกร้องอะไรจากคุณภายหลัง ถ้าหากว่าคุณยอมตามฉันไปพบใครคนหนึ่ง แค่ครั้งเดียว จากนั้นฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกตลอดไป”

“ใคร! คุณต้องการให้ผมไปพบใครกัน แล้วเราจะไปหาเขาที่ไหน และเมื่อไหร่”

“คนสำคัญที่สุดในชีวิตฉัน และเราต้องไปกันเดี๋ยวนี้เลยค่ะ!”

“คุณไม่ได้มีแผนการอะไรอีกใช่ไหม ผมจะแน่ใจได้ไงว่าหากผมไปกับคุณแล้วจะไม่เป็นข่าว หรือตกหลุมพราง”

“นี่คุณ หน้าฉันเหมือนพวกมิจฉาชีพนักหรือไง หา...”

“ก็ไม่รู้สิ ผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น”

“โอเคๆ ฉันสัญญาก็ได้ ว่าจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ทั้งนั้น หรือคุณจะให้จุดธูปสาบานด้วยไหม” ความหมั่นไส้จึงถามประชด

“ถ้าได้ก็ดีสิ!”

“นี่คุณ!”

พระเอกหนุ่มมองสบตาของอีกฝ่าย แต่ไม่พบพิรุธหรือความผิดปกติ เอาเถอะ หากทำตามข้อเสนอนี่แล้วเรื่องทุกอย่างจะจบลงด้วยดี งั้น...

“ตกลง! ผมจะไปพบคนสำคัญของคุณแล้วกัน!”

“ที่นี่น่ะหรือที่คุณจะให้ผมมาพบคนสำคัญที่ว่า”

ธิเบศถามอย่างระแวดระวัง แม้จะแน่ใจว่าพรอพที่เขาสวมมาจะพลางกายจากผู้คนให้จำไม่ได้ก็เถอะ

พระเอกหนุ่มมองป้ายห้องไอซียูตรงหน้าอย่างงุนงงไม่เข้าใจ เขาบ้าไปแล้วหรือเปล่าที่เชื่อคนแปลกหน้าที่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าเจ้าหล่อนชื่ออะไร หวังว่ายัยตัวแสบนี่คงไม่หลอกพาเขามาทำมิดีมิร้ายที่นี่ใช่ไหม

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ แล้วไหนกันคนสำคัญที่ว่าของคุณ”

“ในนั้น...เขาอยู่ในห้องไอซียูนั่น ยัยจิ๊บเขาเป็นแฟนพันธุ์แท้ของคุณ...”

คำนั้นทำให้พระเอกหนุ่มถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ